“นัดผู้ชายไว้ที่ร้านกาแฟ?” มักซิมิเลียนถามพร้อมกับจ้องมองใบหน้างามนิ่ง ประหนึ่งสามีจับผิดภรรยา
“เปล่าค่ะ” ม่านรดาปฏิเสธเสียงสั่นๆ ขณะเดียวกันก็แปลกใจที่อีกฝ่ายทราบเรืื่องนี้ได้อย่างไร?
“รู้ไหมม่าน! พี่ไม่ชอบผู้หญิงโกหก แล้วก็ไม่ชอบให้ผู้หญิงของตัวเองไม่ยุ่งกับผู้ชายคนอื่น” มักซิมิเลียนระเบิดออกมาอย่างทนไม่ไหว ที่สาวตรงหน้าตีมึนใส่ตน
“ตะ...แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ” เธอเอ่ยท้วงอย่่างเริ่มใจคอไม่ดี เพราะใบหน้าของเขาตอนนี้แดงก่ำจนรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก
“แน่ใจเหรอว่าไม่ได้เป็น” มักซิมิเลียนถามกลับด้วยน้ำเสียง เดือดดาล
“เราคุยและตกลงกันแล้วนะคะ ว่า...อะ...อื้อ...” ม่านรดาเอ่ยยังไม่ทันจบประโยค ก็ถูกอีกฝ่ายกระชากแขนเข้าไปกอดจูบอย่างบ้าคลั่ง
“ผมมีอะไรที่สู้ไอ้หมอนั่นไม่ได้” มักซิมิเลียนเอ่ยถามหลังจากที่ถอนจูบออกเสร็จ
“นี่มันอะไรกัน คุณเป็นอะไร” ม่านรดาถามอย่างไม่เข้าใจ รู้สึกร้อนผ่าว
