"งั้นมิก็โทรบอกพี่เขาหน่อยแล้วกันนะลูก" ฮือ~ ฉันจะโทรบอกยังไงหล่ะ เบอร์โทรพี่เขาก็ไม่มี ไลน์ก็ลบไปแล้ว เอาไงดีฉัน
"เอ่อ...หนู..."
"แค่นี้ก่อนนะลูก เดี๋ยวพ่อไปดูแม่ที่ครัวก่อน"
"คะ ค่ะ..." ฉันขานรับคุณพ่อก็วางสายทันที
และไม่ใช่ว่าตอนนี้พี่พัฒน์กำลังโกรธอยู่นะที่ติดต่อฉันไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันซวยแน่ กลัวว่าเขาจะมาหาฉันถึงที่หอ แต่เขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่าฉันอยู่ห้องไหน ชั้นไหน อีกอย่างหอที่ฉันอยู่ก็แบ่งชั้นชายหญิง ไม่ใช่ว่าจะให้ใครเข้าไปง่ายๆ ถ้าไม่ได้พักอยู่ที่หอนี้
หรือฉันจะโทรกลับไปหาคุณพ่อดีว่าขอกลับเป็นพรุ่งนี้แทน แล้วฝากบอกพี่พัฒน์ให้ทีว่าไม่ต้องมารับฉัน แต่ถ้าบอกแบบนั้นคงได้โดนบ่นจนหูชาแน่ๆ อีกอย่างก็บอกกับคุณแม่ไปแล้วว่าฉันจะกลับบ้านวันนี้ เดี๋ยวท่านก็จะรอเก้ออีก โอ้ย! คิดไม่ตกเลยจะทำยังไงดี
ฉันกดโทรศัพท์หาขนมปังเพื่อนสาวของฉันเพื่อขอคำปรึกษา
"แก ฉันจะทำยังไงดี"
(ทำไมทำเสียงแบบน
