องค์หญิงตัวปลอมคนนี้ ถึงทีต้องหาทางรอด

2.ไม่รู้จะทำเช่นไร

ดาเนียนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงสามเดือนเต็ม เธอใช้ข้ออ้างในการนอนอยู่บนเตียงว่าป่วย แต่อันที่จริงเธอเพียงแค่อยากอยู่คนเดียว เธออยากมีเวลาในการใช้ความคิด อยากจะคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาและอยากจะถามตัวเองด้วยว่าจะเอาอย่างไรต่อไปในสถานการณ์ที่เธอสามารถล่วงรู้อนาคตเช่นนี้

เธอจะต้องตาย เพราะคำสั่งของเสด็จพ่อ

พอคิดถึงเรื่องนี้น้ำตาก็พานจะไหลลงมาอีกครั้ง ความเจ็บปวดกำลังกัดกินหัวใจของเธอช้าๆ ตลอดชีวิตของดาเนีย เธอกับเสด็จแม่นั้นพูดคุยกันแทบนับคำได้

ตั้งแต่จำความได้เธอก็อยู่ในอ้อมกอดของเสด็จพ่อตลอด แม้ว่าพระองค์จะทรงงานหรือว่าเข้าประชุมกับพวกขุนนาง พระองค์ก็จะอุ้มเธอเอาไว้แนบอกไม่ยอมทิ้งเธอเอาไว้กับแม่นมหรือว่าพี่เลี้ยง

อ้อมกอดของเสด็จพ่อนั้นอบอุ่นมากจริงๆ จนเธอคิดเอาไว้ว่าชีวิตนี้เธอจะไม่เป็นไร เพราะเสด็จพ่อจะคอยปกป้องเธอไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทว่าพอเรื่องราวมันเป็นเช่นนี้ สารภาพตามตรงเลยว่า เธอเองก็ไปไม่ถูกเหมือนกัน

"นี่เป็นยาที่หมอหลวงจัดมาถวาย เสวยตอนร้อนๆ สิเพคะ"

ดาเนียถอนหายใจก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง

"....วางไว้ตรงนั้นคาริ ข้าอยากนอนต่ออีกหน่อย"

ในขณะที่ดาเนียกำลังนอนหันหลังอยู่ ประตูห้องนอนของเธอก็ถูกเปิดออกพร้อมกับบุรุษที่ทุกคนในพระราชวังจะต้องก้มหัวให้ ความหล่อเหลาที่มาพร้อมกับความสมบูรณ์แบบ ไคแลนเป็นเช่นนั้นในสายตาของผู้อื่นรวมทั้งในสายตาของดาเนียด้วย

"พึ่งรู้ว่าเจ้าเป็นคนเกียจคร้านขนาดนี้"

คาริก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพองค์รัชทายาทไคแลน สาวใช้ร่างท้วมรีบเดินออกไปด้านนอกเพื่อให้พี่น้องได้สนทนากันอย่างสะดวก

"ข้าไม่คิดว่าเสด็จพี่จะมาเยี่ยม.."

ไคแลนนั่งลงบนเตียง เขาใช้มือจับเส้นผมสีทองที่เปล่งประกายของเธอขึ้นมาเล่น มันนุ่มลื่นและยาวสลวย เมื่อมองรวมกับใบหน้าที่ฟ้าประทานของดาเนีย นั่นทำให้เขาละสายตาจากเธอไม่ได้เลย ความสวยงามที่ทำให้รูปสลักในวิหารต้องพลันหม่นหมอง

"ต้องมาสิ เจ้าสำคัญสำหรับพี่เสมอ"

เธอจ้องมองสายตาของไคแลนเงียบๆ เรามิได้สนิทกันนั่นอาจจะเป็นเพราะว่าเขาคือพี่ชายต่างสายเลือด ไคแลนเป็นลูกชายคนเดียวของเสด็จลุง ตามบรรดาศักดิ์แล้วคนที่จะได้ขึ้นครองราชย์นั่นคือท่านลุง แต่ท่านลุงนำทัพออกรบและสิ้นพระชนม์ไปเมื่อสิบปีก่อน

เสด็จพ่อก็เลยเลี้ยงดูไคแลน แถมยังแต่งตั้งเขาเป็นองค์รัชทายาท นั่นอาจจะเพราะพี่ชายของเธอมันห่วยมากจนมิอาจเป็นองค์จักรพรรดิที่ดีได้...

"เช่นนั้นเสด็จพี่ช่วยข้าปฏิเสธงานหมั้นกับเวสตินหน่อยสิเพคะ"

ไคแลนเลิกคิ้วมองดาเนีย

"งานหมั้นนี้เป็นเจ้าที่เรียกร้องมันขึ้นมา แล้วเหตุใดอยู่ๆถึงได้มาให้พี่ปฏิเสธเล่า"

"อาจจะเป็นเพราะหัวใจของข้านั้นเปลี่ยนแปลงไปอย่างง่ายดาย"

ดาเนียหลับตาลง เธอนอนนิ่งๆ โดยที่มีไคแลนกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง เธอไม่รู้ว่าจะหาข้ออ้างอันใดให้มันดูดีมากกว่านี้ในการถอนหมั้นคนสารเลวผู้นั้น

"ทุกคราที่ข้ามองเจ้า มันราวกับว่าเจ้านั้นไม่มีอยู่จริง..."

เธอลืมตาขึ้นมาก่อนจะใช้มือจับแก้มของไคแลนเอาไว้

"ข้าสัมผัสพี่ขนาดนี้แล้ว เหตุใดยังคิดว่าข้าคือภาพลวงตาเล่าเพคะ?"

เขายกยิ้มพร้อมกับหอมแก้มเธอเบาๆ ไคแลนรู้ดีว่าเธอกับเขามิได้มีสายเลือดเดียวกันเพราะว่าเธอมิใช่ลูกแท้ๆ ขององค์จักรพรรดิ ที่เขารู้ก็เพราะว่าจักรพรรดินีเป็นคนบอกกล่าว...

เรื่องนี้มันละเอียดอ่อนเกินกว่าที่เขาจะแตะต้องเพราะมันอาจจะเกี่ยวพันถึงชีวิตเลยทีเดียว.... ดาเนียนั้นงดงาม เขาไม่รู้จะใช้คำใดมาเปรียบเทียบความงามบนใบหน้านี้ถึงจะคู่ควร เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะเว้นระยะห่างเพราะไม่อยากให้มีข่าวลือไม่ดีออกไป

แต่ทว่าเพราะเขามิได้เห็นใบหน้าที่งดงามนี้มาหลายเดือนแล้ว ไคแลนจึงตัดสินใจมาหาเธอที่พระราชวังดัลลิส

"อย่าล้อเล่นสิดาเนีย พักผ่อนเถอะพี่จะกลับแล้ว"

เขากำลังจะลุกขึ้นแต่ดาเนียก็ดึงชายเสื้อของเขาเอาไว้ เธอมองหน้าไคแลนด้วยสายตาที่เป็นประกาย

"หากว่าข้ามีอันตราย พี่จะปกป้องข้ารึเปล่า?"

"มีเรื่องอันใดงั้นหรือดาเนีย บอกกล่าวกับพี่ได้ไหม"

"....พี่จะอยู่เคียงข้างข้าไหม"

หากว่าพี่รู้ว่าข้าไม่ใช่องค์หญิงตัวจริง พี่จะช่วยข้าได้รึเปล่า เพราะในตอนที่เธอตายไคแลนเดินทางไปที่วิหารหลวงพอดี เขาเดินทางไปทำพิธีชำระล้างเพื่อจะขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิ...

"แน่นอนสิ เจ้าคือน้องของพี่นะ"

ดาเนียยกยิ้มเธอปล่อยมือที่กำชายเสื้อเขาออกพร้อมกับลุกขึ้นมากอดไคแลนเอาไว้ หากเธอคิดไม่ผิด ผู้ที่จะช่วยเหลือเธอได้มีเพียงแค่ไคแลนคนเดียวเท่านั้น หากเขาขึ้นเป็นองค์จักรพรรดิก่อนที่เธอจะถูกเปิดโปง บางทีเธออาจจะมีทางรอด

เพราะฉะนั้นในตอนนี้เธอก็แค่ทำดีกับเขาเอาไว้ ต้องทำให้เขาเห็นเธอเป็นน้องสาวที่ว่านอนสอนง่าย...

"พี่สัญญาแล้วนะ พรุ่งนี้ข้าไปที่พระราชวังเซลาฟิมของพี่ได้รึเปล่า"

"เจ้าหายป่วยแล้วงั้นหรือ?"

"ค่ะ อย่าลืมว่าพี่จะต้องช่วยข้าปฏิเสธการหมั้นหมายกับเวสตินนะคะ"

ใจคนเรา สามารถเปลี่ยนแปลงได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ เช่นนั้นที่เธอมาทำดีกับเขาก็อาจจะแปรเปลี่ยนได้งั้นสิ วันหนึ่งเธออาจจะเบื่อเขาเมื่อเธอมีบุรุษที่พร้อมจะปกป้องเธอในฐานะคนรัก ไม่ใช่ฐานะพี่ชาย

"อืม พี่จะจัดการให้"

ดาเนียหลับตาลง เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกโดยที่ยังคงโอบกอดไคแลนเอาไว้แน่น เขาคือคนที่จะช่วยเหลือเธอได้จริงๆ ด้วยสินะ

ต้องอดทนนะดาเนีย วันหนึ่งที่ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วเธอจะไปจากที่นี่ ไปจากพระราชวังที่แสนกว้างใหญ่แห่งนี้..หนีไปให้ไกลมากที่สุดจนไม่ต้องได้ยินข่าวลือใดๆของผู้คนที่นี่