องค์หญิงตัวปลอมคนนี้ ถึงทีต้องหาทางรอด

5.ถลำลึก

มีดอกไม้อยู่หลายประเภท มีทั้งดอกไม้ที่เหมาะสมสำหรับนำไปปักแจกัน ดอกไม้ที่เหมาะสมกับการปลูกประดับสวน และดอกไม้บางชนิดที่มิควรยื่นมือไปแตะต้อง เพราะว่าความงดงามที่ล้ำเลิศและหนามที่แหลมคมรอบๆ ดอกไม้นั่นอาจจะทำให้เขาเจ็บปวดได้

แต่ทว่าในใจของเขากลับชื่นชอบและอยากสัมผัสดอกไม้ที่แสนสวยดอกนี้สักครั้งเหลือเกิน

"นี่คือการหยอกเย้าสหายแบบใหม่งั้นหรือครับ?"

ดาเนียยกยิ้ม

"เหตุใดถึงคิดว่าคำกล่าวของข้าคือการหยอกเย้าเล่าเจเซน ทั้งที่ข้ากล่าวมันออกไปโดยยากลำบากแท้ๆ"

เขายกมือขึ้นมาโอบกอดเธอจากด้านหลัง

"กระหม่อมจะไปส่งพระองค์กลับพระราชวังดัลลิสนะพ่ะย่ะค่ะ"

ดาเนียรู้สึกไม่พอใจกับท่าทีของเจเซนมากทีเดียว เธอช้อนสายตาขึ้นมามองหน้าเขา

"ได้สิ แต่ข้าหมดแรงแล้วเจเซน ช่วยอุ้มข้าหน่อยได้ไหม?"

"....หากพระองค์ไม่สนใจสายตาของผู้คนที่จะมองมาพร้อมกับนึกตำหนิถึงความไม่เหมาะสม กระหม่อมก็ยินดี"

ไม่คิดสนใจอยู่แล้ว คนพวกนั้นก็ทำได้แค่มองแต่ไม่มีใครกล้ากล่าวถึงเธอหรอก เพราะในตอนนี้เธอคือองค์หญิงคนโปรดของ องค์จักรพรรดิ....

ดาเนียยกมือขึ้นมากอดคอเจเซนที่กำลังอุ้มเธอเดินไป เธอเลือกจะหลับตาลงเพื่อสูดดมกลิ่นกายอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา ทุกจังหวะที่ก้าวเดินเข้าไม่หันมามองหน้าเธอสักนิดเลย

ดวงตาที่แข็งกร้าวของเขานั้นเหม่อมองไปด้านหน้าโดยไม่สนใจสายตาของข้ารับใช้ ที่กำลังมองมาที่เราด้วยสายตาที่ตกตะลึงและเต็มไปด้วยคำถาม

เจเซนหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินเมื่อมาถึงหน้าพระราชวังดัลลิส เขาก้มหน้าลงเพื่อทำความเคารพองค์จักรพรรดิของจักรวรรดิฮาญา

"อ่า...นี่ค่อนข้างจะเหนือการคาดหมายมากทีเดียวนะดาเนียลูกรัก"

ดาเนียลืมตาขึ้นมามองสบตาเสด็จพ่อโดยที่เธอยังอยู่ในอ้อมแขนของเจเซน

"มีเรื่อง...เกิดขึ้นนิดหน่อยพ่ะย่ะค่ะ มิได้เป็นดังเช่นที่พระองค์กำลังคิด"

"ไม่เป็นไรหรอกดยุคเอเมอร์ หากจะเป็นเจ้าข้าก็มิได้คิดขัดขวาง..."

เจเซนวางดาเนียลงบนเก้าอี้

"ลูกไปที่ห้องหนังสือเพคะ แล้วบังเอิญเจอกับเคาน์เวสติน.."

องค์จักรพรรดิวางแก้วน้ำชาลงพร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบผมของดาเนียเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

"เดี๋ยวพ่อจะจัดการเคาน์ให้เอง เจ้าหมดรักเขาแล้ว เหตุใดยังต้องมาตามตื๊อให้ลูกรักของพ่อรำคาญใจอีกก็ไม่รู้ ผู้ที่ไม่รู้จักประมาณตนเช่นนั้นจะต้องลงโทษให้สาสมหน่อยแล้วจริงไหมดยุคเอเมอร์.."

ดาเนียกำมือแน่น เพราะในใจกำลังรู้สึกเจ็บปวด ราวกับว่ามีมีดแหลมๆ กระหน่ำแทงมาที่หัวใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เป็นเช่นนี้เสมอ นี่คือความเคยชินที่น่าหวาดกลัว เธอคือลูกรัก...เป็นลูกสาวที่เสด็จพ่อนั้นรักสุดหัวใจไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรเพียงแค่มากล่าวกับเสด็จพ่อ ปัญหาทุกอย่างพลันมลายหายไปจนสิ้นราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

เธอเคยเชื่อว่ามือที่แสนอบอุ่นทั้งสองข้างนี้จะคอยปกป้องและคุ้มครองให้เธอปลอดภัย เชื่อมั่นว่าเป็นเช่นนั้นจนถึงวันที่เธอตายดาเนียในยามนี้รู้สึกหวาดกลัวมากเหลือเกิน

"ขอบพระทัยเพคะ ลูกรักเสด็จพ่อที่สุดเลย.."

รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นของผู้เป็นพ่อทำเอาขอบตาของดาเนียร้อนผ่าว เธอยกยิ้มขึ้นมาทั้งที่ในใจยังคงเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส และนี่คงเป็นรอยยิ้มที่เธอปั้นมันออกมาได้อย่างยากเย็นเหลือเกิน

"พ่อไม่กวนแล้ว พ่อเพียงแค่มาบอกว่าอีกสามวันจะมีงานล่าสัตว์ ไปช่วยส่งเสียงเชียร์พี่ชายทั้งสองของเจ้าด้วยล่ะ"

"รับทราบแล้วเพคะ"

เธอส่งยิ้มให้เสด็จพ่อจนพระองค์เดินหายไปจากสายตา ดาเนียถึงค่อยๆ หุบยิ้มลง

"เหนื่อยจังเลยเจเซน"

เธอเหนื่อยมาจริงๆ การที่บอกออกไปแบบนั้นไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด ดาเนียไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร จะทำใจให้ชินกับความอบอุ่นของเสด็จพ่อหรือว่าจะทำใจเย็นชาและวางเฉย ไม่ว่าจะทางไหนล้วนไม่ง่ายเลยจริงๆ

เจเซนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอยกมือขึ้นมาแตะหน้าผากเธอด้วยความเป็นห่วง

"ไม่สบายอีกแล้วงั้นหรือ?"

"อืม คงจะเป็นเช่นนั้น"

ทุกคราที่เจอกับเสด็จพ่อ มันราวกับว่าเธอต้องใช้พลังมหาศาลในการปั้นยิ้มที่ไร้เดียงสานั่นขึ้นมา รอยยิ้มที่มองเสด็จพ่อเป็นโลกทั้งใบ

"ให้เรียกหมอหลวงมาไหม"

"ไม่ล่ะ แค่เจ้าก็พอเจเซน แค่เจ้าโอบกอดข้าเอาไว้"

เขามองหน้าดาเนียนิ่งๆ ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตัก แสงดวงตะวันยามเย็นกำลังสาดส่องเข้ามาในสวนดอกไม้ที่แสนงดงามของพระราชวังดัลลิส

ดาเนียมองหน้าเจเซนนิ่งๆ ก่อนที่เธอจะแอบอิงซบอกเขา คงจะดีหากเป็นเขา.... ด้วยอำนาจที่เจเซนมีอาจจะทำให้เธอไปอยู่ที่คฤหาสน์ดยุคเอเมอร์ได้ไม่ยาก

การเป็นดัชเชสบางทีก็ไม่ได้แย่ และเธอก็คิดว่านั่นคือทางออกอีกทางที่น่าสนใจมากทีเดียว เพียงแต่ว่าตอนนี้ติดปัญหาอยู่เรื่องเดียว ตรงที่เขาอาจจะยังมิได้รักเธอ

ดาเนียคนเก่านั้นโง่งม เธอไม่มองใครเลยนอกจากเคาน์เวสติน เพราะไอ้เวรนั่นมันพร่ำบอกคำหวานแก่สตรีที่ไร้เดียงสาเรื่องความรักเช่นเธอ นั่นทำให้เธอนั้นเผลอไผลและหลงใหลนาธานไปทั้งหัวใจ

พอลองเปิดตามองดูรอบๆ ยังมีบุรุษอีกมากมายที่เหมาะสมกับเธอ และหากเป็นเจเซน หากเป็นเขาอะไรๆ ก็ดูจะง่ายขึ้นเพราะว่าเขาเป็นเพื่อนเธอมาก่อน

"....หากนี่เป็นความรู้สึกชั่ววูบ คนที่เจ็บปวดที่สุดนั่นคือกระหม่อมนะพ่ะย่ะค่ะ"

"แล้วหากว่ามันไม่ใช่ล่ะเจเซน หากนี่คือความต้องการของข้าจริงๆ....เจ้าจะว่าอย่างไร?"

นี่เธอกล้ากล่าวว่าสนใจเขาด้วยใบหน้าเช่นนั้นได้อย่างไรกัน เพียงแค่ดวงตาคู่นี้มองสบตาบุรุษผู้ใดบุรุษผู้นั้นยอมหลงใหลไปกับดาเนียราวกับต้องมนต์สะกด

ความงามที่ล้ำเลิศและเสน่ห์อันมากมายของเธอทำให้ดวงตาทั้งสองข้างของเขาพร่ามัวไปหมด!

ดาเนียคิดว่าเธอเห็นความสับสนในดวงตาของเขา เธอยกมือขึ้นมาไล้ไปตามกรอบใบหน้าที่หล่อเหลาของสหายวัยเด็กช้าๆ ก่อนจะมาลูบไล้ที่ริมฝีปากของเขา

ดาเนียเงยหน้าขึ้นไปจุมพิตที่ริมฝีปากของเจเซนโดยที่มีนิ้วของเธอขวางกั้นเอาไว้

"ว่าอย่างไรเจเซน หากเจ้าจะหนีก็ควรจะรีบหนีไปในตอนนี้สิ"

ขาทั้งสองข้างพลันไร้เรี่ยวแรงที่จะวิ่งหนี และหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ เขาโอบกอดดาเนียเอาไว้ก่อนจะขบกัดเบาๆ บนนิ้วที่กำลังปิดปากเขาอยู่

"ตรงกันข้ามดาเนีย คำถามนี้ต้องถามเจ้าต่างหาก หากว่าเจ้าอยากจะหนีก็รีบเดินเข้าไปในพระราชวังดัลลิสเสีย..."

ดาเนียยกยิ้ม ในที่สุดเขาก็พูดกับเธอแบบธรรมดาๆ โดยที่ไม่มีคำเรียกขานเรื่องยศศักดิ์พวกนั้น

"เจเซน ข้าจะหนีเข้าไปในพระราชวังดัลลิส เพียงแต่เจ้าจะต้องเข้าไปในนั้นกับข้าด้วย"

เจเซนคิดว่าเขากำลังเอื้อมมือไปสัมผัสดอกไม้ต้องห้ามดอกนั้นแล้ว..ความสวยงามที่ชวนให้คลุ้มคลั่ง อีกทั้งกลิ่นหอมที่เย้ายวนมากกว่าใครๆ ดาเนียเป็นเช่นนั้น ตอนนี้เขากำลังเตรียมใจที่จะรับพิษและหนามแหลมคมที่กำลังจะทิ่มแทงมาบนหัวใจของเขาแล้ว