“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ พี่ยังไม่เกรงใจแพรเลย”
“คะ? ไม่เกรงใจอะไรแพรคะ”
“ก็...ไม่รู้เหรอครับ”
“ไม่ค่ะ”
“หึ ๆๆ ถ้างั้นรีบช่วยกันตากผ้าดีกว่า เดี๋ยวพี่บอกว่าพี่ไม่เกรงใจแพรเรื่องอะไร”
ทั้งที่คิดว่าตัวเองก็ใสนะแต่ทำไม...ฉันเข้าใจ >///<
“อย่าหื่นนะคะ” รีบดักทางไว้ก่อนดีกว่าผ้าแพร
“หึ ๆๆ รู้ทันเหรอ” เขาหัวเราะพอใจ พูดแค่นี้ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะหันกลับไปตากเสื้อผ้าให้ฉัน
“ทำไมต้องหื่นด้วยคะ” หน้าหน้างอนิดหน่อย พี่ภูผาจ้องแต่จะจับฉันกินตลอดเวลาเลย
“ทำไมต้องน่ากินด้วยล่ะครับ”
“...” -///- ทำไมต้องเจอคำถามย้อนกลับให้เขินด้วยนะ
“หึ ๆๆ ให้หื่นเถอะ สาบานว่าพี่หื่นแค่กับแฟน” พี่ภูผายิ้มให้ฉัน แต่ไม่ใช่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้ว เขายิ้มอบอุ่นให้ต่างหากล่ะ
“...”
“เขิน?”
“เปล่าซะหน่อย” ฉันตอบเขาแล้วก็ก้มหน้าก้มตาหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาตากแก้เขิน
“พี่เห็นแพรเขินบ่อยแล้ว หน้าตาตอนนี้คือเขินชัด ๆ
