“แค่จะโทรมาถามว่าพี่ภูผารู้จัก...ผ้าแพร รีแพร์~ รึเปล่าคะ”
“พูดบ้าอะไรของเธอวะ”
“อย่าเพิ่งโมโหสิคะ อุตส่าห์โทรมาถามด้วยความหวังดีนะ หวังว่าจะฉลาดนะคะพี่ภูผา อย่าให้ค่าทำรีแพร์แค่ไม่กี่บาททำผู้ชายเพอร์เฟ็คหลงจนโงหัวไม่ขึ้นล่ะ คนที่เขารู้เรื่องเขาหัวเราะเยาะพี่ภูผากันสนุกปากแล้ว”
“...”
“ช็อกเหรอคะ?”
“...ปัญญาอ่อน”
“ฮ่า ๆๆ ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้หลงเข้าใจ สักพักเดี๋ยวก็ตาสว่างเอง”
“ถ้ายังไม่รู้จักฉันอย่าปากหมา ไม่งั้นหัวเธอกระจุยแน่”
ติ๊ด!
“สัส!”
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
“ครับเฮีย”
“เช็คเบอร์โทรให้กูแล้วก็ลากหัวมันมา”
ติ๊ด!
ผมวางสายก่อนจะส่งเบอร์โทรล่าสุดที่เพิ่งโทรเข้ามาหาผม แล้วจากนั้นก็เดินออกจากห้อง เก็บเรื่องส้นตีนเมื่อกี้ไว้ในใจแล้วเปลี่ยนอารมณ์ให้กลายเป็นภูผาคนเดิม
ก๊อก ๆๆ
“รอนานไหมคะ” คนที่เคาะกระจกรถเบา ๆ เปิดประตูพร้อมกับก้มหน้าลงมาถามผมด้วยรอยยิ้มสดใส ส่วนผมที่กำลังนั่งรอบนรถก็
