“แล้ว...ถ้าผู้หญิงคนนั้นโดนใส่ร้ายขึ้นมาจริง ๆ ล่ะฟ้าใส”
“ก็เจ็บไงคะ คุณภูผาจะเจ็บกับการกระทำทั้งหมดของตัวเอง เจ็บแล้วก็เสียดายเวลาที่จะได้รักกัน แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ ก็ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ คนเราก็มีเรื่องบางเรื่องที่ไม่ฉลาดหรือคิดไม่ทันกันได้ทั้งนั้นแหละ แต่ก็...ไม่น่าจะโง่นานขนาดนี้”
“...ว่าไงนะ?”
“ไม่ต้องเลยค่ะ คุณภูผาไม่ต้องมามองฟ้าด้วยสายตาแบบนี้ สิ่งที่ต้องทำคือตั้งสติค่ะ you must be mindful.”
“...แม่ง” ผมมองหน้าเลขาส่วนตัวที่เตือนได้โคตรกวนตีนก่อนจะสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด
“จุ๊ ๆๆ ตั้งสติ” เลขาหรือเพื่อนวะทำไมโคตรกวนตีนแบบนี้
“ออกไปก่อนไป กวนตีนว่ะ”
“ฮ่า ๆๆ โอเค ๆ ไม่กวนแล้วค่ะ ทีนี้มาคุยกันเรื่องสำคัญดีกว่า อยากจะลองหาความจริงดูบ้างไหมคะว่าหลักฐานที่ได้กับสิ่งที่ผ้าแพรเป็นมันตรงกันไหม”
“...อืม” ผมนิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ ไม่ได้วางฟอร์มหรือกลัวเสียหน้า แต่ในใจผมกำล
