บทนำ
1141 Words
หญิงสาวรูปร่างเพรียวลมฮัมเพลงตามจังหวะที่ได้ยินจากสมาร์โฟนเครื่องบางเฉียบที่เธอพกมันติดตัวจนแทบจะกลายเป็นอวัยวะชิ้นที่ 33 ประตูลิฟต์เปิดออกเมื่อถึงชั้นที่ยี่สิบสองของคอนโดหรูกลางกรุง หญิงสาวหิ้วข้าวของพะรุงพะรังเข้าห้องพักของตัวเองด้วยใบหน้าเกลื่อนรอยยิ้ม ได้ไปเที่ยวสิงค์โปรกับมาเลเซีย แถมShoppingสนุกมือจนเกือบหิ้วของเอากลับมาไม่ไหวถึงจะไปเที่ยวกับพวกป้าๆ คือเธอมีหน้าที่ดูแลคนแก่ไปเปิดหูเปิดตาแต่หญิงสาวก็ยอมรับว่าสนุกกว่าที่คิด เอาเถอะ! ถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่ให้ตัวเองก็แล้วกัน
สำหรับสาวโสดวัยยี่สิบเอ็ดอย่าง “มาริสา ศตินันท์” หรือ “ใบเมี่ยง” ดูจะหรูหราไปด้วยซ้ำ แต่คอนโดห้องนี้พ่อกับแม่ซื้อให้เธอตั้งแต่ตอนที่เธอเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ ได้ ตอนนี้เธอร่ำเรียนจนจบแล้วก็ยังอาศัยอยู่ที่เดิมโดยมีมีความคิดจะกลับไปบ้านเกิดที่เชียงใหม่ อย่าว่าแต่กลับไปบ้านเกิดเลยแค่คิดหางานประจำทำก็ยังไม่มีอยู่ในสมองด้วยซ้ำ แต่การเป็นลูกสาวคนเดียวแถมเป็นคนสุดท้องในบรรดาพี่ชายทั้ง 5 คนทำให้พ่อกับแม่แทบไม่เคยขัดใจเธอเลย แถมตอนนี้พี่ชายคนที่สองที่เพิ่งแต่งงานไปเมื่อปีที่แล้วมีลูกสาวตัวเล็กๆ น่ารักๆ ให้พ่อกับแม่เลี้ยงแก้เหงา เธอก็ยิ่งเป็นอิสระจากคนในครอบครัวไปอีก
แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ! มาริสาก็มี “พี่หม่อน” พี่ชายคนโตที่กล้าดุและกำหลาบเธอได้
มาริสาเบ้ปากน้อยๆ เมื่อนึกถึงพี่หม่อน เธอเข้าใจความรู้สึกของพี่ชายดีเพราะเขาต้องลำบากมากในตอนนั้นพ่อกับแม่ยังตั้งตัวไม่ได้กว่าจะไต่เต้าจากผู้รับเหมาก่อสร้างเล็กๆ จนสร้างเนื้อสร้างตัวได้ขนาดนี้ เธอเกิดในช่วงที่ชีวิตครอบครัวสุขสบายแล้ว พ่อกับแม่เลี้ยงเธอราวกับคุณหนูน้อยๆ แต่ในขณะที่พี่หม่อนชอบทำหน้ายักษ์ใส่และคอยดุน้องๆ เสมอๆ ถึงพี่หม่อนดุและบ่นเรื่องการใช้เงินของเธอแค่ไหน พ่อกับแม่ก็โอนเงินเข้าบัญชีให้เธอใช้สบายๆ ทุกเดือนอยู่แล้ว แต่ใช่ว่าเธอจะไม่ทำงานทำการอะไรเลย มาริสาเรียนจบด้านคอมพิวเตอร์เป็นสาวโปรแกรมเมอร์หน้าใส อันที่จริงเธอก็รับงานแบบFreelanceแต่เพื่อนก็บ่นว่าเธอรับงานแบบกลัวลืมวิชาความรู้เท่านั้น
“เรียนมาหนักตั้ง 4 ปีขอพักสักปีสองปีก่อนไม่ได้หรือไงนะ”
มาริสาบ่นกับเพื่อนเหมือนกับที่บ่นกับพี่หม่อนนั้นแหละ!ก็ไม่รู้จะรีบหางานทำไปทำไมนี่ !?! หญิงสาวมองถุงช้อปฯ ที่หอบหิ้วมาแล้วยิ้มกริ่ม แม้จะไม่รู้ว่าจะเอาข้าวของพวกนี้ไม่เก็บมุมไหนเพราะตอนนี้ตู้เสื้อผ้าก็เต็มไป 2 ใบแล้ว แล้วยังนาฬิกา,สร้อยคอต่างหูเครื่องประดับเก๋ไก๋พวกนั้นอีก... แต่ช่างเถอะถึงจะไม่ค่อยได้ใช้งานแต่เอาออกมานั่งดูลูบๆ คลำๆ ก็มีความสุขแล้ว มาริสายักไหล่แล้วเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่มุมห้องซึ่งติดกับกระจกสามารถมองออกไปวิวด้านนอกได้ถนัด ไปสิงคโปร์คราวนี้หมดเงินเกลี้ยงบัญชีเลยก็เพราะไม่อยากขัดใจ”ช้องนางหรือหนูนา” เพื่อนรักที่ทำบริษัททัวร์ที่ลากให้ไปเป็นเพื่อนซึ่งเป็นทัวร์ช้อปปิ้งของสาวๆ วัยสี่สิบขึ้นซึ่งก็เข้าทางเธอเลยล่ะ! แต่เอาเข้าจริงสาวนักช้อปฯ อย่างเธอก็เพลิดเพลินกับการซื้อเสื้อผ้าและกระเป๋าใบเก๋ไม่ต่างจากเหล่าป้าๆ เลยสักนิด เอาเถอะ! โทรไปบอกพ่อกับแม่ตั้งแต่ยังไม่ขึ้นเครื่องป่านนี้คงโอนเงินเข้าบัญชีเรียบร้อยแล้วมั้ง ยังไงพ่อกับแม่ก็ไม่ปล่อยให้ลูกสาวคนนี้กระเป๋าสตางค์แห้งหรอก!
มาริสาคลิกเข้าเวบไซต์ของธนาคารเพื่อเช็คยอดเงินแต่เมื่อหญิงสาวเห็นตัวเลขในบัญชีที่ไม่การเปลี่ยนแปลงก็ถึงกับสะดุ้ง
“ไม่จริงอ่ะ!”
มาริสาลองเช็คอีกหลายครั้งแต่ตัวเลขในบัญชีก็ยังเป็น ‘9.56 บาท’ เหมือนเดิม หญิงสาวรีบลุกจากเก้าอี้คว้าโทรศัพท์มือถือต่อสายถึงแหล่งเงินทุนประจำชีวิตของเธอทันที
“แม่เหรอคะ? แม่ลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ” เธอกรอกเสียงหวานปนออดอ้อนทันทีที่รู้ว่าแม่เป็นคนรับสาย
“เอ่อ...ไม่ลืมหรอกลูก”
“แล้วทำไมเงินในบัญชีเมี่ยงไม่ขยับขึ้นเลยละคะ?”
“เอ่อ....”
ปลายสายอึกอักจนมาริสาแปลกใจ
“แม่ลืมหรอกเรื่องที่แกโทรมาขอเงินแม่น่ะ” เสียงผู้ชายดุๆ แทรกขึ้นมาทันทีทำเอามาริสาสะดุ้งแทบตกเก้าอี้
“พี่หม่อน!!!”
“เออ! พี่เอง...แล้วจำไว้เลยนะ ต่อไปนี้พี่จะไม่ให้แม่โอนเงินไปให้ผลาญเล่นอีกแล้ว!!!”
“พี่หม่อน! พี่ทำแบบนี้กับเมี่ยงไม่ได้นะ! เมี่ยงจะคุยกะแม่ อ๊ะ! คุยกะพ่อก็ได้”
“จะพูดกับพ่อหรือกับแม่ก็เหมือนกันนั้นแหละ เพราะต่อไปนี้พี่จะเป็นคนดัดนิสัยใช้เงินเป็นน้ำของแกเอง!!!”
“พี่หม่อน! แล้วเมี่ยงจะเอาเงินที่ไหนใช้อ่ะ”
“ก็ทำงานซิเว้ย!!! เรียนจบมาเป็นปีไม่รู้จักหางานทำ”
“บ้าซิ! เมี่ยงเพิ่งเรียนจบได้หกเดือนเองต่างหาก”
“จะหกเดือนหรือปีหนึ่งก็ถือว่าแกเรียนจบแล้ว ถ้าไม่หางานทำเป็นเรื่องเป็นราวก็มาทำงานที่บ้านนี่!”
“ไม่เอาอ่ะ! เมี่ยงยังเหนื่อยอยู่เลย”
“แกทำอะไรเหนื่อย! ไปไถ่นามาหรือไง”
“พี่หม่อน!” มาริสาหัวเสีย พี่หม่อนเป็นพี่ชายคนโตที่คนในบ้านเกรงกลัวที่สุดแม้กระทั้งพ่อกับแม่ก็ยังเกรงใจ ตอนนี้พี่หม่อนดูแลกิจการทุกอย่างในบ้านโดยเฉพาะเรื่องการเงินต้องผ่านการเห็นชอบของพี่หม่อนก่อนเสมอ
“เมี่ยงไม่พูดกับพี่หมอนแล้ว เมี่ยงจะไปหาพ่อกับแม่ที่เชียงใหม่เอง”
“ไม่ต้องมาหรอกเพราะพี่กำลังจะไปหาแกอยู่นี่แหละ!”
“หา!!!”
“ไม่ต้องมาหา! พี่จะนั่งเครื่องไปแกนั่งทำใจอยู่บ้านรอพี่ได้เลย”
“พี่หม่อน! พี่หมอน!”
มาริสามองโทรศัพท์มือถือที่ถูกตัดสัญญาไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธอรู้สึกหน้ามืดเหมือนจะเป็นลม ร่างกายขาดอากาศหายใจ เฮ้อ…นึกๆ หวั่นๆ กับไอ้ที่ตอนรูดปื๊ด-รูดปื๊ด ก็ไม่ได้คิดว่าจะเจอเรื่องแบบนี้ซะด้วยซิ! แล้วจะทำยังไงดีนะล่ะ ใบเมี่ยง-มาริสา!
- Writer
