“อย่าดื้อ” ผมพูดขึ้นทันทีพร้อมกับจ้องหน้าคนที่อยู่ใต้ร่าง
“ไม่ได้ดื้อ” พยศจริงแม่คุณ ขัดขืนขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่ดื้อ
“เธอดื้อ ยังจะเถียงฉันอีก” ดื้อไม่พอเถียงเก่งอีกตั้งหากน่าจับตีก้นให้เข็ด
“หนูไม่ได้ดื้อ”
“ถ้าเธอดื้อฉันจะลงโทษเธอ” ผมพูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้
เอาสิ เธอกับผมใครจะชนะ
“ลงโทษด้วยอะไรคะ หนูไม่กลัวพี่พายุหรอกนะ”
“โซ่ แส้ กุญแจมือ” ผมพูดขึ้นต่ออีกครั้ง
จริงๆ ไม่ได้มีของพวกนี้หรอกครับแค่พูดขึ้นมาขู่คนใต้ร่างผมเท่านั้นและเหมือนมันจะได้ผลเพราะตอนนี้เธอนอนนิ่งไร้เสียงโต้ตอบ
“ไม่เถียงฉันต่อแล้วหรือไง” ผมถามขึ้นต่อทันทีเพราะดูเหมือนว่าตัวน่ารำคาญของผมจะนิ่งไปเสียดื้อๆ
“ลุกออกไปค่ะ เดี๋ยวหนูไปทำอาหารให้”
“ไหนบอกจะกลับบ้าน”
“อะไรของพี่พายุคะ ตอนจะกลับไม่ให้กลับ พอไม่กลับจะให้กลับหรอคะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นต่อด้วยท่าทางหงุดหงิด
“ปากเธอนี่พูดมากวะ”
“หนูไม่ได้พูดมากนะคะ”
“ถ้าฉันเอ
