BAD STORM - รักร้ายนายพายุ | 7

1853 Words

“ปกติพี่พายุกินอะไรคะ” ตัวน่ารำคาญถามผมขึ้นทันทีหลังจากเปิดตู้เย็นแล้วประชดประชันเรื่องที่ผมมีแต่แอลกอฮอล์ในตู้ เหอะ น่าจับตีก้นให้เข็ด “สั่ง” “วันนี้ไม่มีของสด” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งผมจึงหันไปมอง “กินหนูแทนก่อนไหมคะ สดเหมือนกัน” กินหนูแทนงั้นหรอ “ได้หรอ” ผมถามขึ้นทันทีพร้อมเดินเข้าไปประชิดตัวน่ารำคาญจนแผ่นหลังของตัวน่ารำคาญชิดติดตู้เย็น จะแกล้งให้เข็ด ในเมื่อกล้าพูดผมก็กล้าทำครับ บอกไปแล้วเรื่องรักกับเรื่องเซ็กซ์ผมแยกแยะได้ “เอ่อ...พี่พายุคะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นทันทีพร้อมกับพยายามจะออกจากวงแขนของผมที่ยืนค้ำอยู่กับตู้เย็น เพื่อไม่ให้เธอออกมาได้ “คำว่ากินของเธอหมายความว่าอะไร” ผมถามขึ้นอีกครั้ง ผมรู้ว่าเธออาจจะพูดเล่นแต่ถ้าได้ผมก็เอา ตัวน่ารำคาญไม่ใช่ว่าไม่สวย สวยทีเดียวเลยครับ “นะ...หนูพูดเล่นค่ะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นต่อพร้อมกับพยายามจะออกจากวงแขนของผม “แต่ฉันคิดจริง” ผมทำท่าโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ ตัวน่ารำคาญ อ่า…ตัวโคตรหอม “คือพี่พายุเอามือออกก่อน” “ทำไมฉันต้องเอาออก” “หนูอึดอัด” เธอพูดขึ้นอีกครั้งและพยายามดันมือผมออกแต่แรงอันน้อยนิดของเธอจะมาสู้อะไรแรงผมได้ “พี่พายุหิวข้าวไหมคะ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่าค่ะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งซึ่งผมรู้ดีว่าเธอพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้หลุดจากผม “เธอบอกว่าเธอกินได้” “งั้นฉันกินเธอแทนข้าวเป็นไง” “นะ...หนูพูดเล่นค่ะ พี่พายุออกไปก่อน” “ฉันพูดจริง” “อ๊ะ…ว๊าย” ผมพูดจบก็จัดการอุ้มตัวน่ารำคาญด้วยท่าเจ้าสาวพามายังโซฟาทันที “ปล่อยหนูนะพี่พายุ” เธอพูดพร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของผม “พี่พายุอยากได้หนูหรอคะ” เมื่อเห็นว่าผมไม่ปล่อยเธอก็ถามขึ้นต่ออีกครั้งพร้อมกับหยุดดิ้น ทำให้ตอนนี้ท่าที่เราอยู่คือเธอนอนอยู่กับโซฟาส่วนผมก็คร่อมอยู่บนตัวเธอ “เธอพูดเอง” เปลี่ยนอารมณ์ไว้ฉิบหายเมื่อกี้ยังขัดขืนแต่ตอนนี้นอนนิ่งซะงั้น “พี่พายุอยากได้หนู นี่ชอบหนูแล้วใช่ไหมคะ” “ฉันแยกแยะเรื่องความรักกับเซ็กซ์” คนไม่เชื่อในความรักอย่างผมใช่ว่าจะมีเซ็กซ์ไม่ได้ เซ็กซ์ก็คือเซ็กซ์มีความสุขทั้งสองฝ่ายแล้วก็แยกย้าย “แสดงว่าพี่พายุมีเซ็กซ์กับใครก็ได้หรอคะ” เธอถามผมต่อทันที “กับใครก็ได้ที่ไม่มีผัวและคนนั้นก็ต้องยินยอม” “แต่ไม่ได้รักกันหรอคะ” “เซ็กซ์ก็คือเซ็กซ์มันไม่ใช่ความรัก” “แต่สำหรับหนูไม่ใช่” เธอพูดขึ้นทันทีพร้อมกับผลักผมออกส่วนผมที่ไม่ทันตั้งตัวก็ถลาลงไปด้านหลังทันที “นั่นเธอไม่ใช่ฉัน” ผมพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ คนเรามีสิทธิ์คิดไม่เหมือนกันได้อยู่แล้ว “ความรักเป็นสิ่งสวยงามนะคะ เซ็กซ์ก็ต้องเกิดจากความรักสิคะ” คนโลกสวยอย่างเธอก็คงคิดแบบนี้แหละครับ “ความรักมันไม่ได้เป็นสิ่งสวยงามสำหรับทุกคน” “มีความรักที่ไม่ดีมาหรอคะ” เคยมีความรักที่ไม่ได้ดีมาหรอ สำหรับผม ผมไม่เคยมีความรักไม่เคยมีความรักที่ดีหรือไม่ดีแต่ความรักที่ผมเห็น มันไม่ดีไม่ดีเลยจริงๆ ถ้าคนเรารักกันจริง ทำไมคนคนหนึ่งถึงต้องเสียใจอยู่คนเดียว เพราะเหตุการณ์ในอดีตทำให้ผมเป็นแบบนี้มันทำให้ผมปิดกั้นและไม่เชื่อว่าความรักคือสิ่งที่สวยงาม “พูดกับหนูได้นะสัญญาจะเก็บเป็นความลับ” เธอพูดขึ้นต่อพร้อมกับจับมือผมเป็นการปลอบ “ไม่ต้องยุ่ง” “เอาไว้พี่พายุอยากเล่าหรืออยากปรึกษาอะไร คิดถึงหนูเป็นคนแรกนะ” เรื่องราวในอดีตของผม ผมไม่คิดอยากจะเล่าให้ใครฟังทั้งนั้น “เธอมีหน้าที่มาทำความสะอาดทำอาหารแค่นี้” ผมพูดขึ้นต่อเพื่อเป็นการบอกว่าอย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของผม “ห้องพี่พายุสะอาดจะตาย ของสดก็ไม่มีมันก็เลยไม่มีอะไรให้หนูทำ” “งั้นไปซื้อ” ผมพูดขึ้นทันทีพร้อมกับลุกขึ้นหยิบกุญแจรถเพื่อที่จะไปห้าง “ตอนนี้หรอคะ” “ฉันไม่ได้จ้างเธอวันละห้าพันเพื่อให้นั่งเฉยๆ” “ไปเลยค่ะ หนูพร้อมแล้ว” ห้างสรรพสินค้า “อะไรที่ควรมีในตู้เย็นเธอหยิบเลยละกัน” ผมพูดขึ้นทันทีเพราะผมก็ไม่รู้ว่าอะไรควรอยู่ในตู้เย็นบ้าง “พี่พายุจ่ายเงินนะคะหนูไม่มีเงิน” “ฉันรู้” “งั้นเข็นตามหนูมาเลยค่ะ” ตัวน่ารำคาญเดินไปทางนู้นทีทางนี้ทีเพื่อหยิบเอาหลายๆ อย่างลงรถเข็น ตั้งแต่เครื่องปรุงต่างๆ จวบจนเนื้อสัตว์ “กินเนื้อไหมคะ” เธอถามผมขึ้น “ฉันกินแต่ถ้าเธอไม่กินก็ไม่ต้องเอาไป” “เกี่ยวอะไรกับหนูคะ” “ฉันไม่ใจดำถึงขั้นให้เธออาหารแล้วไม่ให้กินด้วยกันหรอกนะ” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับรีบเข็นรถเข็นเดินนำหน้าตัวน่ารำคาญทันที “หักจากค่าจ้างไหมคะ” คนด้านหลังผมถามขึ้นทันที “ถ้าเธอเกรงใจฉันหักก็ได้” “หนูไม่เกรงใจค่ะ เพราะงั้นขอฝากท้องทุกวันเลยนะ” ผมยิ้มกับคำพูดตัวน่ารำคาญทันที “ครบแล้วค่ะ” เธอพูดขึ้นอีกครั้งส่วนผมมองในรถเข็นตอนนี้มีแต่พวกของที่ใช้ทำอาหาร “ขนมไหม” ผมถามขึ้นทันที แต่เอ๊ะ ผมถามยังกับจะอยู่ด้วยกัน “ไปโซนขนม” ผมรีบพูดใหม่ทันทีเมื่อคิดได้ว่าตัวเองเผลอพูดอะไรเกี่ยวกับเธอ “วันนี้กินข้างนอกแล้วกันขืนกลับไปให้เธอทำมีหวังเกินเวลาทำงานของเธอ” ผมพูดขึ้นทันทีเมื่อเราเดินมายังลานจอดรถรถหลังจากซื้อของเสร็จ “หนูทำให้ได้ค่ะยังไงหนูต้องเอาของเข้าตู้เย็นอีก” “เสียเวลาอีกอย่างฉันหิวแล้ว” “เธอจะกินอะไร” “อะไรก็ได้ค่ะ” “ไม่มีอะไรก็ได้” “หนูไม่รู้ไงคะ พี่พายุเลือกเลยค่ะขอร้านไม่แพงนะคะ หนูมีเงินไม่เยอะ” เธอพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับช่วยผมเอาของที่ซื้อมาไว้ท้ายรถ “ค่าจ้างวันนี้” ผมพูดขึ้นทันทีพร้อมกับหยิบเงินในกระเป๋าจำนวนห้าพันบาทให้เธอ “ขอบคุณค่ะ ตอนนี้พี่พายุจะไปร้านไหนได้หมดหนูเลี้ยงเอง” เธอพูดอีกครั้งพร้อมกับรับเงินและใช้เงินสะบัดข้างๆ ตัว ทำยังกับเงินเยอะ “เก็บไว้ฉันเลี้ยงเอง” “ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ” เธอพูดขึ้นเมื่อเราเข้ามานั่งในรถส่วนผมพยักหน้าเป็นการตอบ “พี่พายุเคยมีแฟนไหม” “ไม่” “เพราะไม่เชื่อในความรักหรือเปล่าคะ” “เรื่องส่วนตัวของฉัน” “อดีตมันอาจจะแย่นะคะแต่ถ้าพี่พายุเปิดใจให้หนูมันดีกว่าเก่าแน่นอนค่ะ” ผมหันไปมองเธอ เปิดใจงั้นหรอ ถ้าผมเปิดใจแล้วผมต้องเจอเหตุการณ์แบบนั้น ผมไม่เปิดยังจะดีกว่าเพราะการอยู่คนเดียวมันไม่ได้แย่ “มันอยู่ที่คนค่ะ ใช่ว่ามันจะเป็นแบบนั้นไปทุกครั้ง ความรักที่สวยงามมันมีจริงๆ นะคะเพียงแค่พี่พายุเปิดใจรับมัน” “ที่พูดจะให้เปิดใจให้เธอ” ไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นมันหมายถึงอะไรแต่ผมคิดไปในทางนี้ “ก็ส่วนหนึ่งค่ะ อีกส่วนหนึ่งหนูไม่อยากให้พี่พายุปิดกั้นตัวเองบางทีการที่พายุรับใครสักคนเข้ามาในชีวิต อาจจะมีความสุขกว่าตอนนี้ก็ได้นะคะ” “คนคนนั้นไม่ต้องเป็นหนูก็ได้ เพียงแค่ใครสักคนที่พี่พายุมั่นใจ” โลกสวยไปหรือเปล่า ? “ขอบใจ” ผมพูดขึ้นทันทีที่เธอพูดจบ ผมคิดตามที่เธอพูดทุกอย่าง ไว้ผมพร้อมเมื่อไหร่ผมค่อยเปิดใจแล้วกัน “แต่เป็นหนูก็ดีเพราะหนูชอบพี่พายุมากๆ ชอบมากจนอยากจะถวายตัวให้” “อย่าพูดเล่นเพราะฉันคิดจริง” ผมพูดขึ้นทันทีที่เธอพูดจบสงสัยไม่เข็ดกับเมื่อตอนเย็น “คิดจริงที่จะชอบหนูกลับหรอคะ” “คิดจริงที่ฉันจะได้เอาเธอ” โมจิ “งั้นหนูกลับก่อนนะคะพี่พายุ” ฉันพูดขึ้นทันทีเมื่อจัดการของทุกอย่างที่ซื้อมาเสร็จ “ฉันไปส่ง” “ไม่เป็นไรค่ะ ดึกแล้วหนูกลับเองดีกว่า” เพราะตอนนี้ก็ดึกแล้วฉันไม่อยากให้เขาต้องวนไปวนมา “เพราะดึกไงฉันถึงต้องไปส่งเธอ” “เอางั้นหรอคะ” “หรือเธอจะนั่งแท็กซี่ไปดึกๆ แบบนี้” “หนูไม่นั่งแท็กซี่หรอกค่ะ เปลืองเงิน” ฉันพูดออกไปอย่างติดตลกแต่ฉันคิดจริงตามที่พูด ต่อให้ฉันจะได้เงินจากเขาเยอะแต่ค่าใช้จ่ายฉันไม่ใช่น้อยต้องใช้สอยอย่างประหยัด “รถเมล์” พี่พายุพูดขึ้นทันที “แน่นอนค่ะ หนูไปนะคะขอบคุณสำหรับค่าจ้างค่ะ” “เดี๋ยวฉันไปส่ง” พี่พายุพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับลุกขึ้นเต็มความสูงคว้ากุญแจรถเดินมาทางฉันทันที “เสียเวลานะคะเวลานี้รถเยอะด้วย” “มอเตอร์ไซค์ไม่เสียเวลา” พี่พายุพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเดินนำหน้าฉันออกจากห้องทันที “อีกอย่าง” “คีย์การ์ดหรอคะ” ฉันมองที่สิ่งที่พี่พายุส่งมาให้ “คีย์การ์ดสำหรับขึ้นลิฟต์มันจะเปิดให้ใช้เฉพาะคนมีคีย์การ์ดเพราะลิฟต์ตัวนี้ขึ้นตรงห้องฉัน เผื่อวันไหนฉันเลิกช้าเธอจะได้มาทำความสะอาดทำอาหารรอฉัน” “โอเคค่ะ” ฉันตอบรับอย่างเข้าใจและรับคีย์การ์ดมาทันที “โคตรเปลี่ยว” พี่พายุพูดขึ้นทันทีเมื่อขับเข้าในซอยแปดซอยหอพักของฉัน “หนูชินแล้วค่ะ” “เธอไม่กลัว” ถ้าถามว่ากลัวไหม ฉันไม่กลัว ฉันเดินเข้าเดินออกอยู่ตลอดมันไม่เคยมีอะไร “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนูเดินเข้ามาทุกวันไม่เห็นมีอะไร” “ระวังไว้บ้างก็ดี” “เป็นห่วงหนูหรอคะ” “เปล่า” “แต่ที่พูดแบบนั้นมันหมายความว่าเป็นห่วงนะคะ” “อยากจะคิดอะไรก็คิด” “คิดว่าพี่พายุกำลังเริ่มชอบหนูแล้ว” ❤️

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more