ฺBAD STORM - รักร้ายนายพายุ | 6

2100 Words

“ทำไมมึงเป็นผัวมันหรือไง” ตาแก่อ้วนพุงพลุ้ยพูดขึ้นอีกครั้ง “เออกูเป็นผัว มึงปล่อยเมียกูได้ยังไอ้แก่” และด้วยความที่ผมทนไม่ไหวผมจึงพูดออกไปแบบไม่คิด “หึ มีผัวแล้วสิดีกูชอบ” แต่เหมือนตาแก่อ้วนนี่มันจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร ผมจึงใช้ตีนถีบพุงย้วยๆ ของมัน ผลัก ! ตุบ ! “มึง...ไอ้สัส” ตาแก่อ้วนที่นอนล้มคะมำไปกับพื้นชี้หน้าผมขึ้นทันที “อย่ายุ่งกับคนของกู” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมคว้าข้อมือตัวน่ารำคาญออกมา “ขะ…ขอบคุณค่ะ” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นเมื่อเราทั้งคู่เดินมาถึงนอกร้าน “ทำยังไงมันถึงอยากได้ตัวเธอขนาดนั้น” ผมถามขึ้นอย่างหงุดหงิด ไม่รู้เหมือนกันว่าหงุดหงิดอะไรแต่แค่คิดมันก็หงุดหงิดแล้ว “หนูเปล่าหนูไม่ได้ทำอะไร” “เหอะ” ผมไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยืนเฉยๆ ปล่อยให้เธอสงบสติอารมณ์ตัวเอง ไม่มีการปลอบหรือให้กำลังใจใดๆ เพราะการที่เธอเลือกมาทำงานแบบนี้เธอต้องเตรียมใจมาแล้วบ้าง “ขาเจ็บจะมาทำงานเพื่ออะไร” ผมถามออกไปอีกครั้งไม่รู้ตัวน่ารำคาญคิดอะไรอยู่ถึงต้องมาทำงาน “เป็นห่วงหรอคะ” เออ ! เป็นห่วง ผมไม่ตอบเพียงแต่มองหน้าตัวน่ารำคาญนิ่งๆ เป็นการบ่งบอกว่าผมไม่เล่นแต่ผมจริงจัง “หนูสมัครไว้ตั้งแต่ก่อนร้านจะเปิด วันนี้เปิดวันแรกยังไงก็ต้องมา เอ๊ะ...พูดถึงทำงานหนูต้องกลับเข้าไป” ตัวน่ารำคาญพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมทำท่าจะหันตัวกลับไป ผมจึงคว้าข้อมือเธอไว้ทันที “ลาออก” ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไป “ลาออกแล้วหนูจะเอาอะไรกิน” สุดท้ายผมก็ปล่อยมือเธอออกแต่ในหัวยังมีความคิดที่จะทำให้ตัวน่ารำคาญลาออกจากงาน “มึงชอบน้องเขาหรอวะ ถึงขั้นจะให้น้องเขาลาออกจากงาน” ผมหันหน้าไปตามเสียงของไอ้เรย์ที่ทักขึ้น มันตามผมออกมาหรอวะ “เปล่า” ผมตอบกลับไปทันที ผมเคยบอกแล้วว่าผมไม่เชื่อเรื่องความรัก ไม่คิดอยากจะมีความรักแล้วทำไมผมต้องชอบตัวน่ารำคาญ “แต่การกระทำมึงมันบอกว่าชอบ” ไอ้เรย์พูดขึ้นอีกครั้ง “อย่ามารู้ดีกว่าตัวกู” พูดจบผมก็เดินกลับเข้าไปในร้านไม่รู้ว่าตัวน่ารำคาญเข้าไปจะโดนอะไรไหมตาแก่อ้วนนั่นก็ยังอยู่ “ห่วงขนาดนี้ชอบก็บอกว่าชอบเหอะวะ” ไอ้เรย์ที่เดินเข้ามาพูดขึ้นอีกครั้ง ไอ้เวรนี่แม่มันให้กินเผือกหรือไงวะ “อย่าเสือก” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมมองไปด้านล่าง ที่ตัวน่ารำคาญกำลังคุยกับใครสักคน “น้องเขากำลังคุยกับเจ้าของร้าน” “เรื่อง” “มีเรื่องไง มีเรื่องตั้งแต่ร้านเปิดวันแรก” “ไม่ลงไปคุยหน่อยหรอมึงตัวเปิดเลยนะ” สุดท้ายผมก็ลุกจากโซฟาตัวยาวลงไปด้านล่างทันที “จะเอายังไงเสี่ยพิชัยเป็นผู้ถือหุ้นที่นี่ สร้างเรื่องตั้งแต่วันแรกเลยนะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นดังจนผมได้ยิน “หนูขอโทษค่ะแต่เขาจะซื้อหนูนะคะ หนูไม่ได้ขายตัว” ตัวน่ารำคาญยกมือไหว้พร้อมพูดอย่างรนๆ “ถ้ายอมเสี่ยพิชัยไปมันจะเป็นอะไร ที่มาทำงานเพราะต้องการเงินไม่ใช่หรอ แล้วยังทำร้ายเสี่ยพิชัยอีก จะเอายังไงรับผิดชอบยังไงพูดมา” “ผมรับผิดชอบเอง” ผมพูดขึ้นทันทีเพราะทนฟังต่อไปไม่ได้แล้ว ตัวน่ารำคาญไม่ได้ผิดแต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงพยายามยัดเยียดความผิดให้เพียงเพราะตาแก่นั่นถือหุ้นที่นี่ “มึงมีปัญญารับผิดชอบกูหรือไงไอ้เด็กเมื่อวานซืน” ตาแก่พูดขึ้นอีกครั้งจากที่นั่งเงียบอยู่นาน “ถ้าอยากแก่ตายก็หุบปากเน่าๆ ของมึง” ผมพูดขึ้น พร้อมหันไปมองหน้าตาแก่อ้วนนิ่งๆ “ผมจะจ่ายค่าเสียหายทุกบาททุกสตางค์” ผมพูด พร้อมกับส่งนามบัตรให้กับผู้หญิงคนที่ดูท่าจะเป็นเจ้าของร้าน “อย่างมึงจะมีปัญญาอะไรรับผิดชอบ” “ระวังปากหน่อยก็ดี ไม่งั้นธุรกิจซ่องเน่าๆ ของมึงจะไม่เหลืออะไร” ผมพอรู้มาบ้างว่าธุรกิจเหี้ยๆ ของมันคืออะไร คนในวงการนี้มันรู้กันครับแต่ใช่ว่าผมจะทำแบบมันนะครับผมก็แค่รู้ “มึง” มันกำหนัดแน่นพร้อมหันมามองหน้า “แล้วอย่าหาว่ากูไม่เตือน” “กลับ” ผมพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับคว้าข้อมือตัวน่ารำคาญ “กลับแล้วใครจะทำงานคิดว่าจะรับผิดชอบแล้วทุกอย่างมันจะโอเคหรือไง” ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นต่อ “งั้นก็ลาออกแล้วเรื่องเงินอยากได้เท่าไหร่ก็ติดต่อมา แล้วช่วยพูดดีๆ ด้วยเพราะผมสามารถปิดคลับคุณได้” ผมพูดอีกครั้งพร้อมลากตัวน่ารำคาญออกมาทันที “พี่พายุปล่อยหนู” ตัวน่ารำคาญขัดขืนกับการกระทำของผมเธอพยายามแกะมือผมออก “จะกลับเข้าไปให้มันเอาเปรียบหรือไง” ผมพูดขึ้นอย่างเหลืออดนี่ผมช่วยแท้ๆ “หนูต้องทำงานถ้าไม่ทำงานหนูก็ไม่มีเงิน” “ไปหาทำที่อื่น” “คิดว่างานหาง่ายหรอคะกว่าหนูจะได้งานนี้มันไม่ง่ายนะคะ” “ก็ดีกว่าทำที่นี่แล้วกัน” ทำไมผมต้องดูเป็นคนผิด ทั้งๆ ที่ผมช่วยยัยนี่ไว้ด้วย เหอะ กูเคยทำอะไรกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้วะ ก็ไม่เคย โมจิ ตอนที่พี่พายุมาช่วยฉัน ฉันก็ดีใจอยู่หรอกเพราะฉันคิดว่าฉันจะต้องโดนไอ้เสี่ยคนนั้นลากไปแล้วแต่ตอนนี้ฉันกำลังจะแย่เพราะฉันต้องออกจากงานเพราะเขาและกว่าฉันจะหางานได้มันไม่ง่ายเลย “ถ้าเธออยากทำงานก็ไปทำกับฉัน” พี่พายุพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เงียบอยู่นาน เพราะประโยคสุดท้ายคือประโยคที่เขาพูดออกมาฉันไม่ตอบอะไรกลับไป “ทำอะไรคะ” ฉันรีบตอบทันทีเพราะชีวิตฉันต้องใช้เงิน ฉันต้องทำงานฉันไม่ใช่คนรวยไม่มีพ่อแม่คอยซัพพอร์ตและฉันต้องเลี้ยงตัวเอง “เธอทำอะไรได้บ้าง” “ได้ทุกอย่างค่ะ” ฉันไม่ปฏิเสธและไม่เลือกเพราะฉันสามารถทำได้ทุกอย่างจริงๆ “งานบ้าน” “ได้ค่ะ” “งั้นก็ไปเป็นแม่บ้านที่คอนโดฉัน” พี่พายุพูดขึ้นทันที “พรุ่งนี้เริ่มงานห้าโมงเย็น” “คะ” ไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบอะไรกลับไป พี่พายุก็เดินออกมาไปทันที นี่คือฉันได้งานใหม่แล้วใช่ไหมและที่สำคัญฉันได้ทำงานที่คอนโดของเขา อยากจะกรี๊ดและอยากขอโทษที่ฉันว่าเขาเมื่อกี้ แต่ทุกคนจำตอนที่พี่พายุไฟท์กับไอ้เสี่ยพิชัยอะไรนั่นได้ไหมเขาบอกว่า “เออกูเป็นผัว มึงปล่อยเมียกูได้ยังไอ้แก่” เขาบอกว่าเขาเป็นผัวฉัน โมจิคนนี้หัวใจจะวายจากที่ชอบอยู่แล้วตอนนี้ฉันยิ่งชอบเขามากกว่าเดิม วันต่อมา “เย็นนี้นี่นะ” แพรพูดขึ้นทันทีเมื่อฉันเล่าเรื่องทั้งหมดของเมื่อคืนให้ฟัง “เย็นนี้ห้าโมง” ฉันตอบไปทันที “แล้วมึงมีที่อยู่เบอร์โทรพี่พายุหรือไง” น้ำขิงพูดขึ้นอีกครั้ง “ไม่ว่ะ” ฉันลืมขอเพราะฉันมัวแต่ดีใจอยู่ “แล้วจะทำยังไง” นั่นสิ ฉันจะทำยังไง ~ไลน์~ Bhayu ส่งตำแหน่งที่ตั้ง “พี่พายุส่งโลเคชั่นมาให้กู” ฉันพูดขึ้นพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพราะเสียงการแจ้งเตือน ว่าแต่พี่พายุมีไลน์ฉันได้ยังไงนะเพราะเท่าที่จำได้มีแค่เฟสบุ๊คนั่นแหละที่เขาพึ่งจะบล็อกฉันไปหมาดๆ “ส่งมาแล้วก็ไปค่ะชะนีมึงดูเวลาด้วย ไปเป็นคนทำงานบ้านนะคะไม่ใช่แฟนเจ้าของบ้าน” แพรพูดขึ้นอีกครั้งจนฉันต้องหันไปยู่หน้าใส่มัน “กูไปแล้วนะเจอกันพรุ่งนี้ กูจะไปทำความสะอาดห้องให้แฟน” ฉันพูดขึ้นและไม่ลืมโบกมือบ๊ายบ่ายพวกมันแล้วเดินออกมาทันที “โคตรหรู โคตรใหญ่” ฉันพึมพำพูดขึ้นอยู่คนเดียวเมื่อมาถึงคอนโดของพี่พายุ โชคดีคอนโดนี้ไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่ฉันจึงไม่ต้องจ่ายค่าเดินทาง Moji ถึงแล้วค่ะ Bhayu บอกพนักงานว่ามาหาฉัน Moji ค่ะ ฉันเดินตรงไปยังพนักงานต้อนรับทันที “สวัสดีค่ะ พอดีมาหาคุณพายุ” ฉันพูดขึ้นทันทีเพราะพี่พายุเขาก็ใช้ชื่อจริงว่าพายุนี่แหละ เนอะ “คุณพายุแจ้งไว้แล้วค่ะ คุณผู้หญิงขึ้นลิฟต์ด้านหลังทางนี้นะคะขึ้นตรงชั้นสามสิบห้าเลยค่ะ” “ห้องไหนหรอคะ” “มีห้องเดียวค่ะ” หลังจากนั้นฉันก็ตรงไปที่ลิฟต์ทันที เมื่อลิฟต์เปิดที่ชั้นสามสิบห้าก็พบกับห้องขนาดใหญ่ที่มีทุกอย่างครบครันเหมือนบ้านหลังหนึ่ง ทุกคนเคยดูหนังเรื่องดับเบิ้ลยูไหมคะ คอนโดพี่พายุก็อารมณ์แบบนั้นเลย “เธอมาช้า” ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาพี่พายุก็ทักขึ้น “พอดีหนูไม่ค่อยได้มาแถวนี้ค่ะ พี่พายุจะให้ทำอะไรบ้างคะ” ฉันถามขึ้นพร้อมกับถือวิสาสะวางของลงโซฟากลางห้อง “ก็เก็บกวาดห้อง” “แล้วค่าจ้างเท่าไหร่คะ” แน่นอนว่าเรื่องเงินคือเรื่องใหญ่สำหรับฉัน ฉันจึงต้องถามไว้ก่อน “วันละห้าพัน เวลาห้าโมงเย็นถึงสองทุ่ม” “ห่ะ” ฉันร้องอุทานขึ้นทันทีด้วยความตกใจแค่เก็บกวาดทำความสะอาดในเวลาสามชั่วโมง เขาให้ฉันมากขนาดนี้เลยหรอ “น้อยไปหรอ” พี่พายุหันมาถามฉันอีกครั้ง “ไม่ค่ะ คือห้าพันเยอะไปปกติงานพาร์ทไทม์ชั่วโมงละห้าสิบบาทเองค่ะ” ฉันตอบกลับไปทันที “หรอ” “ค่ะ” “ทำอาหารเป็นไหม” พี่พายุนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับถามฉันขึ้นต่ออีกทั้งเขายังเมินคำพูดที่ฉันพูดไปด้วย “ทำได้ค่ะ พอกินได้” ฉันตอบเพราะฉันทำได้แต่อร่อยไหมฉันไม่รู้ “ถ้าเธอคิดว่าห้าพันเยอะไปเธอก็ทำอาหารเย็นให้ฉัน เพราะยังไงเธอก็ต้องมาทำความสะอาดที่นี่ทุกวัน” “ทุกวันเลยหรอคะ” รักสะอาดขนาดไหนถึงให้คนมาทำความสะอาดทุกวัน “ถ้าไม่โอเคก็กลับ” “โอเคค่ะ หนูโอเคมากเลยค่ะ” ฉันรีบตอบกลับทันที วันละห้าพันหาจากไหนได้บ้าง ถ้าเขาจะให้ฉันก็ไม่ขัด ไม่ได้เป็นคนเห็นแก่เงินนะคะแต่ชีวิตลำบาก อะไรทำได้ฉันก็จะทำ “เริ่มจากอะไรดีคะ” ฉันถามขึ้นอีกครั้งเพราะสำรวจไปทั่วๆ แล้วที่นี่ก็ใหญ่เอาการ “หน้าที่เธออย่าถามฉัน” ทันทีที่ได้ยินคำตอบเขา ฉันก็ถือวิสาสะเดินรอบๆ ห้อง มองหาไม้กวาดไม้ถู อุปกรณ์ทำความสะอาดทันทีแต่ดูไปดูมาห้องเขาไม่มีอะไรที่ต้องทำเลยสักนิด “พี่พายุคะ หนูคิดว่าห้องพี่พายุไม่เห็นจะมีอะไรให้หนูทำเลยมันสะอาดอยู่แล้ว” ฉันพูดขึ้นอีกครั้งเพราะดูจากพื้นห้องข้าวของต่างๆ ที่ถูกจัดไว้ ดูก็รู้ว่ามีการทำความสะอาดอยู่บ่อยๆ “งั้นเธอก็ทำอาหารให้ฉัน” “ขออนุญาตเปิดตู้เย็นนะคะ” ฉันพูดขึ้นพร้อมตรงเข้าไปในครัว จะให้ทำอาหารให้กินแต่ในตู้เย็นไม่มีแม้แต่ไข่ ให้ตายเถอะ ! “จะกินอะไรคะ แอลกอฮอล์ต้มผัดแกงหรือทอด” เพราะในตู้เย็นที่แสนใหญ่โตของเขามีเพียงเบียร์น้ำเปล่า ถัดไปข้างๆ ก็เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ครบชุด ทั้งเหล้าเบียร์ไวน์และอีกหลายๆ อย่าง มีครบทุกอย่างยกเว้นของสดและผัก “ปกติพี่พายุกินอะไรคะ” “สั่ง” “วันนี้ไม่มีของสด” “กินหนูแทนก่อนไหมคะสดเหมือนกัน” ❤️

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more