“พิมพ์เจ็บมากนะครับ..ไปหาหมอเถอะครับ”
“ไม่พิมพ์ไม่เป็นไรมาก...พิมพ์เป็นหมอพิมพ์รู้ดี...โอ๊ย”
ศิวะหน้าเสียเพราะเขาบีบเบาๆ ตรงต้นแขน พิมพิชญาถึงกับร้องลั่น
“ไม่ได้แล้วคุณต้องไปหาหมอ”
.......................................................
“ไปกันได้แล้วค่ะธุระของดาเสร็จแล้วคุณดล”
ธีรดลที่หมอวณิดาชวนมาเป็นเพื่อน ขับรถให้มันเคลื่อนออกจากที่จอดทันทีเมื่อหมอวณิดาขึ้นมานั่ง
“คุณหมอดาครับผมเลิกทำอาชีพที่ทำอยู่แล้วนะครับ”
“อ้าว...เหรอคะทำไมละคะ...”
หมอสาวคนสวยยิ้ม เพราะเธอรู้ว่าชายหนุ่มจะตอบออกมาแนวไหน และมันก็ไม่เหนือความคาดหมาย
“ผมคิดเรื่องนี้มานานแล้วครับ...เออ..คือว่า..ตอนนี้ผมพอมีเงินเก็บบ้าง และผมเคยใฝ่ฝันว่าอยากมีร้านซ่อมและแต่งรถมอเตอร์ไซค์สักร้าน ผมเลยใช้เงินที่เก็บไว้ไปซื้อห้องแถวเล็กๆ มาไว้ห้องหนึ่ง กะว่าจะใช้มันทำธุรกิจร้านแต่งซ่อมมอเตอร์ไซค์นะครับ”
“อยากจะหา...สาวๆ ไปอยู่ด้วย
