“ทำไมทิ้งข้าเอาไว้เบื้องหลังอย่างนี้” ร้อนหลังขึ้นมาทันที ถูกโบยถึงตายได้ หน้าซีดเซียวเหลือสองนิ้ว
เจียงอ่าวที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ก็ทำได้แต่เดินวนไปวนอยู่แถว ๆ นั้น ทำใจให้หายกระวนกระวายก็ไม่ได้ เดินเวียนจนตัวเองปวดเศียร
เจียงอ่าวจึงได้จรลีกลับมาพักที่ห้องของนายหญิงไป แทบจะนั่งไม่ติดพื้น ที่หวั่นเกรงเพราะว่านางกลัวว่าท่านแม่ทัพจะมาถามหาคุณหนู นางจะได้ถ่วงเวลาให้นายหญิงของตนได้
ฟู่หลินหลินพอออกมาจากประตูจวนได้ก็ร่าเริงราวกับนกน้อยที่หลุดจากกรง
นางเดินไปบนถนนที่มีร้านขายของต่าง ๆ มากมาย เดินเข้าร้านนี้ แวะร้านนั้นอยู่ตลอดทาง แต่ทว่านางไม่มีเงินนี่สิ เลยทำได้แต่ดูชมพอหอมปากหอมคอ อยากจะซื้ออะไรสักอย่างก็ต้องอดใจไว้
“เชิญทางนี้ ๆ โยนห่วง ๆ” เสียงพ่อค้ารายหนึ่งร้องตะโกนดังมาแต่ไกล
ฟู่หลินหลินหูผึ่งขึ้นมา เมื่อได้ยินว่าที่เมืองนี้ ก็มีการเล่นโยนห่วงเหมือนกับตอนที่นางอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ด
