9
1480 Words
“แล้วทำไมฉันต้องรู้จักด้วย” วิธาดาไม่ได้ตั้งใจรวนเพื่อน แต่เธอคิดแบบนั้นจริงๆ
“โอ๊ย!!! ฉันอยากเอาค้อนปอนด์ทุบหัวหล่อนให้แบะจริงๆ งั้นขอไปเก็บของก่อนนะ ห้ามเปลี่ยนใจล่ะ นอนพักก่อนเถอะ เดี๋ยวลุกขึ้นอาบน้ำอาบท่า ฉันจะสั่งอะไรมาให้กินเอาแรง หล่อนอย่าเอาสภาพเหมือนซากศพนี่กลับบ้านเชียวนะ ฉันขี้เกียจตอบคำถามพ่อกับแม่ของหล่อน” ชลันธรดักคอเพื่อน วิธาดาหลับตาลง ก่อนจะเผลอหลับไปจริงๆ ด้วยความอ่อนเพลีย
ชลันธรหันกลับมามองอีกครั้ง ต้องถอนใจหนักหน่วง นึกเบื่อหน่ายในบางครั้งกับเหตุผลประชดประชันไม่เข้าท่าของเพื่อน แต่อดเห็นใจไม่ได้เช่นกัน
ชายใจหญิงรักเพื่อนคนนี้มากเพราะเป็นหนี้บุญคุณกันมา เค้าเดินมาหยุดข้างเตียง ก่อนลูบศีรษะเพื่อนรักเบาๆ
“ถึงไม่มีใครรักแก ฉันก็รักแกนะวิ”
ธัญญ์จัดการเก็บเสื้อผ้าของตัวเองที่กระจัดกระจายอยู่ข้างเตียง หลังจากวิธาดาออกไปจากห้องแล้ว
เขามองเงินจำนวนหนึ่งบนพื้นด้วยความรู้สึกบรรยายไม่ถูก ก่อนจะเมินไปทางอื่น ชายหนุ่มสะดุดกับถุงยางอนามัยที่ตัวเองใช้เมื่อคืน มันเกลื่อนพื้นกระจัดกระจายไปทั่ว
เขาคงรู้สึกดีกว่านี้หากหญิงสาวคนนั้นไม่ใช่วิธาดา ไม่ว่าจะกี่ปี กี่ปี เธอยังเหมือนเดิม นิสัยเอาแต่ใจ ร้ายกาจ ชอบโวยวาย และที่เลวร้ายไปกว่านั้น กลายเป็นผู้หญิงขายตัวไปได้ แถมยังเป็นการขายตัวอย่างดีบนโรงแรมหรูระดับห้าดาวขนาดนี้
ชายหนุ่มชะงักมือที่เก็บถุงยางอนามัยเมื่อสังเกตเห็นรอยเลือดที่ติดอยู่ เขาขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย หรือเธอจะมาประจำเดือน สายตาคมกวาดมองรอบเตียงเพื่อหาหยดเลือดโดยการกระชากผ้าห่มผืนหนาออก เขาเห็นรอยเลือดจางๆ อยู่กลางเตียง มันเริ่มแห้งบนผ้าปูเตียงที่ยับยู่ยี่นั้น
“หรือว่า...” ธัญญ์ตระหนกเล็กน้อยเมื่อคิดไปถึงค่ำคืนที่ผ่านมา เขาหลับตาลงช้าๆ ขณะที่เขาร่วมรักกับหญิงสาว เขารู้สึกว่าเธอฟิตแน่น และถ้าเขาไม่ได้เลอะเลือน!
“มันเป็นไปได้ยังไง” ธัญญ์สับสนกับความคิดของตัวเอง ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงๆ เขารู้สึกผิดบาปกับเธอ แม้จะไม่ค่อยชอบหน้ากันนัก แต่เขาก็เป็นลูกผู้ชายพอ
ธัญญ์รีบต่อสายถึงเพื่อนอีกครั้ง และครั้งนี้ก็โทรติดจนได้
“นายเป็นไงบ้างเพื่อน” ณัฐพูดเสียงเหนื่อยหน่ายมาตามสาย ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ปาริชาติแฟนสาวคนสวยยังไม่ยอมให้อภัยที่เขาผิดนัด เขายอมรับว่าลืมจริงๆ อาจเป็นเพราะยุ่งๆ หลายอย่าง เธอบอกเขาไว้ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วว่าจะฉลองวันครบรอบที่คบหาดูใจกัน
“ก็ดี ฉันว่าจะกลับบ้านวันนี้ เลยโทรมาบอกนายหน่อย”
“กลับวันนี้เหรอ ทำไมรีบจัง ตอนนี้ฉันกำลังเครียดว่ะเพื่อน ปาโกรธใหญ่เลย ฉันยังง้อไม่สำเร็จ” ณัฐเล่าเรื่องปัญหาของตัวเองให้ธัญญ์ฟัง
“ใจเย็นๆ ค่อยๆ ง้อไป เดี๋ยวคุณปาคงหายงอนเองแหละ ขอบใจมากสำหรับบริการชั้นเลิศ”
“เป็นไง ผู้หญิงที่ฉันหาให้ แกถูกใจไหมเพื่อน”
ณัฐเอ่ยถาม หันมาสนใจเพื่อนแทน
ธัญญ์นึกถึงวิธาดาก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนบ้าง
“นายให้เงินผู้หญิงคนนั้นเท่าไหร่” ธัญญ์ไม่ตอบคำถามแต่สอบถามข้อมูลของหญิงสาวแทน
“ฉันให้ตามสมควรแหละ แกอย่าสนใจเลย ขอแค่แกมีความสุขก็พอ” ณัฐบอกปัด ไม่ใคร่ที่จะใส่ใจนัก
“อืม... ขอบใจมาก แล้วค่อยเจอกันนะ เดี๋ยวฉันคงขึ้นมากรุงเทพอีก”
“ไว้เจอกัน คงไม่ได้ไปส่งนายนะ รอให้ปาหายโกรธ บางทีจะชวนเธอไปเที่ยวบ้านนายทางใต้บ้าง ไปเจอทะเลแล้วอารมณ์อาจจะดีขึ้นกว่านี้ก็ได้ ตอนคบกันใหม่ๆ ทำไมฉันไม่เคยรู้สึกว่าปาเป็นแบบนี้ แต่พอคบไปนานๆ ยิ่งคบยิ่งรู้สึกว่าเธอเอาแต่ใจ เห้อ... หรือฉันจะคิดมากไปเอง”
“คงไม่หรอก แรกๆ ที่คบกันอาจจะยังไม่รู้นิสัยที่แท้จริง แสดงออกในด้านดีๆ ก็ได้ ค่อยๆ เรียนรู้กันไป ถ้านายจะไปเที่ยวก็บอกมานะ จะต้อนรับอย่างเต็มที่ เผื่อบางทีนายกับคุณปาอาจจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากกว่าที่เป็นอยู่ อะไรๆ มันอาจจะดีอย่างที่นายว่าก็ได้”
“อืม... เพื่อน เดินทางดีๆ ล่ะ แล้วฉันจะโทรหา”
“ขอบใจ แค่นี้นะ” ธัญญ์วางโทรศัพท์บนหัวเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำ เขาสลัดความคิดเรื่องวิธาดาทิ้งไป เมื่อรู้จากเพื่อนว่าเธอแค่ผู้หญิงไร้ค่าที่ไม่คิดจะทำงานทำการให้ดีกว่าที่เป็นอยู่ ถ้ายากจนข้นแค้นหรือมีความจำเป็นเขาจะไม่ว่าเลย
แต่นี่ทางบ้านเธอมีฐานะ ไม่ได้ลำบากขัดสนแต่อย่างใด แต่ยังขี้เกียจทำงาน ชอบความสบายจนยอมละทิ้งศักดิ์ศรีมาขายตัวให้ผู้ชายเช่นนี้
“ลูกวิกลับมาแล้วเหรอจ๊ะ” กานดารีบผวาเข้าหาบุตรสาวด้วยความห่วงใยเมื่อเห็นร่างอรชรเดินเข้ามาในห้องโถงของบ้าน
“ก็เห็นว่ากลับมาแล้ว ยังจะถามอีก ไม่มีคำถามที่ดีกว่านี้แล้วเหรอคะคุณแม่” วิธาดาพูดกับมารดาอย่างเหนื่อยหน่าย
“ยัยวิ นั่นแม่แกนะ”
ชลันธรรีบดุเพื่อนสาว แต่เพื่อนกลับไม่สนใจ เบ้ปากใส่กลับมา
“แกนี่มัน!” ชลันธรฮึดฮัดขัดใจในกิริยาไม่งามของเพื่อน แต่ไม่อยากชวนทะเลาะอีก
“ขอบใจมากจ้ะเชอร์รี่ ที่มาส่งยัยวิ อย่าเพิ่งกลับนะ อยู่ทานของว่างกันก่อน”
“ไม่ล่ะค่ะคุณแม่ หนูมีงานค่ะ” ชลันธรเอ่ยลา ก่อนไหว้กานดาอย่างอ่อนน้อม อดไม่ได้ที่จะหันมาบ่นกับเพื่อนสาว
“แกก็เหมือนกัน อย่าออกไปเมาอีกนะ เดี๋ยวได้เป็นเรื่องอีก”
“รู้แล้ว บ่นยิ่งกว่าแม่ฉันอีก ไปเลยกลับไปได้แล้ว”
“ย่ะ” ชลันธรสะบัดหน้าใส่อย่างงอนๆ วิธาดาจึงรีบเรียกเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนเชอร์รี่”
“มีอะไรอีกยะ” ชลันธรหันมาสะบัดค้อนอย่างแสนงอน
“ขอบใจนะที่มาส่ง ขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อน” ชลันธรยิ้มออก หันมาบีบมือเพื่อนเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
“แกต้องเข้มแข็งนะ ฉันไปก่อนล่ะ มีอะไรรีบโทรหา ฉันจะมาหาแกทันที”
“ขอบใจมาก ขับรถดีๆ นะ” วิธาดายืนส่งเพื่อนขึ้นรถ ก่อนจะหมุนกายเข้าบ้าน เจอกับมารดาที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“หนูกินอะไรมาหรือยังจ๊ะ หิวหรือเปล่า เดี๋ยวแม่จะสั่งให้ป้าอุ่นทำอะไรร้อนๆ ให้”
“วิทานกับเชอร์รี่มาแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ วิง่วงแล้วก็เหนื่อยด้วย” เธอบอกมารดาอย่างเหนื่อยหน่าย
เมื่อหลายปีก่อน... หลังจากที่มีข่าวว่ามารดาโดนจับกุมในบ่อนกลางเกาะใหญ่ เธออับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี ยิ่งเห็นท่านไม่ได้มีท่าทีรังเกียจพิณทิราเหมือนก่อน เธอยิ่งไม่ชอบใจ
ยิ่งได้รับรู้ว่ามารดาคบชู้สู่ชายแล้วคนที่เธอไม่ชอบใจอย่างผู้เป็นอากลับเป็นพ่อ แต่คนที่แสนดีอย่างไอศูรย์กลับเป็นเพียงแค่ลุง ยิ่งพิณทิราได้ดีไปกว่าเธอ เธอรู้สึกว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรม
มารดาสอนเธอเองว่าเธอต้องชนะน้องสาวอย่างพิณทิราให้ได้ แต่ตอนนี้ท่านปล่อยให้เธอต่อสู้คนเดียว ท่ามกลางความรู้สึกว่าตัวเองพ่ายแพ้กับคนที่แข่งขันกันมาตลอด ทุกคนหันไปรักและเอาอกเอาใจพิณทิรากันหมด แต่เธอเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ
“ลูกวิ” กานดาเรียกบุตรสาวอย่างเศร้าใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเลี่ยงขึ้นห้อง
“ขอตัวก่อนนะคะ วิเหนื่อย แม่อย่ามาเซ้าซี้ได้ไหมคะ”
เธอบอกมารดาโดยไม่มองหน้า ก่อนเดินจากไป
“ใจเย็นๆ นะคุณกานดา สักวันลูกคงเข้าใจเรา”
อดิศรปลอบใจภรรยาหลังจากเดินมาสมทบและเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาตกลงอยู่กินกับกานดาฉันสามีภรรยา เมื่อไอศูรย์หย่าขาดจากกานดาเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งเป็นความต้องการของกานดาเอง
“ฉันผิดมากเลยใช่ไหมคุณดิษที่ตามใจลูกจนเสียคน แต่ทำไมแกถึงไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย”
“ยัยวิคิดว่ายัยพิณเป็นศัตรูมาตลอด และไม่อยากให้ยัยพิณดีเกินหน้าเกินตา แกคงรับไม่ได้แล้วยิ่ง...” อดิศรเองก็ไม่อยากพูดถึงอดีตอีก
- Writer
