ฉันที่ยืนมุมตึกมองรถของพี่เดย์แล่นออกไปจนลับตา ก่อนจะเดินขึ้นลิฟท์มายังห้องนอนอันว่างเปล่าของฉันมีเพียงความเงียบงันปกคลุม ลมพัดแรงนอกระเบียงทำเอาต้นกระถางต้นไม่เล็กๆของฉันห่นแตกกระจายเต็ฒระเบียง
" อ้ะะะะะะ " เศษกระถางบาดเข้าที่นิ้วเมื่อฉันกำลังเก็บมันลงถุงขยะ
" ฮึกกกกก " ไม่รู้ว่าเจ็บเพราะอะไรอยู่ๆก็เหมือนอยากร้องไห้ออกมา ทั้งเก็บทั้งร้องจนเดินเข้าห้องมาเมื่อถึงใบหน้าหล่อของค่ำวันนี้ฉันก็ยิ่งร้องมากขึ้น
" ขอโทษนะพี่เดย์ แบบนี้มันน่าจะดีกับเราทั้งสองคนมากกว่า " ฉันมองรูปเขาในไอจีก่อนจะกอดมันลงแนบอกและร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ไม่ใช่ไม่รักแต่สิ่งที่พ่อของฉันทำไว้มันเลวร้ายจนไม่น่าให้อภัย
ย้อนไปเมื่อช่วงปิดเทอม หลังจากที่ฉันกลับจากบ้านของพี่เดย์ฉันไปอยู่บ้านเรือนไทยกับแม่และคุณตา ฉันบังเอิญไปเจอรูปถ่ายใบนึงในลิ้นชัก นั่นคือภาพของแม่และชายคนนึง หน้าตาดี ผิวขาว สูง ซึ่งพอมองดีๆแล้วก็คล้ายกับพ
