จนกว่าจะรัก

ตอนที่6จูบแรก

ในห้องกว้างของหญิงสาว เธอยืนมองตู้กระจกที่สั่งทำมาพิเศษเต็มไปด้วยของขวัญของฟอร์ด หัวใจของเธอมันเจ็บจี๊ดขึ้นมาพร้อมกับก้อนจุกดันขึ้นมาที่คอ ขอบตาที่ร้อนผ่าวเปิดทางให้น้ำตาหยดใสรื้นขึ้นมาบนบังสายตาเธอกลืนมันลงไปอย่างยากลำบากเพื่อปกปิดความเจ็บที่เธอเป็นคนท้ทาทายและเรียกมันเข้ามาเอง

" พี่เดย์นั่งรอก่อนนะคะ เดี๋ยวผิงไปเอาน้ำเย็นๆมาให้ " ผิงผิงหันไปบอกเดย์ที่กำลังถอดรองเท้าอยู่ประตูพร้อมมองตามร่างเล็กจะหายเข้าไปในครัว

เดย์มองสำรวจรอบห้องสายตาคมหยุดที่ภาพคู่ในกรอบไม้ใบเล็กที่ตั้งอยู่ในตู้กระจกข้างทีวี คิ้วเข้มขมวดแสดงความไม่พอใจก่อนจะปรับให้เป็นปกติเมื่อผิงผิงเดินออกมาพร้อมกับแก้วน้ำเย็นยื่นให้เขา

" ไปแอบคุยกับตอนไหน " เสียงเข้มเอ่ยถามพร้อมกันวางแก้วลงที่โต๊ะกลางโซฟา ทำให้ผิงผิงนั่งลงอย่างเหนื่อยหน่าย

" แค่อยากพิสูจน์ค่ะ " เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบออกมา

" แล้วเป็นไง "คำถามนั้นทำเอาใบหน้าหวานแลดูกังวลเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

" ก็ตั้งแต่นั้นแหละค่ะ อยากรู้ว่ามันนิสัยแบบนั้นจริงมั้ย ก็เลยลองคุยดู แต่นานวันเข้าเผลอเอาใจลงไปเล่น แล้วก็ "

" เจ็บเอง " ไม่ทันที่ผิงผิงตะพูดจบเดย์ก็พูดสวนขึ้นมาทันที ใบหน้าผิดหวังของเธอทำเขาเจ็บใจอยากจะกลับไปจัดการไอ้คนเฮงซวยคนนั้นให้หนักๆกว่านี้

" ค่ะเจ็บมาก " พูดจบเธอก็มองเขาพร้อมกับเบ้ปากเหมือนเด็กที่กำลังจะร้องไห้

" ไม่น่าแพ้คนหล่อเลย " ผิงผิงพูดกับตัวเองเบาๆพลางคิดเสียดายเวลา

" แถมเกือบเสียตัว " เขาย้ำเพื่อให้เธอนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าหญิงสาวมองเขาสายตาวูบไหวเพราะรู้สึกผิดที่การกระทำของเธอทำให้เขาลำบากไปด้วย ผิงผิงนิ่งไปชัวครู ได้ยินเสียงหายใจฮึดฮัดของเดย์

" แล้วพี่เดย์ไปเจอหนูได้ยังไง "

" ผับนั้นเป็นของเฮียนที " เขาบอกเธอเสียงเรียบ

" เฮียนที พี่ชายธาราหรอคะ " ตากลมโตเบิกกว้างตกใจเมื่อได้ยินเพราะไม่เคบรู้มาก่อนว่าเฮียนทีจะมีผับหรูกรุงเทพด้วย

" แต่ยังไง ก็ขอบคุณมากๆนะคะ ที่ช่วยหนู " ผิงผิงพูดพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณ

" ที่บอกว่าแพ้คนหล่อ " เขาพูดขึ้นมาพร้อมทั้งจ้องไปที่ใบหน้าเนียนข้างๆ

" ค่ะ แพ้คนหล่อ " ผิงผิงตอบกลับมาแววใสซื่อ(ที่ไม่ได้ซื่อเหมือนแว่นหนาเตอะที่เธอสวมใส่อยู่)

" แล้วพี่ ไม่หล่อหรอ " แววตาหวานสั่นระริกแก้มนวลเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ พลางมองสำรวจตั้งแต่หน้าผามาคิ้วหนาทรงกระบี่รับกับดวงตามคมกริบ จมูดโด่งเป็นสันน่ามอง ปากหยักสวยสีชมพูระเรื่อน่าจูบ

เอื้อกกกกกกก~~~~

หญิงสาวเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ การกระทำดังกล่างทำเอาชายหนุ่มหัวเราะหึในบำคอ

" อื้ออออ พี่เดย์ อย่าล้อ " มือเล็กฟาดลงแขนอย่างไม่จริงจัง เสื้อสายเดียวที่เธอสวมไปเที่ยวเมื่อไม่ทันระวังมันจึงเปิดลานคอลงจนทำให้เห็นเนินอกอวบ ทำเอาชายหนุ่มรีบหันหน้าหนีก่อนพูดขึ้น

" ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถอะ เดี๋ยวเปลี่ยนเรื่อง " เสียงทุ้มเอ่ยบอกเบาๆพร้อมกับผลักแขนไล่ เธอที่มองร่างกายตัวเองก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองแต่งตัวยั่วยวนขนาดไหน รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที

ร่างใหญ่เอนกายลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ หวังว่าจะพักสายตาสักหน่อยแล้วค่อยกับ

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดเสื้อยืดกางเกวขาสั้นธรรมดา เหมือนที่เคยใส่นอนกะว่าจะมาชวนคนดานนอกกินข้าว แต่กลับเธอหน้าหล่อมนอนหลับตาพริ้มหายใจสม่ำเสมออยู่บนโซฟา

" ขาก็ยาวยังจะมานอนอยู่โซฟาก็ตัวแค่นี้ บอกว่าง่วงดีๆก็จะให้เข้าไปนอนในห้องอยู่หรอก " ฉันบ่นอุบอิบกับตัวเอง ก่อนจะเดินไปหยิบรีโมทเปิดแอร์ให้เขา

" ไอ้เลวเอ้ย เดี๋ยวจะเอาไปขายเอาเงินมาใช้ให้หมดเลย " ฉันมองของขวัญในตู้กว่า 50 ชิ้น ทั้งสร้อย แหวน กระเป๋า รองเท้า ที่ไอ้ฟอร์ดมันให้ฉันมามากมายล้วนแต่เป็นของแบรนด์เนมทั้งนั้น ขายหมดนี้คงได้ไม่ต่ำกว่า 5 แสน

" ถ้าไม่ได้พี่เดย์ ป่านนี้จิีมิีน้อยๆของฉันคงโดนมันจิ้มไปแล้วแน่ๆ " ฉันคิดแล้วก็รู้สึกขยะแขยงแปลกๆ แต่ความรู้สึกดีๆที่มันมีให้ก่อนหน้านี้มันดีมากๆเลยนะ ในบางช่วงเวลามันฮีลใจได้ดีมาก แต่ไม่เอาแล้วขออยู่คนเดียวยาวๆไปเลยดีกว่า

ไม่รู้หลับไปว่านานเท่าไหร่ เดย์ที่รู้สึกตัวมองไปรอบๆหูได้ยินเสียงฮำเพลงอยู่ไม่ไกลเขาจึงหยัดตัวลุกเดินตามไปดู ผิงผิงสวเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้นสีเทา(สั้นมาจนนั่งเห็นก้น)บนโต๊ะเต็มไปด้วยขวดเบียร์สีเขียวหลายขวด เขายืนมองเธออยู่สักพักอย่างไม่เข้าใจ

" เสียใจหรอ " เขาเอ่ยถามเธอเสียงเรียบ

" เปล่า แค่อยากดื่ม พี่เดย์เอามั้ย " คำถามของเธอทำเขาใจกระตุกเล็กน้อย ยิ่งมองไปยังเบื้องล่างก้นขาวที่โผล่พ้นกางเองออกทำเอาระส่ำระส่ายไม่น้อย

" ไปเปลี่ยนกางเกงเถอะ "

" ทำไมคะ กลัวจะอดไม่ไหวหรอ " คนเมาตรงหน้าถามอย่างท้าทาย ตาคมมองเธออย่างไม่เข้าใจ

" พี่กลับนะ ล็อคห้องดีๆกินข้าวด้วย " เขาพูดจบก็หันหลังเดินไป

" พี่เดย์ " เขาหยุดชะงักรอฟัง

" อยากเอาผิงมั้ย " สายตาคมเบิกกว้างเมื่อได้ยินคำถาม

" พูดอะไรน่ะ "

" ถ้าไม่ได้พี่เดย์ช่วยไว้ มันคงตกเป็ฯของไอ้ฟอร์ดไปแล้ว ถือว่ามันเป็นของพี่ ผิงให้พี่ " ใบหน้าหวานแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอร์

" เมาแล้วก็นอนเถอะ อย่าพูดอะไรอีกเลย " เดย์เลือกที่จะเดินออกไปจากห้องไม่ลืมที่จะล็อคให้เรียบร้อบ แต่เขากลับยังไม่เดินไป แผ่นหลังแกร่งยืนพิงประตูสู็กับหัวใจที่เต้นโครมครามอยู่ภายใน เธอคือคนที่เขาชอบ เขาเฝ้าดูแลเธอมาตั้งสองปี และเธอก็เกือบจะโดนคนไม่ดีรังแก แต่เธอกลับมาพูดแบบนี้กับเขาราวกับเธอกำลังดูถูกตัวเอง เธอไม่เห็นค่าในตัวเอง เขาคิดไม่ตกว่าต้องทำแบบไหนต่อไป จะสารภาพกับเธอไปตรงๆตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าเธอจะโอเคมั้ย ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกกับไอ้ฟอร์ดมากน้อยแค่ไหน เขาไม่รู้อะไรในตัวเธอเลย

ฮึกกกกกกก ฮือออออออ

เสียงร้องไห้เล็ดลอดออกมาแผ่วเบาทำให้เขาได้เพียงแว่วๆ เขาที่นิ่งเพื่อฟังให้ชัด

พรึบบบบบบ

ประตูห้องเปิดออก ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตาทำเอาหัวใจแก่งกระตุกอีกครั้ว

" ร้องไห้ทำไม " เขายืนนิ่งถามเธอ ทั้งที่ในใจอยากจะโอบกอดเธอไว้

" ฮึกกกกก ฮือออออ พี่เดย์ " เมื่อเห็นเขาเสียงร้องไห้ของเธอกลับดังขึ้นกว่าเดิมจนเขาต้องดันเธอกลับเข้าห้องไปอีกรอบ ร่างเล็กโผเข้ากอดซุกใบหน้าเข้ากับอกแกร่งอย่างไม่อาย มือใหญ่ลูบผมปลอบโยน

" ไม่เป็นไรแล้ว เสียใจก็ร้องออกมา อยู่กับพี่ไม่มีอะไรต้องกั้ก รู้สึกยังไงก็พูดออกมา อย่าเก็บมันไว้คนเดียว พี่พร้อมรับฟังเสมอ " เสียงทุ้มนุ่มแสดงถึงความเป็นห่วงจนผิงผิงเองสัมผัสได้

" ฮึกกกก พี่เดย์ " เธอเพียงแคร้องไห้และเรียกชื่อเขาเท่านั้น เขายืนกอดปลอบเธออยู่นานจนเสียงร้องไห้เงียบไป แขนเล็กคลายอ้อมกอดออก เสื้อยืดดำเปียกไปด้วยน้ำตา ใบหน้ากลมๆแหงนมองชายตรงหน้าสายตาทั้งคู่สบกันเพราะเขาเองก็มองเธออยู่ก่อนแล้ว ปลายนิ้วเรียวไล่ปาดเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเนียนแผ่วเบา พร้อมโน้มลงจูบที่คราบน้ำตาเบาๆอย่างลืมตัว โดยที่หญิงสาวตรงหน้าก็ไม่ปฏิเสธ

" หยุดร้องได้แล้ว ใบหน้านี้เหมากับรอยยิ้มที่สุด พี่ไม่อยากเห็นหนูร้องไห้ " เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยกับคนตรงหน้าโดยที่มือใหญ่ประคองใบหน้าไว้ราวกับปลอบโยน หญิงสาวมองเขาด้วยแววตาหวานกลับมา คล้ายกับมีความรู็สึกบางอย่างแล่นตีกันในหัวใจ อย่างหาคำตอบไม่ได้

" พี่เดย์ หนู " คำพูดถูกกลืนกินด้วยริมฝีปากหยักแดงระเรื่อ ใบหน้าแนบชิดตากลมโตเบิกโพร่งตกใจ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเขาแถมยังตอบสนองอย่างดีอีกด้วย ริมฝีปากอวบอิ่มถูกตรึงด้วยอีกฝ่ายเขาขบเม้มหยอกล้อกับเธออยู่นานกว่าจะยอมถอนจูบออกอย่างช้าๆ