“ค่ะ ฮึก! พี่กันต์หยุดเถอะนะหยีขอร้อง”
“โอเคครับ”
“ขะ ขอบคุณนะคะ”
“ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอกครับที่รัก พี่แค่หยุดเพราะถุงยางมันหมด”
“หมายความว่ายังไง?”
“หมายความว่าเมื่อคืนพี่ใช้ถุงยางหมดแล้วไงครับ ที่รักลงไปซื้อให้พี่หน่อยเร็ว~” เขาทำให้ฉันรู้สึกชาไปทั้งตัว เหมือนโดนลากไปตบหน้าตรงกลาง 5 แยกลาดพร้าวแล้วกระชากขึ้นไปบนตึกมหานครจากนั้นก็เอามีดร้อยเล่มแทงสุดแรงก่อนที่จะผลักให้ฉันตกลงมาที่พื้นดิน
“มัน...เลวเกินไปรึเปล่า” ฉันเกลียดความอ่อนแอของตัวเอง ทำไมฉันไม่เข้มแข็งให้มาก ๆ แล้วก็หาทางเอาคืนไม่ก็หาวิธีสู้ที่มากกว่าการขอร้องหรือตะโกนบอกให้เขาปล่อยฉันไป ทำไมฉันไม่เคยเป็นตัวของตัวเองเลยเวลาที่อยู่ต่อหน้าผู้ชายคนนี้ แม้แต่ตอนที่เขาใช้ให้ไปซื้อถุงยางบ้า ๆ นี่ฉันก็ยังแสดงความอ่อนแอด้วยการถามเขาเบา ๆ จนเหมือนกำลังจะร้องไห้
“เลว? แค่ให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายไปซื้อถุงยางผู้ชายก็กลายเป็นคนเลวเลยเหรอครับ
