Beautiful and Handsome 01 เกิดมาสวย
782 Words
Hannah
บ้านตระกูลฮันน่า
ห้องนอนฮันน่า
“หาวววววว~” ฉันลุกขึ้นจากที่นอนเมื่อได้เวลาตื่นเป็นประจำทุกวันและเมื่อตื่นแล้วสิ่งที่ฉันต้องทำเป็นอย่างแรกคือ....
“มอนิ่งคนสวย^^” กระจกและพูดกับตัวเองพร้อมรอยยิ้ม
ฉันหมุนซ้ายหมุนขวาเพื่อชมเชยความสวยของตัวเองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ฉันเกิดมาพร้อมใบหน้างดงามและสวยมากอย่างกับนางฟ้า ฉันไม่ได้อวดตัวเองนะแต่พูดเรื่องจริงฉันสวยจริง ๆ เพราะงั้นพ่อและพี่ชายเลยหวงฉันมาก ๆ ไม่ว่าจะไปไหนทำอะไรพวกเขาก็คอยเป็นห่วงเสมอเพราะบางครั้งความสวยของฉันก็เป็นเหตุในหลาย ๆ เรื่อง แต่ฉันจะไม่หยุดสวยและสวยต่อไปค่ะ!
เมื่อชมตัวเองเรียบร้อยแล้วฉันก็เข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกายเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย ระหว่างนี้จะเล่าประวัติสั้น ๆ ให้ทุกท่านได้รู้จักนะคะ ฉันฮันน่าคนสวยที่ชื่อก็แปลว่าคนสวยเช่นกัน อายุ 22 ปีแล้วเรียนเกี่ยวกับศิลปะการวาดรูปค่ะปีสุดท้ายแล้ว ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองมีเพียงพ่อและพี่ชายเท่านั้นส่วนแม่เสียไปวันที่เกิดพอดีแต่ฉันก็ไม่ได้ความรู้สึกขาดหรืออะไรเพราะว่าพ่อและพี่ชายได้เติมเต็มทั้งหมดให้แล้ว พวกเขาไม่เคยโทษฉันที่ทำให้แม่จากไปแม้ลึก ๆ ฉันจะเผลอคิดอย่างนั้นอยู่บ่อยก็ตาม ก็ถ้าฉันไม่เกิดมาแม่ก็คงไม่จากพ่อและพี่ชายไปแล้วมีครอบครัวที่มีความสุขแล้ว
“เฮ้อ!!เผลอคิดอะไรแบบนั้นอีกแล้วฮันน่า” ฉันส่ายหัวให้กับความคิดของตัวเองถ้าพ่อและพี่ชายรู้คงบ่นฉันแน่ ๆ เลยพวกเขาไม่อยากให้ฉันโทษตัวเองน่ะ
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จฉันก็ลงไปด้านล่างของบ้านเพื่อทานอาหารเช้าร่วมกับทุกคนเหมือนทุกวัน
โต๊ะทานอาหาร
“มอนิ่งค่ะคุณพ่อและพี่ชายสุดหล่อ^-^” ฉันยิ้มให้พวกเขาอย่างสดใสเหมือนทุกวัน
“มอนิ่งค่ะคนสวยวันนี้มีเรียนเยอะไหม?” คุณพ่อของฉันถามอย่างเป็นห่วงเพราะกลัวว่าฉันจะเหนื่อยเกินไปนั่นเองบางทีฉันก็คิดว่าพ่อถนุถนอมฉันมากเกินไปหรือเปล่า?
“ไม่เยอะค่ะถึงเยอะก็ไม่เหนื่อยเพราะฮันน่าชอบ”
“ก็ดีแล้วที่ชอบเพราะไม่อย่างนั้นพี่จะตีแก” พี่ฮันเตอร์พูดและชี้หน้าของฉันเขาอยากให้ฉันเรียนบริหารเพราะจะได้มาช่งบธุรกิจของที่บ้านแต่ว่าฉันไม่อยากเรียนและไม่ชอบการบริหารเลยหนีไปเรียนศิลปะแทน
“รับทราบค่ะ!!ฮันน่าเรียนมาจะจบแล้วนะคะจะไม่ชอบได้ยังไงเนอะคุณพ่อเนอะ” ฉันหาพวกทันที
“ค่ะ คนสวยของพ่อเก่งมากจริง ๆ มาทานข้าวจะได้ไปเรียนวันนี้ก็อย่าไปเข้ากล้องใครเข้าละ” คุณพ่อบอกอย่างเป็นห่วง
“จะพยายามค่ะคุณพ่อ^^” ฉันเป็นโรคประหลาดนั่นคือโรคกลัวกล้องถ่ายรูปหรือว่าความจริงมันคืออาการตื่นตหนกมากกว่า ถ้าฉันเห็นใครกำลังรูปของฉัน ๆ จะตัวสั่นและช็อกไปเลยร้ายแรงมาก ๆ ก็สลบไม่ได้สติไปเลยละ ถ้าแอบถ่ายแบบไม่รู้ตัวก็ไม่เป็นไรนะ เพราะงั้นรูปของฉันเลยว่อนเน็ตไปหมดเป็นคนดังโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลยพ่อฉันก็เลยเป็นห่วงมากเวลาฉันออกไปข้างนอก ส่วนสาเหตุก็เพราะความสวยของฉันนี่แหละตอนเด็ก ๆ พ่อพาฉันออกครั้งแรกและความสวยก็เข้าตานักข่าวแล้วผู้ร่วมงานทั้งหลาย พวกเขาพร้อมใจกันยกกล้องมากมายขึ้นมาถ่ายไม่หยุดโดยไม่มีการขออนุญาตใดใดและไม่ฟังเสียห้ามของพ่อ เสียงชัตเตอร์และแสงแฟลร์ทำให้ตกใจและตื่นตนกก่อนจะสลบไปและหลังจากนั้นมาฉันก็ไม่สามารถถ่ายรูปได้อีกเลย....
“ไปเรียนเลยไหมวันนี้พี่ไปส่ง” เสียงของพี่ฮันเตอร์ทำให้หลุดออกจากภวังค์ความคิด
“วะว่าไงนะคะ?” และเพราะฟังไม่ถนัดเลยถามอีกรอบ
“พี่ถามว่าฮันน่าจะไปเรียนพร้อมพี่ไหมพี่จะไปส่ง”
“ได้เสมอค่ะพี่ชาย” ฉันตอบก่อนจะออกจากบ้านและไปเรียนตามปกติ
เฮ้อออ!!ก็เกิดเป็นคนสวยมันลำบากแบบนี้เองและเรื่องราวของฉันก็ไม่ได้มีเพียงเท่านี้ด้วย...
- Writer
