ลู่เหยาเหยา
1039 Words
บำเรอที่ 1
ลู่เหยาเหยา
ราวกับความฝันตื่นหนึ่งตั้งแต่สมัยยังเด็กข้าเติบโตมาในตระกูลบัณฑิตมารดาข้าเสียไปตั้งแต่อายุยังมิทันห้าขวบบิดาข้าก็เป็นอาจารย์สอนหนังสือแต่ละวันบีบบังคับให้ข้าอ่านออกเขียนได้ทั้งยังสอนพิณหมากล้อมภาพวาดบ่มเพาะจนข้าเติบโตเต็มสาวกลายเป็นสตรีดีงามในห้องหออายุสิบห้าก็ถูกทาบทามสู่ขอจากขุนนางหนุ่มหลายคนในเมือง
“หากแต่ข้าก็มิสนใจพวกเขาซักคน”
ใช่แล้วข้าไม่แม้แต่จะชายตามองพวกบัณฑิตขุนนางในสายตาข้าต่อให้พวกเขาโดดเด่นสูงส่งแค่ไหนข้าก็ให้พวกเขาเป็นเพียงกองอึกองหนึ่งอยู่ดี
“…”
ร้ำนขำยผ้ำสกุลเซียว
“คุณชายขอรับแม่นางลู่รออยู่ที่ห้องชั้นล่าง”
ภายในห้องทำงานชั้นสามเซียวหมิงขณะคิดกำไรร้านค้าต่างๆ ต้องขมวดคิ้วกล่าวกับบ่าวไพร่ที่มาว่า “ให้นางขึ้นมาแล้วไล่ผู้อื่นไปปิดปากให้ดี!”
ผู้อื่นที่ว่าย่อมเป็นคนงานของเขาหากเป็นไปได้เขาแทบมิอยากให้ผู้ใดรู้ถึงความสัมพันธ์ของเขากับนาง
นั่นเพราะเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว...
เมืองหังโจวเต็มไปด้วยคหบดีมีชื่อแต่ละปีเพียงแค่ภาษีจากพื้นที่นี้แค่เมืองเดียวแทบจะได้สองส่วนจากเงินทั้งหมดที่เก็บเข้าคลังหลวงเซียวหมิงเองก็เป็นหนึ่งในคนที่จ่ายภาษีมากดังนั้นชื่อเสียงในหมู่ชนชั้นมั่งคั่งจึงทาให้อะไรที่เกี่ยวกับตัวเขามักถูกนามาเป็นหัวข้อสนทนา
อย่างเช่นหมู่นี้เขาถูกล่าวถึงว่ากำลังล่อลวงสตรีดีงามนางหนึ่งซึ่งเซียวหมิงพอได้ฟังคำติฉินทีไรอดมิได้ที่จะสบถออกมาว่าบัดซบมีแต่เขาที่รู้ดีว่าหญิงที่ถูกกล่าวถึงคู่กับเขานางมิได้ดีงามอย่างที่ชาวบ้านลือกัน “…”
***
“คุณชายชอบหรือไม่เราทาให้แบบนี้ดีหรือไม่เจ้าคะ” ศีรษะผงกขึ้นๆ ลงๆ ลิ้นเรียวของข้าตวัดไปตามหัวหยักพร้อมกับชอนไชรูเล็กๆ ตรงปลายอย่างเมามัน
“เหยาเหยาอย่าดูดแบบนั้นข้าเสียวเจ้าลุกขึ้นมา”
เสียงดูดดึงของข้ายังคงดังหยาบคายได้ยินเขากล่าวห้ามข้าก็ยิ่งคึกแม้จะเพิ่งถึงวัยปักปิ่นไม่นานแต่ด้วยความทรงจำชาติที่แล้วข้ายังสามารถใช้ปากบำเรอกามให้ชายหนุ่มเจ้าของลำเอ็นขาสั่นดิ้นพล่านแม้ว่าเขาจะมีอายุมากกว่าข้านับสิบปีก็ตาม
“คุณชายเอากันเลยมั้ยเจ้าคะหรือต้องให้เราโพนทะนาออกไปก่อนท่านถึงจะทา” คำกล่าวกระตุ้นเชิงข่มขู่เชิงยั่วยวนข้าผละออกจากแท่งเนื้อเขาได้ก็ลุกขึ้นใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำลายพร้อมทั้งยิ้มน้อยๆ เป็นสัญญาณให้เขาเริ่มเล่นกับร่างกายตนซึ่งก็ได้ผลดังคาดข้าเพิ่งจะเช็ดปากเสร็จก็ถูกเขาจับกดลงไปบนโต๊ะกระโปรงหรูฉวินถูกตวัดไปไว้เหนือเอวเปิดช่องทางรักให้เขาย่ำยี
ในความสมใจอยากข้ารอวันเวลาเติบใหญ่สิบกว่าปีใบหน้าข้ายามนี้ถูกกดแนบไปกับโต๊ะชายด้านหลังเป็นบุรุษที่ข้าเลือกขณะที่เขากำลังโยกกายใส่ข้าในท่ายืนโดยมีข้าโก้งโค้งข้ากับมิได้นึกสมเพชตัวเองที่ถูกเล่นราวกับโสเภณีตัวน้อยทั้งๆ ที่รู้ว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้วแท้ๆ
เสียงเนื้อกระทบกันดังต่อเนื่องข้านึกไปถึงครั้งแรกที่เจอเขา เขาเป็นลูกศิษย์ของบิดาข้าตอนนั้นข้ายังเด็กมากแต่ข้าก็เล็งเข้าไว้แต่แรกแม้ตนเองจะอายุยังไม่ถึงหกขวบก็ตามที
ขณะกำลังถูกควบขับข้าเอ่ยปากถามเขาตกลงเขาจะเอายังไงกับข้าเดือนหน้าเขาก็ต้องแต่งงานแล้วตกลงเขาคิดจะจัดการกับเรื่องของตัวข้ายังไง
“คุณชายอย่าคิดว่าหลบหน้าเราหลายวันแล้วเราจะลืมเดือนหน้าท่านต้องแต่งฮูหยินแล้วคิดจะจัดการกับเรายังไงหรือท่านจะเอายังไงก็บอกมา”
“พั่บ พั่บ พั่บ อู้ยยย ยกขาหน่อยเหยาเหยากำลังเสียวเลยอย่าเพิ่งพูดมากให้ข้าเสร็จก่อนค่อยคุยกัน!”
เซียวหมิงรำคาญปากช่างจ้อของนางยิ่งนักเขาจัดการตวัดชายกระโปรงไปคลุมศีรษะนางไว้จากนั้นชักมือกลับมาแหวกแก้มก้นขาวมืออีกข้างก็ยกขาขวานางขึ้นซอยเอวกระเด้าแรงและเร็วกว่าเดิม
“ตั่บ ตั่บ ตั่บ อ๊า อ่าเ จ้าพูดมากนักเขาจะกระแทกให้ปากเจ้าเงียบไปเลย” เสียงร้องครางผสมกับเสียงตำหนิชายหนุ่มพู่เนื้อชมพูน่ารักของลู่เหยาถูกหัวเห็ดบานกระชากจนปลิ้นไปมา
นี่เป็นการร่วมรักที่รุนแรงยิ่งเซียวหมิงไม่พอใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเขาไม่อ่อนโยนกับนางสักนิดเพราะทราบว่าถึงอ่อนโยนไปนางก็มีแต่จะเรียกร้องนั่นนี่นู่น
“พูดมาเลยดีกว่าตกลงท่านจะจัดการกับเรายังไง”
เหยาเหยายังคงไม่ลืมจุดประสงค์ที่มาแม้ร่างบอบบางของนางจะถูกเขาเล่นแรงจนเจ็บปวดแต่ปากน้อยๆ ยังเอ่ยทวงถามไม่มีที่ท่าจะครวญครางหรือทรมานอันใด
ใช่แล้วชาติก่อนที่นางมีชีวิตเคยเจ็บปวดยิ่งกว่านี้นางยังไม่ร้อง ดังนั้นแค่ถูกเขาเล่นแรงนิดหน่อยนางไหนเลยทนไม่ได้เพียงแต่ยามนี้นางมีความในใจจะอย่างไรหากเขาไม่รับปากบอกตรงๆ นางไม่อาจกลับบ้านไปนอนหลับได้สนิทตา
เซียวหมิงผู้นี้เป็นชายชู้ของนางเขากับนางแอบมีความสัมพันธ์ลับๆ กันกว่าหนึ่งปีหากแต่เดือนหน้าเขาจะแต่งงานแล้วครั้งก่อนที่ลักลอบเอากันนางเคยทวงถามว่าหลังจากเขาแต่ภรรยาใช้เวลากี่วันถึงจะรับนางเข้าบ้านได้
***
- Writer
