ปัง ปัง ปัง... เขาตบประตูรัว ๆ
“จะเปิดประตูให้อาไผ่ไหม... ฮึ... จะเปิดไม่เปิด ถ้าไม่เปิดอาจะพังประตูเข้าไปนะ ได้ยินไหม ข้าวผัด...” ไผทแสดงท่าฮึดฮัดขัดใจอยู่ที่หน้าประตู มองจ้องบานประตูแบบชั่งใจ
ตอนนี้ดรุณีน้อยใจจนไม่อยากที่จะคุยกับเขาเธอลุกแล้วเดินวนเวียนกลับไปกลับมาที่ในห้อง ก่อนจะส่งเสียงตอบกลับคนที่อยู่ข้างนอก
“อาเหมยก็กลับมาแล้ว อาไผ่ก็กลับไปหาคนที่อาไผ่รักเถอะค่ะ จะมาไยดีอะไรกับข้าวผัด ข้าวผัดรู้แล้ว... ข้าวผัดก็เป็นแค่เด็กโง่ ๆ คนหนึ่ง ข้าวผัดมันโง่เอง... อาไผ่ไม่ได้รักตัวเองเลยสักนิดยังจะหน้าด้านรักอาไผ่อยู่ได้ โง่ ๆ โง่ ๆ โง่...” เธอหมุนตัวหันหลังให้กับประตู
ผลัวะ... โครม... ปัง... เสียงของเท้าหนัก ๆ กระแทกที่บานประตูอย่างแรง ก่อนจะมีเสียงโครม และตามด้วยเสียงบานประตูที่กระแทกเข้ากลับฝาผนังห้องดังปัง
ข้าวผัดรีบหันหลังกลับมามอง แล้วต้องยืนอ้าปากหวอเมื่อเห็นประตูห้องของเ
