“รีบกินนะลูก วันนี้พ่ออนุญาตให้ผิงผิงไปทำงานกับพ่อด้วย” ไผ่บอกกับลูก
“เย้ ๆ ดีใจจังเลยค่ะ”
ไผ่ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเด็กหญิง พร้อมกับป้อนข้าวใส่ปากเธอให้ เด็กน้อยอ้าปากรับเคี้ยวตุ้ย ๆ
“แล้วพี่ข้าวผัดไปด้วยกันไหม” ผิงผิงดีใจมาก ๆ เพราะพ่อทอดทิ้งเธอมาเป็นเดือน ๆ แล้ว หันไปชวนพี่สาว
“พี่ข้าวผัดต้องไปอ่านหนังสือ ต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย ใช่ไหม” อาไผ่ยกหน้าขึ้นมาถาม
“แล้วสอบที่ผ่านมา ทำได้หรือเปล่า” เขาจงใจบอกเธอกลาย ๆ ว่าให้ตั้งใจเรียน
“ก็ทำได้ค่ะ” ข้าวผัดตอบออกไปแบบเซ็ง ๆ
“ตั้งใจอ่านหนังสือเข้า จะได้สอบได้ที่ดี ๆ อนาคตของข้าวผัดยังอีกไกล” คำพูดของอาไผ่เหมือนผลักไสเธออย่างไรไม่รู้
ดรุณีเจ็บจี๊ดขึ้นมาในหัวใจ เธอก้มหน้าตักข้าวใส่ปาก ก่อนจะกลืนมันลงไปอย่างยากลำบาก
“ต่อไปอาไม่รบกวนข้าวผัดช่วยเลี้ยงผิงผิงแล้วนะ อาขอโทษที่ผ่านมาทำให้ผิงผิงเป็นภาระของทุกคน ต่อไปอาจะดูแลลูกเอง”
ปร
