บทที่3.เจนน่า เซมิโอเน่..

1518 Words

ไหว ชายร่างใหญ่ที่เจ็บหนัก กระโจนเข้าใส่ เขาใช้ปลายเท้าเตะสกัดช่วงขา จนคนตัวโตกว่าเสียหลัก ล้มลงไปบนพื้น อัลเบโต้จับศีรษะของมันกระชากเขาหาตัวแรงๆ เขาได้ยินเสียงกระดูกคอเคลื่อน “กร็อบ!” ก่อนที่คนตัวใหญ่จะล้มลงบนพื้น อัลเบโต้หอบหายใจจนตัวโยน เพ่งสายตามองตรงไปข้างหน้า นอกจากไอ้คนที่นอนแบ็บอยู่ตรงนี้ ด้านนอกมีใครอีก เขาไม่อาจคาดเดา แต่...จำเป็นต้องเสี่ยง เพราะหากอยู่เฉยๆ เช่นนี้ เขาคงไม่รอด... กว่าคนอื่นๆ จะรู้ตัว อัลเบโต้ก็หย่อนกายลงน้ำ เขาลอยคอเกาะสวะริมน้ำ จนไปพาตัวเองไปไกลจากโกดังร้างแห่งนั้น ชายหนุ่มนั่งมองความโกลาหลด้านหลัง ด้วยสายตาเหยาะหยัน คนโง่เหล่านั้น ส่องไฟหาเขาไปทั่ว ไฟฟ้าสว่างจ้า พอให้มองเห็นคนเหล่านั้นได้ทั้งหมด...อัลเบโต้เหนื่อยแทบขาดใจ แต่การฝึกเก่าๆ ในอดีต ช่วยให้เขาประคองตัวจนรอดมาได้ ชายหนุ่มหงายหลังนอนแผ่บนพื้นไม่สนความสกปรก เขาเหนื่อยเกินกว่าจะประคองตัวเองให้นั่งได้นานๆ หลังมองเห็นคนหน้าตาคุ้นๆ มุมปากดจนโค้ง เหยาะหยันตัวเองในใจ เขาไม่น่าโง่หลงกลพวกมันเลย...และป่านนี้ หวันยิหวาเป็นเช่นไร? เขาไม่เห็นเธอเลยตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา...สิ่งแรกที่เขาควรทำ...คือการหาที่พักรักษาตัว และสืบข่าวเรื่องหวันยิหวา เขาแน่ใจผู้หญิงคนนั้นคงรอด เมื่อก่อนที่สติเขาจะดับวูบ!! อัลเบโต้ได้ยินเสียงหวอรถพยาบาล...คงมีใครช่วยหล่อนไป... เบื้องหลังการหนีของหวันยิหวาครั้งนี้ คนชักใยไม่ใช่อื่นไกล!! เจนน่า เซมิโอเน่...คู่หมายของเจ้านาย ว่าที่มาดามรอสซี เปาโลถอนใจเฮือกใหญ่ๆ สายตาคมดุทอดมองบุตรสาวคนเดียวด้วยความหนักใจ “ทำไมพ่อมองหนูแบบนี้คะ?” เจนน่าเอ่ยปาก เธอรู้สึกถึงการมองจากบิดามาซักครู่ใหญ่ๆ ชายร่างใหญ่ ใบหน้าดุดันพยายามฝืนยิ้ม “หนูจะสารภาพกับพ่อตอนนี้ หรือจะรอให้ไอ้หนุ่มนั่นมาเค้นคอพ่อกับหนูคราวหลัง” ท่านไม่อยากคาดคั้น เพราะรู้ดีว่าบุตรสาวมีนิสัยเอาแต่ใจเช่นไร ความที่เป็นลูกคนเดียวที่เกิดจากผู้หญิงที่ท่านรัก เธอด่วนจากไปไวกว่าที่คิดโดยฝากฝังเจนน่าไว้ในความดูแลของเขา เปาโลจึกถนอมเจนน่าเป็นพิเศษ รักและตามใจเธอตั้งแต่เด็ก ครั้นจะเอาจริงขึ้นมา เจนน่าก็เป็นไม้แก่ดัดยากเสียแล้ว เจนน่าสะดุ้งวูบ! เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เลิกหัวคิ้วขึ้นสูงแล้วย้อนถามบิดากลับไปแบบหน้าซื่อตาใส “เรื่องอะไรกันคะพ่อ หนูไม่เห็นเข้าใจเลย” “เจน...หนูเอาคนของพ่อไปใช้ แล้วทำไมพ่อจะไม่รู้ล่ะว่าหนูเอาพวกมันไปทำอะไรมา” เสียงของเปาโลทุ้มนุ่ม เขากำลังหาทางช่วยบุตรสาว เมื่อคนที่เจนน่าต่อกรด้วย น่ากลัวกว่าเสือร้ายหลายสิบเท่า หญิงสาวสบถออกมาเบาๆ “เชี่ย!” นึกขัดใจความภักดีของคนเหล่านั้น ไม่ว่าจะยังไงบิดาของเธอก็ยังเป็นเจ้าชีวิต ที่พวกมันไม่คิดจะหักหลัง ทั้งๆ ที่เธอกำชับกำชาหลายสิบรอบ พวกมันก็ยังคาบข่าวมาบอกบิดาของเธอจนได้ “อย่าไปว่าพวกเขาเลย...บอกพ่อน่ะดีแล้ว พ่อจะได้หาทางช่วย...หนูเล่นผิดคนแล้วล่ะเจน...เพราะถึงอนาคตของเราจะเป็นดองกับฝ่ายนั้น...แต่คนอย่างคลิสเตียนคงไม่ยอมให้ใครมาลูบคมง่ายๆ” เปาโลเตือน คลิสเตียนน่ากลัว เขาเป็นคนดูยาก ขนาดมีสัญญาใจผูกมัด ชายผู้นั้นยังยืดระยะเวลาออกไปจนได้ ไม่แน่ว่า...ความฝันระหว่างผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะเป็นหมั้น เพราะหากคลิสเตียนตกลงปลงใจจริง...เขาน่าจะยอมนานแล้ว ไม่ใช่ยื้อเวลาไว้เช่นนี้ ในเมื่อบุตรีของท่านก็ไม่ได้ด้อยกว่าผู้หญิงคนไหนในโรมเลย “อีนั่นสมควรตายค่ะพ่อ มันฉกคลิสไปกก หนูยอมไม่ได้!!” ความหึง หวงฉายชัดออกมาทางแววตา หวันยิหวาสมควรตาย หล่อนเป็นใครมาจากไหนไม่รู้ แต่ดันฉกของหวงของเธอไปครอง พื้นที่ข้างกายคลิสเตียน ควรเป็นของเธอคนเดียว “เห้อ!!” มาเฟียรุ่นใหญ่ถอนใจแรงๆ “หนูใจร้อนเกินไปเจน...ผู้หญิงพวกนั้น ไม่นานไอ้หนุ่มนั่นมันก็เบื่อ เขาจะเขี่ยหล่อนทิ้งในไม่ช้า หนูต้องการเป็นมาดามรอสซี หนูต้องใจเย็นกว่านี้” “ไม่ค่ะพ่อ...อีนั่นมันแผนสูง...มันฉลาดกว่าที่เราคิด หนูไม่อยากให้คลิสกลายเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่น” เจนน่ายืนยันเจตนาของตนเอง เธอต้องการช่วยให้หวันยิหวาไปให้พ้นทางคลิสเตียนโดยเร็ว ก่อนที่จะสายไป เมื่อหล่อนเริ่มมีอิทธิพลกับเขา ดูได้จากการที่เห็นหล่อนทุกที่ ทุกที่ที่มีคลิสเตียน จะเห็นเงาแม่นั่นติดไปด้วย เจนน่าไม่ทน...หล่อนไม่อยากได้ยินเสียงคนรอบตัวซุบซิบกันแบบนั้น... “เอาเถอะๆ ทำไปแล้วนี่ คงแก้อะไรไม่ได้แล้วล่ะ พ่อจะช่วยกลบให้ก็แล้วกัน ไอ้หนุ่มนั่นจะได้สาวมาไม่ถึงลูก” เปาโลตัดบท อีกครั้งที่เขาเข้าข้างเจนน่า ยังไงเสียที่ยืนอยู่นี่ก็คือบุตรสาวของท่าน ต่อให้ผิดกับคนทั้งโลก หากเป็นความพอใจของเจนน่า ท่านก็จะตัดใจยอมลงให้ เจนน่ายิ้มกว้าง...เธอไม่ได้กลัวคลิสเตียนรู้ เมื่อมั่นใจสิ่งที่ตนเองทำ เธอหวังดีกับเขา ไม่ใช่การหวังร้าย “หนูไปหาคลิสนะคะพ่อ” กระเป๋าแบรนด์หรู ถูกหยิบขึ้นมาจากเบาะข้างตัว เจนน่ายืนขึ้น กล่าวลาบิดาง่ายๆ “พ่อว่า...หนูควรจะบินไปช็อปเสื้อผ้าสวยๆ ที่ปารีสแทนดีกว่า...จนกว่าพ่อจะเคลียร์เรื่องนี้จบ ระยะนี้หนูควรอยู่ห่างจาก คลิสเตียน” จากข่าว...คลิสเตียนไม่ได้อยู่ในโรม...เขาเดินทางไปเซ็นสัญญาธุรกิจ...ท่านคงจัดการกลบ ฝัง เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ทัน แววตาบุตรีสลดลงไปวูบหนึ่ง ก่อนที่จะโชนแสงเหมือนเดิม “ค่ะ หนูจะทำตามที่พ่อสั่ง...” ถึงอยากให้คลิสเตียนรู้ แต่คงเป็นการดีกว่าที่จะไม่ไปสะกิดต่อมโมโหของคลิสเตียนเข้า เธออยากให้เขาเห็นภาพสวยๆ ของตนเอง มากกว่าเห็นเธอมุมมืด “โอ้ย!” เพราะรีบลุกขึ้นนั่ง ร่างกายจึงประท้วง เขาไม่อยู่ในภาวะที่ทำอะไรได้กระฉับกระเฉงเหมือนก่อน เมื่อมีแต่บาดแผลเต็มตัว อัลเบโต้ขมวดคิ้ว ความจำครั้งสุดท้ายก่อนที่จะหมดแรง และล้มโครมบนพื้น เขาพาตัวเองออกมาห่างโกดังแห่งนั้นไกลโข หน้าบ้านหลังหนึ่งริมแม่น้ำไทเบอร์นั่นเอง... “คุณไม่ควรทำแบบนั้นนะคะ” เสียงหวานเอ่ยเตือน ก่อนที่คนพูดจะเดินหน้าตึงเข้ามา สายตาหล่อนตำหนิเขาแจ่มชัดที่สุด “คุณเป็นใคร?” อัลเบโต้ถาม มีริ้วความขบขันขึ้นชัดบนสีหน้าของอีกฝ่าย “ฉันน่าจะเป็นคนถามคุณมากกว่านะคะ คนแปลกหน้าที่มีบาดแผลทั้งตัว และที่ฉันควรทำคือส่งคุณให้ตำรวจ” ซีรีนกล่าว เธอวางแผงยาไว้ใกล้มือคนแปลกหน้า โยนผ้าเปียกๆ ไว้บนหน้าตักอัลเบโต้จนเข้าสะดุ้ง “ผมไม่ใช่คนร้าย” ชายหนุ่มตอบเสียงขุ่น ฉวยผ้าขึ้นมาจากตัก และเริ่มเช็ดใบหน้าของตนเอง เขารู้ดีสภาพของเขาคงแย่มาก “ฉันพยายามจะเชื่อ...แต่สภาพคุณ ไม่ชวนให้เชื่อเลยค่ะ” หญิงสาวแย้ง เลื่อนโถใส่น้ำให้ชายหนุ่ม เมื่อผ้าในมือของเขาสกปรกเกินไป “ผมชื่ออัลเบโต้เป็นคนของ...” ชายหนุ่มหยุดพูด ตั้งแต่ลงมือพาหวันยิหวาหนี เขาคงโดนเจ้านายอับเปหิออกมาเรียบร้อยแล้ว “ผมไม่ใช่คนร้าย...อย่าเพิ่งส่งผมให้ตำรวจเลย... ผมขอเวลาหน่อย ผมจะตอบแทนคุณอย่างงาม” อัลเบโต้ร้องขอ...หากส่งเขาให้ตำรวจ เรื่องจะต้องถึงหูคลิสเตียน เขาอยากแก้ต่างให้ตนเองที่ดันหลงเดินตามแผนของเจนน่าโดยไม่รู้ตัว... “ฉันช่วยคุณไม่ได้หวังเงินนะคะ” ซีรีนตอบเสียงสะบัด “ผมรู้...ขอผมรักษาตัวอยู่ที่นี่เงียบๆ ก่อน...ค่าใช้จ่ายผมจะออกเอง” ซีรีนขมวดคิ้ว เธอค้นตัวผู้ชายตรงหน้าแล้ว ในตัวเขาไม่มีหลักฐานอะไรเลย เธอถึงช่วยเขา... เมื่อเขาน่าจะเป็นเหยื่อ มากกว่าการเป็นคนร้าย “ไปขัดขาใครมาล่ะ ถ้าเดาไม่ผิดนะ... คงขวางแข้งมาเฟียตระกูลเซมิโอเน่มาซินะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more