ตอนที่ 8 อยากเลิกบุหรี่

1604 Words

ลูกบ้านมีปัญหาเขารีบช่วยได้ทันที แต่พอพ่อผู้ใหญ่ของลูกบ้านมีปัญหาใครช่วยเขาได้บ้าง "พริกจะกลับแล้วค่ะ" บอกพร้อมสะบัดหน้าไปทางอื่น โอ๊ย! สะบัดแรงไปคอแทบเคล็ด "อาไปส่ง" "อาทศ!" นี่เธอนั่งรอเพื่อให้อาทศบอกว่าจะไปส่งเนี่ยน่ะเหรอ ต้องห้ามเธอสิ อาทศต้องบอกอย่าเพิ่งกลับ แล้วจากนั้นก็มาง้อ มาสานต่อเรื่องของเราให้จบ ทศวรรษเดินไปนั่งลงข้างๆ พริกหวาน อีกฝ่ายก็เขยิบตัวหนีห่างไม่ให้เขาเข้าใกล้ แต่ทศวรรษก็เขยิบตามไปแล้วรวบอีกคนขึ้นนั่งบนตัก หอมลงบนแก้มนุ่มหนักๆ จนพริกหวานหลุดยิ้มออกมา กระนั้นยังทำเป็นไม่พอใจ "มาหอมทำไมคะ ไม่ได้อยากให้หอมสักหน่อย" ทศวรรษเลิกคิ้ว "ที่ยังไม่กลับก็เพราะรออากลับมาง้อไม่ใช่เหรอ" "คะ..ใครคะ ใครรออามาง้อเหรอคะ ไม่มี๊! ตอนนี้แดดเปรี้ยง หรืออาจะให้พริกเดินฝ่าแดดแรงๆ กลับบ้านคะ ก็ได้ค่ะ พริกกลับเลยก็ได้" พริกหวานทำท่าจะลุกขึ้น ทว่าสองแขนแกร่งที่รัดอยู่ตรงเอวคอดกลับไม่ยอมปล่อย พริกหวานอมยิ้ม ทว่ายังคงเก็บอาการ "ปล่อยพริก" หญิงสาวพยายามขืนตัวออก ทว่าคนด้านหลังก็ยังไม่ปล่อยอยู่ดี "กอดทำไมคะพริกจะกลับบ้าน ปล่อยสิคะ" ความจริงคือ กอดพริกแน่นๆ สิคะอาทศขาาา อิอิ "เย็นนี้อาว่าจะทำต้มปลาให้กิน อยู่กินด้วยกันไหม" พริกหวานหูผึ่ง อะไรนะ! อาทศชวนกินข้าวเย็นที่บ้าน อ๊าย!!! แต่ไม่ "พริกไม่ได้อยากกิน!" แต่ความจริงคือ อาทศทำแค่แจ่วพริกป่นใส่น้ำปลาอีพริกหวานก็ยินดีจะอยู่กินด้วย ขอแค่ได้อยู่กับอาทศ แม้แต่ข้าวโรยเกลืออีพริกหวานก็จะกิน! "งั้นอาไปส่ง" "อาทศ!" พริกหวานหน้าบึ้งหันกลับไปมอง ก็เห็นฝ่ายนั้นอมยิ้มมา "แกล้งพริกเหรอคะ ทำไมร้าย" ใครกันแน่ที่ร้าย นั่งรอให้เขามาง้อไม่ใช่เหรอ พอเขาง้อกลับบอกจะกลับบ้าน ถ้าพริกหวานอยากกลับจริงคงกลับตั้งแต่เขาออกจากบ้านพร้อมเขียวไปแล้ว ไม่มานั่งรอนานเป็นชั่วโมงแบบนี้หรอก แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วเด็กน้อย แต่พริกหวานขี้งอนเก่งไง เขารู้ว่าไม่ควรต่อปากต่อคำกับเธอ แต่งอนก็งอนไปเถอะ เดี๋ยวเขาจะง้อ "กินไหม อาได้ปลาช่อนมา" "สาวเอามาฝากล่ะสิคะ หึ" ทำไมเธอจะไม่ได้ยินตอนที่อาทศเอาปลามาขังแล้วมันดิ้นอยู่ในกะละมัง "ครับ สาวเอามาฝาก แต่อาจะทำให้เมียกินน่ะ กินไหม" พริกหวานเลิกคิ้ว สาวเอามาฝากแต่จะทำให้เมียกิน อ๊าย!!! เหนือกว่าชัดๆ! "กินค่ะ แต่ก่อนกินต้มปลาตัวนั้นพริกขอกินปลาตัวนี้ก่อนได้ไหมคะ" "ตัวไหนครับ" พริกหวานรีบหันกลับไปโอบคอนั่งคร่อมเขาอย่างไว พร้อมอมยิ้มกรุ้มกริ่ม "ปลาตัวนี้ค่ะ" เอ่ยพร้อมบดคลึงสะโพกลงไปกับลูกชายของอาทศทันที เธอสัมผัสได้จากครั้งแรกที่ยั่วเขาว่าตอนอาทศตื่นตัวมันใหญ่มาก! แข็งจนดันสะโพกของเธอให้เสียวเข้าไปถึงภายในมดลูก คราวนี้อีพริกหวานไม่พลาดแน่นอน เธอต้องได้ปลาตัวใหญ่ของอาทศมาครอบครอง! ทศวรรษยกมือขึ้นนวดขมับพริกหวานด้วยความมันเขี้ยว ลงน้ำหนักแรงจนคนตัวเล็กเจ็บ "โอ๊ยๆ พริกเจ็บพอแล้ว" "ทำไมสมองถึงมีแต่เรื่องใต้สะดือนะ พูดเรื่องอื่นไม่เป็นหรือไงหืม" พูดอะไรพริกหวานก็เอาแต่วกเข้าเรื่องสิบแปดบวกทุกที เด็กคนนี้เนี่ยนะ! "แล้วอาทศล่ะคะ พูดคำอื่นไม่เป็นหรือไง อะไรๆ ก็เอาแต่ปฏิเสธ ยอมๆ พริกบ้างไม่ได้หรือไงคะ อาหวงตัวเองเหมือนเป็นผู้ชายซิง ทั้งที่ก็เคยมีเมียมา พริกสิคะ ทั้งสดทั้งซิงยังไม่เห็นหวงตัวใส่อาเลยค่ะ" ".." "พะ..พริกขอโทษ" เธอไม่รู้ว่าการพูดแบบนี้มันเป็นการเหยียดคนที่เคยมีครอบครัวมาก่อนหรือเปล่า แต่เธอไม่ได้รังเกียจอาทศนี่นา มีแค่อาทศมากกว่าที่รังเกียจเธอ ยังไม่ยอมรับเธอเป็นเมียอย่างที่ปากพูด ไม่งั้นเราก็คงมีอะไรกันไปแล้วสิในเมื่อเธอยั่วเขาขนาดนี้ "ขอโทษเรื่องอะไรครับ" ทศวรรษเลิกคิ้ว "ที่พริกว่าอาเลิกกับเมียไงคะ" "แล้วมันไม่จริงตรงไหน" นั่นน่ะสิ "อาไม่โกรธพริกนะคะ" ทศวรรษส่ายหัว "เรื่องจริงทั้งนั้น" "อาทศน่ารักที่สุดเลยค่ะ" กดจูบลงบนริมฝีปากหยักหนักๆ ทีนึงแล้วผละออกมอง คนอะไรยิ่งดูยิ่งมีเสน่ห์ ยิ่งมองก็ยิ่งหลง รูปหน้าของอาทศกร้าวใจมากเลย สเปกเธอคือแบบนี้! หล่อ คมเข้ม หน้าดุ แต่ดูดี มองทีโคตรใจละลาย ต้องขอบคุณเมียเก่าของอาทศนะที่ทิ้งเขาไป เธอถึงได้มาอยู่จุดนี้ แต่เธอจะไม่ทำเหมือนอีกฝ่ายแน่นอน เธอจะรักอาทศไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่เลยล่ะ "อาขอนอนหน่อยนะปวดหัว เดี๋ยวเย็นจะลุกขึ้นมาทำต้มปลาให้กิน พริกนอนดูทีวีรอแล้วกัน" "เป็นอะไรถึงปวดหัวเหรอคะ" พริกหวานถามด้วยความเป็นห่วง หรือว่าปวดหัวเพราะเธอ ว๊า.. อีพริกหวานทำอาทศวุ่นวายขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย หนูขอโทษ.. แต่หนูรักอาขานะคะถึงได้ทำตัววุ่นวาย "อยากดูดบุหรี่" ไม่ใช่แค่ปวดหัว มันเหนื่อย มันเพลีย ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น อยากนอนนิ่งๆ ทั้งวัน "อ้าว แล้วทำไมไม่ดูดล่ะคะ" ปกติอาทศดูดบุหรี่เป็นประจำนี่นา "ก็เด็กแถวนี้ชอบจูบไม่ใช่เหรอ" "อาทศ.." นี่อย่าบอกนะ เพราะอาทศไม่อยากให้เธอเหม็นบุหรี่ ฮื่ออออ....ผู้ชายทำเพื่อเรา "อาอยากเลิก แต่ทำไมมันทรมานจังเลย หากอาเผลอหงุดหงิดหรือขึ้นเสียงใส่พริก พริกอย่าถือสาอาเลยนะ" บอกคนขี้งอนง่าย เพราะสามวันนี้เขาอาจมีอาการหนัก หลังจากนั้นคงจะค่อยๆ ทุเลาลง และมันคงใช้เวลาไปถึงหนึ่งเดือนอาการลงแดงถึงจะหายไป "งั้นดูดนมพริกแทนไหมคะอาจะได้ไม่ทรมาน" ทศวรรษส่ายหัว แต่พริกหวานกลับทำในสิ่งที่อีกคนคิดไม่ถึง เลิกเสื้อยืดสีขาวของตัวเองขึ้นจนเห็นความขาวอวบใหญ่ภายใต้บราเซียสีดำที่ปิดแทบไม่มิด มันล้นทะลักออกด้านข้าง ขาวมาก เนียนสุด ผิวของพริกหวานแทบจะหาไรขนไม่เจอ "พริก" ทศวรรษกลืนน้ำลายหนืดๆ ลงคอ เสมองไปทางอื่น จากเด็กตัวน้อยเทียวเรียกเขา 'อาทศคะ อาทศขา' และเขาก็เอ็นดูพริกหวานเหมือนลูกเหมือนหลานเพราะเขาไม่มี แต่มาวันนี้พริกหวานกลับโตเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัว นมทั้งสองข้างตั้งเต้า ภาพเด็กน้อยในวันวานไม่มี "อาทศมองพริกหน่อยสิคะ ไม่ชอบเหรอ นอกจากอาก็ไม่เคยมีใครได้เห็นมันเลยนะคะ" พริกหวานประคองใบหน้าหล่อเหลาให้หันกลับมา แน่นอนกลิ่นเนื้อสาวมันตีจมูกจนทศวรรษมึนไปหมด กัดกรามพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองต่อท่อนเนื้อที่มันเริ่มขยายเหยียดยาวอีกครั้ง "อาทศขา..ปลดตะขอชั้นในพริกหน่อยสิคะ แล้วดูดมัน พริกอนุญาตค่ะ" "พริก.." "งั้นพริกทำให้นะคะ" มือเรียวเอื้อมกลับไปด้านหลังของตัวเองทำท่าจะปลดตะขอออก ทว่ากลับโดนมือหนาห้ามไว้ "อาทนได้" "แต่..." "ตอนนี้อายังไหวอยู่ แต่หากอาทนไม่ได้จริงๆ คงต้องให้พริกช่วยแล้วล่ะ" สาธุ ขอให้อาทศทนไม่ไหวทีเถ๊อะ! พริกหวานพนมมือไหว้ขึ้นเหนือศีรษะจนทศวรรษขำออกมา บอกแล้วไงว่าเขารู้จักพริกหวานดี จะอะไร ถ้าไม่ใช่ขอต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่มองไม่เห็นให้เขาทนไม่ไหวแล้วจับเธอกิน จับล็อกท้ายทอยพริกหวานแล้วรั้งลงมาจูบอย่างมันเขี้ยว ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นดูดปากเรียวเล็กนี้แทน พริกหวานอึ้ง ไม่คิดว่าอาทศจะเป็นฝ่ายจูบเธอเอง ดวงตากลมจึงหลับลงพริ้มรับสัมผัส เขาจูบปากแต่เธอเสียวลงไปถึงด้านล่างตรงกลางหว่างขา น้ำหวานมันเฉอะแฉะออกมา แต่ทำไงได้ อาทศยังไม่พร้อมนี่นา ได้แค่จูบก็ดีแค่ไหนแล้ว เผยอปากให้อีกคนสอดลิ้นร้อนเข้ามาเกี่ยวกระวัดพันกันด้านใน บดเคล้าเนิ่นนานจนเขาเป็นฝ่ายผละจูบออกเอง พริกหวานหายใจหอบมองหน้า ริมฝีปากเขามีน้ำลายของเราทั้งคู่ติดอยู่ "แค่นี้อาก็ดีขึ้นมากแล้ว" "อาดีขึ้นแต่พริกน่ะสิคะแย่ลง อารู้ไหมว่าพริกแฉะไปหมดแล้วนะคะ" พริกหวานหน้างอ อาทศกำลังทรมานเธออยู่รู้ตัวไหม "แล้วจะให้อาทำยังไง" "ชะ..ช่วยพริก หากอายังไม่อยากทำแบบนั้นอาต้องช่วยพริกนะคะ" 'ผู้ใหญ่ทศ!'

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more