ตอนที่ 9 คนนะ ไม่ใช่เครื่องจักร
1356 Words
ทศวรรษวิ่งตาตื่นออกมาจากห้อง ก็พบว่าเป็นเขียวอีกแล้วที่มาเรียก
"ว่าไงเขียว!"
ลูกบ้านคนไหนมีเรื่องเดือดร้อนอะไรให้รีบบอกมา
"ผัวเมียตีกันครับ!"
"ใคร"
"ยายศรีกับตาคำครับ"
"ไปๆ!"
"เดี๋ยวครับ!"
ทศวรรษมองลงที่เป้ากางเกงตัวเองทันที ก็ไม่พบความผิดปกตินี่ จึงเงยหน้าขึ้นมองเขียว เห็นฝ่ายนั้นหลุดขำออกมา
"ไอ้เขียว!" ทศวรรษทำท่าจะเตะคนรุ่นลูก ทว่าเขียวรีบวิ่งหนีไปก่อนแล้ว
ก่อนเดินออกจากบ้านมิวายหันไปมองทางห้องที่วิ่งออกมา เมียก็งอน ชีวิตลูกบ้านก็สำคัญ แต่ตอนนี้เขาคือพ่อผู้ใหญ่บ้านหมู่สิบสองเขาต้องรีบไปดูลูกบ้าน
"เดี๋ยวกลับมาง้อนะพริกหวาน"
ตัดใจวิ่งไปทางบ้านที่เป็นปัญหาเพราะกลัวมีเหตุฆาตกรรมกันตาย
มาถึงก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ไม่แค่นั้นยังมีบ้านใกล้เรือนเคียงมามุงดูกว่ายี่สิบชีวิต
ภาพของชายสูงวัยคนหนึ่งพุ่งออกมาจากประตูบ้านชั้นเดียวแบบปูนเปลือย มือประคองข้างแก้มตัวเองแล้ววิ่งมาหยุดลงตรงหน้าเขาด้วยท่าทางกลัวๆ
สักพักก็เห็นยายศรีเดินออกมาพร้อมมีดบังตอในมือ ก่อนจะยกชี้หน้าตาคำ ทำให้ผู้ใหญ่ทศต้องรีบคลี่คลายสถานการณ์ ขนาดจะเอากันให้ตายไปข้างไม่ธรรมดาแล้ว
ศอกสะกิดไปยังคนข้างๆ ให้โทรเรียกตำรวจ
เขียวรีบจัดการล้วงมือถือออกมาอย่างรู้กัน เคียงบ่าเคียงไหล่ผู้ใหญ่ทศมานานหลายปีรู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว
"ยายศรี มีอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ จากัน"
"ค่อยพูดค่อยจาได้ไงพ่อผู้ใหญ่ สามเดือนแล้วนะที่มันทำตัวแบบนี้!"
ยายศรีบอกอย่างเหลืออด กูก็คน ความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัดเหมือนกัน วันนี้มันเลยระเบิดออกมาอย่างที่เห็น
"ทำไม ตาคำไปแอบมีอีหนูที่ไหนหรือไงยายศรี"
ผู้ใหญ่ทศพยายามพูดคุยอย่างใจเย็น หวังให้ยายศรีรีบบอกปัญหาหากเขาพอจะช่วยได้
"มีมั้ง มันถึงได้ทำตัวแบบนี้!"
"มีจริงๆ เหรอตาคำ"
มองลงคนที่ยังเอามือกุมข้างแก้มตัวเอง สงสัยจะโดนยายศรีต่อยมาเพราะเริ่มปรากฏรอยแดงให้เห็น
"ไม่มีเลยครับพ่อผู้ใหญ่ จะให้ผมเอาเวลาที่ไหนไปมีครับ วันๆ ทำแต่งานงกๆๆ"
ใครบอกกูไม่รักเมีย?
กูเถียงขาดใจ!
"แล้วปัญหามันอยู่ที่ไหน"
"มะ..มันอยู่ที่.."
ตาคำมองชาวบ้านที่มามุงดู พูดไปก็อายปาก เรื่องแบบนี้มันไม่น่าเอามาเล่า
"ยายศรี ตาคำทำอะไรผิด"
ทศวรรษถามคนที่ยืนถือมีดบังตอแทน
"มันไม่อึ๊บฉันมาสามเดือนแล้วค่ะพ่อผู้ใหญ่!"
ทศวรรษเลิกคิ้ว ถึงกับต้องประมวลผลใหม่ว่าเมื่อกี้เขาฟังไม่ผิด
ปัญหาของเรื่องนี้คือ ตาคำไม่อึ๊บยายศรีมาสามเดือน?
"ก็กูเหนื่อย! กูทำงานทุกวัน! ตกดึกมึงยังจะใช้งานกูอีก กูก็คนนะ ไม่ใช่เครื่องจักร เหนื่อยเป็นเหมือนกัน!"
"แต่นี่มันสามเดือนแล้วนะ! กูอดอยากปากแห้งแค่ไหนมึงเคยรู้บ้างไหม"
"ก็กูเหนื่อยไง กูไม่อยากทำ"
"งั้นมึงพักยาวไปเลยเป็นไง เดี๋ยวกูหาผัวใหม่เอง!"
"มันใช่เรื่องมั้ยฮะ! กับแค่ที่กูไม่อึ๊บถึงขนาดต้องเอาผัวใหม่เลยเหรอ แค่เรื่องเล็กน้อยทำไมมึงกล้าเอามาเป็นประเด็น"
"เรื่องเล็กน้อยสำหรับมึง! แต่มันคือเรื่องใหญ่สำหรับกู ชีวิตกูดำเนินได้ด้วยการถูกอึ๊บ แต่ถ้ามึงไม่อยากอึ๊บ กูก็จะหย่า!"
"กูไม่หย่ากับมึงหรอกอีหื่น!"
"แต่กูจะหย่า! ฉันจะหย่ากับมันค่ะพ่อผู้ใหญ่ เป็นพยานให้ฉันด้วยนะคะ"
มองหน้าผู้ใหญ่บ้านตัวเอง ผู้ใหญ่ทศต้องสงสารและเห็นใจเธอแน่ๆ
"ผมไม่ได้ตบตีมัน อย่าให้ความเ****นของมันมาบังตา พ่อผู้ใหญ่เป็นพยานให้ผมด้วยนะครับ"
"ใจเย็นๆ ก่อนตาคำยายศรี"
เขาเพิ่งออกจากพริกหวานที่เอาแต่งอนเพราะเขาไม่อึ๊บเธอ แต่ดันมาเจอลูกบ้านที่กำลังมีปัญหาเรื่องนี้เหมือนกัน
หัวจะปวด!
เป็นปัญหาระดับชาติเลยหรือไง
"มีตรงกลางไหม ถ้าคุยแบบนี้ยังไงก็ตกลงกันไม่ได้ เรื่องผัวเมียมันต้องเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน"
"มันไม่เห็นใจฉัน!"
ยายศรีเป็นคนเอ่ยขึ้นก่อน
"มันแหละไม่เห็นใจผม ผัวทำงานมาเหนื่อยๆ ยังจะให้อึ๊บ ให้อึ๊บอยู่นั่นแหละ อีหื่น!"
"ไอ้คำ!"
"อีศรี!"
"หยุดๆ ทั้งคู่เลย"
ผู้ใหญ่ทศนึกปวดกระบาล ถึงขั้นขึ้นไอ้ขึ้นอีกันแล้วเดี๋ยวอีกไม่นานคงมีเหตุการณ์นองเลือด
"ยายศรี"
"ขาพ่อผู้ใหญ่"
"เรื่องนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติของผัวเมียเข้าใจได้ แต่ผัวทำงานทุกวันนะยายศรี"
"แบร่!"
ตาคำแลบลิ้นใส่ยายศรีทันที ฝ่ายนั้นถึงกับยกมีดขึ้นขู่
"ใจเย็นๆ ก่อนยายศรี ตาคำนี่ก็นะ! นั่นเมียตัวเองทำไมถึงอยากเอาชนะนัก"
ตาคำเงียบปากเมื่อโดนตำหนิ ผู้ใหญ่ทศจึงเอ่ยต่อ
"คำว่าผัวเมียน่ะนะตาคำ ถ้าหาจุดกึ่งกลางระหว่างกันไม่ได้ คำตอบสุดท้ายก็คือการเลิกรา"
"เรื่องแค่นี้เนี่ยนะพ่อผู้ใหญ่!"
"สามเดือนมันก็นานเกินไป"
"แต่ผมเหนื่อยนี่ครับ ทำแต่ละทีแทบไม่อยากลุกจากที่นอน ปวดเอวไปหมด!"
"ถ้าใช้เอวมันเหนื่อย แล้วทำไมไม่ลองใช้นิ้วใช้ลิ้นดู"
"หือ!"
เขียวและลูกบ้านคนอื่นๆ ที่มามุงดูต่างอุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
"ใช่แค่เอ็นที่ไหนที่ทำให้เสร็จ นิ้วก็มี ลิ้นก็มี ถ้าตาคำฉลาดสักนิดปัญหามันคงไม่เกิด" มองลงที่ฝ่ายของตาคำ
"แต่มันจะให้ผมทำทุกวันเหมือนเดิมนี่ครับ"
"ทุกวันเลยเหรอ?" ทศวรรษร้องโห้ในใจ
"ก็ใช่น่ะสิครับ ก็อีศรีมันหื่น!"
"ไอ้คำ!"
"ยายศรีใจเย็นๆ ยายศรีก็ต้องเข้าใจคนทำงานด้วย อาทิตย์ละครั้งสองครั้งมันก็ไม่น่าเกลียดหรอกนะ"
แล้วดูใช่อายุน้อยๆ กันซะที่ไหน หกสิบแล้วยังมีปัญหาเรื่องนี้กันอีก ไปเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากที่ไหนกัน
"ได้ไหมตาคำ สักอาทิตย์ละครั้งสองครั้งทำเพื่อเมียไหวไหม ไม่งั้นก็ต้องให้ยายศรีมีผัวใหม่นะ"
"ก็ได้ครับ งั้นกูจะอึ๊บมึงอาทิตย์ละวัน!"
รับปากผู้ใหญ่ทศก่อนหันไปตกลงกับเมีย
"ไม่ กูจะเอาสามวัน!"
ยายศรีก็ไม่ยอมเหมือนกัน นี่ยอมลดจากทุกวันเหลือสามเพราะผู้ใหญ่ทศเลยนะ
"หึยยยย อีหื่น!"
"ไอ้คำ!"
"ตาคำยังไง" ผู้ใหญ่ทศถามพลางเร่งให้สรุป
"ก็ได้ครับ สามก็สาม!"
"งั้นก็เข้าบ้าน ยายศรีเอามีดไปเก็บด้วย"
ยายศรีทิ้งมีดออกห่างไกลตัว ตาคำก็เดินกลับเข้าบ้าน สองผัวเมียกอดคอหายวับพร้อมกับประตูบานไม้ที่ถูกปิดลง
ผู้ใหญ่ทศจึงหันกลับไปมองลูกบ้านที่ต่างมามุง ทุกคนต่างพากันแยกย้ายจนเหลือเพียงเขียว
"สุดยอดเลยครับผู้ใหญ่"
เขียวปรบมือรัวๆ นอกจากแก้ปัญหาปากท้องได้แล้ว ยังแก้ปัญหาเรื่องบนเตียงได้อีก อิอิ
ผู้ใหญ่บ้านที่ไหนจะสุดเท่าผู้ใหญ่บ้านหมู่สิบสองของพวกเขา
ทศวรรษส่ายหัว แต่ละมื้อแต่ละเดย์ ร้อยพันปัญหามาให้เขาแก้ รีบเดินกลับบ้านเมื่อคิดว่าป่านนี้พริกหวานคงรอเขานานแล้ว
เปิดประตูห้องเข้าไปกลับไม่เจอ หยิบมือถือมาต่อสายหาหญิงสาว แต่มันกลับโทรไม่ติด
แน่นอน พริกหวานจงใจปิดมือถือหนี เขาจึงเดินไปบ้านเธอแทน
- Writer
