เมียลับคุณอาแสนร้าย (อาทศ:พริกหวาน)

ตอนที่ 6 อันไหนแซ่บกว่า 2

"ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ขอพริกจับเล่นหน่อยได้ไหมคะอาทศขาาาา"

ขอทื่อๆ ตรงๆ อยากรู้ว่าอาทศจะกล้าให้จับไหม ใจหรือเปล่า หรือป๊อดคะอาทศขาาาา

"ใช่ของเล่นเหรอ"

"งั้นอาก็มาจับของพริกสิคะ เปลี่ยนกันจับค่ะ"

"เดี๋ยวไม่ได้กินข้าว"

ฮะ! เดี๋ยวไม่ได้กินข้าว

"ไม่กินข้าวก็ได้ค่ะพริกอยากกินเอ็นโอ๊ย!"

พริกหวานเอามือแกะแขนของอีกฝ่ายออกเมื่ออาทศหนีบคอเธอเข้ากับตัวเขาจนมันหายใจไม่ออก

"อาทศปล่อยพริกนะคะ!"

มือเรียวพยายามแกะแขนที่รัดแน่น จนในที่สุดอาทศก็ค่อยๆ คลายเธอจึงกัดเอวเขาไปทีนึงแล้วรีบถอยออกมายืนด้านหลัง

"อาทศบ้า! หนีบมาได้"

ทศวรรษอมยิ้ม พลางทำต้มแซ่บไปด้วย สักพักเหลือบมองเด็กน้อยทางด้านหลังว่าทำไมถึงเงียบ พริกหวานกำลังนั่งไถมือถือเล่นระหว่างรอ

ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาทำกับข้าวเสร็จก็ปิดแก๊สหม้อนึ่งข้าว ใช้ไม้คนๆ ข้าวเหนียวในหวดให้คลายร้อนลงสักหน่อยจึงจะเทใส่กระติบ ยกมาเสิร์ฟพริกหวานที่นั่งรออยู่โต๊ะกินข้าว ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามของเธอ

"น่ากินไหม"

ลาบหมู ต้มแซ่บ มีผักแกล้มเป็นแตงกวาปอกเปลือก มะเขือเปราะ กับถั่วฝักยาว

"คนทำน่ากินกว่าค่ะ"

ตอบแล้วจับช้อนด้านสั้นมาตักต้มแซ่บในถ้วยขึ้นซด ก่อนจะยกนิ้วโป้งขึ้นให้

"สามีพริกทำกับข้าวอร่อยจัง"

"อร่อยก็กินเยอะๆ"

'พ่อผู้ใหญ่! อยู่มั้ยคะพ่อผู้ใหญ่'

"พริก"

"เดี๋ยวพริกหลบค่ะ"

พริกหวานบอกอย่างรู้ตัวรีบวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำ พ่อผู้ใหญ่บ้านหมู่สิบสองจึงเดินไปยังประตูรั้วบ้านที่ห่างจากตัวบ้านออกไปประมาณสามสิบเมตร

ก่อนจะเห็นว่าเป็นลูกบ้านของตัวเอง

"ยายแก้ว มีอะไรครับ"

ปากถามพร้อมกับเปิดประตูออกไปหา

"พอดีเมื่อกี้นี้น่ะ พ่อนังส้มมันไปยามปลาลงดาง ได้ปลาช่อนมา เลยเอามาฝากพ่อผู้ใหญ่ค่ะ"

บอกก่อนจะดันตัวหลานสาวให้ไปยืนตรงหน้า ส้มค่อยๆ ยื่นถุงปลาให้ผู้ใหญ่ทศอย่างอายๆ

"อ๋อ ขอบคุณมากครับ เท่าไหร่ครับ"

ทศวรรษทำท่าจะควักตังค์ออกจากกระเป๋า หากลูกบ้านหาอะไรมาต้อนเขาไม่อยากได้ฟรีอยู่แล้วเพราะเข้าใจคนหาเช้ากินค่ำ ตัวนี้เอาไปขายตามตลาดก็ได้หลายตังค์

"ไม่เอาหรอกค่ะพ่อผู้ใหญ่คนกันเอง"

"ส้ม!" สะกิดหลานสาวแรงๆ อีกทีให้พูด

"หากผู้ใหญ่มีอะไรให้ช่วยบอกส้มได้เลยนะคะ เรียกใช้ได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยค่ะ"

"ฝากนังส้มมันด้วยนะคะพ่อผู้ใหญ่ ถ้ามีอะไรก็เรียกใช้นังส้มมันได้ ไม่ต้องเกรงใจค่ะ"

ทศวรรษพยักหน้าช้าๆ พลางคิดตาม ก่อนจะมีอะไรบางอย่างจากมือส้มยื่นมาตรงหน้าเขา

คนตัวสูงรับมาถือเอาไว้ในมือพลางไล่สายตาดู มันคือเบอร์มือถือที่ถูกเขียนด้วยลายมือน่ารักๆ คงจะเป็นลายมือของส้ม

"ฝากเอ็นดูนังส้มมันหน่อยนะคะพ่อผู้ใหญ่ นังส้มมันยังไม่เคยมีแฟนค่ะ"

บอกแค่นี้หวังว่าผู้ใหญ่ทศคงเข้าใจ อีกฝ่ายใช่เป็นแค่ผู้ใหญ่บ้านที่มีใบหน้าหล่อเหลาเสียเมื่อไหร่ แต่อสังหาที่มีในครอบครองสามารถพาครอบครัวพวกเธอสุขสบายไปทั้งชาติแบบไม่ต้องทำงาน

ลำพังเงินเดือนของผู้ใหญ่บ้านเธอไม่หวัง แต่กิจการของเขานั้นสำคัญกว่า นี่แค่อาชีพบังหน้า แต่ความจริงผู้ใหญ่ทศคือลูกชายคนหนึ่งของเศรษฐีอำเภอคันคาย

ทศวรรษพยักหน้ารับ ก่อนจะรับถุงปลามาถือ มองตามหลังยายแก้วและหลานสาวที่เดินจากไป กระดาษใบเล็กจึงถูกขยำแล้วทิ้งลงถังขยะทันที

เอาปลาไปขังไว้ในกะละมัง พอนึกขึ้นได้ว่าพริกหวานอยู่ในห้องน้ำรีบเดินไปเปิดประตูออกดู ก็เห็นอีกฝ่ายนั่งยองๆ เอามือกอดเข่าตัวเองแล้วก้มหน้าลงไป

"ออกมาได้แล้วครับ"

พริกหวานยังคงนั่งนิ่ง จนทศวรรษต้องก้มตัวลงประคองอีกคนให้ลุกขึ้นยืน แต่พริกหวานกลับก้าวเท้าเดินไม่ออกเพราะมันรู้สึกหมดแรง

ทศวรรษจึงเปลี่ยนเป็นอุ้มอีกคนขึ้นในท่าเจ้าสาวมานั่งบนเก้าอี้เพื่อให้พริกหวานได้กินข้าวต่อ แต่พริกหวานกลับรู้สึกไม่อยากกินแล้ว

"ยายแก้วพาหลานสาวมาฝากตัวกับอาทศเหรอคะ"

ก่อนวิ่งเข้าห้องน้ำตาเธอเหลือบเห็นจึงจำได้ว่าใคร คนในหมู่เดียวกันเธอรู้จักหมด ด้วยความที่บ้านของเธอเป็นร้านค้า ผู้คนเทียวมาซื้อของอยู่บ่อยๆ มันคุ้นหน้าคร่าตา

"ครับ"

ถ้าไม่ยอมรับพริกหวานต้องบอกว่าเขาโกหกแน่นอน

"อาทศเนื้อหอมมากรู้ตัวไหมคะ"

"ไม่หรอก"

"พริกเห็นกับตายังจะปฏิเสธอีก!"

ทศวรรษที่กำลังจะลงมือกินข้าวหยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมองเขม่นมา

"พริกกลับดีกว่าค่ะ"

"เดี๋ยวสิ!"

มือหนารีบคว้าแขนเรียวเอาไว้

"อาทำกับข้าวให้พริกกินนะจะรีบไปไหน"

"พริกกินไม่ลงค่ะ บอกตามตรงว่าพริกไม่ชอบ พริกไม่อยากเห็นภาพแบบนี้ นั่งมองคนอื่นพาลูกพาหลานมาส่งสามีพริกถึงที่บ้านพริกต้องรู้สึกแบบไหนคะ"

มันน้อยใจ ปวดใจ อยากเดินออกไปบอกว่านี่ผัวกูพวกมึงอย่ามายุ่ง! แต่พูดแบบนั้นไม่ได้

มีสถานะเป็นเมียก็จริง แต่รู้แค่เธอและอาทศสองคน ตราบใดที่คนอื่นยังไม่รู้เธอก็คงต้องทนมองภาพแบบนี้ไปเรื่อยๆ

"อาไม่ได้อะไรอยู่แล้วพริก"

พริกหวานเอามือกอดอกตัวเองทำงอน

"มานั่งนี่มา" ตบหน้าขาตัวเอง ทว่าพริกหวานยังไม่ยอมเดินมา

ทศวรรษลุกเดินไปอุ้มอีกฝ่ายมานั่งบนขาข้างหนึ่งก่อนจะตักกับข้าวไปจ่อปาก

"อาป้อน"

"พริกไม่ใช่เด็กสักหน่อยค่ะ"

"ไม่ได้อยากป้อนเด็ก แต่อยากป้อนเมีย"

พริกหวานกลั้นยิ้ม อ้าปากรับเอา ก่อนจะอ้างับเอาข้าวเหนียวที่นึ่งเสร็จใหม่ๆ เข้าปากตามแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ

เพราะคำว่า 'เมีย' ของอาทศเนี่ยแหละทำอีพริกหวานใจเหลวอีกแล้ว

"กินเยอะๆ นะ เมื่อคืนอาทำพริกตั้งหลายรอบไม่ใช่เหรอ เติมพลังหน่อย"

"อะ..อาทศจำได้แล้วเหรอคะ!"

พริกหวานตาโต! ลืมเรื่องที่ทำให้ไม่พอใจเมื่อกี้แล้วนึกถึงแต่เรื่องเมื่อคืน ไอ้ที่อยากให้เขาเชื่อแต่เขาบอกจำไม่ได้ แต่เมื่อกี้เขากลับเอ่ยมันขึ้นมาเอง

"อาคิดว่าคลับคล้ายคลับคลานะว่าอาจูบพริก แล้วก็ทำอะไรต่อมิอะไรพริกจนพริกสมยอมใช่ไหม"

"ชะ..ใช่ค่ะ ทีแรกพริกขัดขืน แต่อาก็ทำให้พริกสมยอมเพราะอาตัวโตกว่าตั้งเยอะ"

"ครับ เพราะฉะนั้นพริกกินเยอะๆ นะจะได้มีแรง"

"มีแรงไว้ให้อาทศอึ๊บใช่ไหมคะ"

ทศวรรษแทบเอามือกุมขมับ ถ้าเขาปล่อยพริกหวานกลับคำถามนี้อาจไม่เกิดขึ้นก็ได้

แล้วจะให้ทำไง ก็คงต้องตอบคำถามนั้น

"ครับ"

"งั้นพริกจะกินให้หมดเลยค่ะ"

พริกหวานดี๊ด๊า จะกินให้อาทศสามารถเอาเธอได้ทั้งวันทั้งคืนแบบที่เธอไม่รู้สึกเหนื่อยเลยล่ะ

"ว่าแต่อาทศจะอึ๊บพริกอีกทีวันไหนคะ"

"ไม่นานหรอก"

พริกหวานหอมแก้มสากฟอดใหญ่

"โอเคค่ะ" ถึงวันนั้นอีพริกหวานจะล้างจิ๋มหอมๆ ไว้รอ หึ๋ยยย แค่คิดก็ขนลุกแล้ว อิอิ