REGERT03:ไม่แสดงออก
1544 Words
REGERT 03
***************************
“พี่เรซไม่ได้ซื้อข้าวเข้ามาให้หนูเหรอคะ?”
ฉันมองมือที่ว่างเปล่าของพี่เรซที่เพิ่งกลับเข้ามาถึงห้อง เมื่อกี้ฉันไลน์ไปบอกเขาว่าถ้ากลับเข้ามาให้ซื้อข้าวอะไรก็ได้มาให้ฉันหน่อยเพราะฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย และไม่มีรถไปซื้อด้วย
เขาเองก็บอกว่าเดี๋ยวจะซื้อเข้ามาให้ และฉันก็ย้ำกับเขาด้วยนะว่าห้ามลืม แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ซื้อเข้ามาให้ฉันเลยทั้งที่ก็รู้ว่าฉันรอ
“พี่ขอโทษค่ะ พี่ลืมน่ะพอส่งลูกค้าเสร็จก็กลับมาเลย เหนื่อยมาก”
และเขาก็อ้างคำว่าเหนื่อยให้ฉันได้ยินอีกแล้ว เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องหาเรื่องทะเลาะกับเขา
สิ่งที่เขาทำทั้งหมดทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเขาเบื่อฉันมากแค่ไหน เมื่อก่อนไม่ว่าฉันอยากกินอะไรเขาก็พร้อมที่จะไปซื้อมาให้หมดเลย
แม้กระทั่งหิวข้าวตอนตีสองเขายังขับรถไปซื้อให้ฉันเลย แต่ตอนนี้น่ะเหรอ มันไม่มีอีกแล้วล่ะ
“บนหลังตู้เย็นมีมะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนูกินไปก่อนได้มั้ยคะ?”
“...” ฉันไม่ได้พูดอะไร เพราะมันหมดคำจะพูดกับเขาแล้ว
นี่น่ะเหรอผู้ชายที่ฉันรักมากแต่สิ่งที่เขาทำกับฉันมันเหมือนว่าเขาไม่ได้แคร์อะไรฉันเลย เขาไม่กลัวว่าจะเสียฉันไปเลยเหรอหากว่าเขาเมินเฉยใส่ฉันแบบนี้เรื่อยๆ
“เงียบทำไม อย่าบอกนะว่าโกรธแค่ลืมซื้อข้าวมาให้ แค่ทำงานก็เหนื่อยมากพออยู่แล้วป่ะ?”
“แต่หนูก็ย้ำพี่เรซหลายรอบแล้วนะคะ”
“กอหญ้าอย่าเพิ่งมาชวนทะเลาะหรือน้อยใจตอนนี้ได้มั้ย แม่งเหนื่อย อยากพัก”
“...” สุดท้ายคนที่ผิดก็ดันกลายเป็นฉันไปแล้วสินะ
คำว่าแฟนในความหมายของทุกคนเป็นแบบไหนเหรอ แต่สำหรับฉันมันคือคำว่าความไม่ใส่ใจ ไม่ใช่ความรัก
ฉันเคยคิดนะว่าถ้าฉันกับพี่เรซเราคบกันไปเรื่อยๆ เราก็คงรักกันและมีความสุขด้วยกัน แต่มันกลับเป็นฉันแค่คนเดียวที่คิดแบบนั้น
เมื่อก่อนพี่เรซเขาก็พูดวาดฝันอนาคตไว้กับฉันนะว่าเราจะต้องได้อยู่ด้วยกันอย่างนั้นอย่างนี้ และเขาก็จะทำให้ฉันมีความสุขที่สุด
แต่ตอนนี้น่ะเหรอฉันเชื่ออะไรเขาไม่ได้สักอย่าง คำพูดของผู้ชายที่ไม่เคยจะรักษามันเอาไว้เลย
เวลาที่เขารับปากหรือสัญญาอะไรเอาไว้กับฉันเขาก็ไม่เคยทำได้อย่างที่พูด และที่เขาเปลี่ยนไปก็อย่างที่บอกนั่นแหละว่าฉันมันก็คงหมดโปรแล้ว อะไรที่เคยดีกลับไม่ดีไปแล้ว
ฉันเคยถามพี่เรซนะว่ารักฉันที่ตรงไหน คำตอบของเขาก็คือรักที่ฉันเป็นฉัน ตอนนั้นมันดีใจมากเลยนะ
แต่พอเวลาผ่านไปความคิดของเขาก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน ฉันที่เคยเป็นฉันในทุกๆ วันที่ผ่านมามันกลับกลายเป็นสิ่งที่เขาไม่ต้องการมันแล้ว
ฉันที่เคยเอาแต่ใจ ฉันที่ชอบน้อยใจเขาบ่อยๆ ฉันที่งอแงตลอดเวลา วันนั้นเขาต้องการมากที่สุด แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นความผิดของฉันไปแล้วไง
ถ้าถามว่ายังหวังอะไรจากพี่เรซอยู่มั้ย สิ่งเดียวที่ฉันหวังจากเขาตอนนี้ก็คือการที่เขาจะกลับมาเป็นแฟนที่แสนดีของฉันเหมือนเดิม
เมื่อก่อนเขาจะเลวยังไงฉันไม่สนใจฉันเลือกที่จะมองข้ามความไม่ดีของเขาเพื่อที่เราจะได้เริ่มต้นใหม่ด้วยกัน
แต่เขากลับทำให้ฉันเสียใจซ้ำแล้วซ้ำแล้ว แต่พอฉันร้องไห้เขาก็มาขอโทษแล้วบอกว่าจะไม่ทำอีก
แต่รู้อะไรมั้ยว่าไอ้คำขอโทษของเขาน่ะเขาไม่ได้คิดที่จะขอโทษฉันจากใจจริงหรอก
เขาก็แค่ขอโทษเพื่อให้เรื่องมันจบๆ ไปเท่านั้นเองแหละ มันโคตรเสียใจมากเลยนะ อยากเลิกกับเขาแต่มันเลิกไม่ได้อ่ะ
“ถามจริงๆ เถอะค่ะพี่เรซ พี่ยังต้องการให้หนูอยู่ตรงนี้หรือเปล่า?”
“พี่บอกหนูหลายรอบแล้วนะคะว่าพี่ต้องการหนู แล้วทำไมจะต้องให้พี่พูดอะไรซ้ำซากด้วย”
“เพราะพี่ไม่เหมือนเดิมไงคะ”
“อะไรที่บอกว่าพี่ไม่เหมือนเดิม?”
พี่เรซจ้องหน้าฉันแล้วถามว่าอะไรที่ทำให้คิดว่าเขาไม่เหมือนเดิม เขายังไม่รู้ตัวเองอีกเหรอว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปมากแค่ไหน ทำไมล่ะ
ทำไมอะไรๆ ที่เคยถูกมันถึงได้กลายเป็นความผิดของฉันแบบนี้
“อย่าเพิ่งมาหาเรื่องตอนนี้ได้ป่ะ เคยบอกแล้วไงว่ากลับมาจากทำงานแล้วมันเหนื่อย”
“หาเรื่องเหรอคะ หนูแค่ถามแค่นี้มันเรียกว่าหาเรื่องเหรอ?”
“กอหญ้าอย่าหาเรื่องได้ป่ะ แม่งเหนื่อย”
“แค่ถามว่ายังต้องการกันหรือเปล่าแค่นี้บอกว่าหนูหาเรื่องเหรอคะ?”
รู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงได้ถามเขาว่ายังต้องการกันอยู่หรือเปล่า เพราะฉันคิดมานานแล้วไงว่าสิ่งที่พี่เรซทำกับฉันมันเรียกว่ารักหรือเปล่า
และคำตอบของฉันก็คือเขาหมดรักฉันแล้วแต่ที่เขาไม่เลิกกับฉัน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
มันเลยทำให้ฉันต้องตั้งคำถามกับเขาว่ายังต้องการกันหรือเปล่า ยังอยากให้ฉันอยู่ตรงนี้มั้ย
และที่ต้องถามบ่อยๆ เพราะฉันอยากได้ความมั่นใจจากเขาก็เท่านั้นเอง แต่ก็อย่างว่าแหละว่าผู้ชายกับผู้หญิงน่ะระดับความรักมันไม่เหมือนกัน
ผู้ชายจากร้อยจะค่อยๆ ลดมาจนเหลือศูนย์ ส่วนผู้หญิงจากศูนย์ก็เพิ่มขึ้นไปเป็นร้อย เหมือนความรักของฉันกับพี่เรซตอนนี้ไง
“ทำไมพี่ใจร้ายกับหนูจัง”
“ใจร้ายอะไร แค่บอกว่าเหนื่อยอย่าเพิ่งมาหาเรื่องแค่นี้คือใจร้าย?”
“หรือว่าที่ทำอยู่ตอนนี้คือไม่ต้องการกันแล้วเหรอ”
“เฮ้อ กอหญ้าถ้าพูดไม่รู้เรื่องตอนนี้ก็อย่าเพิ่งพูดกันเลยดีกว่า”
เวลาที่นึกถึงเรื่องที่พี่เรซทำให้ฉันเสียใจและร้องไห้มันก็ทำให้ฉันเสียความรู้สึก ฉันไม่ได้อยากหาเรื่องเขาเลยนะ ไม่ได้อยากทำให้เราต้องทะเลาะกัน
แต่เวลาที่ฉันถามเขาไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม เขาก็จะทำหน้ารำคาญแล้วบอกว่าฉันชอบคิดไปเอง
ฉันไม่ได้คิดไปเองนะแต่สิ่งที่เขาทำกับฉันน่ะมันทำให้ฉันเสียใจไง การที่ฉันอยากให้เขาเหมือนเดิมกับฉัน เสมอต้นเสมอปลายกับฉันมันกลายเป็นสิ่งที่เขารำคาญไปแล้วอย่างนั้นเหรอ
แล้วพอฉันบอกว่าเขาเปลี่ยนไปนะ เขาไม่เหมือนเดิมนะ เขาก็จะถามกลับว่าอะไรที่คิดว่าเขาไม่เหมือนเดิม และพูดเพื่อให้ฉันรู้สึกผิดให้ได้
พอเรียนเสร็จฉันกับเพื่อนก็มาที่ร้านคาเฟ่เพื่อที่จะฉลองวันเกิดใบตอง ฉันให้ใบตองมันบอกพี่เรซไปว่าพวกเราจะไปร้านเหล้ากัน
เมื่อกี้เขาก็โทรมาหาฉันนะแต่ฉันก็ไม่รับสายเขา เขาก็เลยไลน์มาหาและฉันก็ไม่ได้เข้าไปอ่านด้วย
เมื่อก่อนเขาก็เคยทำกับฉันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ เวลาที่ฉันส่งอะไรไปเขาก็มักจะอ่านแต่ไม่คิดที่จะตอบกลับมาเลย
หรือเวลาที่ฉันโทรหาเขาก็ไม่รับแล้วบอกว่าเขายุ่งและทำงานอยู่ ฉันเลยอยากทำให้เขารู้สึกเหมือนที่ฉันเคยรู้สึกไงว่าสิ่งที่เขาทำน่ะมันทำให้ฉันรู้สึกแย่มากแค่ไหน
“แน่ใจนะว่าจะไม่บอกพี่เรซอ่ะ จะไม่มีปัญหาใช่มั้ย?”
“พี่เรซเขาไม่ได้สนใจกูมากขนาดนั้นหรอก”
“ถ้าเขาไม่สนใจมึงเขาก็คงไม่ทักหากูเพื่อที่จะถามว่าจะไปผับไหนกันหรอก”
“เขาไม่ได้เป็นห่วงกูหรอก”
ฉันพูดจริงๆ นะ ฉันคิดว่าพี่เรซเขาไม่ได้เป็นห่วงอะไรฉันหรอก เพราะถ้าเขาเป็นห่วงฉันจริงๆ เขาก็คงไม่ทำให้ฉันเสียความรู้สึกแบบนี้
แต่ที่เขาทำมันเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้แคร์อะไรฉันเลย ไม่ว่าฉันจะไปไหนมาไหนเขาไม่เคยพูดสักคำว่าหวงฉัน
แม้กระทั่งฉันบอกเขาว่ามีคนมาขอเบอร์ เขาก็แค่ถามว่าใครเท่านั้น แต่ไม่ได้ดูหวงฉันเหมือนที่ฉันหวงเขาเลย
เวลาที่มีผู้หญิงมาสนใจเขาฉันยังไม่พอใจเลย แต่เขากลับไม่ได้แสดงออกว่าหวงฉันด้วยซ้ำ
แล้วแบบนี้จะเรียกว่าเขาสนใจฉันได้ยังไง
- Writer
