ติ๊ด!
“...อื้ม”
(เมื่อไหร่จะมาคะรอนานแล้วนะ หรือว่าตุลย์ยังลาน้องเซย์ไม่เสร็จ)
“...”
(ปริมเดาถูกเหรอคะ? ไม่ต้องลาเยอะหรอกค่ะปริมก็บอกแล้วไง...ปริมให้ตุลย์มีอีกคนได้)
“พี่บอกว่าเจอกันดึก ๆ” ผมกำมือตัวเองแน่น พยายามไม่พูดเสียงแข็งทั้งที่ตอนนี้กำลังโกรธ
(ฮึก! ตอนแรกปริมก็คิดว่าตุลย์ไม่รู้เรื่อง อยากโทรมาระบายความเสียใจให้ฟังเพราะเรื่องน่าอายแบบนี้ปริมไม่กล้าคุยกับใคร ไหนจะอยากให้ตุลย์ได้รู้ความจริงว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครสักทีเพราะปริมรู้ว่าตุลย์อึดอัดกับเรื่องนี้แค่ไหนแต่ปริมรู้แล้วว่าไม่มีประโยชน์ แค่นี้ล่ะปริมจะจัดการความเจ็บปวดของปริมเอง)
“พี่จะชดใช้เรื่องที่น้องพี่ทำเอง อย่ายุ่งกับตังเมพี่ขอแค่นั้น”
(...)
“ได้ยินไหมปริม” ผมไม่อยากเล่นกับใจของปริมในเวลานี้เพราะนั่นเท่ากับผมต้องแลกความเป็นความตายของน้องสาวผม ตังเมยังไม่ดีขึ้นผมเสี่ยงไม่ได้
(...ทุกคนยังเหลือคนที่อยู่ข้าง ๆ น้องตุลย์
