“ทำไมไม่ให้แม่เขา...”
(ปริมไม่เคยยุ่งเลยตุลย์~ ปริมไว้ใจไม่เคยยุ่งปริมถึงไม่เคยรู้ว่าเลยว่าเขา ฮึก! ว่าเขากับตังเมแอบคบกัน ฮื่อ ๆๆ ทำไมเขาทำแบบนี้กับปริมเหรอตุลย์~ ทำไมเขาทำแบบนี้~ ปริมเจ็บจะตายแล้วตุลย์~ ปริมเจ็บจนจะตายอยู่แล้ว~ ฮื่อ ๆๆ ปริมจะตายแล้ว~)
“...”
(ตังเมทำแบบนี้กับปริมได้ยังไง~ ฮึก~ ตังเมกับพี่แฟรงค์ทำปริมได้ยังไง~)
“พี่ขอโทษแทนน้องพี่ด้วยนะปริม” ผมตอบปริมแล้วสายตาก็มองไปที่เซย์นิสที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอกเหมือนกัน
(ฮึก! ตุลย์...ตุลย์รู้เหรอ?)
“...เรื่องมันผ่านมาแล้วปริม ตังเมก็ไปอยู่ไกลแล้ว จบกันตั้งแต่มันยังไม่ตายปริมเข้าใจใช่ไหม” ผมไม่มีข้อแก้ตัวแทนน้องผม จะบอกว่าไอ้แฟรงค์หลอกให้รักอยู่ฝ่ายเดียวก็ไม่ได้เพราะปริมกับไอ้แฟรงค์ก็คบกันมาจะสองปีแล้วผมทำได้แค่พูดเหมือนคนเห็นแก่ตัวตามประสาพี่ชายที่ยังต้องปกป้องน้องสาวว่าเรื่องมันผ่านมาแล้ว สองคนนั้นจบกันไปแล้ว จบลงด้วยชีว
