(ตุลย์...เวลาแบบนี้ตุลย์ยังมีอารมณ์พาน้องเซย์ไปช็อปปิ้งอีกเหรอ ไม่สงสารปริมเลยเหรอตุลย์ที่เผชิญปัญหาลำพัง...ทางนี้ก็เมียเหมือนกันนะ มาก่อนนานด้วยซ้ำเผื่อว่าตุลย์ลืม)
“ปริม” ฉันกำมือตัวเองทันทีที่ได้ยินประโยคสุดท้าย เริ่มไม่พอใจตั้งแต่ที่ทางนั้นต่อว่าพี่ตุลย์ว่าเวลาแบบนี้ยังมีอารมณ์พาฉันไปช็อปปิ้งอีกเหรอแต่ก็ยังไม่ได้ครึ่งของประโยคสุดท้าย
“ทางนี้ก็เมียเหมือนกันนะ มาก่อนนานด้วยซ้ำ”
ฉันได้ยินประโยคนี้มือที่ถูกเขากุมไว้บนตักก็กำหมัดทันทีพี่ตุลย์เองก็รู้ว่าอาการฉันเปลี่ยนไปเขาถึงกุมมือฉันแน่นขึ้นพร้อมกับเรียกชื่อทางนั้นด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับจะปราม
(ตอบปริมมาสิ ไม่สงสารปริมไม่ห่วงปริมเลยเหรอ เวลาแบบนี้มันสมควรพาผู้หญิงอีกคนไป...)
”ปริม ถ้าไม่รู้ตัวว่ากำลังพูดอะไรพี่ว่าไปตั้งสติ วางสายแล้วไปตั้งสติให้ดี“ ทางนั้นพูดยังไม่จบพี่ตุลย์ก็พูดแทรกด้วยเสียงที่แข็งมาก
(...)
“อย่าพูดอะไรไม่เข้าท่า
