เหอะ…
1824 Words
ร่างบางมองบ้านหลังใหญ่ด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวเธอตัดสินใจหันหลังและเดินจากมาอย่างไม่หันไปมองมันอีกเพราะกลัวใจตัวเองที่คิดถึงลูกมากจนเผลอวิ่งกลับไปรับแต่เพราะอยากให้เลโอได้เติบโตในสังคมที่ดีกว่านี้เธอทำได้เพียงอดทนและสัญญากว่าจะกลับมารับลูกของเธออย่างสง่างาม
เช้าวันรุ่งขึ้นมาถึงอย่างรวดเร็วร่างเล็กรีบลุกจากที่นอนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างก่อนจะอาบน้ำทำผมและใส่ชุดพยาบาลให้เรียบร้อยเธอเปิดหม้อหุงข้าวขึ้นพร้อมกับตักมันใส่กล่องอาหารก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อทอดไข่เป็นมื้อเที่ยงของวันนี้หลังจากเตรียมตัวเสร็จแล้วจึงรีบออกจากห้องเช่าเล็กๆและล็อคประตูให้เรียบร้อยพร้อมกับเดินไปทำงานที่โรงพยาบาลใกล้ๆ
"สวัสดีค่ะ"ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มทักทายผู้ป่วยด้วยรอยยิ้มหวานก่อนจะเริ่มทำงานแรกคือการเดินตรวจคนไข้พร้อมคุณหมอหนุ่มที่พึ่งมาประจำการได้ไม่นานแต่กลับได้ตำแหน่งขวัญใจเหล่าพยาบาลและคนไข้ไปครอบครองเสียแล้ว
"เรื่องคดีเป็นยังไงบ้างหรอครับ"
"คะ?"ลินดาชะงักเล็กน้อยก่อนจะยิ้มและตอบไปตามคความจริง
"เงียบมากเลยค่ะตำรวจบอกว่ากล้องวงจรแถวนั้นเสียเป็นระยะทางยาวทำให้ยากต่อการหาว่ารถคันไหนชนกันแน่"ลินดาเอ่ยขึ้นเสียงเศร้าเธอหมดศรัทธากับตำรวจเสียจริงเพราะได้ยินมาจากชาวบ้านว่าถ้าหากไม่มีเงินมาดำเนินคดีบางครั้งตำรวจก็ไม่ตามให้และไปตามคดีที่มีคนยอมจ่ายเยอะๆมากกว่า
"แย่มากเลยนะครับ"พ่อหนุ่มเอ่ยบอกด้วยความสงสารเขาตบบ่าสวยเบาๆเป็นการให้กำลังใจก่อนจะเดินตรวจคนไข้ต่อลินดากลับมาทำงานของตัวเองอีกครั้งหน้าที่หลักๆของการเป็นพยาบาลอย่างเธอคือจัดยาให้กับคนไข้รวมถึงทำตามคำสั่งของหมอแต่ถ้าหากมีเหตุฉุกเฉินขึ้นมาเธอก็มีลงไปช่วยแบ่งเบาด้วยเหมือนกัน
"ลินไปกินข้าวกัน"
"ไปกันเลยค่ะพอดีลินห่อข้าวมา"ลินดาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะมองพยาบาลคนอื่นที่ทยอยไปกินข้าวที่โรงอาหารร่างเล็กลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนจะหยิบกล่องข้าวของตัวเองออกมมาเปิดและนั่งกินเงียบๆ
"ข้าวกับไข่ดาวอีกแล้วหรอครับ"
"คุณหมอ!"ลินดาเอ่ยขึ้นอย่างตกใจเธอมองคุณหมอหนุ่มที่ยิ้มให้เธออย่างสดใสแต่ตอนนี้หัวใจเธอแทบจะวายตายอยู่แล้ว
"ไปกินข้าวกับผมไหมผมเลี้ยง"คุณหมอเอ่ยขึ้นเพราะตั้งแต่มาประจำการก็ไม่ค่อยเห็นเธอกินอะไรมากนอกจากข้าวกับไข่ดาวบางครั้งก็ไข่เจียวหรือไข่ต้มจนร่างกายซูบผอมไปหมด
"ไม่เป็นไรค่ะ..คุณหมอไปทานข้าวเถอะวันนี้ได้ข่าวว่าคนไข้จะเยอะเป็นพิเศษ"ลินดาเอ่ยปฏิเสธอย่างนอบน้อมเธอมองรอบข้างที่มีเหล่าสายตาของนางพยาบาลคนอื่นมองอยู่และรู้ว่าเริ่มมมีข่าวซซุบซิบเกี่ยวกับตัวเธอและคุณหมอคนนี้มาสักพักแล้ว
"ไม่เอาครับผมจะนั่งรอจนกว่าคุณพยาบาลลินดาจะไปทานข้าวกับผม"คำพูดของคุณหมอทำเอาพยาบาลคนอื่นได้แต่อ้าปากค้างรวมถึงลินดาที่กลืนไม่เข้าคลายไม่ออกจนสุดท้ายก็ทนแรงกดดันไม่ไหวมือเล็กวางกล่องอาหารลงก่อนจะลุกขึ้นนั่นจึงทำให้คุณหมอยิ้มออกมาทันที
"เชิญครับ^^"ใบหน้าหล่อเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มดีใจเธอมองลินดาที่เดินนำหน้าไปยังโรงอาหารของเหล่าพนักงานในโรงพยาบาลก่อนที่ทั้งสองจะเลือกกินข้าวแกงธรรมดาๆเพราะมันไม่ต้องรอนาน
"คุณหมอปฏิเสธข่าวลือไปสักทีสิคะแบบนี้ลินอึดอัดยังไงก็ไม่รู้"ลินดาเอ่ยบอกกับอีกฝ่าอย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับข่าวลือที่ว่าคุณหมอคนนี้กำลังตามจีบเธอซึ่งมันไม่จริงเลยสักนิด
"อย่าไปสนใจสิครับต่อให้ผมปฏิเสธไปใช่ว่าทุกคนจะเลิกนินทาเพราะยังไงผมกับลินก็ยังต้องคุยและทำงานร่วมกันในทุกวัน" คุณหมอเอ่ยบอกไปตามความจริง
"แต่ลิน.."
"ลองเรียกผมว่าพี่รัฐดูสิผมอาจจะลองคิดดูอีกทีก็ได้"คุณหมอหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มหวานลินดาได้แต่ถอนหายใจอย่างอึกอักหลายวันมานี้เธอเครียดมากพออยู่แล้วยังต้องมาเครียดเรื่องโดนนินทาไหนจะโดนหาว่าไปอ่อยคุณหมออีกสารพัดเรื่องจริงๆ
Rrrrr
"ขอตัวสักครู่นะคะ"ร่างเล็กเอ่ยบอกก่อนจะเดินมารับโทรศัพท์ซึ่งเป็นสายจากผู้เป็นพ่อที่โทรเเข้ามา
"ฮัลโหลค่ะพ่อมีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ?"
(ไม่มีหรอกพ่อจะโทรมาบอกว่าพ่อโอนเงินไปให้เอาไว้ใช้ตั้งตัวแล้วก็เย็นนี้หลังเลิกงานตรงไปโรงพยาบาลที่พ่อส่งให้ไปด้วยนะพ่อคุยกับคนทางนั้นไว้หมดแล้วเขาแค่อยากเรียกไปสอบถามความสามาถนิดๆหน่อยๆ)
"ขอบคุณนะคะพ่อแต่เรื่องเงินลินไม่ต้องการเลย"ลินดาเอ่ยขึ้นด้วยความเกรงใจเพียงแค่พ่อของเธอยอมรับเลี้ยงเลโอนั้นก็มากพอแล้วสำหรับเเธอ
(ไม่เป็นไรเอาไว้ใช้เถอะส่วนเลโอตอนนี้พ่อจ้างคนดูแลพิเศษมาคอยฝึกเรื่องพัฒนาการให้แล้วไม่ต้องเป็นห่วงและตั้งใจทำงานซะ)
"ขอบคุณค่ะพ่อ..ลินขอบคุณพ่อมากจริงๆ"ร่างเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมน้ำตาของความดีใจที่อย่างน้อยในวันที่มืดมนก็ยังมีพ่อคอยให้แสงว่างในการดำเนินชีวิตเธอต่อ
(อืมๆพ่อโทรมาแค่นี้แหละ)หลังจากนั้นสายก็ถูกตัดไปเธอมองมือถือที่มีข้อความแจ้งยอดเงินเข้า2หมื่นบาททั้งน้ำตามือของเธอกำกันแน่นและสัญญาว่าจะรีบกลับไปตอบแทนบุญคุณของพ่อให้เร็วที่สุด
"สวัสดีค่ะมาพบนายแพทย์เรืองฤทธิ์น่ะค่ะ"
"สักครู่นะคะ"ลินดาเงยหน้ามองความใหญ่โตและความหรูหราของโรงพยาบาลเอกชนมันทั้งสะอาดแถมยังมีเครื่องมือที่ทันสมัยรวมถึงชุดแต่งกายของพยาบาลก็ยังดูดมีระดับมากกว่าของโรงพยาบาลรัฐเป็นไหนๆ
"เดี๋ยวเชิญไปที่ชั้น8ได้เลยนะคะคุณหมอรออยู่ในห้องค่ะ"
"ขอบคุณค่ะ"ลินดาเอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินไปกดลิฟต์และกดที่ชั้น8ตามคำบอกพอประตูลิฟต์เปิดขึ้นเธอก็เดินไปยังห้องที่มีป้ายชื่อของนายแพทย์คนนั้นก่อนจะเคาะประตูและเปิดเเข้าไป
"สวัสดีค่ะลินดาค่ะ"
"อ่าวมาแล้วหรอเข้ามานั่งก่อนสิ"ร่างเล็กค่อยๆเดินเข้าไปอย่างนอบน้อมเธอมองนายแพทย์ที่ดูมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเธอใบหน้าของเขาดูสดใสเหมือนคุณหมอที่มักจะมีอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา
"ได้ข่าวว่าพึ่งได้เป็นพยาบาลหรอ"
"ใช่ค่ะปีนี้ก็ปีที่3แล้วค่ะ"ลินดาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มแม้ตอนนี้เธอจะนั่งเกร็งจนตะคริวกินขาไปหหมดแล้วก็ตาม
"ฮ่าๆไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอกหน้าเหมือนพ่อมากเลยนะเนี่ย"
"รู้จักพ่อหนูด้วยหรอคะ?"
"รู้สิ..สนิทกันเลยฉันยังเคยให้ของขวัญกับหนูตอนหนูเกิดด้วยนะคงจะจำไม่ได้หรอก"ลินดามองอีกฝ่ายที่ยิ้มอย่างใจดีจนเธอเริ่มหายเกร็งและเข้าสู่การพูดคุยถึงเรื่องงานก่อนจะทำบททดสอบต่างๆอย่างเช่นการฉีดยาให้ตรงจุดการรักษาคนไข้ที่ควบคุมสติไม่อยู่รวมถึงการปฏิบัติต่อคนไข้ทางจิตซึ่งลินดาก็ทำออกมาได้ดีแถมยังคุมสติตัวเองได้ดีมากแม้ว่าตอนดึงเข็มฉีดยาจะตื่นเต้นจนน้ำแดงพุ่งใส่เสื้อสีขาวจนกลายเป็นสีแดงก็ตาม
"ถือว่าใช้ได้เลยนะควบคุมอารมณ์และสติได้ดีซึ่งสมัยนี้หาพยาบาลที่ใจเย็นและทำงานละเอียดยากมากๆ"
"ขอบคุณค่ะ"ลินดาโพล่งขึ้นด้วยความดีใจก่อนจะดึงทิชชู่มาซับรอยน้ำหวานบนตัว
"ฮ่าๆดีๆผมจะส่งชื่อให้เบื้องบนถ้าผ่านเมื่อไหร่ผมจะติดต่อไปนะตอนนี้เอานี้ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนสิ"คุณหมอพูดขึ้นพร้อมกับส่งเสื้อสีขาวตัวใหม่เอี่ยมให้กับลินดาซึ่งเจ้าตัวก็รับมาด้วยความเกรงใจแต่น่าแปลกที่มันดูเหมือนจะเป็นไซส์พอๆกับเธอเลย
"เสื้อลูกสาวผมน่ะชอบเอามาทิ้งไว้ไปทั่วใส่ๆไปเถอะขืนกลับบ้านด้วยสภาพแบบนั้นผู้คนจะตกใจเอา"
"ขอบคุณมากเลยนะคะ"ลินดาลุกขึ้นพร้อมเอ่ยขอบคุณ
"ไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำนั้นสิ"คุณหมอชี้ไปที่ห้องน้ำด้านในที่อยู่ภายในห้องลินดารีบปฏิเสธทันทีด้วยความกลัวเล็กน้อยก่อนจะขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อที่ห้องน้ำปกติดีกว่าซึ่งคุณหมอก็ไม่ได้ว่าอะไร
"งั้นลินขอตัวนะคะขอบคุณสำหรับวันนี้มากค่ะ"
"โชคดีจ่ะ"ร่างเล็กโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะเดินพร้อมใช้มือปัดเสื้อที่เต็มไปด้วยคราบน้ำหวานอย่างแรงจนกระทั้ง
แควก
"เอ้าา"ลินดาโห่ร้องออกมาเมื่อเผลอปัดแรงไปจนกระดุมขาดออกจากกันเผยให้เห็นเสื้อกล้ามสีขาวและเนินอกของเธอเล็กน้อยเธอจึงรีบเปิดประตูเพื่อตรงไปยังห้องน้ำทันทีแต่ทว่าประตูกับถูกเปิดออกจากอีกฝั่งเสียกก่อน
ลินดามองผู้มาใหม่ด้วยสายตาอึ้งชายร่างสูงโปร่งใบหน้าที่ชวนหลงไหลเมื่อก่อนยังแค่เจาะหูเท่ห์ๆแต่ตอนนี้ทั้งหูทั้งคิ้วต่างเต็มไปด้วยเครื่องประดับดวงตาคมก็มองมาที่เธอด้วยความอึ้งเหมือนกัน
4ปีแล้วที่เธอไม่ได้เจอหน้าผู้ชายคนนี้เลย
"เหอะ"อาทิตย์เค้นหัวเราะในลำคอเขามองร่างบางที่ทำหน้าเหวอก่อนจะเลื่อนตาต่ำลงมาที่เนินอกที่เปิดเผยให้เขาเห็นอย่างง่ายดายลินดาเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังมองอะไรเธออยู่ก็ดึงเสื้อมาปิดพร้อมกับรีบเดินหนีออกไปทันทีด้วยความอับอาย
เจอกันแล้วจ้าาแต่เจอกันแบบไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยว่ามั้ยฮ่าๆ
อย่าลมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ พรีสส
- Writer
