อย่ามาจับ!
2159 Words
“ใช่รึเปล่านะ?”ลินดาได้แต่เถียงตัวเองในใจภาพในหัวของเธอยังคงฉายชัดใบหน้าของผู้ชายคนนั้นแม้ในตอนนี้เขาจะดูเปลี่ยนไปเล็กน้อยทั้งหน้าคมขึ้นเพราะอายุที่มากขึ้นด้วยไหนจะเครื่องประดับมากมายที่อยู่บนหน้าบอกตามตรงว่ามันไม่ได้ดูแย่อะไรเลยมันกับดูดีเหมือนนายแบบเกาหลีแบดบอยที่เธอเห็นตามอินเตอร์เน็ตเสียมากกว่า
ร่างเล็กได้แต่ส่ายหน้ากับตัวเองก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อให้เรียบร้อยแน่นอนว่าจากสาวที่โชกไปด้วยน้ำแดงตอนนี้กลายร่างมาเป็นคนธรรมดาปกติแล้วแถมแบรนด์ที่ติดอยู่บนเสื้อก็ยิ่งทำให้เธอดูมีระดับขึ้นมาเล็กน้อย
“ใช่จริงๆด้วยแหะ”ลินดาชะงักขาที่กำลังจะก้าวเดินออกจากโรงพยาบาลเธอหันมองร่างสูงที่ยืนพิงรถหรูอยู่ทางด้านซ้ายของเธอลินดามองใบหน้าหล่อของอาทิตย์อยู่แบบนั้นก่อนจะตัดสินใจเดินหนี
“ไม่คิดจะทักทายคนเคยรู้จักหน่อยหรอครับ”น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกวนทำเอาลินดากำหมัดแน่นถ้าเขาไม่ทำเธอท้องเธอเองก็คงไม่ต้องออกจากมหาลัยมาคอยให้แม่เลี้ยงดูจนต้องเกิดอุบัติเหตุและสูญเสียแม่ไปทุกอย่างเป็นเพราะผู้ชายคนนี้ที่เข้ามาทำลายชีวิตเธอจนป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดีลินดาตัดสินใจไม่หันกลับไปและเดินไปยังหน้าโรงพยาบาลเพื่อรอรถเมล์กลับบ้าน
ปี้ดดด~
ร่างเล็กมองรถหรูที่เทียบเข้ามาจอดตรงหน้าเธอก่อนที่กระจกจะเปิดให้เห็นใบหน้าของผู้ชายที่เมื่อกี้ยังอยู่หน้าโรงพยาบาลแต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจและเอาแต่มองรถเมล์ทางด้านหลัง
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”ลินดายังคงไม่สนใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเธอกระชับกระเป๋าเตรียมตัวขึ้นรถเมล์ที่กำลังจะเข้ามาจอดในไม่ช้าโดยที่มีผู้โดยสารท่านอื่นก็เตรียมตัวเหมือนเธอพร้อมกับมองรถหรูที่ยังคงจอดเกะกะอยู่แบบนั้น
ปี้ดดด~ ปี้ดด~
เสียงแตรของรถเมล์ดังขึ้นเพื่อไล่รถที่กำลังจอดลินดามองร่างสูงที่ยังคงมองเธออยู่แบบนั้นจนจิตใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะตอนนี้มีหลายคนที่กำลังจ้องมาที่เธอด้วยเช่นกัน
“แม่หนู..แฟนมารับก็รีบๆขึ้นไปสิรถเมล์จะมาแล้วป้าไม่อยากเดินไกล”ป้าคนนึงเอ่ยขึ้นพร้อมดันหลังของลินดาเบาๆลินดาได้แต่เอ่ยปฏิเสธแต่ก็ไม่มีใครฟังและยังคงไล่เธอให้รีบขึ้นรถจนร่างบางได้แต่ถอนหายใจเธอมองไปที่อาทิตย์ที่ยกยิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะเปิดประตูและขึ้นรถไปกับเขาอย่างไม่เต็มใจ
“บ้านอยู่ไหนล่ะ” อาทิตย์เอ่ยถามเขามองร่างบางที่ไม่ได้เจอหน้ากันกว่า4ปีเธอยังคงหน้าตาเหมือนวันที่เขาเจอวันแรกแต่ดูผอมกว่าเดิมมากๆหลังจากวันนั้นที่เขาทิ้งเธอไม่นานก็ได้ข่าวว่าลินดาลาออกจากมหาลัยยอมรับว่าตกใจเพราะไม่คิดว่าจะถึงขั้นลาออกแค่คิดว่าคงจะหายหน้าไปไม่นานเพราะความอายและคงกลับมาเรียนใหม่
“จอดตรงข้างหน้าก็ได้ค่ะ”ลินดาเอ่ยบอกเสียงเรียบที่ยอมขึ้นรถมาก็เพราะโดนกดดันหรอก
“เดี๋ยวไปส่ง”อาทิตย์ยังย้ำคำเดิม4ปีที่ผ่านมาเขาก็โตขึ้นมากพอที่จะรู้ว่าเรื่องในอดีตที่เคยทำไว้กับลินดามันแย่พอสมควรและตอนนี้เขาโตพอที่จะคิดได้แล้วลินดามองอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจตอนที่เขาทิ้งเธอไปทั้งคำพูดและการกระทำของเขายังคงติดตาเธออยู่ตลอดแม้กระทั้งการเจอกันครั้งแรกในรอบ4ปีเขาก็ยังมองดูถูกเธอเหมือนเดิมแต่ตอนนี้กับมาทำดีพูดดีว่าจะไปส่งเขาทำเหมือนอาทิตย์คนก่อนที่จะเผยธาตุแท้ไปเพื่ออะไรในเมื่อเธอรู้สันดานของผู้ชายคนนี้หมดแล้ว
“ลินไม่ต้องการค่ะ”ลินดาเอ่ยบอกอย่างจริงจังอาทิตย์เค้นหัวเราะในลำคอเขารู้ว่าเธอยังคงโกรธเขาที่เคยทำไม่ดีไว้กับเธอส่วนเรื่องที่เจอกันหน้าประตูก็สอบถามกับหมอคนนั้นแล้วว่าเขาเพียงเข้าใจผิดไปเองทั้งนั้น
“ได้ข่าวว่าเป็นพยาบาลนิไหนตอนนั้นบอกว่าอยากเป็นนักร้องไงตอนนั้นพี่ยังจำเพลงที่ลินเคยร้องให้พี่ฟะ…”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!”ลินดาตะโกนออกมาด้วยความโมโหเธอมองหน้าอาทิตย์ที่เล่าอดีตอันแสนเจ็บปวดของเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มมือบางของเธอกำกันแน่นดวงตาสวยคลอไปด้วยน้ำตาแห่งความโกรธ
ใช่…เธออยากเป็นนักร้องเธอฝันมาตลอดว่าอยากเข้าประกวดรายการร้องเพลงแต่ทุกอย่างต้องพังลงก็เพราะผู้ชายที่กำลังล้อเลียนอดีตของเธออยู่นี่ไง
“อะไรกันทำไมต้องดูโกรธขนาดนั้นด้วย”อาทิตย์เอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจเขาเพียงแค่นึกขึ้นได้เฉยๆว่าร่างบางเคยบอกว่าอยากเป็นนักร้องและเคยร้องเพลงให้เขาฟังด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข
“พี่ลืมไปแล้วหรอว่าเคยทำอะไรไว้กับลินบ้าง”ลินดาเอ่ยพร้อมน้ำตาเธอร้องสะอื้นก่อนจะปาดน้ำตาด้วยความเจ็บปวดและเอ่ยถึงคำพูดของเขาในวันที่เธอเจ็บปวดมากที่สุด
“ขอบคุณนะสำหรับเลือดซิงๆ”
“คิดว่า..ฮึก..คนอย่างพี่จะมาคบกับผู้หญิงสภาพบ้านนอก..ฮึก..แบบนี้หรอ”อาทิตย์เงียบลงทันทีสายตาเขามองต่ำลงด้วยความรู้สึกผิดที่ร่างบางยังคงจำคำพูดที่ไม่ได้คิดของเขาในวันนั้น
“ลินคือ..”
“อี๋ขนาดผมยังมีกลิ่นสาปเลยฮึก…คำพูดพวกนี้..ฮึกพะ..พี่จะรู้บ้างไหมว่าลินรู้สึกยังไง!!ลินดาระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่อาทิตย์ที่เห็นลินดาร้องไห้หนักขึ้นก็รีบเลี้ยวรถจอดข้างทางทันที
“ลินคือพี่..” ร่างสูงทำลังจะเอื้อมมือไปจับอีกฝ่ายแต่ร่างบางที่เอี้ยวตัวหลบทันทีด้วยความรังเกียจ
“อย่ามาจับ!”
“ลินรังเกียจพี่..ลินรังเกียจความคิดสปรกของพี่..ลินรังเกียจทุกอย่างในตัวพี่!”ร่างบางระเบิดอารมณ์อีกครั้งก่อนจะเปิดประตูรถและลงจากรถไปทันทีอาทิตย์ได้แต่มองร่างบางที่เดินไปปาดน้ำตาไปเขารู้ว่าตัวเขาเคยทำผิดและสร้างบาดแผลที่ใหญ่มากให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงแต่ในวันนี้เขาโตขึ้นและคิดได้แล้วการ กลับมาเจอกับเธออีกครั้งก็ถือเป็นเรื่องที่ดีที่เขาจะได้แก้ไขอดีตที่เลวร้ายของตัวเอง
แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าคนที่โดนกระทำจะฝังใจกับมันมากถึงเพียงนี้
2อาทิตย์ต่อมา
“ลินได้ข่าวว่าจะย้ายโรงพยาบาลหรอ”พยาบาลคนนึงเอ่ยถามลินดาพยักหน้ารับเบาๆเธอพึ่งได้รับการตอบกลับจากโรงพยาบาลเอกชนเมื่อไม่นานมานี้และทำเรื่องย้ายทันทีเพื่อจะได้เงินเดือนเต็มเดือนในเดือนหน้า
“โอ้ยเสียดายอ่ะ!..ลินทั้งทำงานเก่งรอบคอบขยันแถมเป็นที่ชื่นชอบของคนไข้อีก”พยาบาลคนนั้นเอ่ยขึ้นอย่างเสียดายลินดาเพียงระบายยิ้มออกมาเล็กน้อยเท่านั้นในตอนนี้ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้นเธอได้งานใหม่แถมยังเอาเงินที่พ่อโอนมาหาให้ไปเช่าห้องใกล้ๆโรงพยาบาลใหม่เพื่อประหยัดค่าเดินทางแม้ค่าห้องแถวนั้นจะแพงมากก็ตามและอีกหนึ่งข่าวดีก็คือเลโอ
ลูกชายของเธอกำลังพัฒนาไปในทางที่ดีอย่างก้าวกระโดดต้องขอบคุณพ่อของเธอที่หาคนดูแลเก่งๆให้ร่างบางไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าตอนนี้เลโอยังคงอยู่กับเธอก็ไม่ต่างอะไรจากเด็กที่โดนพ่อแม่ทิ้งอยู่ดี
“ขอบคุณทุกคนตลอดระยะเวลาเกือบ3ปีที่ผ่านมาด้วยนะคะ”ลินดาเอ่ยขอบคุณพยาบาลคนอื่นด้วยรอยยิ้มเพราะวันนี้คือวันทำงานที่โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วทุกคนต่างยิ้มรับและยินดีกับสถานที่ทำงานใหม่และบางคนก็ดีใจมากที่ลินดาออกไปเพราะจะได้ไม่มีเสี้ยนหนามคอยกวนเรื่องของหมอรัฐอีกต่อไปแล้ว
“ลินไม่ไปลาหมอรัฐบ้างหรอ”หัวหน้าพยาบาลเอ่ยถามเพราะเห็นทั้งคู่สนิทกัน
“ไม่ล่ะค่ะพอดีลินต้องรีบกลับไปย้ายของ”ลินดาเอ่ยบอกที่จริงก็ตั้งใจไม่บอกนั้นแหละเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคงจะรั้งเธอไว้แน่ๆอีกอย่างก็ไม่อยากให้มีข่าวของเธอกับหมอรัฐเพิ่มไปมากกว่านี้แล้ว
ร่างบางมองภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆจากที่ข้าวของเคยเยอะจนห้องที่เล็กอยู่แล้วยิ่งเล็กเข้าไปอีกตอนนี้กับโล่งโปร่งสบายเพราะเธอกำลังจะย้ายออกไปอยู่ในที่ที่ให้ชีวิตใหม่กับเธอ
“แม่…ไปอยู่กับลินนะคะ”ร่างบางเอ่ยขึ้นเสียงเบาเธอมองไปที่กรอบรูปของผู้เป็นแม่ที่อยู่ในอ้อมกอดพร้อมกับปิดประตูห้องแห่งความทรงจำด้วยรอยยิ้มและเดินหน้ยิ้มให้กับชีวิตใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
“สวัสดีค่ะลินดาค่ะขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”หญิงสาวร่างเล็กเอ่ยขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำเธออยู่ในชุดกระโปรงพยาบาลสีขาวสะอาดพร้อมกับผมที่ถูกรวบตึงอย่างเรียบร้อยประดับด้วยหมวดพยาบาลอันใหม่ใบหน้าสวยแต่งแต้มอย่างอ่อนโยนเพื่อให้เป็นหน้าเป็นตาของโรงพยาบาลและคนไข้ที่มองมา
“ยินดีต้อนรับนะหนูลินดาหน้าตาสะสวยเชียว”
“ขอบคุณค่ะหัวหน้า”ร่างบางระบายยิ้มออกมาเธอทักทายพยาบาลคนอื่นในแผนกและแผนกที่เธอได้มาประจำการคือแผนกโรคหัวใจที่มีคนไข้รักษาสูงเท่าๆกับคนไข้ที่เป็นเบาหวานและความดันแต่เพราะคนไข้ที่เป็นโรคหัวใจจะเข้มงวดเรื่องการจัดยามากๆลินดาผู้ที่เต็มไปด้วยความรอบคอบจึงถูกส่งมายังแผนกนี้ทันที
“เดี๋ยวให้แขเป็นคนสอนงานให้ก่อนนะติดขัดอะไรตรงไหนก็ถามได้ตลอดเวลามาแรกๆก็อาจจะยากหน่อย”
“รับทราบค่ะ”ร่างบางตอบรับในทันทีก่อนที่พยาบาลชื่อแขจะเดินมาสอนงานเธอในตลอดครึ่งวันและทดลองให้ทำงานจริงในช่วงครึ่งวันหลังซึ่งสำหรับเธอแล้วก็ไม่ได้ยากอะไรเพราะโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ล้วนแล้วแต่มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากกว่าโรงพยาบาลรัฐไม่ต้องเดินขึ้นลงบันไดไปส่งเอกสารเพียงแค่กดลิฟต์แปปเดียวก็ถึง
ห้องน้ำก็ไม่จำเป็นต้องพกทิชชู่แห้งเปียกแยกกันไปมาเพราะที่แห่งนี้เตรียมให้หมดแถมยังมีกลิ่นหอมกว่าเป็นไหนๆ
“อันนี้จะเป็นคนไข้ที่อยู่ในช่วงเฝ้าระวังนะพวกเขาจะชอบทำตรงกันข้ามกับสิ่งที่เราบอกลินต้องคอยสังเกตพฤติกรรมพวกเขาให้ดีแต่อย่าไปโวยวายใส่เพราะเขาอาจจะช็อคก็เป็นได้”ลินดาพยักหน้ารับฟังอย่างตั้งใจเธอมองรายชื่อคนไข้ทุกคนเธอจำมันไว้ในหัวสมองก่อนจะมีเสียงอะอะโวยวายเกิดขึ้น
“ลินดาไปดูคนไข้ห้อง204ที!”
“ได้ค่ะ!” ลินดาตอบรับในทันทีก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวอย่างรวดเร็ว
“แกจะบ้าหรออิงค์ห้องนั้นมัน..”คำพูดของแขทำเอาลินดามองหน้าเธอทันทีก่อนที่อีกฝ่ายจะทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนและผลักให้ลินดารีบไปเด็กสาวที่ไม่รู้อะไรก็รีบไปอย่างง่ายดายโดนไม่รู้เลยว่าผู้ป่วยในห้องนั้นเป็นคนบ้าของแผนกหนักขนาดไหน
ร่างบางรีบวิ่งไปยังห้องที่ต้นเรื่องทันทีและเสียงการปาข้าวของก็หนักขึ้นเธอรีบเปิดประตูก่อนจะปิดและล็อคมันพร้อมกับมองดูผู้ป่วยที่กำลังอาระวาดอย่างไม่มีสติ
“หยุดนะคะคุณคมเดช!”
เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ ชื่อคุ้นๆเหมือนคนที่อยู่ในหน้าแนะนำตัวเลยค่ะฮ่าๆๆ
อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังให้ไรท์ด้วยนะ กดใจให้ด้วย ขอร้องงงงงง
- Writer
