“ให้ตายสิ เหตุผลที่ทำให้เราสองคนเกือบตายคือปากกา? นายคิดได้ไงเนี่ย ถ้าอยากกลับไปหาเขาก็บอกกันดีๆ สิ ไม่เห็นต้องเอาปากกามาอ้าง ถามจริงเหอะ คลั่งรักขนาดนี้ ชอบเขาจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย” ขุนเขาโวยลั่นรถ ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายเป็นเจ้านาย เขาก็อยากจะใช้คำพูดแรงๆ ให้สาแก่ใจ
“ดูออกเหรอ” นทีตอบพลางยิ้มหน้าเป็น มิได้นำพาต่อสีหน้าของคนสนิทที่กำลังหลับตาแน่นอย่างพยายามตั้งสติ
“โอเคครับ กลับก็กลับ” ขุนเขากัดฟันตัดบทด้วยการประชดออกไปอย่างเหลืออด
“ฝนตกหนักขนาดนี้ ผมว่านายรออยู่บนรถดีกว่า เดี๋ยวผมเอาของลงไปคืนคุณเจเอง” ขุนเขาที่กำลังขับรถเข้ามาในบริเวณคอนโด รีบขันอาสาด้วยไม่อยากให้เจ้านายเปียก
“แกคิดว่าที่ฉันอุตส่าห์ดั้นด้นวนรถกลับมาตั้งไกลขนาดนี้ แล้วฉันจะยอมถอยแค่เพราะฝนตกอะเหรอ เหอะ! แกรู้จักฉันน้อยไปไอ้ขุน แกนั่นแหละที่ต้องรออยู่นี่ เดี๋ยวฉันไปเอง” นทีเขม่นใส่ลูกน้องเสร็จก็ก้มมองปากกาในมือด้วยรอยยิ้มอี
