“...” เสียงโทรศัพท์ของเจติยาดังขึ้น ทำเอาขุนเขาลุกขึ้นโห่ร้องด้วยความลืมตัว
“รอดแล้วโว้ย”
สองคนหันขวับไปมองคนลืมเก็บอาการตาขวาง แต่เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ยังดังต่อเนื่อง ทำให้ทั้งคู่จำต้องหันกลับมาสนใจที่มือถืออีกครั้ง โดยเฉพาะเขาที่ถึงกับหูผึ่งทันทีที่เธอกดรับสาย
“ค่ะ หา! อะไรนะ รออยู่ข้างล่างแล้ว โอเคๆ งั้นพี่ไปรอที่ร้านกาแฟข้างบริษัทนะ เดี๋ยวเจรีบลงไปหาค่ะ” เธอพลิกข้อมือดูเวลา ครั้นเห็นว่าเป็นเวลาพักเที่ยงพอดี จึงรีบคว้ากระเป๋าสะพายก้าวฉับๆ ออกไป
“เอ้า! แล้วนั่นนายจะรีบไปไหนครับ” เห็นนายน้อยเดินดุ่มๆ ออกไป ขุนเขาจึงรีบตะโกนถาม
“ถามได้ ก็ไปตามเมียสิวะ ให้ตายสิ! ใครมันกล้าแอบนัดเจอเมียฉันวะ หรือว่า...” เพียงแค่คิดว่าคนคนนั้นคืออาจารย์หนุ่มรูปงามหนามยอกอก นัยน์ตาเขาก็เบิกกว้าง อีกทั้งในใจยังร้อนรุ่มจนแทบทนไม่ไหว
“ตามมาไอ้ขุน” คนที่รีบจ้ำอ้าวออกไปไม่วายหันมาตะโกนสั่ง
“เอ้า! เกี่ยวอะไ
