“ของอะไร” เธอขมวดคิ้วพลางสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาของของอีกฝ่าย ครั้นพอหันกลับมาก็ต้องร้องอุทาน
“อุ๊ย!” คนถูกรุกประชิดโดยไม่ทันตั้งตัวทำหน้าตื่น
“ก็ของนี่ไง จำไม่ได้เหรอว่าผมยังไม่ได้ของ ผมจ่ายเงินไปแล้ว เพราะงั้นของนี่ก็ต้องเป็นของผมสิ” ชายหนุ่มว่าพลางสะกิดเกี่ยวเสื้อตัวจิ๋วที่เขาเคยปรามาสว่ามันเป็นผ้าเช็ดหน้าอย่างอ้อยอิ่ง
“พอมาคิดๆ ดูแล้วมันก็คุ้มนะกับเงินที่ผมจ่ายไป” นัยน์ตาเขากรุ้มกริ่ม อีกทั้งมือซุกซนก็เลื่อนไล้ไปตามชายเสื้อ กระทั่งมาหยุดอยู่ตรงปมเชือกที่ผูกอยู่ด้านหลัง และก่อนที่ปมนั้นจะถูกดึง แขนเขาก็ถูกเธอรั้งกลับมาเร็วๆ
“นะ นายออกไปรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวฉันถอดให้” เธอพยายามทั้งผลักทั้งดันให้เขาออกจากห้อง แต่คนที่ยืนนิ่งเป็นยักษ์ปักหลั่นไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อน
“เห็นจะไม่ได้ ในเมื่อผมเป็นคนซื้อ ผมก็ต้องเป็นคนถอด สิทธิขั้นพื้นฐานของผู้บริโภค อีกอย่างคุณรับเงินผมไปแล้ว หรือค
