“คุณหนูเหว่ย ฮองเฮาทรงเอ็นดูคุณหนูไม่น้อย งานในตำหนักชิงหนิงกงไม่ได้ให้รับผิดชอบแต่อย่างใด ทั้งหมดท่านทำหน้าที่เพียงคอยเป็นเพื่อนคุยยามเหงา และร่วมเสวยยามเย็นก็พอ”
นางกำนัลข้างกายเปาหลิวเอ่ยปากบอกเล่าหน้าที่ที่นางกำนัลคนใหม่ที่ซีหยินต้องรับผิดชอบซึ่งพิเศษกว่าคนอื่นคือไม่ต้องลำบากตรากตรำไต่เต้าเหมือนคนอื่นหากแต่ต้องทำราวกับเป็นองค์หญิงองค์หนึ่งก็ไม่ปาน
“ขอบคุณกูกู๋ ซีหยินจะจำไว้สำนึกในพระเมตตาของฮองเฮาให้มาก”
นางกำนัลวัยกลางคนยิ้ม
“ฮองเฮาปกติไม่เคยใจดีกับใคร พอเห็นเจ้าก็รับมาในวังหลวงเจ้าช่างโชคดีเกินหญิงใด”
ซีหยินลุ่มหลงคำเยินยอ ลืมสิ้นความคิดแน่วแน่ในครั้งแรก บัดนี้กลับมีเป้าหมายใหม่ใบหน้าหล่อเหลาของอี้ซา กลับท่าทีเอาอกเอาใจของเปาหลิวที่ทำให้ซีหยินรู้สึกว่าหากเป็นซีหยิน อี้ซาจะรักใคร่เอาใจเช่นนั้นหรือมากกว่านั้นกันแน่ แววตาเฉยชาช่างท้าทายยิ่งนัก ถอนหายใจเมื่อคิดถึง แววตาห่วงใยของหงเห
