หยุนเมี่ยงกำลังจะเข้านอนแล้ว แต่นางต้องยืนนิ่งค้างอยู่โถงด้านหน้า เมื่อรู้ว่าห้องครัวเรือนเซียวเฮ่อป๋อส่งบางอย่างมาให้ ขณะนั้นจงลี่พยายามเอาตัวขวางไม่ให้หญิงสาวเห็นถ้วยน้ำแกงที่วางอยู่บนโต๊ะซึ่งยังอุ่นๆ อยู่
“กลิ่นอะไรหรือ... ทำไมถึงทำให้ข้าเวียนหัวได้เพียงนี้”
หญิงสาวว่าและสืบเท้ามาใกล้ๆ โต๊ะที่วางถ้วยน้ำแกง ฝ่ายเต้าเหนิงทำผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ไม่ห่างจากจงลี่ เด็กชายนอนพักผ่อนเกือบสองชั่วยาม พอลุกขึ้นได้ ก็ร่าเริงคอยตามจงลี่เพราะฝ่ายนั้นรักเด็ก นอกจากนั้นหยุนเมี่ยงยังมีขนมรูปร่างแปลกตาให้เขากิน ซึ่งอร่อยราวกับเขาจะเหาะเหินเดินอากาศได้ และหากนางเป็นปีศาจจิ้งจอกอย่างที่คนเรือนฮูหยินหม้ายพูดถึง เขาก็เชื่อทั้งใจอย่างมิต้องสงสัย
พอหยุนเมี่ยงบอกให้เขากลับเรือนตน เด็กชายก็ทำหน้ามุ่ย บอกว่าเขานอนอยู่แถวๆ นี้ ในเขตพื้นที่หอหนังสือห้องฝึกยุทธ์ของเซียวเฮ่อป๋อ และยามนี้ เขาอยากอยู่เรือนสุ่ยเซียน เพร
