ศาลาไม้ริมสระน้ำมีลมโชยเอื่อยพัดมาอยู่ตลอดนั้นไม่ได้คลายความอึดอัดที่มีมากขึ้นในใจของมัชฌิมาลงได้เลย หัวใจของเธอหวนถึงอดีตทีไรก็ยังเจ็บปวดอยู่ไม่หาย แต่ธรรศคงลืมมันไปหมดแล้ว เพราะอีกไม่นานเขากับนลินีก็จะลงเอยกัน
“เป็นธรรมเนียมของบ้านลุง ใครมาแล้ว ต้องมาให้อาหารปลาก่อนครับ”
เสียงเข้มของธรรศเอ่ยขึ้น ขณะวางร่างเล็กของบุตรสาวลงยืนบนพื้นไม้ของศาลาริมสระ แล้วเดินไปตักอาหารปลาใส่ถังพลาสติกใบเล็กพร้อมที่ตักมาถือรอ
“มีปลาด้วยเหรอคะคุณลุง”
เสียงเล็กๆถามอย่างตื่นเต้นทำท่าจะยื่นหน้าออกไปดูจนเธอต้องรีบเข้าไปอุ้มพร้อมปรามเบาๆ
“อย่าชะโงกค่ะ เดี๋ยวตก”
แม่ตัวน้อยหันมายิ้มตาหยีให้มารดา
“บ้านคุณลุงเจ๋งไปเลยค่า...คุณแม่ มีสระว่ายน้ำ แล้วก็มีปลาด้วย”
ผู้ใหญ่สองคนแทบจะยิ้มออกมาพร้อมๆกันกับความน่ารักของเด็กหญิงตัวน้อย
“สระนี้ไม่เหมาะหรอกลูก...มันลึกเกินไป และก็สกปรกด้วย แล้วเดี๋ยวอาจจะโดนปลาตอดเอาไ
