DON'T FEEL02:แฟนที่แปลว่าขุมนรก

1775 Words
DON'T FEEL 02 ************************** วันต่อมา ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อแสงแดดมันกระทบเข้าที่ตา แต่พอลืมตาขึ้นมาก็พบกับความว่างเปล่า พี่เดียวยังไม่ได้กลับเข้ามา และไม่รู้ด้วยว่าเขาจะมาปล่อยฉันไปตอนไหนและเขาจะหายโกรธฉันเมื่อไหร่ มือถือของฉันก็อยู่ที่ห้องนั่งเล่นด้วย และเชือกที่เขามัดขาฉันเอาไว้มันก็ยาวไม่ถึง ที่จริงจะแกะมันออกก็ได้นะ แต่ที่ฉันไม่ทำรู้มั้ยทำไม เขาเคยบอกฉันว่าถ้ากลับเข้ามาแล้วพบว่าเชือกไม่ได้ถูกมัดให้เป็นแบบเดิมฉันจะโดนมากกว่านี้อีก และเชือกเส้นนี้มันก็ยาวแค่ให้ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำได้เท่านั้น และถ้าฉันทำให้ปมเชือกคลายเองฉันก็จะต้องโดนลงโทษอีกเหมือนกัน ฉันถึงได้บอกไงว่าฉันทำอะไรก็ผิดไปหมด และตอนนี้ฉันก็แทบไม่ใช่แฟนของเขาแล้ว เหมือนกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ที่เขาเอาไว้ทรมานเล่นเท่านั้น เพราะคนที่เป็นแฟนกันเขาจะไม่มีทางทำให้คนรักตัวเองต้องรู้สึกไม่ดีหรือเจ็บกับสิ่งที่เขาทำหรอก แต่นี่ดูเหมือนพี่เดียวจะไม่ได้คิดอะไรเลยถึงได้ทำร้ายฉันแบบนี้ได้ เขาใจร้ายมากพอที่จะฆ่าฉันให้ตายด้วยน้ำมือของเขา แต่ที่เขาไม่ทำมันเป็นเพราะเขาอยากทรมานฉันก่อนไง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่เลือกคบผู้ชายคนนี้เลย ตอนที่เราคบกันแรกๆ น่ะเขาเป็นแฟนที่ดีมากเลยนะ “รอพี่นานมั้ยคะ?” พี่เดียวรีบวิ่งมาหาฉันที่นั่งรอเขาอยู่ใต้ตึกคณะ เขาบอกว่าจะมารับฉันเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วแต่รถเกิดยางรั่วขึ้นมากะทันหันทำให้เขามารับฉันช้าแบบนี้ แต่ฉันไม่ได้โกรธอะไรเขาเลยนะเพราะฉันเข้าใจว่าเขารีบมารับฉันที่สุดแล้ว พี่เดียวทำหน้ารู้สึกผิดเหมือนกลัวว่าฉันจะโกรธและไม่ยกโทษให้เขา เห็นแบบนั้นฉันก็ยิ้มออกมาแล้วบอกว่าฉันไม่ได้โกรธอะไรเขาเลย และฉันก็เข้าใจเหตุผลที่เขามารับฉันช้าด้วย “แพรโกรธพี่มั้ยคะ?” “แพรไม่ได้โกรธอะไรพี่เดียวหรอกค่ะ แพรเข้าใจว่าพี่คงไม่ได้อยากมารับแพรช้าหรอกจริงมั้ย” พี่เดียวที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาที่ฉันไม่ได้โกรธเขา แฟนฉันน่ะเขาเป็นเจ้าของอู่ซ่อมรถที่เรารู้จักกันเพราะฉันพาเพื่อนเอารถไปเข้าอู่เขานั่นแหละ หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาตลอดเลยและฉันก็เพิ่งตกลงที่จะคบกับเขาเมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง “เพื่อเป็นการไถ่โทษพี่จะพาแพรไปกินอาหารทะเลที่แพรชอบดีมั้ยคะ” “จริงเหรอคะ เห็นพี่เดียวบอกว่าไม่ชอบกินไม่ใช่เหรอ?” “ค่ะ พี่ไม่ชอบกินหรอกแต่เพื่อแพรพี่กินได้ค่ะ” “ทำไมใจดีจัง” ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าที่ยิ้มให้ฉันกลับมาเหมือนกัน เขาบอกว่าเขาไม่ชอบอาหารทะเลแต่เขาก็เลือกที่จะพาฉันไปกินและเลือกที่จะตามใจฉันด้วย แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันรักเขาได้ยังไงล่ะ และที่ทำให้ฉันรักพี่เดียวได้มากขนาดนี้เพราะเขาคือแฟนคนแรกของฉันเลยนะ และไม่เคยมีใครทำให้ฉันขนาดนี้มาก่อนเลยมันก็เลยทำให้ฉันต้องการเขามากกว่าคนอื่น และอยากอยู่กับเขาตลอดเวลาเลย “เพื่อแพรไม่ว่าอยากได้อะไรพี่ก็พร้อมที่จะทำให้หมดทุกอย่างเลยค่ะ” “ขอบคุณนะคะคุณแฟนของแพร” “พี่รักแพรไงคะ อะไรที่เป็นความสุขของแพรพี่พร้อมทำให้ค่ะ” เวลาที่นึกถึงช่วงเวลาที่ฉันกับพี่เดียวเคยมีความสุขด้วยกันแล้วมันก็ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บขึ้นมามากเลยนะเพราะตอนนั้นเขาแสนดีกับฉันมากจริงๆ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ ก่อนที่ฉันจะคบกับเขาก็มีหลายคนเตือนฉันเหมือนกันว่าอย่าคบกับผู้ชายคนนี้ เพราะเขาไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่ฉันเข้าใจ เขาเคยทำร้ายแฟนตัวเองจนต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลหลายเดือนเลย ตอนนั้นฉันก็กลัวนะก็เลยถามพี่เดียวตรงๆ ไปเลยว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ เขาก็เลยเล่าให้ฉันฟังว่าตอนนั้นเขาเมาหนักมากและจับได้ว่าแฟนเก่าของเขาแอบมีชู้มันก็เลยทำให้เขาเลือดขึ้นหน้าเผลอทำร้ายเธอไป และฉันก็เชื่อเขาด้วย บอกแล้วไงว่าตอนนั้นฉันรักเขามากไม่ว่าเขาพูดอะไรฉันก็พร้อมที่จะเชื่อเขาหมดเลย แล้วสุดท้ายคนที่ต้องมาเจ็บก็ต้องเป็นฉันที่ไม่ฟังคำเตือนของคนอื่นๆ ที่มาเตือนฉันเลย ก็คงจะโทษใครไม่ได้หรอกนอกจากโทษตัวเอง กริ๊ก เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าคนที่เข้ามาในห้องเป็นใคร พี่เดียวเดินเข้ามาในห้องนอน สายตาของเขาที่มองฉันตอนนี้เหมือนเขากำลังมองเหยื่อที่เขาเพิ่งทรมานเล่นยังไงยังงั้นเลย นี่เหรอคือคำว่าแฟนที่เขามีให้ฉัน นี่เหรอคือความรักที่เขาพร่ำบอกฉันตลอดว่าเขาหวงร่างกายของฉันที่ไม่อยากให้ฉันอยู่ห่างสายตาไปไหน มันไม่ได้เรียกว่าแฟนและไม่ได้เรียกว่าความรักหรอก แต่มันเรียกว่าการทรมานกันมากกว่า ความรักที่แสนหวานที่เราสองคนเคยมีให้กันตอนนี้มันไม่เหลืออะไรอีกแล้วล่ะ ไม่มีอะไรให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว ต่อให้เขาจะนั่งคุกเข่ากราบเท้าอ้อนวอนให้ฉันกลับไปรักเขาเหมือนเดิมมันก็ไม่มีทางที่มันจะเป็นไปได้อีกแล้ว เขามันคือขุมนรกที่ฉันควรจะอยู่ให้ห่าง “เจ็บมั้ย?” “…” “พี่ขอโทษนะคะ” และมันก็มักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งหลังจากที่เขาทรมานฉันจนพอใจแล้ว แต่นี่ถือว่ายังดีนะที่เขาไม่ได้ใช้ความรุนแรงกับฉันเหมือนเมื่อก่อน แค่มัดฉันเอาไว้เท่านั้น เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนร่างกายฉันคงระบมมากกว่านี้ พี่เดียวเดินเข้ามาหาฉันแล้วรีบแก้เชือกที่ขาให้ก่อนจะดึงตัวฉันเข้าไปกอด รู้อะไรมั้ยว่าตอนนี้ฉันคิดว่าเขาเป็นไบโพล่าร์ คนที่มีสองบุคลิก อารมณ์ของเขาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายตามแทบไม่ทัน เวลาที่เขาโมโหเขาจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยล่ะ แต่พอเขาอารมณ์ดีเขาก็จะเป็นอีกคนที่ไม่ว่าฉันจะต่อว่าเขายังไงเขาก็รับฟังเสมอ “พี่ไม่น่าทำให้แพรเจ็บแบบนี้เลย พี่จะพยายามใจเย็นให้มากกว่านี้นะคะ” “ค่ะ” ฉันไม่มีสิทธิ์พูดอะไรได้อยู่แล้วนอกจากยอมเขาทุกอย่าง และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยที่เขาพูดว่าจะพยายามใจเย็นให้มากกว่านี้ เขาพูดจนนับครั้งไม่ถ้วนด้วยซ้ำว่าจะไม่ทำให้ฉันเจ็บ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่เคยทำได้เลย เขาก็กลับมาทำให้ฉันเจ็บเหมือนเดิมถ้าเกิดว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันทำให้เขาไม่พอใจ อีกอย่างนะเวลาที่เขาโมโหเรื่องอื่นมาเขาก็จะเอามาลงที่ฉันที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ฉันถึงได้บอกว่าตอนนี้ฉันได้กลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของเขาไปแล้ว ไม่ว่าเขาจะอารมณ์ดีหรือไม่ดีฉันก็ต้องยอมเขาทุกอย่าง เจ็บแต่พูดอะไรไม่ได้ ทรมานเหมือนตายทั้งเป็น รสชาติของความเจ็บปวดมันเป็นแบบนี้นี่เอง แต่ไม่ว่าตัวเองจะเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหนก็ไปจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้อยู่ดีจนกว่าเขาจะปล่อยฉันไปเอง และเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาปล่อยฉันไปแล้วฉันสาบานกับตัวเองเลยว่าจะไม่หันกลับเข้ามาในขุมนรกนี้อีก และฉันก็หวังว่าผู้หญิงคนอื่นก็จะไม่หลงเข้ามาเช่นกัน “วันนี้พี่จะอยู่กับแพรและตามใจแพรทั้งวันเลยดีมั้ยคะ?” “ไม่เป็นไรค่ะ พี่เดียวต้องทำงานไม่ใช่เหรอคะ” ฉันไม่ได้ต้องการให้เขาอยู่กับฉัน ไม่ได้ต้องการให้เขามาทำอะไรเพื่อฉันทั้งนั้น สิ่งเดียวที่ฉันต้องการจากเขาคือการที่เขาปล่อยฉันไปแค่นั้นเลย ฉันอยากหลุดพ้นแล้วไม่อยากอยู่แบบนี้ ตอนแรกก็คิดนะว่าถ้าพี่เดียวปล่อยฉันไปแล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหน จะไปอยู่ยังไง เพราะตั้งแต่ที่ยายของฉันเสียไปก็ได้พี่เดียวที่คอยดูแลฉันมาตลอด ไม่ว่าจะค่าเทอม ค่าใช้จ่ายและค่าข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างก็เป็นเงินของเขาหมดเลย แต่ตอนนี้น่ะเหรอฉันไม่ได้คิดแบบนั้นแล้วล่ะนอกจากให้เขายอมปล่อยฉันไป เรื่องค่าเทอมเพื่อนฉันบอกว่าเดี๋ยวจะช่วยหางานพิเศษให้ทำด้วย และตอนนี้ฉันก็แค่รอให้เขายอมคืนอิสระให้กับฉัน “แพรไม่รบกวนพี่เดียวมากขนาดนั้นหรอกค่ะ แพรเกรงใจ” “ไม่เป็นไรค่ะ พี่อยากอยู่กับแพรไง” “ค่ะ” “วันนี้แพรไม่มีเรียนไม่ใช่ไง งั้นก็ไปอู่กับพี่ก็ได้เพราะพี่อยากอยู่กับแพร” “ได้ค่ะ” ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าเหมือนตัวเองไม่ได้โกรธในสิ่งที่เขาทำกับฉัน แต่ในใจมันโคตรเกลียดผู้ชายคนนี้ เวลาที่เราสัมผัสร่างกายกันมันทำให้ฉันนึกรังเกียจตัวเองมาก ทุกวันตัวเองแทบไม่มีอิสระอะไรเลย เป็นเหมือนนกน้อยในกรงทองของเขา จะบีบก็ตายจะคลายก็รอดแค่นั้นเลย
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD