DON'T FEEL กฎของแฟนเลว

DON'T FEEL03:ตั้งกฎ

DON'T FEEL 03

***************************

ฉันนั่งเล่นที่ห้องทำงานของพี่เดียวเพื่อรอให้เขาพาฉันกลับ ตอนนี้เขาออกไปคุมลูกน้องข้างนอกเพราะมีลูกค้าเอารถมาซ่อมที่อู่เขาเยอะมาก

ที่จริงอู่นี้เป็นของพ่อเขา แต่พ่อเขาก็ยกให้เขาดูแลต่อก่อนที่จะเสียไป

ฉันไม่ค่อยได้เข้ามาที่นี่บ่อยหรอกเพราะพี่เดียวบอกว่าเขาไม่ชอบให้ลูกน้องของเขามามองฉันเพราะเขาหวง

ฉันจะมาได้ก็ต่อเมื่อเขาอนุญาตเท่านั้น เหมือนอย่างวันนี้ไงที่เขาอยากให้ฉันมาด้วย

แต่จริงๆ แล้วฉันเองก็ไม่ได้อยากมาเท่าไหร่หรอก ไม่ได้อยากยุ่งเกี่ยวกับงานของเขาเลยด้วยซ้ำ

แต่ที่มาเพราะฉันไม่สามารถขัดเขาได้ไง ลองให้ฉันปฏิเสธเขาดูสิสิ่งที่เขาจะทำกับฉันบอกเลยว่ามันจะเป็นอะไรที่ทรมานมาก

ฉันเลยเลือกที่จะทำตามที่เขาต้องการและทำตามที่เขาบอกทุกอย่างโดยที่ไม่ขัดเขา อะไรที่ทำให้ตัวเองสามารถอยู่รอดได้ฉันเลือกที่จะทำ

“หิวมั้ยคะเดี๋ยวพี่ให้คนไปซื้อมาให้”

พี่เดียวเดินเข้ามาในห้องทำงานทำให้ฉันละสายตาจากหน้าจอมือถือไปมองหน้าเขาที่มองหน้าฉันอยู่ก่อนแล้ว

เขาเดินมานั่งข้างฉันแล้ววาดแขนมาโอบไหล่ฉันเอาไว้ทำเหมือนว่าเขารักฉันมาก ทั้งที่เมื่อวานเขาขังฉันเอาไว้ในห้องและพูดหยาบคายกับฉันด้วย

แต่ก็นั่นแหละในเมื่อเขาเลือกที่จะทำแบบนี้ฉันก็ต้องเลือกที่จะลืมเหมือนกัน เพราะต่อให้จำในสิ่งที่เขาทำไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรขึ้นมาหรอก ฉันทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วไง

“เดี๋ยวแพรรอกินพร้อมพี่เดียวก็ได้ค่ะ”

“ได้ค่ะ งั้นรอพี่ก่อนนะไม่นานหรอก”

คนตรงหน้ายื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มฉันแล้วเดินออกไปทำงานต่อ ส่วนฉันก็ต้องรอเขาให้ทำงานเสร็จแล้วค่อยไปกินข้าวพร้อมกัน

รู้มั้ยว่าทุกวันนี้ฉันโคตรไม่มีความสุขเลย และคิดว่าวันต่อๆ ไปของตัวเองก็คงจะไม่มีความสุขเหมือนกันหากว่าเขาไม่ยอมปล่อยฉันไป

คำสัญญาที่เคยมีให้กันมันคงเป็นคำพูดที่พ่นออกมาแล้วหายไปสินะ เพราะเขาคงไม่คิดที่จะทำอย่างที่พูดจริงๆ

เพราะทุกครั้งที่เขารับปากอะไรกับฉันเขาไม่สามารถทำได้เลยไม่ว่าเรื่องนั้นมันจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม

เมื่อก่อนตอนที่คบกันแรกๆ เขาก็อาจจะรักษาคำพูดทุกคำนะแต่ไม่ใช่กับตอนนี้ที่อะไรๆ ก็มาลงที่ฉันหมดเลย

แค่หายใจฉันยังผิดคิดดูสิว่าเขาใจร้ายกับฉันมากแค่ไหน เขาไม่เคยใจดีกับฉันหรอก

ความใจดีของเขาบางทีเขาอาจจะเอาไปให้คนอื่นหมดแล้วก็ได้เหลือทิ้งไว้แต่ความใจร้ายและความป่าเถื่อนให้กับฉัน

ใครๆ ก็บอกก็เตือนฉันแล้วแต่ฉันก็เลือกที่จะไม่ฟังเอง ผลสุดท้ายแล้วฉันก็ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้เพราะไม่ฟังคำเตือนของคนอื่นเลย

ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่ตัวฉันเองแหละที่ยังไม่ได้รู้จักพี่เดียวดีพอแต่เลือกที่จะคบและย้ายมาอยู่กับเขาเลย มันเป็นความใจง่ายของฉันล้วนๆ เลยล่ะ

ตอนนี้ฉันไม่ขอให้เขากลับมาแสนดีกับฉันเหมือนเดิม หรือไม่ขอให้เขากลับมารักฉันเหมือนเดิม

แต่สิ่งที่ฉันอยากจะขอก็คือขอให้เขาปล่อยฉันไป แล้วให้เราต่างคนต่างอยู่และใช้ชีวิตของใครของมันดีกว่า

ฉันไม่อยากอยู่แบบนี้อีกแล้ว ถ้าถามว่าทำไมยังทนอยู่กับผู้ชายโคตรเลวคนนี้ได้มันเป็นเพราะว่าฉันหนีเขาไม่ได้ไง

เคยคิดที่จะหนีแล้วและทำมาแล้วด้วยแต่สุดท้ายผลที่ได้ตามมาก็คือการถูกเขาทรมานปางตาย

เรื่องแจ้งตำรวจฉันเองก็ทำมาแล้วแต่มันก็ไม่ได้มีอะไรคืบหน้าเลยด้วยซ้ำ เหมือนว่าเขาจะมีคนใหญ่คนโตคอยหนุนหลังเขา

ไม่รู้หรอกว่านอกจากธุรกิจอู่ซ่อมรถที่เขาทำแล้วเขายังทำธุรกิจอะไรอีกบ้าง

ทำไมตำรวจถึงทำอะไรเขาไม่ได้เลย ทั้งๆ ที่บ้านเมืองมีกฎหมายแต่กลับทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

“วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งเดือนที่เราคบกัน แพรอยากไปไหนหรือเปล่าคะพี่ตามใจแพรหมดเลยนะ”

พี่เดียวยื่นดอกกุหลาบสีขาวหนึ่งดอกมาให้ฉันแล้วบอกว่าวันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งเดือนของเราสองคน

ฉันเองก็จำได้เหมือนกันและไม่มีวันลืมหรอกวันที่เขามาขอฉันเป็นแฟนวันแรกน่ะ

ฉันยิ้มให้คนตรงหน้าแล้วรับดอกกุหลาบมาจากมือเขา พอมองดอกกุหลาบที่อยู่ในมือตัวเองฉันก็เลยเอ่ยถามเขาออกไปทันที

“วันครบรอบของเราทั้งทีทำไมถึงซื้อมาแค่ดอกเดียวล่ะคะ?”

“เพราะพี่เป็นคนที่รักเดียวใจเดียวไงคะ”

ได้ยินแบบนั้นมันก็ทำให้ฉันยิ้มกว้างออกมา ชอบที่เขาพูดแบบนี้มากๆ เลยนะ เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในสายตาของพี่เดียว

ไม่รู้หรอกว่าเขาพูดจริงหรือเปล่าแต่ไม่เคยมีใครพูดกับฉันแบบนี้มาก่อนเลยไงมันก็เลยทำให้ฉันชอบในการพูดของเขา ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรฉันก็เลือกที่จะเชื่อหมดเลย

“พี่รักแพรนะคะ”

“แพรก็รักพี่เดียวค่ะ”

“ต่อไปนี้ไม่ว่าแพรอยากได้อะไร หรืออยากไปที่ไหนพี่จะตามใจแพรหมดเลยค่ะ จะไม่ทำให้แพรเสียใจเพราะพี่ด้วย”

พี่เดียวจับมือฉันขึ้นมากุมเอาไว้แล้วให้คำมั่นสัญญากับฉันว่าต่อไปนี้เขาจะรักฉันและจริงใจกับฉันแค่คนเดียว

ถ้าเป็นอย่างที่เขาพูดได้จริงๆ ก็ดีสินะ เพราะฉันเองก็รักเขามากจนไม่มองผู้ชายคนอื่นเลยล่ะ

ฉันไม่ได้อยากนึกถึงเรื่องราวในอดีตให้ตัวเองต้องเจ็บหรอกนะ แต่มันก็ลืมไม่ได้เหมือนกัน ตอนนั้นมันเป็นอะไรที่มีความสุขมาก

ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าเพราะอะไรที่ทำให้พี่เดียวเขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ เพราะก่อนวันที่เขาเปลี่ยนไปเป็นวันที่ฉันกลับเข้าห้องดึกแล้วมีรุ่นพี่ผู้ชายเป็นคนไปส่งฉัน

ตอนนั้นเราก็ทะเลาะกันรุนแรงมากจนเกือบจะเลิกกันด้วยซ้ำ นั่นแหละที่ทำให้เขากลายเป็นแฟนที่ใจร้ายมาจนถึงตอนนี้ และวันนั้นเขาก็ทำร้ายฉันจนฉันต้องบอกเลิกเลยล่ะ

“ถ้าจะทำร้ายกันขนาดนี้ก็เลิกกันเถอะค่ะ เพราะแพรไม่ชอบให้แฟนมาทำร้ายกันแบบนี้”

ฉันจับแก้มตัวเองข้างที่พี่เดียวเพิ่งฟาดมือลงมาที่หน้าฉันอย่างแรง เพราะเขาเข้าใจผิดคิดว่าฉันนอกใจเขาไปมีผู้ชายคนอื่นทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย

พอฉันพูดคำว่าเลิกออกไปสีหน้าของพี่เดียวก็เปลี่ยนไปทันที แววตาของเขาดูวาวโรจน์จนดูน่ากลัวก่อนจะตรงเข้ามากระชากผมฉันให้เข้าหาตัวเขาอย่างแรง

นี่ไม่คิดเลยนะว่าเขาจะเป็นคนหัวร้อนมากขนาดนี้และกล้าทำร้ายแฟนตัวเองแบบนี้ด้วย

” เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ จะเลิกเหรอ?”

“ค่ะ แพรจะเลิกกับพี่เดียว ทำร้ายกันขนาดนี้แพรไม่อยากอยู่แล้ว”

ฉันยืนยันที่จะเลิกกับเขาเพราะฉันไม่ชอบให้เขามาทำร้ายฉันแบบนี้ ฉันเกลียดการใช้ความรุนแรงมากที่สุดเลย

“หึ แล้วมึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปหรือเปล่าล่ะ”

“...”

“กฎของการเป็นแฟนกัน คือต่อให้กูเลวแค่ไหนมึงก็เลิกไม่ได้”

นั่นคือเหตุการณ์ครั้งแรกที่พี่เดียวทำรุนแรงกับฉัน และตั้งแต่นั้นมาเขาก็ทำรุนแรงกับฉันมาเรื่อยๆ ด้วยการให้เหตุผลว่าเขาฝังใจกับคำบอกเลิกของฉัน

พอนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมามันก็ทำให้เขาโกรธและโมโห สุดท้ายคนที่เจ็บตัวก็เป็นฉันอีกตามเคย และเขายังมาโทษว่าเป็นความผิดของฉันอีกนะ

เขาบอกว่าถ้าฉันไม่พูดคำว่าเลิกออกมาในวันนั้นเขาก็ยังคงเป็นแฟนที่แสนดีของฉันเหมือนเดิม

แต่ฉันคิดว่าไม่ใช่หรอก ต้องบอกว่ามันเป็นเพราะสันดานของเขามากกว่า เพราะถ้าไม่ใช่ที่สันดานเขาก็คงไม่ทำร้ายแฟนเก่าปางตายจนต้องนอนโรงพยาบาลนานหลายเดือนหรอก

ฉันหันไปมองที่หน้าต่างของห้องทำงานก็เห็นว่าพี่เดียวกำลังเดินคุมลูกน้องที่ทำงานอยู่

เอาจริงป่ะถ้าเกิดว่าตอนนี้พี่เดียวยังรักและแสนดีกับฉันเหมือนเดิม คู่ของเราก็คงมีความสุขกันมากๆ แล้วล่ะ

แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ด้วย ฉันไม่เคยทำร้ายใครมาก่อน ไม่เคยคิดร้ายกับใคร แต่ทำไมฉันจะต้องมารับกับสิ่งที่ตัวเองเลือกแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้

ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะหลุดพ้นจากขุมนรกนี้ยังไง