ดูแลกันตามประสาคน...รักกัน
4ชั่วโมงต่อมา
เปลือกตาที่ปิดสนิทมาหลายชั่วโมงค่อยๆลืมขึ้นเผยให้เห็นดวงตาคม ธนกฤตมองไปรอบๆก่อนที่จะเห็นร่างของคนที่เขาคิดถึงกำลังปอกเปลือกผลไม้อยู่ที่โต๊ะ
“หนูครับ หนูพริกของพี่ ขอน้ำหน่อยสิ” ธนกฤตเอ่ยอย่างคนอยากอ้อนเมียขึ้นมากะทันหัน
“ พี่ธามฟื้นแล้ว” เด็กสาวหันตามเสียงก่อนจะพูดอย่างดีใจแล้วหยิบน้ำไปให้ชายหนุ่ม
“ว้าย” เด็กสาวร้องอุทานขึ้นอย่างตกใจเมื่อคนที่เธอหยิบน้ำให้ใช้แขนกอดเอวแล้วกระตุกให้ร่างของเธอล้มลงไปนั่งบนเตียงข้างๆเขา
“ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยนะครับหนู” ธนกฤตเอ่ยเสียงออดอ้อน
”ทำไมต้องคิดถึงด้วยเล่า ไม่ได้คิดอะไรกันซะหน่อย” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกทั้งที่จริงๆอยากจะกอดเขาตอบด้วยซ้ำ
”ใครบอกไม่ได้คิดอะไร เพราะคิดไงเลยคิดถึงหนู อยากกอดอยากหอมอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา” ธนกฤตเอ่ยบอก
“คิดอะไรอ่ะ” พิมพ์ลภัสเอ่ยถามทั้งที่ใจลุ้นจนแทบจะช็อค
“จริงพี่จะรอให้หนูโตกว่านี
