NINONG III

KABANATA CLXI

"NINONG III ®"

ni Madam K/iamkenth

[[ KABANATA CLXI ]]

**********

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Contains explicit/s****l contents, inappropriate use of words/language, drugs, violence, homoerotical scenes that may be found offensive to readers. Read it at your own risk. R15+

BE SAFE. Do Not Use/Practice Drugs.

********************* 

NAKASUOT naman na si Ninong na kulay gray na boxer pero bakat na bakat pa rin ang kaniyang t**i’t bayag sa suot niya. Napaiwas na lang ako ng tingin---naglakad siya papalapit sa kama.

“Uhm, I just checked if it’s already locked.” Mahinahong pagkakasabi ko. inayos ko ang tindig ko---nakaupo na siya sa kanto ng kama habang nakatingin sa akin.

“Of course, it’s locked.”

Tumango na lang ako---iniiwasan kong hindi tumingin sa kaniya habang papalapit ako sa kamang kinauupuan niya. hawak-hawak na niya ang phone niya at parang meron siyang mini-message. Pwumesto ako sa kabilang bahagi nitong kama.

“…mamaya ka na humiga, basa pa ang buhok mo.” Sabi niya nang hindi lumingon sa akin. Nakatalikod siya sa akin kaya meron akong pagkakataon na pagmasdan ko ang bawat detalye ng masels ng kaniyang likuran na medyo namumula-mula siguro dahil sa nainom namin, napakamot pa siya sa likuran niya. Umupo na lang muna ako at kinuha ang isang unan at inilagay ko sa hita ko. sinandal ko ang likuran ko. Nakasarado na ang balcony pero dahil glass door lang naman ito, nakikita ko pa rin ang madilim na kalangitan. Hindi rin naman na nagsalita pa si Ninong.

Saglit pa’y tumunog ang phone ni Ninong at tumayo siya at lumabas muna ulit ng balcony para sagutin ang tawag. Kung meron pang mga tao sa labas—makikita siya ng mga ito na walang suot.

Mukhang seryoso siya sa kausap niya---ginugulo-gulo ko ang buhok ko para mabilis matuyo. Mga ilang minuto pa ang lumipas—nasa labas pa rin si Ninong at humiga na ako. Tinalukuran ko na siya at ipinikit ko na ang mga mata ko.

Maya-maya pa’y naramdaman ko na humiga na rin si Ninong sa kama. Pasimple kong dinilat ang mga mata ko pero---wala na akong nakikita kung ‘di kadiliman.

“Ninong…” Mahina kong pagkakasabi. Unti-unting humuhulma mula sa kadiliman ang magandang hubog na katawan ni Ninong na nakahiga isang dangkal ang layo mula sa akin. Nakaunan pa siya sa kaniyang kaliwang palad kaya naman kahit madilim, nakikita ko ang malalim at mabuhok niyang kili-kili, “…sorry pala sa inasal ko kanina sa bar.”

“Uhm.”

“Good night, Ninong…”

“Good night, Nicholas.”

Para hindi ako ma-distract sa katawan niya---tumalikod na lang ako ulit at muli kong ipinikit ang mga mata ko. Umaasa na bukas pagkagising ko---nasa akin na ulit lahat ng alaala ng nakaraan ko.

MABILIS lang na lumipas ang tatlong araw na pamamalagi namin ni Ninong sa hotel. Nakabalik na rin kami rito sa bahay.

“Baka gabihin ako ng uwi. Huwag ka nang aalis muna rito sa bahay. Huwag ka ring magpapasok na kung sino sino. Kapag may problema tawagan mo ako kaagad. Okay?” kaayos niya lang ng necktie niya. Napaka-formal ng suot niya na bagay na bagay pa rin sa kaniya, hindi ko pa rin talaga alam kung anong trabaho niya. Naghihintay sa kaniya si Eva sa sasakyan. Naupo lang ako sa mataas ng upuan rito sa kusina habang humihigop ng orange juice.

“Okay po Ninong, ingat po kayo ni Miss Eva.” Dinampot niya ang phone niyang nakapatong sa mahabang mesa. Sumulyap pa siya sa akin ng ilang segundo bago tuluyang lumabas.

Sinilip ko na lang ang sasakyan niyang papaalis mula sa bintana hanggang sa makalayo na ito at hindi na matanaw ng mga mata ko. Tumingin na lang muna ako sa bawat kanto nitong kusina. Wala na naman akong gagawin dito. Siguro matutulog na lang ako.

Napatingin ako sa phone ko nang biglang tumunog ito---meron numero lang na natawag pero parang international call… iba ang code ng number. Pinindot ko nang matagal ng screen at inilagay ko sa speaker.

“Nicholas Savaadra here. Who’s calling?” humigop muna ako ulit ng juice. Walang sumagot… “…who’s on the line?”

“Hello. Can you hear me?” Boses lalaki---at ang gwapo ng boses. Pero, parang garalgal. Wala atang signal kung nasaan man siya, kasi sa akin malakas naman signal ko rito kahit na parang nasa bulubundikin kami nakatira.

“Yes, I can hear you… who’s this?”

“Nicholas?”

“Yes, speaking…” delay ata ang dating ng boses ko doon sa lungga niya.

“It’s me… Sandro. Open your messenger. I’ll videocall you. Okay.”

“Wa-wait… don’t… urgh!” Binabaan ako ng tawag! Naubusan na ata ng load. Hindi ko nga alam kung anong password ng messenger ko rito sa phone ko na parang na-reformat talaga.

Teka lang…

Gumawa ako ng bagong account ko sa f*******:.

At hinanap ko muna ang pangalan ni Sandro Fuasan. Ang daming lumabas na gwapong lalaki. Sino siya rito? Alangan isa-isahin kong i-message ang mga ito.

Nag-add ako sa location ng Canada at meron tatlong lalaking lumabas. Iyong isa matanda na—iyong dalawa, binata naman pero iyong isa mukhang foreigner talaga at---hindi kagwapuhan. Siguro na siya… inopen ko ang account.

Oo, siya nga ito. Kamukha niya si Ninong Steven na medyo mas bata. Ang gwapo ng lalaking ito---mukhang maloko. Parang hindi siya gagawa ng mabuti sa kapwa niya.

Add.

Habang hindi niya pa kinokompirma ang request ko. Pinuntahan ko muna ang friends niya na sobrang dami at puro babae ang nasa friends niya. Kilala niya kaya ito lahat? Hmm, kung tatawagan niya ako---ibig sabihin, friend niya iyong isang account ko… nag-search ako ng Nicholas pero walang lumabas.

Hindi ba Nicholas ang ginagamit kong pangalan? Eh ano?

Hmm. Teka, naalala ko, tinawag ako ni Kuya Lando na… Erwin…

Meron siyang Erwin na friend pero hindi naman ako ito.

Henry…

Meron lumabas na Henry Cabral at meron litrato ko. Napatigil muna ako. Bakit Henry Cabral ang pangalan ko rito---at meron lang itong iilang friends. Wala pa sa 100. Kaso, bakit ganoon… wala ata akong mga posts dito. Binura rin ba? O baka naka-private ako. Hindi ko rin nakikita ang ibang photos ko. Bwisit, bakit kasi ako nagpa-private? Wala tuloy akong mahita sa account ko na ito. Bukod dito sa isang video na ang daming likes at shares ang laki na rin ng views na nasa higit 200k na. Nai-play ko ang video, hindi ko alam kung saan ito pero naririnig ko ang boses ko na nagsasalita---dagat ito na parang umiilaw… tinignan kong maigi, mga jelly fish ang nasa dagat na nagliliwanag dahil sa liwanag ng buwan.

Tinignan ko ang comments. Iilan na lang din ang comments pero meron dito comment mula sa pangalang Natasha Jane Gonzales at meron akong reply sa kaniya, dito sa Magdalena.

I-oopen ko sana ang account nitong Natasha kaso biglang nag-incoming video call na si Sandro Fuasan… sinagot ko na.

“There you are bunsoy…” pamungad na sabi niya sa akin. Una kong napansin talaga iyong pambihirang kagwapuhan niya. ganda ng mata, tangos ng ilong at---parang masarap halikan na mga labi. Parang nasa loob lang siya ng kwarto—nakasuot lang siyang ng kulay pulang sweater, “…wait. Did you just created a new account? What happened to the other one?” nakakatuwang-nakakainis dahil kilala niya ako talaga, nararamdaman ko pero ako hindi ko siya maalala man lang talaga.

“Hindi ko alam password. Hindi ko matandaan eh.” Sinandal ko sa baso ang phone ko. maganda naman ang angulo ko. Para nga lang talaga akong na nanalamin.

“Hindi pa rin pala bumalik memories mo. Kaya pala the way you look at me, I am a total stranger to you.” Sabi niya---tumango lang ako. Kahit anong gawin ko, hindi ko siya maalala. Gaano ba kami kalapit sa isa’t isa noon? Napansin ko na parang pinagmamasdan niya ang mukha ko, “…pero isa lang ang hindi na bago sa iyo, pretty ka pa rin.”

Medyo napakunot noo ako sa sinabi niya.

“And you look like Ninong… but younger version of him.”

“Do I? anyway, how are you there? I’ve missed you bunso. Gusto ko sanang tanungin kung nami-miss mo rin ako kasu mukhang malabo dahil hindi mo naman ako naalala pamihado.”

He missed me? Ganoon ba kami ka-close nagsasabihan ng miss namin ang isa’t isa?

“Eh.. hehe. Sorry. Okay lang ako rito. Kakaalis lang ng Papa mo.” Hindi ko talaga alam kung anong sasabihin ko sa kaniya, wala rin naman akong maikwento sa kaniya.

“Ganoon ba? Baka magpunta ako riyan, two weeks vacation lang.”

“Okay.”

“Nakakapanibago ka.”

“Bakit naman?”

“Kapag magkausap kasi tayo, hindi ka nauubusan nang sasabihin pero ngayon… parang wala kang masabi. Nangamusta lang talaga ako, gusto lang din kitang makita.”

“Uhm, sorry. Wala naman akong masabi saiyo. Wala akong maikwento, pero ikaw baka meron kang makweto tungkol sa akin. Ano bang mga ginagawa ko noon?”

“Dito? Uhm, hindi ka naman lumalabas ng bahay. Lalabas ka lang kapag kasama mo ako o si Papa. Other that, boring ang buhay mo rito, I mean… parang wala talaga rito ang buhay mo.”

Ganoon? Kung hindi ako pala labas… paano ko nakilala si Jason?

“Meron ka bang kilalang Jason?”

“Jason?”

“Hmm, meron kasing Jason na nagpunta rito. Sabi niya, nagkakilala raw kami riyan sa Canada. Sinundan niya raw ako rito sa Pinas. Sabi ni Ninong, siya rin daw ang dahilan kung bakit gusto kong bumalik na lang dito. Kasi ginugulo niya raw ako noong nandiyan ako.”

“Wala akong alam tungkol diyan. Walang nasabi sa akin si papa tungkol diyan. So, kung nandiyan iyong Jason na iyon---ginugulo ka pa rin ba niya?” sa tono ng pananalita niya parang nag-aalala talaga siya sa akin. Umiling na lang ako, “…wala kang naikukwento sa akin tungkol sa Jason na sinasabi mo…”

“Hmm, lahat ba ng ginagawa ko noong nandiyan ako sinasabi ko sa iyo?”

“Hindi naman lahat---pero hindi ikaw iyong tipo ng tao na maglilihim sa akin.”

“Paano mo nasabi iyan?”

“Hmm… hindi ko alam kung dapat sabihin ko sa iyo. Baka hindi kasi matanggap ng isipan mo kapag sinabi ko sa iyo.”

“Ang alin?”

“Iyong mga sinasabi mo sa akin noon.”

“Ano nga kasi iyon? Sabihin mo na, mukhang tropa naman tayo noon eh.”

“Tropa? Hehe.”

“Ano ba tayo?”

“Magkinakapatid.”

“Yeah right.”

“Hmm, basta wala kang nabanggit sa akin tungkol sa Jason na iyon. Ngayon ko lang narinig sa iyo ang pangalan na iyan. Kapag nakausap ko ulit si Papa, tatanungin ko siya about him. In the meantime, kung sino man iyon, kung nandiyan man siya---you take care of yourself. Lumayo ka sa kaniya kapag nakita mo siya ulit.”

“Hindi na ako guguluhin noon.”

“Okay. So, anong ginagawa mo ngayon diyan?” dinampot ko ang phone at naglakad ako papalabas sa swimming pool area. Umupo ako at inalapag ko ang phone sa mesa patayo na nakaharap sa akin.

“Wala naman---dito lang sa bahay.”

“Okay.” Nagkakwentuhan pa kaming dalawa. Mga bagay na walang kinalaman sa akin.. lahat tungkol sa kaniya, at mga bagay na ginagawa namin noon---pero wala naman akong maalala pa rin sa mga sinasabi niya. Bunso ang tawag niya sa akin dahil---parang kapatid daw talaga ang turing niya sa akin, matagal na raw niya gusto magkaroon ng kapatid.

Biglang magnag-bell sa pintuan kaya napalingon ako.

“Wait lang, meron tao ata sa labas. Puntahan ko lang.”

“Okay. Tawag na lang ako ulit sa iyo. May gagawin pa rin kasi ako. It has been nice to see you again bunso.”

“It just felt weird na matagal na tayo magkakilala pero parang ngayon lang kita nakita talaga.”

“You’ll be fine. You’ll remember me. I’ve got to go bunso. Ingat ka lagi riyan. Okay?”

“Okay. You too.” Bago patayin ni Sandro ang call nag-bell ulit ang tao na nasa labas. Tumayo na ako at iniwanan ko na lang muna ang phone ko. dumaan ako sa kusina at dumiretso ako sa living room palapit sa pintuan.

Pagkabukas ko---wala namang tao. Tumingin pa ako sa palagid pero wala namang tao. Sigurado naman ako na meron akong narinig na nagbell ah. Dalawang beses pa nga. Humakbang ako para lumabas ng pintuan at meron akong nasipang box. Tumingin ako ulit sa paligid---bago ko dinampot ang box. Pinasok ko ito at sinarado kong muli ang pintuan. Pinatong ko sa mesa ang box. Napangalan naman sa akin. Siguro iniwanan na lang noong nagdi-deliver, akala niya siguro walang tao rito. Pero ano naman ito? Wala naman akong natatandaan meron akong inorder online.

Hindi naman talaga mabigat ang box. Para ngang walang laman eh. Kaya binuksan ko na… phone ang laman lang nito. Hindi naman bago---parang lumang model na rin ito. Sino nagpadala sa akin nito? Wala rin nakapangalan kung sino nagpadala sa akin.

Binuksan ko ang phone---red bar na rin naman at… iba iyong saksakan ng charger nito. Wala man lang sinamang charger ang nagpadala ng phone na ito. Pero pwede naman de’tanggal naman iyong battery, kailangan nito universal charger.

Meron nag-iisang number sa contact pero walang pangalan. Wala ring message. Wala rin pictures sa gallery… pero meron isang video na ten minutes long. Pwede ko naman sigurong panuorin ito---inopen ko.

Parang garahe lang ito. Anong meron dito? Teka---garahe ba namin itong nasa video? Parang oo… isang minuto na ang lumilipas pero wala namang nangyayari… pipindutin ko sana ang skip ng mabigla ako sa lalaking biglang humarap sa lente ng kamera.

“Erwin makinig ka sa akin…” Nagsisimula pa lang siyang magsalita talaga pero biglang namatay ang phone… at hindi ako pwedeng magkamali sa lalaking nasa video… ako iyon.

Bumibilis ang t***k ng puso ko, tinignan ko ulit ang box. Binulatlat ko pa ng husto kung meron pa itong laman sa loob pero tanging ang phone lang talaga. Bakit ko binidyuhan ang sarili ko? bakit tinawag ko ang sarili kong Erwin? Alam ko ba na mangyayari sa akin ito? Ano bang nangyari sa akin talaga noon? s**t! Urgh!

TUMAYO ako at pumasok ako sa loob ng kwarto ko. Naghanap ako ng charger na sakto sa phone pero wala talaga akong makita. Lumabas ako ng kwarto at tumingin-tungin din ako sa lahat ng drawers dito sa bahay. Lumabas din at nagpunta sa garahe, tinignan ko ang mga lumang boxes kung meron charger na pwede sa phone pero wala talaga. Tumayo muna ako sa gitna nitong garahe---dito, dito ako nakapwesto noong kinunan ko ang video. Para saan ang video na iyon? At ano bang sasabihin ko sa sarili ko?

Baka naman---pinagtitripan ko lang ang sarili ko noon dahil sa wala akong magawa? Tapos pinaschedule ko ang box kung kailan dadating dito sa amin. Posible iyon. Pero---sa itsura ko sa video, parang seryoso ako roon eh.

AHH! SUMASAKIT LANG ULO KO!

Huminga lang muna ako ulit ng malalim. Pinakalma ko lang muna ang sarili ko.

Lumabas na ako ng garahe at pumasok ako ulit sa kwarto ko para uminom ng gamot kasi medyo kumikirot talaga ang ulo ko. Hindi ako talaga pwedeng mag-isip ng kung ano-ano, sumasakit kasi talaga ulo ko.

Erwin…

Kinuha ko ang phone ko sa swimming pool area at hinanap ko ang number ni Kuya Lando na hiningi ko kay Ninong noong nasa hotel kami.

Nagri-ring lang ang phone niya. Pero ayaw naman niyang sagutin baka nasa trabaho pa siya. Umupo na lang muna ako ulit---pinipilit ko ang sarili ko na huwag muna talaga mag-isip isip. Pero---sadyang bumabalik balik sa isipan ko iyong sinabi ko sa bidyo na, Erwin makinig ka sa akin…

Napalingon na naman ako sa living room na biglang may mag bell na naman sa pintuan. Tumayo na ako kaagad at nagmadaling lumapit sa pintuan---kaagad ko itong binuksan at isang matipuno at barakong malaking binata ang bumungad sa akin.

Hanggang balikat niya lang ako---ang laki ng mga braso niya at talagang broad ang dibdib niya sa suot niyang puting tshirts. Bumabakat ang dalawang u***g niya sa tela ng tshirts niya. nakatucked in ng bahagya ang harapang laylayan ng tshirts niya sa loob ng itim na pantalon niya na tila inipit niya lang talaga sa kulay brown na balat niyang sinturon. Malaki ang halatadong mamahaling suot niyang kulay puting sapatos na ginagamit ng mga basket ball players. Nakalapag sa kaliwa ang malaking bag niya na parang punong-puno ng kagamitan. Muli akong napatingin-paakyat mula sa tuhod niya, sa hita niya---at pansamantalang nabihag ang mata ko sa tila kung anong malaking bagay na nakatago sa harapan ng pantalon niya. dahan-dahan pa akong naglakbay paakyat sa katawan niya, sa leeg niya at sa mukha niya---nakatitig sa akin na para bang gusto niya akong sakaling dahil sa mapangahas na pagmasid ko sa buong pagkatao niya.

Isang malalim na buntong hininga ang binitawan niya nang magtagpo ang mga mata namin, “…kamusta ka?” Isang malaki at buong buong boses ang pinakalawan niya sa loob ng bibig niya.

“Sino ka naman?”

“Tang ina, kailan pa naging sagot sa tanong na kamusta ka ang, Sino ka naman?” Grabe ang lutong nang pagkakagamit niya sa mura binitawan niya sa akin!

Tumaas ang kaliwang kilay ko sa pagkakasabi niya, “…ibaba mo iyang kilay mo kakalbuhin ko iyan. Tang ina ka. Papasukin mo ba ako o tatayo lang tayo ritong gago ka.”

“Huh? Hindi nga kilala at kung makipag-usap ka sa akin parang tropa tayong dalawa, at kahit tropa man tayo—kung murahin mo ako, ganoon na lang. Tang ina ako? Tang ina mo rin. Para patas. Kago.” Kago? Lagi ko bang binabanggit iyon?

Bigla niyang hinawakan ang pisngi ko---hindi, ang panga ko gamit ang isang palad niya, napanguso tuloy ako.

“Ano ba, bitiwan mo nga ako!” Inalis ko ang palad niya sa mukha ko, “…sino ka ba?”

“Kawawa ka naman. Napraning ka nang tuluyan. Iniwanan mo kasi ako eh.” Ang tanging sinabi niya at kinuha niya ang bag siya at basta na lang siyang pumasok sa loob ng bahay!

“Huy! Huyyy! Anong ginagawa mo? Bawal kang pumasok dito! Trespassing ka!” paninita ko sa kaniya. Lumingon siya sa akin.

“Saan kwarto mo? ilalagay ko ‘tong gamit ko.”

“Anong pinagsasabi mo?! bakit mo ilalagay ang gamit mo sa kwarto ko?” Tumingin siya sa kwarto ko na nakabukas ang pintuan---

“Iyan ba kwarto mo? pagtimplahan mo ako ng maiinom, iyong malamig. Nauuhaw ako. Dalian mo na, tang ina. Kupad kupad nito kumilos. Nalumpo ka na rin ba?” Parang hindi niya talaga iniintindi ang mga sinasabi ko kaya ginawa ko hinawakan ko iyong braso niya… “…usap tayo, ilalagay ko muna itong bag ko sa kwarto mo. Hintayin mo ako sa kusina niyo. Praning.”

Hindi naman niya hinawe ang kamay ko---basta nabitawan ko lang din siya pagkahakbang niya. Sinundan ko lang siya ng tingin. Ginawa ko, tinawagan ko kaagad si Ninong.

“Ninong meron lalaki ulit dito! Ayaw niyang sabihin sa akin kung sino siya! tatawag na ako ng pulis.”

“Arjun Salandanan. Iyan ang pangalan ko. nakausap ko na rin iyang Ninong Steven mo kanina bago ako nagpunta rito.” Sabi ng lalaking kalalabas lang ng kwarto ko habang kinakalas niya ang sinturon sa pantalon niya.

“Arjun daw pangalan niya, kilala ka niya Ninong, kilala mo ba itong lalaking ‘to?”

“Kinakapatid mo iyan sa Ninong Rowell mo. Pasensya na hindi ko nasabi pala sa iyo na ngayon ang punta niya riyan sa bahay.” Pagkumpirma ni Ninong.

“Hmm. Okay po Ninong, salamat. Pasensya na po sa abala.”

“Okay lang. sige na, may ginagawa pa ako rito. Ingat ka riyan.” Iyon lang at binabaan ako ni Ninong. Nahubad na nitong Arjun ang pantalon niya at tanging maikling shorts na lang ang suot niya.

“Kinakapatid daw kita.”

“Sa kamalasang palad, oo. Oh ano na? timplahan mo na ako. Nauuhaw ang bisita mo. dalian mo. Kupad, tang ina nito.”

“Pwede ba tigilan mo iyang kakamura mo sa akin! Hindi mo ako pinapalamon.”

“Hindi kita pinapalamon? Tsk, tsk---totoo ba talaga na nakalimot ka na? kasi kung magsalita ka parang hindi naman, ganiyan ka pa rin. Kahit noong iwanan mo ako, imbes na umiyak ka. Nakipag-away ka pa sa akin.” Sabi niya----at naglakad siya papunta sa kusina.

Ano namang pinagsasabi kaya ng lalaking ‘to?

Sinundan ko siya sa kusina at siya na ang nangilam sa mga gamit. Umupo lang ako nang nakaharap sa kaniya.

“Anong tinitingin-tingin mo?”

“Wala. Hindi kita talaga matandaan.”

“Hindi ko alam kung matutuwa ako na hindi mo ako naalala o mababanas ako dahil ang lagay parang kinalimutan mo iyong pagsasama natin noon bago ka sumama sa Ninong mong hilaw. Masaya naman tayo noon, pero pinili mo pa rin umalis kasi---praning ka.”

“Ano bang pinagsasabi mo. Hindi kita maintindihan.”

Nagsimula na siyang maghalo-halo ng juice sa pitsel.

“Anong hindi mo maintindihan sa mga pinagsasabi ko? Tagalog naman. Hindi ka na ba nakakaintindi ng tagalog? Lakas mo pa rin makagago. Tang ina ka.” Nagsalin siya ng juice sa baso niya---at tumungga siya. Inubos niya at nagsalin siya ulit---inalok niya sa akin, tinanggihan ko at ininom niya ulit ng nakatingin sa akin. Grabe siya uminom parang bata! umuula iyong juice sa labi niya… o parang sinasadya niya. Nilapag niya ang baso at nakipagtitigan siya sa akin.

“Nabalitaan ko iyong nangyari sa iyo kaya nandito ako. Nagpaalam muna ako sa pinagtatrabahuan ko para makasama ka kahit ilang araw lang. Nakalimut ka nga raw. Ano ngang tawag doon? May Anesthesia ka raw.”

“Amnesia.”

“Parehas lang iyon, magkatunog naman.”

“Hindi kaya.”

“O basta, iyon… hindi mo talaga ako naalala? O kahit anong tungkol sa iyo?”

“Wala. Blanko.”

“Edi balik tayo sa simula. Gusto mo ba malaman kung paano tayo unang nagkita?”

“Paano nga ba?”

“Sinuntok kita sa mukha. Tapos sinipa kita.”

“Baliw ka!”

“Totoo nga, kahit itanong mo pa kay pareng Adam. Tapos sunod nating pagkikita---doon sa bahay niyo sa Lorenzo. Ayaw kitang kausapin pero salita ka ng salita. Wala naman akong naiintindihan sa sinasabi mo kasi ibang salita mo. Alam mo ba na bisaya ka?”

“Ha?”

“Oo, bisaya ka. Kaya wala akong maintindihan sa sinasabi mo.”

“Bakit hindi ako nagsasalita ng bisaya?”

“Baka nakalimutan mo lang din. Marunong ka rin mag ilonggo, kapangpangan, bicolano, cebuano at kung ano-ano pa. Kapag nagagalit ka nagsasalita ka ng iba’t ibang uri ng salita para walang makaintindi sa iyo. Kaya nga, praning ang tawag ko sa iyo.”

“Wala akong panahon makipaglokohan sa iyo.”

“Mukha ba akong manloloko?” Tanong niya at pinanlisikan ko siya ng mata,

“Apparently, yes.”

“Okay lang, hindi ko naintindihan sinabi mo.” nagsalin na naman siya ng juice at uminom na naman siya.

“So, why you’re here?”

“Because I’m not there.”

“Kago! Pilosopong ‘to.”

“Inaantok na ako praning, pwede bang matulog muna ako. Mamaya mo na ako tanungin.” Sabi niya----pinasok niya sa ref ang pitsel. Umikot siya sa mesa at lumapit siya sa akin. Bigla niya akong inakbayan, “…tabihan mo ako matulog. Matagal na iyong huling beses na magkatabi tayo eh.” Sa pagkakataong ito, kinabig ko na ang pagkakaakbay niya sa akin.

“Matulog kang mag-isa mo!”

“Hmm, siguro niloloko mo lang kami no? kunware hindi ka nakakaalala? Kasi, iyong ugali mo ganyan pa rin. Pakipot sa una, mamaya lang---” sadya niyang idinikit sa tagiliran ko ang nakabukol sa shorts niya.

“What the fck, Arjun. Stop talking and doing sht. Hindi nakakatuwa.”

“Hindi naman kita pinatatawa ah. Gulo mo. Tang ina ka talaga. Bahala ka nga sa buhay mo. Inaantok ako. Kung ayaw mong tumabi sa akin, edi huwag. Huwag kang tatabi sa akin mamayang gabi, sa sahig ka matulog.”

“Kapal naman ng mukha mo!”

“Alam mo lahat ng manipis ang mukha, pinatay na, kasi mga adik. Kaya natural lang na makapal ang mukha ko, kasi hindi naman ako adik.”

Basta iniwanan niya ako at pumasok siya sa kwarto.

Ang weird naman ng lalaking iyon. Paano ko siya nakilala? Paano ako nakatagal noon na kasama ko siya kung talaga kasa-kasama ko siya noon?

MAKALIPAS ang ilang minuto---sinilip ko siya sa kwarto. Nakatihaya siya sa kama. Nakaunan ang sa dalawang palad niya---nakapikit siya pero hindi ko alam kung talaga tulog na siya. nakakuha ako ng pagkakataon na pagmasdan ko ang matigas at mahubog niyang pangangatawan. Ang kapal-kapal ng karug niya na umuusbong mula sa loob ng maikling shorts niya. Makapal din ang buhok niya sa kaniyang kili-kili. At kahit nakapikit siya, hindi ko nakakakitaan ng kaamuhan ang itsura niya. Mukhang barumbado at laging naghahanap ng away, pero kung sabagay, sa pananalita niya pa lang---may pagkamatapang na talaga siya, tipong wala siyang aatrasan na laban kahit na maging dahilan pa ng kamatayan niya.

Arjun. Arjun. Arjun. Pogi rin talaga ng kinakapatid kong ‘to, pero mas lamang ng maraming beses si Sandro. Sabi ni Ninong, tatlo ang silang Ninong ko---tatlo rin kaya ang mga kinakapatid ko?

Nagulat ako ng bigla siyang dumilat at napatingin sa akin.

“Tara rito sa tabi ko. Sige na, yakapin mo ako. Para makatulog ako.” Medyo mahinahon niyang pagkakasabi sa akin na meron tono rin talaga ng pakiusap...

Umupo lang ako sa kanto ng kama. Nakatingin ako sa kaniya habang ganoon din naman siya sa akin at para bang hinahayaan niya lang ako na pagmasdan ko ang kaniyang mukha.

“Hindi mo ba talaga ako naalala?” naging mahinahon na ang isang kagaya niyang parang isang dragon kung magsalita. Umiling ako, “…edi ganito na lang, isipin mo na ngayon mo lang talaga ako nakita. Hindi rin naman talaga maganda iyong unang beses na magkita tayong dalawa…”

“Sinuntok mo ba talaga ako? Bakit ano bang nagawa ko sa iyo?”

“Sinisi kita sa bagay na hindi naman ikaw ang may kasalanan talaga. Pero---nag-sorry na ako sa iyo. Tinanggap mo na rin iyon sorry ko kaya---okay na tayong dalawa.” Bigla niyang hinawakan ang kaliwang palad ko, “…huwag ka matakot sa akin, hindi naman na kita sasaktan.”

Tumango lang ako, “…hindi kaagad ako nakarating dito noong nabalitaan kong naaksidente ka. Kasi nasa trabaho ako---hindi ako pwedeng umalis kasi wala iyong kasamahan ko. Walang magbabantay sa pwesto at walang kasama ang amo naming matanda. Hindi niya kaya mag-isa magbuhat ng mga sako-sakong bigas, baka nga isang kilo pa lang buhatin niya, mamatay na siya kaagad.”

“Kargador ka?”

“Parang ganoon.”

“Hmm, kaya pala---malaki katawan mo.”

“Hindi lang katawan ko ang malaki sa akin…” pumakindat niya---inalis ko ang kamay niya sa palad ko. Iniwas ko ang tingin ko sa kaniya.

“Uhm, bago ako maaksidente… nagkikita ba tayong dalawa. Pinupuntahan mo ba ako rito? At taga saan ka nga?”

“Sa San Pablo ako ngayon. Hindi tayo nagkita—kahit noong dumating ka galing ibang bansa. Galit ka kasi sa akin.”

“Ganoon? Eh bakit nandito ka ngayon kung alam mong galit ako sa iyo?”

“Sabi nga kasi ng Ninong mo, nagka-sakit ka raw sa utak, hindi ka makaalala kaya naisip ko baka nakalimutan mo na rin iyong galit mo sa akin.”

“Bakit ako nagalit sa iyo?”

“Kasi hindi kita pinayagan sumama sa Ninong mong hilaw. Tapos tinakasan mo ako, iniwanan mo lang ako ng sulat. Sabi mo pa sa sulat… wala ka kwenta. Good bye.”

“Hmm, sabi mo kanina, imbes na umiyak ako---inaway pa kita.”

“Noong gabi bago ka tumakas sa akin. Inaway mo ako. Iniwanan kita sa bahay tapos naglasing ako. Natulog na lang ako, pagkagising ko wala ka na. basta alam ko lang galit na galit ka na sa akin.”

“Teka lang Arjun ha… base sa pagkakakwento mo. Parang merong… bakla ka ba?”

“Tang ina ka. Gago! Tang ina nito. Maka-bakla ka. Ano bang iniisip mo? mag-syota tayo? Tang ina nitong gago na ito. Iuntog ko kaya iyang ulo mo ng bumalik iyang alaala mo. tang ina ka.” Bumalik na naman iyong pala-murang dragon!

“Eh bakit tayo magkasama sa bahay?”

“Barkada tayong dalawa. Tang ina ka. Ano kasi, iyong syota mo. kinantot ko.”

“Ha?”

Hinawakan niya ulit ang palad ko. At medyo bumangon siya, “…o ayan nagagalit ka na naman sa akin. Lasing ako noon. At isa pa, sinabi ko naman na sa iyo noon, meron gusto sa akin iyong syota mong si Maricris. Ayaw mo lang maniwala sa akin. Malandi ang babaeng iyon, siya ang dahilan kung bakit nag-away tayong dalawa.”

“Hindi ako bakla?” basta na lang lumabas sa bibig ko ang tanong na---hindi ko dapat basta na lang naitanong sa kaniya. Bigla siyang napatingin sa akin at talagang nagpantay ang mga kilay niya, bigla niya ring binitawan niya ang palad ko.

“Tang ina ka Nicholas. Sabi ko na nga ba… bakla ka talaga eh.”

“Hindi ako bakla!” medyo bumilis ang t***k ng puso ko.

“Tang ina nito. Alam mo ba na sabay tayong naliligo noon? Kapag nanunuod ako ng bold, nagjajakol pa ako sa harapan mo. niyayakap pa kita minsan. Alam ba ito ng Ninong mo? may iba pa bang nakaalam nito?”

Basta tumayo ako…

“Hindi ko alam Arjun. Wala akong natatandaan talaga. Nalilito rin ako sa sarili ko simula noong gumising ako sa hospital. Alam mo ba na meron lalaki na nagpunta rito na nagsabi sa akin na meron kaming relasyong dalawa? Pero hindi ko alam kung totoo ang mga pinagsasabi niya kasi nga wala akong alam. Ni hindi ko pa rin talaga kilala ang sarili ko. pero siguro nga bakla ako. Bakla ako noon pero hindi ko maamin sa inyong lahat kasi baka natatakot ako na baka hindi niyo ako matanggap noon. At si Ninong… alam mo bang galit siya sa mga bakla? Kapag sinabi ko sa kaniya na parang nalilito ako sa sekswalidad ko ngayon, baka kung anong gawin niya sa akin. Hindi ko alam Arjun… hindi ko talaga alam.” Biglang tumulo ang luha ko. pero pinunasan ko rin kaagad, “…fck!”

Umupo siya sa kanto ng kama at---hinawakan niya ang dalawang palad ko. Hinila niya ako—at pinayakap niya ako sa kaniya, hindi ko na rin mapigilan ang hindi mapaiyak talaga.

“Alam ko naman. Matagal na.” mahinang pagkakasabi niya.

“Na bakla ako?”

“May sasabihin pa ako sa iyo…”

“Ano? Bakla ka rin?” Bigla niyang hinigpitan ang pagkakayakap sa akin!

“Patayin kaya kita ngayon gago kang bakla ka.”

Binitawan niya ako---at pinatabi niya ako sa pagkakaupo niya sa kama.

“Bakla ka tapos meron kang syota si Maricris. Hindi ko alam kung paano naging kayo. Siguro, naisip mong magpakalalaki ka na kaya nag-syota ka ng babae. Parang nagmamahalan nga kayong dalawa talaga. Noong may nangyari sa aming dalawa, umalis ka na at hindi ko na rin nakita si Maricris. Wala na akong balita sa kaniya, kung gusto mo nang patunay na nagsasabi ako ng totoo---gusto mo tawagan natin si pareng Adam ngayon. Kahit siya, nabigla noong nalaman niyang meron kang girlfriend. Ang ganda naman kasi talaga ni Maricris---iyong tipong ngiti niya palang, titigasan ka na. Tambok pa ng pepe.”

“Ano ba Arjun!”

“Basta ganoon.”

“Ibig sabihin, bakla talaga ako?”

“Oo. Biro ko lang iyon hindi ko alam na bakla ka.” Hinampas ko talaga iyong braso niya! pero sobrang tigas ng masels niya.

“Ano pa sa mga sinabi mo iyong hindi totoo?”

“Iyong bisaya ka. Biro lang din iyon.”

“Kago ka talaga. Ano pa?”

“Wala na. Lahat na totoo…” sagot niya pero napansin ko na parang meron pa siyang hindi sinasabi sa akin.

“Ano pa Arjun? Hindi ka pupunta rito para lang sabihin sa akin ang tungkol sa---ginalaw mo iyong naging syota ko.” Hindi ko alam, pero parang hindi ko tanggap iyong ideya na meron akong syotang babae ngayon pa’t nakompirma kong bakla nga talaga ako noon. Anong nasa isip ko noon at nagsyota ako ng babae? At nasaan na siya ngayon? Bakit parang ang daming butas na dapat kong masagot? At masasagot ko lang iyon kapag bumalik mga alaala ko, pero kailan pa mangyayari iyon?

“Boyfriend mo ako…” seryosong pagkakasabi niya.

Basta na lang may kung anong senaryong pumasok sa isipan ko na---nagtatawanan kaming dalawa nitong si Arjun… masaya.

“Tama na sa biro Arjun. Hindi na kayang iproseso pa ng utak ko ang kahit anong kalokohang sinasabi mo.”

“TANG INA NAMAN ERWIN! O HENRY O NICHOLAS! Wala akong pakialam sa iyo noon at sa iba pang tao. Kaya bakit sa palagay mo pupuntahan kita rito? Para ano? Kamustahin ka lang? pwede naman kitang tawagan na lang. si Adam, sumemplang siya, pinuntahan ko ba siya sa kanila sa Pampanga?  Hindi, tinawagan ko lang. Kabobohan niya kasi hindi pa namatay ang gago. At ang malala pa, sumasali pa rin sa karera ng motor. Gusto na ata talagang mamamatay ng kupal. 50/50 na siya noon hindi pa rin nadala ang kupal. Nakuha mo ang punto ko? kung hindi, ganito.. hindi ako magmomotor ng ilang oras makarating lang dito kung… walang tayo, kung barkada lang tayong dalawa. Tapos ngayon sasabihan mo lang ako na nagbibiro lang ako? Tang ina ka! Putang ina mo. sinasaktan mo ako tang ina ka! Pukinang ina mo!” ramdam na ramdam ko iyong galit niya---meron talaga siyang pinaghuhugutan, “…okay naman tayong dalawa. Tinanggap kita kahit bakla ka. Total, malapit naman loob ko sa iyo. Walang kaso sa akin, tapos, bigla kang nagsyota ng babae. Para mo akong ginago ng harap-harapan, sinabi mo pa sa akin na nagmamahalan na kayong dalawa. Putang ina kang bakla ka. Hindi ko matanggap tang ina ka, kasi pride ko iyong tinapakan mong gago ka. Kaya, pumayag ako na, dalawa kaming syota mo hanggang matanggap ko na masaya ka na talaga sa kaniya. Pero alam iyong kabaklaang taglay mo? kahit meron ka ng Maricris, pinapadama mo pa rin sa akin na… mahal na mahal mo akong gago ka, sabihin mo sa akin---paano kita pakakawalan noon ha? Ako ang nahirapan sa sitwasyon mong gago kang bakla ka. Ako ang umunawa sa sitwasyon natin. Sinubukan kong lumayo para maging matino na ang buhay mo pero hindi ka pumayag. Oh ‘di ba? Tang inang kagaguhan mo?”

Hindi ko alam kung paano kung iisa-isahin, hihimay-himayin ang lahat ng sinabi niya sa akin… na para bang, hindi ako matinong bakla noon.

“Ba-bakit hindi mo na lang ako iniwanan ng walang pasabi?”

“Dahil mahal kita.”

Parang may kung anong malakas na pagsabog na naganap sa loob ng puso ko. Napatayo ako ulit…

“Nagsisinungaling ka. Hindi totoo iyang mga sinasabi mo! walang katotohanan iyang mga sinasabi mo!”

“Tang ina ka talaga! Sarap mo talagang sakaling gago ka! Kung ayaw mong maniwala. Bahala ka sa buhay mo. Putang ina ka. Hindi ka pa namatay. Tang ina mo!”

Basta bigla akong napaatras sa sinabi niya---bigla ko kasing naalala iyong sinabi ni Jason na dapat namatay na lang ako. Paano kung balak na rin akong pataying nitong lalaking ‘to? Bumibilis ang t***k ng puso ko. nakakaramdam ako ng takot----baka.

“Okay ka lang?”

Napailing ako---tumayo siya.

“Huwag kang lalapit sa akin!” napataas ang boses ko. napahinto siya. tumulo ang luha ko.

“Beh. Ano ka ba? Hindi naman ako galit sa iyo talaga… sorry na. sorry na.” akmang hahawakan niya ako---tinapik ko ang kamay niya.

“Huwag mo akong hahawakan. Lumabas ka na. umalis ka na.” Bigla niya akong hinila at niyakap… “….HUWAG! HUWAG MO AKONG PAPATAYIN! TULONG! TULONG!”

“Hoy, huyyy. Ano ka ba? Hindi kita sasaktan. Huwag ka nang matakot---sorry na kung meron akong nasabing hindi mo nagustuhan.” Hinigpitan niya ang pagkakayakap niya sa akin---at hinihimas-himas niya ang likuran ko.

“Huwag mo akong sasaktan Arjun.” Mangiyak-ngiyak kong pagkakasabi---takot na iyong nararamdaman ko ngayon.

“Shhh. Shhh. Hindi ko gagawin ko iyon. Tahan na. Huwag ka nang matakot. Nandito na ako, ‘di ba sabi ko naman sa iyo---hindi kita iiwanan at poprotektahan kita. Uhmm, baka nakalimutan mo na iyon. Pero sinabi ko talaga iyon sa iyo. Tahan na. Nandito na ako.”

Damang-dama ko ang kalakihan ng katawan habang nakakubli ako sa mga bisig niya.

HUMUPA naman ang takot ko. Nandito ako ngayon sa swimming pool area. Nakatulala lang sa tubig habang nakayakap ako sa tuhod ko. Nasa kwarto lang si Arjun. Iniwanan ko muna siya roon---

Iniisip ko ngayon iyong mga sinabi niya sa akin. Una, kagaya ni Kuya Lando, tinawag niya rin akong Erwin at Henry. Bakit meron akong dalawang pangalan? Sunod, iyong Adam—parehas nilang nabanggit ang pangalan na iyon, anong kinalaman nun sa nakaraan ko? pangatlo, sino si Maricris? Siya ba iyong babae na kasama ko… siya ba iyong nakikita ng kahero na kasama ko lagi? Siya ba iyong nasa panaginip ko? Hindi sinabi sa akin ng mga pulis ang buong detalye sa naging aksidente ko. Hindi naman nila nasabi sa akin kung meron pa akong ibang kasama sa sasakyan. Hindi rin naman ako pinupuntahan ng mga pulis dito para tanungin ako ulit. Isang malaking palaisipan sa akin ngayon ang mga nangyari sa akin---may kinalaman kaya rito iyong video ko sa phone? Sino nagpadala sa akin noon? Wala ba talagang pwedeng magpaliwanag sa akin kung anong mga nangyari?

Tumayo ako. Huminga muna ako nang malalim at tumingin ako sa asul na kalangitan. Ibalik mo na sa akin ang alaala ko, pakiusap.

Pumasok ako sa loob ng bahay---dumiretso ako sa kwarto. Inaayos lang ni Arjun ang gamit niya. Napatingin siya sa akin.

“Okay ka na ba?” Umiling ako, “…gusto mo bang magpahinga muna?” Umiling ako ulit.

“Totoo ba na meron tayong relasyong dalawa?” nakatayo lang ako sa nakabukas na pintuan ng kwarto. Tumango siya, “…mahal mo ako?” Tumango siya ulit… bumuntong hininga ako, “…alam ba ni Ninong ang tungkol sa ating dalawa?” Tumitig muna siya sa akin at… umiling.

“Wala rin sa barkada ang nakakaalam ng tungkol sa atin, kahit si Adam. Wala siyang alam. Kahit si Papa, at iyong Ninong Barbo mo---hindi rin nila alam ang tungkol sa ating dalawa. Noong araw na aalis kayo ng Ninong mo… tinakas kita ng walang nakaalam.”

“Pero nakita niya pa rin tayo?”

“Hindi. Ikaw ang lumapit ulit sa Ninong mo at sumama ka na sa kaniya. Akala ko hindi na tayo magkikita pa. Pero, heto tayo ngayon. Nandiyan ka nakatayo, ilang pulgada ang layo sa akin. Ito ako, nakaupo---abot kamay ka.” Inalok niya ang kanang palad niya sa akin---pinagmasdan ko muna ito… at hinawakan ko na rin. Hinila niya ako---napahiga siya sa kama at napadagan ako sa kaniya. Nagkatitigan kaming dalawa.

“Kung sakaling ako iyong nagkaroon ng sakit na kalimot, ipaglalaban mo pa rin ba ako?” mahinahon at may lambing niyang pagkakasabi. Hinaplos niya ang pisngi ko---bumibilis ang t***k ng puso ko. Damang-dama ko ang matigas niyang katawan na nadadaganan ko.

“Hindi ko alam. Hindi ko masasagot iyan.” Mahinahon siyang tumango. Inilalapit niya ang mukha ko sa mukha niya---medyo nagpipigil ako.

“Okay lang beh. Hindi kita sasaktan…” Unang nagdampian ang mga dulo ng ilong namin, ilang sintemetro lang ang layo ng labi namin sa isa’t isa. Naamoy ako ang mainit na pagbuga ng kaniyang hininga---amo’y… orange juice.

Pumikit ako---hanggang sa maramdaman kong dumampi na ang mga labi ko sa labi niya. malambot---hindi basa. Hindi naman siguro ito ang unang beses na humalik ako sa labi ng isang tao---o ng isang lalaki, pero para bang… ito ang unang beses na nangyari sa akin ito. Bahagyang niyang binuka ang labi niya upang halikan ang ibabang labi ko---ninanamnam niya ang labi ko… binuka niyang muli at sinunod ang itaas na labi ko.

Uhnnnmmm~

Habang hinahalikan niya ang itaas na labi ko—napapakagat ako sa ibabang labi niya. Patuloy ang paghimas niya sa batok ko. at may kung anong mahaba’t matigas na bagay na unti-unting nabubuhay sa harapan niyang naiipit sa puson ko.

Uhhmmm~ ohhhmm…

Binuka niya ang bibig niya at hindi ko inaasahan na ipapasok niya ang dila niya sa loob ng bibig ko---hindi ko alam kung anong gagawin ko, parang bago sa akin ito. Malikot ang dila niya sa loob ng bibig ko. hanggang sa kusang---hinuli ko ito ng mahinahong kagat at sinipsip ko ito.

Ohmnmm. Ang sarap.

Nalalasahan ko ang laway sa dila niya. parang may kung anong uri ng pampalasa na nag-uudyok sa akin na huwag ko munang tigilan ang pagsisip sa kaniyang dila. Hanggang sa dahan-dahan niyang inilayo ang mukha ko sa mukha niya. Minulat ko ang mga mata ko.

Sinasalat ng magkabilang hinlalaki niya ang magkabilang pisngi ko.

“Napalambot ng labi mo beh. Napakakinis pa rin ng mukha mo. ang puti-puti mo. napakasarap mo.” Mahinang pagkakasabi niya. sinalat niya ng kanang hinlalaki niya ang sinasabi niyang malambot kong labi.

“Bakit hinayaan mo ako na manloko ng babae kung alam mo naman bakla ako?” seryosong pagkakatanong ko sa kaniya.

“Hindi ka manloloko beh.” Sagot niya----at muli niyang tinikman ng matamis na halik ang mga labi ko sa pagkakataong ito—sinubukan kong gawin kung anong ginagawa niya sa labi ko.

Ohmm. Uhhmm. Hmmmm.

Hindi na niya maitatanggi sa akin na gustong-gusto na niya ang ginagawa namin… dahil sobrang tigas na talaga ng t**i niyang naiipit ko… at ang kinabibigla ko, alam ko… nararamdaman ko… hindi biro ang laki nito.

Kinapitan niya ang tagiliran ko at mabilis niyang naipagpalit ang pwesto naming dalawa---mas inangat niya ako sa ibabaw ng kama at ngayo’y siya na ang nasa ibabaw ko. patuloy ang mapagmasid niyang mga matang nakapako sa aking itsura. Sinubukan kong hawakan ang pisngi niya---dahil sa kakaahit niya lang---siguro, nararamdaman ko sa palad ko ang magaspang na patubong balbas niya. Maamo niyang dinama ang palad ko sa pisngi niya---

“Panloloko ang ginawa ko sa babaeng sinasabi mo.”

“Shh… huwag mo nang isipin pa iyon.” Bigla niyang hinalikan ang leeg ko—nanlaki ang mga mata ko sa pagkabigla… dahil sa kakaibang kiliti, sarap na nararamdaman ko habang naglalakbay ang mainit niya labi sa balat ng aking leeg. Kinakagat niya---hinahalikan… dinidilaan.

Ohhhh… Arjun.

Napapakapit ako sa batok niya. naamoy ko ginamit niyang shampoo sa kaniyang buhok. Mas humahapit ang pagkakakapit ko sa batok niya---pumakakalmot na ako sa balat niya, bumabaon ang daliri ko ng hindi niya inaalintana. Pumaalon na ang katawan niya sa aking ibabaw…. Nakakabaliw ang ginagawa niya sa akin.

Lagi ba naming ginagawa ito noon? Kung oo---bakit kinailangan ko pang mangbabae at iwanan siya kung… nasasarapan ako sa piling niya.

Ohhhh~ uhhhg.

Bumangon siya---nasa pagitan siya ng mga hita ko---at bahagya niya itong pinaglalayo. Hinihimas niya ang hita ko. Tumingin siya sa kaliwang tuhod ko---inilapit niya ang mukha niya at… hinalikan niya ito nang nakatingin sa akin.

“Nararamdaman mo na ba? Alaala mo lang ang nakalimot sa akin, pero hindi ang katawan mo.” Makahulugang pagkakasabi niya. Pinasok niya ang kanang kamay niya sa loob ng puting tshirt niya mula sa ilalim ng laylayan nito papalabas sa harapang neckline nito at kaagad na kinapitan, mapang-akit niya itong inangat… ginapang niya sa batok niya ang kaliwang kamay niya upang kapitan ang likurang tela ng damit, sinabay niyang inangat ang mga damay niya hanggang sa tuluyan niyang mahubad ang damit niya na binato niya pa sa mukha ko. Napahawak ako sa damit niya---inamoy ko ito. Pumapasok sa pinakadulo ng ilong ko ang matapang na amoy ng pawis niyang naiwan sa tela ng kaniyang suot---amoy lalaking nabilad sa araw ng mahabang oras. hindi ko alam pero---gustong-gusto ko talaga ang napakasarap na amoy nito.

Dahan-dahan kong inaalis ang damit niyang nakatakip sa mukha ko hanggang sa mailabas ko ang mga mata ko… hindi ako makapaniwala sa nakakita ko. isang lalaking may magandang hubog na katawan sa aking harapan. Ang kulay ng balat niyang masasabing kong babad sa arawan---hindi kaitiman… kayumangging kung tatatagalan ko pa ang pagtitig, masasabi kong namumula. Kulay ng isang barakong lalaki. Nakakapang-akit ang kaniyang dalawang u***g na meron mga hibla ng buhok sa paligid nito. Napakalapad ng kaniyang dibdib---at kahit hindi ko hawakan, alam kong may katigasan ang mga masels nito. Isa, dalawa, tatlo, apat, lima… anim na perpekong hubog ng mga pandesal sa kaniyang sikmura. Sa gitnang bahagi nito at merong buhok na gumagapang pababa sa kaniyang puson papasok sa loob ng suot niyang maikling salawal. Naglalakihan din ang kaniyang mga masels sa braso’t balikat.

“Sino ka?” Ang mapangmanghang tanong na lumabas sa bibig ko.

“Ako ang taong mahal na mahal mo…” malambing niyang tugon. Muli na naman siiyang pumadagan sa akin. At sinimulan na naman niyang halikan… angkinin ang leeg ko. napayakap ako sa katawan niya---damang-dama ko sa palad ko ang init ng kaniyang balat. Naririnig ko sa aking tainga ang mahalinhing niyang paghalik sa aking balat. Nararamdaman ko ang init ng buga ng kaniyang hininga sa pinakamaliit na hibla ng buhok ng aking balat na tila nagtatayuan dahil sa kakaibang uri ng sarap na hinahatid sa akin mga mapagnasang labi ni Arjun… ng aking kinakapatid.

“Uhhhhh… Arjun. Ahhhhh~ bakit kita iniwanan? Ano bang naglalaro sa isipan ko noon?”

“Sinabi mo sa akin… magtiwala lang ako sa iyo… uhmmmm..”

“Ohhhh~ sana lang meron akong dahilan… at sana tama ang ginawa ko…”

“Hindi ka kailanman pa nagkamali. Hmmmm. Mahal mo pa rin ba ako?” kinagat niya ang tainga ko---sinipsip niya ang hiwakang parte nito---pinasok niya ang dila niya sa loob ng butas nito.

Ohhhh~ Arjun… kung alam ko lang sana ang sagot. Uhhhhh~

“Ako? Mahal mo pa rin ba ako?”

“Hindi nawala iyong nararamdaman ko sa iyo… kahit na.. sinaktan mo ako.”

Kinapitan ko ang pisngi niya---tinapat ko sa mukha ko. nagkatitigan kaming dalawa.

“Kung sinabi ko sa iyo na magtiwala ka sa akin… ibig sabihin meron akong dahilan.”

Tumango siya---sinunggaban ko ng halik ang kaniyang mga labi… at mabilis akong pumaibabaw sa kaniya. Umangat muna ako sandali at---hinubad ko na rin ang damit ko. nakaupo ako sa kaniyang harapang kanina pa gustong kumawala sa pagkakatago. Nararamdaman ko ang paninigas niya sa pagitan ng aking puwitan. Hinawakan niya ang balakang ko at sinimulan kong----igiling ang aking katawan upang maikaskas ko ang aking puwitan sa naninigas niyang… p*********i.

“Ahhhh. Tang ina. Uhhhh~ tagal kong hinintay ang sandaling ito beh. Uhhhh. Sarap mo talaga. Tang ina…. Uhhhhhh~ Binabaliw mo ako… tang ina ka… uhhhh.”

Hindi ko alam kung tama na para bang mas gusto na minumura niya ako sa ganitong sitwasyon naming dalawa. Mas nakakadagdag sarap… pananabik. Mas humihigpit ang pagkakahawak niya sa aking tagirilan at mas tinutulungan na niya ngayon ang katawan ko na itulak-tulak upang mas lalo niyang maramdaman ang katambukan ng puwit kong umiipit sa t**i niyang naninigas na ng husto.

Huminto ako at dumagan ako ulit sa katawan niya---ngayon ay balat sa balat na dikitan ng aming mga katawan. Hinalikan ko ang labi niya na para bang sabik na sabik ako sa kaniya---parang matagal na akong nangungulila sa kaniya. Muli niyang pinasok ang dila niya sa loob ng bibig ko---na meron kasamang malapot at malinamnam niyang laway. Marami, sapat na upang maibsan ang panunuyot ng aking lalamunan kaya kaagad ko itong nilunok.

Nang matapos ako sa kaniyang mga labi ay gumapang na ako sa kaniyang leeg. Lasang-lasa ko ang nanuyong pawis sa kaniyang balat---may alat… may sarap. Ibang klase ang amoy ng isang lalaking kagaya ni Arjun, amoy na kahit wala na siya---maalala ko pa rin siya. Dinilaan ko ang leeg niya---sinipsip ko at… kinagat ko. Napakahawak siya sa ulo ko. Gusto niyang… iwanan ko ng marka ng kagat ang kaniyang leeg. Hindi niya binibitawana ng ulo ko hanggang hindi ko napamumula ang kaniyang balat. Diniinan ko ang pagkakagat ko at sinipsip ko ito… dahan-dahan niyang akong pinakakawalan kaya pumababa na ako sa kaniyang dibdib.

Itinaas niya ang kaniyang mga kamay at inunan ito---napatingin ako sa dalawang lalim ng kaniyang kili-kiling meron malagong buhok. Hinimas ko ito---hindi siya nakaramdam ng kiliti—dinama ko sa pagitan ng aking mga daliri ang bawat hibla ng buhok ng kaniyang kili-kili. Hindi ako nakapagpigil at inilapit ko ang mukha ko sa kaliwang lalim ng kaniyang kili-kili---ang amoy nito’y walang pinagkaiba sa amoy ng kaniyang leeg, napakasarap din amuyin----singhutin. Nakakaadik, hindi nakapangsasawa. Dinadama ko sa ilong ko---sa pisngi ko ang hibla ng kaniyang buhok---at sinimulan ko itong halik-halikan… inilabas ko ang dila ko at—hinimod ko ang kalalilaman ng kaniyang kili-kili.

“Ahhhhh… ang sarap. Tang ina. Ohhhhh~” Gustong-gusto niya. Gusto niya ang ganito. Nasasarapan siya.

Kaya naman lumipat ako sa kabila at ganoon din ang ginawa ko at habang hinihumuran ko ang kili-kili niya ay kinakalikot ko naman ng daliri ko ang kanang u***g niya na sarap na sarap akong pisil-pisilin. Ang sarap-sarap salatin nito. Bigla na naman niyang hinawakan ang pisngi ko---at sinunggaban niya ako ng halik. Isang masarap, maalab, mapusok na paghalik. Halik na sa kagaya kong walang naalalang kahit na ano’y tila nagpapakilos ng kusa sa akin mga labi at nagsasabing… ganito ang paghalik, ganito ka humalik noon.

Napakasarap ni Arjun. Hindi ko na kailangan pa ng iba pa---at kung hindi man na babalik ang mga alaala ko, pwede naman akong bumuo ng mga bagong alaala na kasama ko siya.

Inilayo ko ang mukha ko sa kaniya. Pinagmasdan ko ang kagandahang lalaki. Napakagwapo, napakapogi, napakasarap pagmasdan. Ginuhit ko ang ngiti sa aking labi---hindi ako makapaniwalang meron lalaking umaasang magbabalik ako. Pero bakit hindi tayo muling nagkita noong bumalik ako?

Inalalayan niya ang mukha ko upang muling bumaba sa kaniyang katawan. Binitawan niya ako nang maitapat na niya ako sa kaniyang sikmura—ilang sintemetro ang layo ng aking labi sa kaniyang mga pulidong abs. Tumingin muna akong muli sa kaniya at kinagat ko ang aking mga labi… tumango siya hudyat na… ipagpaparaya na niya ng buong-buo ang sarili niya sa akin.

Inisa-isa kong halikan ang bawat hulma ng kaniyang abs, mula sa ibabang parte ng kaniyang dibdib---pasikmura, papuson. Huminto ako sa kaniyang pusod na napupugaran ng mahihiblang buhok. Dinilaan ko ito---at muli siyang napaungol sa aking ginagawa ko. Binabasa ko ng aking laway ang bawat hibla ng kaniyang kakarugan habang nararamdaman ko na sa aking dibdib ang sobrang tigas ng kaniyang t**i. Ayaw ko pa talaga itong hawakan, mas gusto kong masopresa ako sa aking makikita kapag inilabas ko ito—hindi ko pa alam kung anong gagawin ko, pero siguro naman alam ng katawan ko kung anong ginagawa ko sa kaniya noon—iyon lang din ang ginagawa ko ngayon… sadyang parang bago lang sa akin ngayon… na ito ang unang beses na gagawin ko ito sa isang lalaki.

Kinapitan ko na ang garter ng kaniyang salawal… tumingin muna ako sa kaniya. Pinakita ko sa kaniya na… nasasabik na ako kagaya ng pananabik niya sa kung anong maaaring gawin ko. bago ko ibaba ang kaniyang salawal ay hinalikan ko munang muli ang kaniyang puson. Nilanghap ko muna ang napakasarap na aroma nito. Panandalian ko munang ipinikit ang aking mga mata---at naramdaman kong pumakislot na ang haba ng kaniyang t**i na nagwawari’t nakikiusap na pakawalan ko na siya upang masilayan ko na siyang muli.

Oo, gagawin ko na. Makikita na kita ulit. Matitikman na kita ulit. Hindi ko na maalala kung anong itsura mo pero sana---maalala ko sa sandaling makita kitang muli.

Minulat ko na ang aking mga mata---at dahan-dahan kong binababa ang salawal ni Arjun. Mas lalo ko pang nakita ang mas makapal, may kalaguan at sobrang katingkarang itim na mga bulbol niya. Nasisilayan ko na rin ang puno ng kaniyang t**i---sobrang laki nito, sobrang taba na sa palagay ko kulang ang lapad ng palad ko kung ito’y aking hahawakan, kakulay nito ang kaniyang balat---ibinababa ko pa hanggang sa halos kalahati na ng kahabaan ng t**i niya ang aking nakikita at alam kung mas hahaba pa ito sa aking inaakala.

Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan---kaba? Hindi… pananabik itong aking nararamdaman. Gusto ko na talagang makita ang kabuoan nito… hindi na ako makapaghintay pa. Nakikita ko na ang korona ng ulo ng t**i niya.. kaunti na lang talaga. Hindi na ako pumikit pa---pagkababa ko, nagulat ako ng biglang pumitik ito sa aking mukha.

Sobrang laki, sobrang haba, sobrang taba… ang tanong ko na lang ngayon…

“Maisusubo ko po ba ito ng buong-buo?”

“Sopresahin mo ang sarili mo… isubo mo na. Sabik na sabik na ang b***t ko sa bibig mo.”