NINONG III

KABANATA CLX

"NINONG III ®"

ni Madam K/iamkenth

[[ KABANATA CLX ]]

**********

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Contains explicit/s****l contents, inappropriate use of words/language, drugs, violence, homoerotical scenes that may be found offensive to readers. Read it at your own risk. R15+

BE SAFE. Do Not Use/Practice Drugs.

*********************

HINDI ko masabi kung totoo o hindi ba ang lahat ng mga sinabi sa akin ni Jason kanina pero sabi ng mga pulis, dayuhan lang daw talaga si Jason na galing Canada. Dalawang linggo na rin daw na expired ang VISA niya, dalawang linggo na halos kasabayan ng pagka-aksidente ko. Sinabi ko lahat ng mga pangyayari bukod sa sinabi sa akin ni Jason na may relasyon kaming dalawa noon sa Canada.

Sabi ni Ninong, napatay niya lang daw ang lalaki dahil naabutan niya raw na papatayin ako. Hindi niya rin daw kilala ito.

“Okay ka lang?” Inakbayan ako kaagad ni Ninong pagkalapit niya sa akin dito sa sofa. Nakatulala pa rin ako dahil sa mga pangyayari. Kaalis lang din ng mga pulis. Nagkalat pa rin ang mga dugo ni Jason sa sahig.

“Hi-hindi ko alam Ninong, natakot talaga ako kanina. Akala ko mamamatay na ako… kung hindi ka lang dumating.” Mahinang pagkakasagot ko. dahan-dahan akong tumingin sa kaniya, “…Ninong, naalala ko lang, bago mo siya saksakin---nasabi mo na, pinaalis ko na siya, ibig sabihin nandito ka na bago niya pa ako sugurin at… gahasain.”

“Sabihin na lang natin na hinintay ko na saktan ka niya para meron akong dahilan para patayin ko siya.” sa pananalita niya… para bang matagal na niyang gustong patayin iyong Jason.

“Sabihin mo nga sa akin Ninong, sino ba iyong lalaking iyon? Sinabi niya sa akin na sa Vancouver ko raw siya nakilala at sinundan niya ako rito….” Hindi ko direktang masabi na, sinabi rin nito na meron kaming relasyon, “…at para bang kilalang-kilala niya talaga ako Ninong.”

Inayos ni Ninong ang sarili niya, pinaharap niya ako sa kaniya. Napatingin ako sa ubod ng kagwapuhang taglay niya---hindi ko nga kayang makipagtitigan sa kaniya ng sobrang tagal kasi nakaka-ilang iyong itsura niya talaga, “…baliw ang lalaking iyon. Noong nasa Canada pa tayo, ilang beses mo nang ini-report sa mga pulis ang lalaking iyon. Pero patuloy ka pa rin niyang sinusundan… ikaw din ang nagsabi sa akin na gusto mo na lang bumalik dito sa Pilipinas para makaiwas sa kaniya, pero hindi ko alam na sumunod din pala siya.”

“Bakit hindi mo sinabi sa mga pulis ang tungkol doon Ninong? Isa pa, magtataka pa rin sila dahil sinaksak mo siya sa dibdib…”

“Ako nang bahala sa bagay na iyon. Ang importante ngayon… okay ka na.” Tinapik-tapik niya ang braso ko, “…siguro dapat doon muna tayo sa Absalom ngayon gabi.”

“Saan iyon Ninong?”

“You’ll know.”

LUMABAS muna kaming dalawa ni Ninong at nagpunta sa sinasabi niya Absalom.

“Gaano kalawak ang Absalom na ito Ninong?” nakadungaw ako sa labas ng bintana. Pinagmamasdan ko ang mga nagtataasang gusali. Itong lugar na ito iyong pinuntahan ko kanina, Absalom pala ito. Para itong city sa loob ng David.

“Kalahati nitong Villa David. Nagkaroon ng usap-usapan noon na itong David daw ang gagawing kapital ng San Pedro pero dahil na rin sa tao na narito, hindi sila pumayag. Mas mabuti raw na maging pribado lang ang David para hindi mapasok ng mga tagalabas. Lahat ng nakatira rito, nagtatrabaho rito---lahat taga rito sa San Pedro. Hindi sila kumukuha ng taga-labas.”

“Taga rito ka ba Ninong? Mula pa noon?”

“Hindi, taga Lorenzo ako, sa San Pablo.”

“Hindi ko po alam kung saan iyon Ninong.”

“Taga doon ka bago ka pa sumama sa akin.” Pagkasabi niya, napatingin ako sa kaniya.

“Ibig sabihin nandoon iyong mga magulang ko ngayon? Pwede ko ba sila puntahan minsan? Baka sakaling bumalik ang alaala ko kapag nakita ko sila.”

“Patay na ang Mama mo. At nasa Manila ang Papa mo.” diretsahan niyang pagkakasabi. Bigla akong natahimik, “…mahal na mahal mo ang mama mo Nicholas. Pero hindi mo gustong pinag-uusapan natin siya noon. Hanggang isang araw, noong nasa Canada tayo… sinabi mo sa akin, tanggap mo nang wala na ang Mama mo. iyang pagkalimot mo, saglit lang naman iyan, sabi ng doktor, babalik din naman daw iyan. Mas mabuting huwag mo na muna alalalahin ang mga nakaraan mo. Kusang babalik iyang alaala mo. Huwag mong pilitin ang sarili mo na maalala ang lahat para hindi na sasakit-sakit iyang ulo mo.”

“Uhm, oo Ninong… salamat.” Maikli kong tugon. Hindi pa naman talaga nagdidilim—pero mamaya-maya lang lulubog na ang araw. Lumiko kami sa isang kalsada. Kahit na maraming gusali rito---mahahalata pa rin talagang probinsya, dahil dami pa rin talagang mga nagtataasang mga puno. Ang linis ng kalsada, meron lang mangilan-ngilan na mga sasakyan akong nakikita kaya maluwang lang ang dinadaanan namin. Tahimik. Payapa.

“…Ninong, iyong Papa ko. alam na niya ba ang nangyari sa akin?”

“Oo binalita ko na sa kaniya.”

“Anong sabi niya?”

“Hindi kayo ganoon kalapit ng Papa mo. Kaya ka rin talaga sumama sa akin dahil sa kaniya.”

“Uhm, ganoon ba Ninong… wala ba siyang pakialam sa akin?” Tumingin lang siya sa akin. Ipinasok niya ang sasakyan sa tapat ng isang mataas ng building na kulay ginto.

“Dito na tayo. Hintayin mo na lang ako sa loob, ipapasok lang sa loob itong sasakyan.” Pagkahinto niya---bumaba na ako. Binati pa ako ng dalawang guwardiya pagkapasok ko sa loob.

Ang unang bumungad sa akin---iyong reception na meron nakasulat na pangalan nitong hotel, La Trinidad. Umupo lang muna ako sa malambot na sofa na nasa tabi ng salaming pader---nakatingin ako sa labas. Muling bumalik sa akin iyong mga sinabi sa akin ni Jason. Kung sakaling hindi nawala ang memorya ko, maalala ko kaya talaga siya? sabi ni Ninong, ilang beses ko siyang inireport daw sa mga pulis noong nasa Canada kami. Pero noong magkausap kaming dalawa, bakit parang---lagi kaming nagkikita talaga noon? At binigyan ko pa raw siya ng susi ng bahay. At meron siyang sinabi pa pala---kaibigan ko raw. Iyon ang nagsabi sa kaniya na naaksidente ako. Sino iyon?

Hay… bakit kasi ngayon pa ako nawalan ng memorya. Parang ang dami-daming nangyari sa akin noon na wala akong ideya kung ano ang mga iyon. Utak, utak… gumana ka na kasi.

Napatingin ako sa magazine na nasa ibabaw ng table. Dinampot ko ito.

Ramos or Caparaz: For Governor of San Pedro.

Meron silang mga litrato rito.

Pagkakaalala ko, sabi sa akin ng kahero, meron North at South, bakit kaya hindi na lang sila maghati sa dalawa. Ramos sa North, South dito sa matabang si Caparaz.

Hmmm, bakit parang nakita ko na itong matabang ito? Saan kaya? Sa balita? Hindi eh. Parang---

“Ano iyang binabasa mo?” Napatingin ako kay Ninong Steven. Binaba ko kaagad ang magazine.

“Hindi ko binabasa, tinignan ko lang Ninong.” Sagot ko at tumayo na ako. Napatingin siya sa magazine at tumingin siya sa akin.

“Isa sa mga bagay na wala kang pakialam noon, politika.”

“Okay. Salamat Ninong.”

PUMASOK na kaming dalawa ni Ninong sa kwartong kinuha niya. Nandito kami 30th floor. Iyong balcony namin---makikita ang malawak na David. Sa dulo, merong bundok kung saan magtatago ang araw mamaya. Sa ibaba naman—meron malawak na swimming pool. May kalamigan at sobrang napakasariwa pa rin ng hangin dito.

Napansin ko na lalabas si Ninong.

“Saan ka pupunta Ninong?”

“Sa kabila.”

“Hindi tayo magkasama rito?” tanong ko---napatingin siya sa akin. Napatingin ako sa loob nitong kwarto---meron lang isang kama rito pero malaki naman, “…okay po Ninong. Darating po ba si Eva mamaya?”

“I called her. Anyway, lalabas ako mamaya. Gusto mo bang sumama sa akin? Hmmm, you better come with me. Makikipagkita ako sa kabarkada ko noon. Nandito siya sa Absalom ngayon nagta-trabaho.”

“Hindi ko alam Ninong. After all that had happened to me today. I don’t think…”

“Sumama ka na. I’ll get you later. Sa labas na rin tayo kumain mamaya. Magpahinga ka muna. Okay?” sabi niya----sabay kindat. Tumango na lang ako. At lumabas na siya. Sinarado ko ang pintuan. Humiga na lang muna ako sa napakalambot na kama. Hindi ko maipikit ang mga mata ko---kasi sa tuwing gagawin ko. Naalala ko iyong itsura ni Jason.

Sayang gwapo pa man din siya.

Napailing-iling ako.

Ibig kong sabihin, gwapo siya tapos ganoon siya… baliw.

Kung sabihin ko kaya kay Ninong na sinabi niya sa akin na meron kaming relasyon daw. Kaso, baka isipin ni Ninong bakla ako---pero kung bakla man ako noon, siguro naman alam iyon ni Ninong. Bakla ba ako noon? Eh ano bang nararamdaman ko ngayon? Hmmm. Hindi ko masabi… parang?

Tsk! Hindi. Hindi naman siguro ako bakla.

Pero bakit---iba ang dating sa akin ng mga lalaki? Mas gusto ko silang makausap kaysa sa babae…

Hoy, Nicholas! Ano ba! Kung ano-anong pinag-iisip mo!

May girlfriend ba ako noon? Iyong kasama ko sa sasakyan na nakikita ng kahero sa convienient store, syota ko kaya iyon? Sa panaginip ko---parehas kaming meron pares ng kwentas.

Pero ako meron girlfriend noon? Hmmm. Urgh! Nalilito lang siguro ako. Oo, ganoon nga---nalilito lang ako. Ang mga bakla ba nalilito rin sila kung bakla ba sila o hindi?

Kinuha ko ang phone ko. Nag-connect ako sa wifi na sobrang lakas ng signal.

Ang bakla pagnagka-amnesia bakla pa rin ba?

And search…

Ang daming lumabas. Pero parang mga naghahanap lang din naman ng kasugutan ang mga ito. Kagaya ko kaya silang nalilito rin? Hmmm. Bakit ko nga ba ginagawa ito? Bakit ako naghahanap ng kasagutan? Teka.

Binago ko ang nasa search box…

Patients with amnesia still feel emotions despite of memory loss… and search.

Marami akong nababasa ngayon. Meron pa akong nabasa na---bakla siya noon bago siya nagkaroon ng amnesia at bakla pa rin naman daw siya. Meron pa rito, hindi raw siya bakla noon---pero noong nagka-amnesia siya naging bakla siya. Pwede ba iyon? Marami rin mga medical explaination na hindi ko naman talaga maintindihan.

Ang nakakuha ng atensyon ko ay itong galing sa isang anonymous user.

Hindi ko alam kung bakla ba ako noon. Wala rin naman nagsasabi sa akin kaya nahihiya akong magtanong. Hindi kasi ako mukhang bakla talaga o halatang bakla. At isa pa, noong magising ako mula sa aksidente, nalaman ko na meron akong… pamilya. Meron akong asawa’t anak. Kasal kaming dalawa. At nararamdaman kong mahal na mahal nila ako. Ang sabi sa akin ng doktor ko, normal lang daw na mawala pansamantala ang nararamdaman ko para sa pamilya ko dahil sa pagkawala ng memorya ko sa kanila. Ang hindi ko masabi sa kanila, sa tuwing nakakakita ako ng lalaki---para bang naaakit ako sa kanila, sexually… emotionally. Gusto kong isipin na tagong bakla ako noon at nagsa-suffer ako ngayon at wala akong mapagsabihan sa problema kong ito ngayon. Gusto kong bumalik na ang mga alaala ko para masagot ko na ang mga katanungan ito.

Hindi niya naramdaman na mahal niya ang pamilya niya. Possible nga kaya na ganoon din ang naramdaman ko kay Jason? Dahil sa nakalimutan ko siya, natural lang na nakalimutan ko iyong mga pinaggagawa namin noon.

Kung ganoon ang iisipin ko, tatanggapin ko na bang bakla ako? At kagaya lang ako nitong user na ito na---walang nakakaalam na bakla ako noon? Na nagtatago ako sa totoong ako? Ganoon ba ako noon?

Gusto kong malaman ang totoo. Kailangan kong malaman kung bakla nga ba talaga ako o hindi.

Napatingin ako sa balcony---napansin ko na lumulubog na ang araw. Tumayo muna ako at lumapit---pinagmasdan ko ang napakagandang paglubog ng araw. Hindi naman siguro ito ang unang beses na nakita ko ang paglubog ng araw, siguro maraming beses niya---hindi ko lang matandaan kung meron ba akong kasama noon. Pero sa ngayon, napakasarap sa pakiramdam na… parang napakabago sa akin ng pagkakataong ito. Mula sa dulo ng kalangitan---meron nang mga mangilan-ngilang lumalabas na mga bituin. Ilang saglit pa’y binalot na nang kadiliman ang buong San Pedro. Napakaraming nagnining-ningang mga butuin sa kalangitan, hindi ko mabilangan. Napakagandang pagmasdan. At mula kung saan, meron isang mabilis na bulalaw na nagpakita sa kalawakan.

NAGHINTAY pa ako ng ilang minuto at kumatok na si Ninong sa pintuan para sunduin ako. Lumabas kaming dalawa ng hotel at nagpunta kami sa isang restaurant. Hindi ko alam kung meron akong paboritong pagkain noon kaya hinayaan ko si Ninong ang pumili ng makakain.

“Is there something wrong with my face?” napatanong si Ninong, pinagmamasdan ko na kasi talaga siya. Gwapong-gwapo talaga ako sa kaniya. Hindi nakakasawa ang kagwapuhan niya. ang sarap sarap niyang pagmasdan.

“Anong trabaho mo Ninong? Model ka ba? Artista? Hindi ko alam kung nasabi ko na sa iyo ito noon, pero… ang gwapo mo Ninong.” Hinimas niya ang balbas niyang nagbibigay ng appeal sa itsura niya at kumurot siya sa labi niya, “…why Ninong? Does it sound gay to you? I mean, me telling you, your… gorgeous.”

“No. Nicholas. It’s just that… ngayon mo pa lang sinabi sa akin iyan. Sa loob ng ilang buwang magkasama tayong dalawa, ngayon mo lang ako sinabihan na gwapo ako. You think am gorgeous? Hmm.”

Talaga? Hindi ko sinasabi sa kaniya iyon? s**t. Baka hindi ako bakla noon. Baka, lalaki ako na nagiging bakla na ngayon, kagaya noon nabasa ko kanina.

“Yes, Ninong. Baka naman napapansin ko na noon, hindi ko lang masabi sa iyo. Baka isipin mo nababakla ako sa iyo… kaya hindi ko sinasabi sa iyo.” Hindi ko alam kung tama itong mga pinagsasabi ko sa harap ng Ninong ko.

“You must be hungry Nicholas. I can say.”

“Pero ‘di ba Ninong, normal lang naman sa mga lalaki na ma-gwapuhan sila sa kapwa nila lalaki. Kasi, hindi ba ganoon din naman siguro ang mga babae, nagagandahan din sila sa kapwa nila babae. Those are normal, right?” inayos ni Ninong ang pagkakaupo niya. Pinatong niya ang kanang siko niya sa table at kinurot na naman niya ang labi niya at kinagat niya.

“Oo. Normal lang. Ang hindi normal, ang magkagusto ka sa kapwa mo lalaki. Are you?”

Medyo bumilis ang t***k ng puso ko sa pagkakatanong niya---at alam kong napansin niyang napalunok ako.

“Am I what Ninong?”

“Normal.” Mabilis niyang sagot.

“Was I? You know me before I loss my memory. You tell me.”

Pinagmasdan lang ako ng matagal ni Ninong. At sumandal siya sa kinauupuan niya. Inikis niya ang mga braso sa kaniyang matipunong dibdib.

“Do you really want to know?”

“Yes, please.”

“That Jason was a faggot. He was so obsessed with you. You hated him for that. What he did to you in the house wasn’t the first time. But you never told me because you were afraid of what I might had do to him. And yet, I still found out. You were afraid you might had become like him because of what he had done to you. But you’re not becoming like him---so, what’s ever on your mind right now, those are just glitches of your fears. You’re normal. You are straight… you have to be… straight.”

“But what if I am…”

“Stop Nicholas. We ain't gonna keep this conversation going. Okay?” Napakaseryoso ng pagkakasabi niya. Tumango na lang ako. Iniwas ko na ang tingin ko sa kaniya.

Babalik din naman ang alaala ko. Malalaman ko rin kung sino at ano ako noon. Kumain na kaming dalawa. Hindi ko na siya pinansin talaga. Hindi ko na rin siya tinitignan pa ulit. Hindi ko rin pinahahalata sa kaniya na tumitingin ako sa ibang lalaki.

Walang ibang makakatulong sa akin kung ‘di ang sarili ko lang.

Gusto kong isipin na magkakampi kami ni Ninong pero bakit pakiramdam ko---hindi kami ganoon talaga kalapit noon. Totoo nga kaya ang mga sinabi sa akin ni Jason? Kung totoo… bakit sumama pa rin ako kay Ninong? Wala ba akong ibang mapupuntahan?

PAGKALABAS namin ng restaurant. Dumiretso na kami sa isang bar. Wala pa masyadong katao-tao rito. Mangilan-ngilan pa lang. Hindi ko rin alam kung tama ba na nandito ako---na parang wala lang iyon mga nangyari sa akin kanina. Siguro dapat hindi na lang ako sumama sa kaniya. Wala rin naman pala akong gagawin dito---bukod sa inaasahan kong marami akong lalaki na mapagmamasdan upang kumpirmahin kung bakla ba ako o hindi, walang lalaki rito. Meron lang babae na nagsasayaw sa stage na naka-bra at panty lang na halos bumabakat na iyong u***g at hiwa ng p**e.

Sinusubukan kong pagmasdan ang babae kung meron akong nararamdamang atraksyon, pero wala talaga. Nagagandahan lang ako sa katawan niya----pero hindi ko lubos maisip na… makipag-s*x sa kaniya. Baka nga, bakla talaga ako.

“Hey…” nilapit pa ni Ninong ang mukha niya sa tainga ko. Napatingin ako sa kaniya, “…sorry about awhile ago. Okay?”

Tumango lang ako.

“You want beer?” Itinaas ko ang hawak kong baso na may lamang malamig na tubig, “…okay. Would you like me to get you a girl?”

“What?” Medyo nairitang tanong ko sa kaniya.

“Nandito sa Absalom ang mga pinakamagagandang babae. Hmm, actually galing sila sa Magdalena.”

“No Ninong. If that what makes you think make me straight… don’t. Shouldn’t have gone here with you. I’ve been in hell today… and you’re dragging me more down to hell. I’m burning.”

Ginawa ko, tumayo ako. Nakakainis. Hindi nag-iisip ang lalaking iyon. Narinig ko pang tinatawag niya ako. Tinaas ko lang ang kaliwang kamay ko, sinenyasan ko siya na---lalabas lang muna ako at huwag niya akong susundan.

Pagkalapit ko sa pintuan---may pumasok at nabunggo ako. Nahawakan niya ako kaagad sa braso kaya hindi ako natumba. Ang laking lalaki---ang laki ng mga braso at barakong barako ang itsura. Napatingin siya sa akin---napatitig siya sa mukha ko.

“Henry…” Tanong niya—napakunot ang noo ko, “…Erwin.” dahan-dahan niya akong binitawan.

“Nicholas po pangalan ko. At hindi Henry o Erwin.”

“Hindi ako makakalimutin, bata. Tandang-tanda ko itsura mo. at bakit nagbago ka na naman ata ng pangalan? May tinataguan ka na naman ba?” Sabi nito na para bang kilalang-kilala niya ako… o baka nakilala kung saan. Pero kahit ilang beses kong pagmasdan ang napakatapang na itsura niya, hindi ko talaga siya maalala man lang. Nakasuot siya ng itim na jacket at itim na pantalon. Napakalaking tao niya. Magkasing taas sila ni Ninong.

Tumingin muna ako sa kinauupuan ni Ninong, meron siyang kausap na babae. Napatingin itong lalaki na ito kay Ninong---

“Kasama mo Ninong mo.”

“Kilala mo nga siya.”

“Oo, barkada ko iyan. Ano bang nangyayari sa iyo? Bakit parang gulong-gulo ka?”

Hinila ko siya papalabas ng bar. Sumunod naman siya sa akin.

Pwumesto kaming dalawa malapit sa malaking motor niya. Nagsindi muna siya ng sigarilyo niya. Humithit at bumuga ng usok. Napatingin siya sa akin---habang pinagmamasdan ko siya, gusto ko mang alalahanin kung sino siya---hindi ko talaga magawa. Blanko ang pagkakakilala ko sa kaniya. Hindi siya napasok sa isipan ko.

“Ano na namang nangyayari sa iyo ngayon? Simula noong umalis kayo ni Adam sa Santa Barbara, wala na akong balita sa iyo. Bumalik lang ako sa Saudi, pero hindi na rin ako nagtagal doon kaya bumalik ako rito sa San Pedro. Dito na ako nagtatrabaho ngayon. Kasama mo na ba ngayon Ninong mo rito sa David? Nabalitaan ko nangyari sa Ninong Barbo mo, pero hindi ko pa siya nadadalaw. Dalawang Ninong mo na ang nakakulong…” ang dami-dami niyang mga sinasabi pero wala ni isa akong maalala talaga.

Ninong Barbo? Naalala ko, nabigkas ko siya sa isipan ko noong ginagahasa ako ni Jason kanina. Dalawang Ninong ko? Rowell ba iyon pangalan noon isa?

“Wala akong naalala.” Ang tanging nasabi ko sa kaniya.

“Anong walang naalala? Naka-drugs ka ba?”

“Hindi ko alam kung sino ka. Wala akong ideya sa mga pinagsasabi mo pero nararamdaman kong kilala mo ako noon.” Seryosong pagkakasabi ko sa kaniya.

“Anong ibig mong sabihin, bata?” Huminto siya sa paninigarilyo niya. Umupo ako sa gutter at tumingin ako sa kaniya.

“Naaksidente ako. Tapos wala na akong maalala. Kahit nga iyong nangyari aksidente, wala rin talaga akong naalala. Hindi ko nga alam kung sino ako talaga… ikaw hindi kita kilala. Si Ninong Steven, hindi ko talaga sila kilala. Wala akong kilala. Wala kahit isang memorya ng nakaraan ko ang naalala ko… at nababaliw na ako kakaisip. Ang sakit sa ulo. Noong gumising ako sa hospital—sa totoo lang, akala ko normal lang ang lahat hanggang sa mapansin ko na parang wala akong kilala. Hindi pa pumapasok sa utak ko na wala akong maalala. Parang blankong papel ang utak ko na walang nakasulat. Kung may nakasulat man, hindi mo mabasa siguro dahil nakalimutan ko na rin kung paano magbasa.” Tuloy-tuloy kong pagkakasabi sa kaniya. Umupo siya sa tabi ko… at umakbay siya sa akin.

“Mahirap nga iyan, bata.” ang tanging nasabi niya lang, “…hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Kung hindi mo ako talaga ako naalala ibig sabihin…” huminto siya sa pagsasalita, “…pero babalik naman ang alaala mo?”

Kumibit balikat ako, “…ewan ko, iyon ang sabi ng doktor. Pansamantala lang daw ito. Pero alam mo iyon… nakakabaliw.”

“Huwag mo na lang isipin siguro para hindi ka mabaliw.” Pinitik niya ang sigarilyo niya at inalok niya ang palad niya sa akin, “…Lando. Kuya Lando ang tawag mo sa akin. Isang gabi lang tayong nagkasama kaya hindi rin talaga kita matutulungan na maalala ang iba pa. Ano ba naman ba iyong isang gabi na nasa Santa Barbara ka kumpara sa iba mo pang pinag-daan ‘di ba?”

Nakipagkamay ako sa kaniya, “…marami tayo napag-usapan ba noon? Ano mga pinag-usapan natin Kuya Lando?”

“Nakalimutan ko na rin.” Nakangiting sagot niya. Bumuntong hininga ako. Tinapik-tapik niya ang braso ko, “…pasok na tayo sa loob?”

“Ayaw ko. Naiinis ako kay Ninong. Dapat hindi na ako sumama sa kaniya rito. Gusto ko nang umuwi.”

“Ganoon? O sige, papasok muna ako sa loob. Kikitain ko lang Ninong mo, hintayin mo ako rito. Labas din ako kaagad. Huwag kang aalis, baka maligaw ka. Wala ka pa man ding naalala.” Tumayo na siya sa harapan ko---at tinapik tapik niya ang bunbunan ko. sinundan ko pa siya ng tingin habang papasok siya sa loob. Napatingin ako sa motor niya.

Bakit wala akong maalala? Nakakainis! Urgh!

UMUPO ako sa motor ni Kuya Lando. Meron akong napansin na grupo ng mga bakla na nasa kabilang kalsada, lima sila. Kabababa lang nila sa taxi. At ang iingay nila na para bang pag-aari nila ang David. Pinagmamasdan ko lang sila hanggang sa tumawid sila at papalapit dito sa bar. Hindi ko maintindihan ang mga pinagsasabi nila---pero parang mga lasing na sila. Anong oras pa lang naman pero bakit lasing na kaagad sila?

Akmang papasok sila pero hinarangan sila ng bouncer.

“What? Hindi niyo ba kami papasukin?” Malakas na pagkakasabi ng baklang naka-kulay pula. Hindi naman siya galit, malakas lang talaga boses niya.

“We would like to drink. So, could you please stay out of our way.” Maarteng pagkakasabi ng baklang meron pang malaking bulaklak sa damit niya. at nagtatawanan sila kahit wala naman nakakatawa. Halatang lasing na talaga sila.

“Hindi kayo pwedeng pumasok rito mga sir.”

“Did you just call us sir? Duh, are you blind mister bouncer?” sabi nito na may pahawak pa sa dibdib ng bouncer na nakatayo lang sa pintuan. Wala atang balak talagang papasukin sila, siguro dahil sa mga lasing na sila…. Pero, kaya nga mag-bar para maglasing ‘di ba? Para mag-happy happy. Hindi nagsasalita ang bouncer basta nakatayo lang talaga siya.

“Papasukin mo ba kami o hindi?” Parang nairita na iyong naka kulay pula.

“Mga lasing na kayo. Manggugulo lang kayo sa loob. At isa pa, hindi gay bar ang bar na ito.” Sabi ng bouncer na medyo nagpantig din talaga ang tainga ko. That’s harsh!

“Excuse me? So dahil sa mga bakla kami at hindi gay bar ang bar niyo? Bawal na kami sa loob? What a pathetic excuse! It’s  cleary… a fvcking discrimination. Wala kaming pakialam kung mga bilat ang mga makikita namin sa loob, papasok kami dahil gusto naming mag-enjoy. Masama ba iyon? At isa pa, kung magkagulo man sa loob, para saan pa kayo?”

Napatango ako sa sinabi niya. Mukhang palaban talaga siya. Meron bumulong sa bouncer… basta pinapasok niya iyong mga bakla na tuwang-tuwang.

Kung bakla ako noon? Kagaya ko kaya sila? Ganoon din kaya ako sa kanila?

Wala pang limang minuto mula noong pumasok ang mga bakla---siya naman labas kaagad nila Ninong at Kuya Lando. Nakita kaagad nila ako at lumapit sila sa akin. Nagsindi muna silang dalawa ng sigarilyo, meron pang hawak na alak si Ninong.

“Bakit lumabas na kayo?” Tanong ko sa kaniya. Binuga niya muna sa hangin ang usok na nasa loob ng bibig niya.

“Baka makapatay ako ng mga bakla sa loob.” Sagot niya sa akin… medyo napalunok ako. Hindi na ako nagsalita—napatingin sa akin si Kuya Lando. Kumibit-balikat lang ako, “…lipat na lang tayo sa kabila.”

“Okay na ako pre. Sunod na lang siguro, mukhang inaantok na rin iyang alaga mo. Iuwi mo na iyan.” Sabi ni Kuya Lando at napatingin sa akin si Ninong. Mukhang napag-usapan na nila akong dalawa sa loob kaya hindi na nagtaka itong si Ninong na kilala ako ni Kuya Lando.

NAGPAALAM na sa amin si Kuya Lando. Hindi ko lang alam kung magkikita pa kaming dalawa ulit. Pagbalik na kami ni Ninong sa hotel at hindi pa rin talaga ako nagsasalita ulit. Tahimik lang ako, nakatingin lang ako sa labas ng bintana ng sasakyan. Hanggang sa makarating kami sa hotel… nang walang kibuan.

“Pahinga ka na, bata.” Pabukas na ako ng pintuan ko talaga… at ganoon din siya sa pintuan ng kwarto niya.

Tumango ako at pumasok na ako sa loob ng kwarto. Sinarado ko na rin at binagsak ko na kaagad ang sarili ko sa kama. Nakatulala lang ako sa kisame. Hindi naman ako talaga inaantok pa---hindi ko mahuli ang antok ko.

Basta na lang pumasok sa isipan ko ang nakapagwapong itsura ni Ninong Steven. Kahit galit siya, kahit irita siya, kahit anong reaksyon ng mukha niya o emosyon niya---hindi nawawala ang kagwapuhan niya. hindi ko alam kung ano itong pumapasok sa isipan ko pero para bang nakakaramdam ako ng init sa loob ng katawan ko. Napapakagat labi ako sa tuwing naalala ko kung paano kurutin at kagatin ni Ninong ang labi niya.

Ginawa ko tinakpan ko ng unan ang mukha ko. pero dahil sa kadiliman---imahe ni Ninong Steven na umaahon sa swimming pool ang nakikita ko. s**t!

Ano ba Nicholas! Napansin mo naman siguro kung gaano kainis ang Ninong mo sa mga bakla? At.. sa sinabi niya, kailangan kong maging isang… lalaki.

Alam niya ba na bakla ako? At ayaw niyang maging bakla ako?

Bumangon ako ulit sa kinahihigaan ko. Lumabas ako sa balcony at lumanghap ng masarap na hangin. Napalingon ako sa kabilang balcony. Nakabukas pa ang ilaw ng kwarto ni Ninong. Ano kayang ginagawa niya sa kabila? Gising pa kaya siya? May kasama kaya siya ng hindi ko nalalaman? O meron siyang inaasahan pupunta sa kwarto niya? sino naman? Si Eva?

“Ninong…” Mahina lang. Bigla akong nayuko at napatago sa ilalim ng fence dahil bigla siyang lumabas sa balcony niya. Napahawak ako sa puso ko.

“What? Why? God damn it Eva.” Narinig kong nakikipag-usap siya sa phone niya, “…fine. Good bye.” Saglit pa’y narinig kong sinarado niya ang balcony ng kwarto niya. magkalapit lang kasi talaga, Mga dalawang metro lang ang layo. Lumabas na ako mula sa pagkakakubli ko at pumasok na ako ulit sa kwarto ko. Napatingin ako sa pintuan ng biglang meron kumatok.

Lumapit naman ako kaagad. Sinilip ko muna… binuksan ko.

“Oh bakit gising ka pa?” Pamungad na tanong sa akin ni Ninong. Napakibit-balikat lang ako, “…napansin kong nakabukas pa ang balcony mo. kaya, I check if you’re still up.”

“Ano naman kung nakabukas ang balcony ko habang natutulog ako Ninong? Meron bang manananggal o aswang na papasok sa kwarto ko?” Nakakatawa pero---hindi ko alam kung anong uri ng mga creatures iyong sinabi ko. ang weird lang na lumabas sa bibig ko ang mga salitang iyon na para bang natural na lang sa akin na sinasabi ko ang mga iyon noon.

“Baka maalimpungatan ka. Magdere-diretso ka sa balcony mo. That’s why. Isa pa, walang aswang o manananggal. Para kang bata.”

“Iyon lang ba Ninong? Isasarado ko na.”

“Inaantok ka na ba talaga?”

“Hindi pa nga Ninong.”

“Tara sa kwarto. Let’s grab some beer. Hindi pupunta si Eva tonight. I need some company.”

“Okay. Mukhang nabitin ka sa ininom mo kanina talaga.”

“Yeah. Kung wala lang sanang mga salot na dumating edi sana nandoon pa rin tayo ngayon.” Salot? Iyong mga bakla? Grabe naman itong lalaking ‘to. Laki ng problema ng isang ‘to sa mga bakla.

NANDITO kaming dalawa sa balcony niya habang umiinom ng malamig na beer. Hindi ko pa rin talaga maiwasan hindi mapatingin sa kaniya. Lalo na sa katawan niya---nakaputing tshirt lang siya at asul na maikling shorts. Dahil sa medyo nakabukaka ang mga naglalakihang mga hita niya—bumubukol ang dapat bumukol sa harapan niya.

“Ninong, syota mo ba si Eva?” Meron lang maitanong. Kung magtatanong kasi ako tungkol sa akin, hindi niya rin naman ako sasagutin.

“Hindi. Pero, gusto ko siya. sapalagay mo ba, gusto niya rin ako?”

“Hindi ko alam. Hmm, Ninong… wala ka bang pamilya? O anak?”

“Asawa? Wala. Anak, meron. Hindi siya sumama sa atin. Naiwan siya roon sa Canada. Siya iyong tumutok sa iyo para masanay ka magsalita ng English.” Sa kaniya pala ako natuto mag-english.

“Okay, ibig sabihin nakilala ko pala siya. kaso, hindi ko rin siya matandaan. Alam na niya ba ang nangyari sa akin? Anong pangalan niya?”

“Oo, binalita ko na sa kaniya. Sandro. Sandro Fuasan.” Kinuha niya ang phone niya—meron siyang hinanap. At meron siyang pinakita sa akin litrato ng gwapong binata. Sobrang gwapong binata. Nilipat niya pa---meron kaming dalawang picture na magkasama pero bakit parang hindi ako masaya? Parang nakasimangot ako, “…sobrang lapit niyo sa isa’t isa.”

“Parang hindi naman Ninong.”

“Gustong-gusto niya kasi na inaasar ka niya.”

“Ganoon? Bakit hindi siya sumama sa atin?”

“Nag-aaral siya roon.”

Tinungga niya ang bote ng beer niya---at uminom din ako ng sa akin.

“Maiba ako Ninong, nasabi sa akin ni Kuya Lando kanina… meron pa raw akong mga Ninong. Sino sila? Kilala mo ba sila?”

“Oo, si Rowell at Barbo. Barkada ko rin sila. Barkada namin ng Papa mo. bukod sa amin tatlo, meron ka pang isang Ninong, kaso gago ang isang iyon---binalik niya ang kandila niya sa Papa mo. Si pareng Biyo, si boy labo. Hindi lang mata ang malabo, malabo ring kausap. Ilan taon ko na ring hindi nakikita ang gagong iyon. Pero nandito lang siya sa San Pedro.”

“Kung binalik niya ang kandila, ibig sabihin hindi ko na siya Ninong?”

“Nakasulat pa rin ata siya sa baptismal mo. pero, wala na rin kwenta iyon. Para ka niyang anak na itinakwil---gusto mo ba iyong ganoon klaseng Ninong?” Napailing ako. Nagsindi siya ng sigarilyo niya—tumingin siya sa akin, “…bago ka mapunta sa akin, napunta ka muna sa dalawang Ninong mo, una kay pareng Rowell, sunod kay pareng Barbo. At dahil sa mga gago silang dalawa---magkasama silang dalawa ngayon sa kulungan.”

“Bakit sila nakulong Ninong?”

“Nakakatuwa ka talaga bata. Hindi mo talaga maalala ang lahat no?”

“Wala talaga Ninong. Kahit sana isang memorya lang---kaso wala talaga. Ang sakit sa ulo.” Kumagat na naman siya sa labi niya.

“Ubusin mo na iyang alak mo at matulog na tayo. Medyo inaantok na rin ako.”

“Kailan tayo uuwi Ninong?”

“Tatlong araw pa tayo rito. May kinausap na rin ako para maglinis doon sa bahay.” Pagkasabi niya---tumayo na siya. napayuko na lang ako kasi sobrang lapit ng harapan niya sa mukha ko---mga ilang pulgada lang ang layo. Basta naramdaman ko na lang na tinapik-tapik niya ang buhok ko. at lumayo siya sa akin---

“Ah Ninong, pwede bang dito na lang muna ako makitulog sa kwarto mo. Kahit ngayon gabi lang.” Tanong ko---at tumango siya. sinundan ko siya ng tingin---pumasok siya sa banyo. Tumayo na lang din muna ako---sumilip ako sa baba. Wala nang katao-tao talaga. Na parang kaming dalawa na lang ang gising sa mundo.

Kumuha muna ako ng extrang damit na dala ko sa kwarto ko.

Pumasok ako sa banyo niya. isa-isa kong hinubad ang suot ko at nagbabad muna ako sa bathtub na meron nakahandang tubig na medyo masarap sa pakiramdam. Inilublob ko ang buong katawan ko sa tubig at pumikit lang muna ako saglit. Tama nga si Ninong, kayang-kaya ko na magtagal sa ilalim ng tubig. Parang sanay na sanay ako na pigilan ko ang paghinga ko. pagkaahon ko---biglang pasok naman ni Ninong na medyo kinagulat ko.

“What?” Pagkabigla niya rin sa pagkagulat ko. Napailing ako, “…huwag kang mag-alala bata hindi ako makikipagtampisaw sa iyo riyan sa tub. Hindi kita aagawan ng rubber dickie. I’ll take the shower. Okay?” Napatango-tango ako habang nakatulala ako sa napakagandang hubog ng katawan ni Ninong na ang tanging saplot lang niya ay ang putting tuwalyang nakatapis sa ibaba niya---na kahit pa meron nakatapis, kapuna-puna pa rin ang nakabakat dito na nakatutok pa sa alas diyes. Nilampasan niya ako---at…

Shit! Ninong naman!

Hinubad niya ang tuwalya at kitang-kita ko ang puwit niya. isinampay niya ang tuwalya at pumasok siya sa shower area. Bahagya nakasara ang glass slide door kaya natakpan ang katawan niya. Hindi kalinawan ang glass door kaya hindi ko makita ang kabuoan ng katawan ni Ninong pero meron akong naaninag at masasabi kong hindi biro ang haba at laki ng… p*********i ni Ninong Steven.

Binuksan na niya ang shower at bumuhos na sa katawan niya ang tubig na sa pagtama nito sa sahig ay nakakalikha ng usok na bumabalot sa katawan niya. Bumibilis ang pintig ng t***k ng puso ko---at basta na lang automatikong gumala pababa ang palad ko sa t**i ko at hinimas-himas ko ito.

Shit, nalilibugan ako sa Ninong ko?

Uhmm. Ahhhh.

Napapakagat labi ako habang patuloy kong hinihimas-himas ang t**i ko na nararamdaman ko na ang patuloy na pagtigas nito. Hindi ko inaalis ang mga mata ko sa basang katawan ni Ninong habang sinasabunan niya ‘to. Gusto ko sanang tumayo—lapitan siya at alukin siya na kung maaari ako na ang sasabon sa buong katawan niya. At hindi ako magmimintis kahit kapirasong parte ng balat niya.

Uhhh.. Ninong!

Sinasabunan na niya ang kaniyang t**i at bayag. Hindi ko man malinaw na nakikita pero tila ang malikot na imahinasyon ko ang nagpapalinaw nito sa aking isipan. Hindi niya lang ito basta sinasabunan… parang.. parang… sinasalsal na niya ang t**i niya.

Ohh.. Ninong… kung wala si Eva… nandito naman ako. Pwedeng ako na lang.

Ngayon malinaw na sa akin… hindi ako normal kagaya ng sinasabi mo sa akin.

Hmmm… ninong. Pwede bang lumabas ka riyan… pwede bang ipakita mo sa akin kung paano mo dyakulin ang mahaba at matabang t**i mo?

Gusto kong panuorin kung paano ka lalabasan… kung marami kang labasan.

Ahhhh. s**t.

Sobrang tigas na talaga ng t**i ko. sa oras na lumabas siya riyan, makikita niya ang t**i ko na tigas na tigas na. malalaman niyang, libog na libog pala ako sa kaniya.

Patuloy ang ginagawa niyang pagsabon sa bayag niya. sobrang bola na talaga nito. Napapatingala na siya---nasasarapan na ba siya sa ginagawa niya? anong iniisip niya ngayon?

Ahhh. Ninong… pwede bang humarap ka naman dito sa akin?

“Unnngh~” s**t! Hindi ko alam kung nag-iimagine pa rin ako pero parang narinig ko si Ninong na napaungol talaga. Mas lalo akong ginanahan magsalsal. Mas binilisan ko pa ang pagsalsal sa t**i ko.

Ughhh! Hindi ko na kaya pa talaga. Lalabasan na ako. Ninong… ahhhh. malapit na ako.

Tutok na tutok ang mga mata ko sa palad niyang patuloy na pumahihimas sa t**i sa bayag niya. Hindi ko na talaga kayang pigilan pa!

Ahhhhhhhh!!!

Inilublob ko ang katawan ko… sinakal ko ng husto ang naninigas kong t**i at walang ano-ano’y sumirit ang t***d ko at mabilis na kumalat sa tubig na kinalulobluban ko.

NAGMADALI na akong tumayo. Kinuha ko ang tuwalya at binalabal ko sa buong katawan ko at lumabas na ako ng banyo.

Hinahabol ko ang t***k ng puso ko. At paghinga ko.

Ano ba iyong ginawa ko? Tang ina. Libog na libog ako kanina.

Nakita kaya ako ni Ninong na pinagsasalsalan ko siya kanina?

Anong sasabihin niya sa akin?

Magagalit ba siya sa akin?

Siguro doon na lang ako sa kwarto ko matutulog.

Shit talaga. s**t!

Nagmadali akong lumapit sa pintuan---pagkahawak ko sa doorknob kaagad ko itong pinihit pero… hindi ko ito mabuksan!

“Saan ka pupunta?” Napalingon ako kay Ninong na kalalabas lang ng banyo. Nakatapis na siya ng putting tuwalya pero iyong t**i niya, halatang sobrang tigas at haba na bakat na bakat sa tela ng tuwalya, “…stay here tonight with me.” Ang tila mapang-akit na pagkakasabi niya at dahan-dahan niyang inaalis ang pagkakatapis ng tuwalya sa harapan niya hanggang sa tuluyan na niya itong matanggal.