“พี่สามหากท่านยังไม่มาจับตะเกียบพวกเราก็ยังเริ่มกินกันไม่ได้ รีบมาเถิดเจ้าค่ะ ข้าหิวเหลือเกินแล้ว” เย่ซวงซวงตัดพ้อพี่ชายน้ำเสียงออดอ้อน
เย่เซิ่งเจียยกมือขึ้นลูบจมูกไปมารู้สึกขัดเขินกับสายตาหลายคู่ที่จ้องมองตนอย่างรอคอย เขาเดินไปอย่างไร้สติทรุดตัวลงนั่งข้างภรรยาด้วยร่างกายที่แข็งเกร็งไปหมดเพราะก่อนหน้านี้เขามักจะนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างบิดากับท่านผู้เฒ่าเฉา ไม่เคยนั่งชิดติดกันกับกู้ลี่ถิงมาก่อน
โต๊ะของผู้อาวุโสเป็นสองสาวใช้ที่อยู่ปรนนิบัติจัดแจงตักข้าวส่งให้ทุกคนจนเสร็จ พวกนางจึงได้แยกตัวไปกินข้าวกันในครัวสองคน
ส่วนโต๊ะของทายาทรุ่นหลัง เย่ชิงอี้นั่งติดกับกู้ลี่ถิงอีกด้านและนางเป็นคนตักข้าวยื่นส่งให้หญิงสาว กู้ลี่ถิงก็จะส่งถ้วยข้าวไปให้กับพี่น้องคนอื่น ๆ ต่อ
ยามที่หญิงสาวยกมือส่งถ้วยข้าวไปให้คนอื่น ๆ สายลมอ่อนยามเย็นก็จะพัดพาเอากลิ่นกายหอมกรุ่นผ่านหน้าชายหนุ่มจนเขาเผลอกำมือแน่นจนเส้นเลือด
