เจ้าของหัวใจมาเฟีย

ตอนที่ 9 รอโอกาส

อาทิตย์หนึ่งแล้วที่ลลิตาใช้ชีวิตในห้องพักของโรงแรมแห่งนี้ เหมือนเธอจะเริ่มชินไปตามเวลา อาหารมื้อหลักสามมื้อจะสั่งจากโรงแรมมากินที่ห้อง หากวันไหนเกิดเบื่อก็ออกไปซื้ออาหารมาทำกินเองบ้างเป็นบางครั้ง นั่งๆนอนๆเป็นคนว่างงาน ส่วนคุณพริษฐ์คนนั้นก็หายหน้าไปเลยตั้งแต่วันนั้น

ในช่วงเวลาที่น่าเบื่อแบบนี้ลลิตาก็ไปค้นหาดูของต่างๆที่เป็นของร่างนี้ที่บอดี้การ์ดเป็นคนไปนำมาจากคอนโดมาให้ ของที่นำมาให้ไม่ได้มีเพียงแค่เสื้อผ้าเท่านั้นแต่ยังมีพวกไอแพดและสมุดกับชีทเรียนบางส่วนติดมาด้วย ทำให้เธอได้รู้ว่าลลิตายังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ แล้วตอนนี้ก็ใกล้ช่วงเปิดเทอมแล้วด้วย ใบหน้าของเธอประกายความคิดเจ้าเล่ห์ เธอคิดหาวิธีที่จะแอบไปหาบ้านตัวเองได้แล้ว

รอแค่เวลาเท่านั้น

ลลิตาหยิบไอแพดออกมาเปิดเครื่องแต่เมื่อหน้าจอขึ้นว่าให้ใส่รหัสผ่านก็ใจแป้วขึ้นมาเพราะเธอจะไปรู้รหัสไอแพดนี้ได้อย่างไร แต่ยังดีที่ไอแพดเครื่องนี้มีให้สแกนลายนิ้วมือแทนได้เธอจึงสามารถเปิดหน้าจอดูเนื้อหาข้างในได้

เธอหวังว่าข้างในเครื่องนี้จะมีอะไรที่น่าสนใจบ้าง อย่างเช่นอาจจะมีการพูดคุยกับคนอื่นหรือเพื่อนสนิทว่าทำไมเจ้าของร่างนี้ถึงต้องเกลียดเธอจนถึงขั้นฆ่าเธอได้

ภาพหน้าจอปรากฎเป็นภาพของลลิตาเจ้าของร่าง เธอทนเห็นภาพนี้ไม่ได้จึงรีบเปลี่ยนรูปภาพหน้าจอเป็นรูปวิวท้องฟ้าแทน แอพพลิเคชันที่ถูกติดตั้งไม่ได้มีอะไรที่พิเศษ มีแค่แอพพลิเคชันที่ไว้ใช้สำหรับเรียนเท่านั้น ไม่มีการติดตั้งแอพพลิเคชันไลน์หรือเฟสบุ๊คเอาไว้เลย

ใบหน้าของเธอฉายความผิดหวังเมื่อไม่มีอะไรที่เธอจะล่วงรู้ได้เลยว่าทำไมถึงต้องฆ่าเธอด้วย

.

.

.

.

.

.

ช่วงบ่ายของวันนี้ลลิตาหยิบไอแพดเครื่องนั้นออกมาอีกครั้งและติดตั้งแอพพลิเคชันเฟสบุ๊คจัดการล็อกอินชื่อเข้าใช้ของตัวเอง เพราะตอนนี้เธอไม่มีโทรศัพท์ติดตัวเลยจึงต้องใช้ไอแพดเครื่องนี้เพื่อจะติดต่อกับเพื่อนสนิทที่เธอมีเพียงคนเดียว

ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้ลลิตาต้องขมวดคิ้วอย่างงงงวยเพราะเธอไม่สามารถเข้าล็อกอินได้ มันขึ้นว่าเธอลงชื่อเข้าใช้ไม่ถูกต้อง รหัสผ่านของเธอไม่ถูกต้อง แต่มันจะไม่ถูกต้องได้อย่างไร เธอใช้รหัสผ่านนี้มาโดยตลอด

"ทำไมถึงเข้าไม่ได้ล่ะ รหัสก็ถูกต้องหมดนี่ จะเข้าไม่ได้ได้ไง"

"หรือเฟสบุ๊คโดนแฮก แล้วใครมันจะมาแฮกไป"

เธอเริ่มท้อเมื่อใส่รหัสเข้าไปกี่ทีมันก็ไม่ผ่าน จะกดตรงลืมรหัสผ่านแล้วเปลี่ยนรหัสผ่านก็ไม่ได้เพราะมันต้องใช้เบอร์โทรศัพท์ แต่เธอไม่มี

"ส่งเข้าอีเมล์ได้นี่นา" เธอรีบกดพิมพ์อีเมล์และให้ระบบส่งรหัสผ่านให้ทางอีเมล์แทน กดเสร็จแล้วก็ก็เปิดหน้าต่างใหม่เพื่อเข้าระบบอีเมล์ไปดูรหัสผ่านที่ถูกส่งมาจากเฟสบุ๊ค

!?

ไม่ได้อีกแล้ว

แม้แต่รหัสผ่านอีเมล์ก็ยังไม่ถูกต้อง ทั้งๆที่เธอจำได้ว่ารหัสนี้ถูกต้องแล้ว ทั้งเฟสบุ๊คและอีเมล์ล้วนเข้าไม่ได้ ถูกแฮกเปลี่ยนรหัสผ่านใหม่หมดเลย ใครกันที่มาแฮกแล้วเปลี่ยนรหัสผ่านของเธอไป

"โอ๊ยยยยย นี่มันอะไรกันเนี่ย เข้าอะไรไม่ได้สักอย่างเลย" เธอร้องโวยวายออกมาพร้อมเอนตัวลงไปพิงหลังกับโซฟาอย่างสิ้นหวัง

"จะติดต่อยัยคะน้าก็ติดต่อไม่ได้ ป่านนี้งานจะเป็นยังไงบ้าง โดนลูกค้าด่าหมดแล้วมั้งเนี่ย ช่างภาพไม่ไปทำงานเทงานหลายวันแถมติดต่อไม่อีก"

งานถ่ายภาพครั้งนี้สำคัญมากซะด้วย ได้ดาราดังของเมืองไทยมาเป็นพีเซนเตอร์ให้กับแบรนด์เสื้อผ้าที่ออกคอลเลคชั่นใหม่ แต่ช่างภาพดันหายตัวไม่มาทำงาน ชื่อเสียงช่างภาพที่สะสมมาคงป่นปี้เละเทะไม่เหลือชิ้นดีไปแล้ว

.

.

.

.

.

.

ในสตูดิโอแห่งหนึ่งตอนนี้กำลังวุ่นวายยกใหญ่เพราะติดต่อช่างภาพคนสำคัญไม่ได้ หลายวันมาแล้วที่ติดต่อไม่ได้ งานหลายงานต้องโยนมาให้คะน้าที่เป็นช่างภาพอีกคนมาดูแลแทน ทั้งๆที่งานตัวเองก็ล้นมือมากพออยู่แล้วแต่ยังต้องมาทำงานแทนเพื่อนตัวดีที่ไม่รู้หายไปไหน

"พี่คะน้าพี่ไหวไหมเนี่ย" หมูตุ๋นผู้ช่วยสาวของคะน้าเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเพราะคะน้าลากยาวถ่ายภาพมาหลายวันแทบไม่ได้พัก

"ไหวอยู่ แล้วตอนนี้ติดต่อเกรซได้ยัง?" คะน้าเอ่ยถามพลางเดินไปหยิบน้ำที่ผู้ช่วยเตรียมไว้ให้มาดื่มอย่างกระหายก่อนจะนั่งลงพักผ่อนหลังจากที่เพิ่งถ่ายงานเสร็จ

หมูตุ๋นส่ายหน้าเป็นคำตอบ กี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ที่คะน้าก็มักจะได้คำตอบเดิมๆแบบนี้ที่ว่าติดต่อช่างภาพเกรซลลิตาคนนี้ไม่ได้สักที

"มันหายไปไหนของมันเนี่ย" ไม่ใช่แค่ความโกรธที่เพื่อนรักทิ้งงานแต่ก็เป็นห่วงเพื่อนด้วยเพราะว่าคนอย่างเกรซลลิตาที่รักงานตัวเองมากกว่าอะไร ไม่เคยทิ้งงานเลยสักครั้ง หากครั้งไหนที่ติดธุระจนถึงเข้าโรงพยาบาลก็ยังโทรศัพท์มาบอกก่อนเสมอแต่ครั้งนี้กลับหายไปอย่างไรล่องลอย

"ปกติเกรซมันไม่ใช่คนแบบนี้นะ เกิดอะไรขึ้นกับมันหรือเปล่าเนี่ย"

"พี่คะน้าแล้วเรื่องถ่ายงานแบรนด์เสื้อผ้าล่ะพี่ บ่ายนี้แล้วนะ ต้องตรงต่อเวลาด้วยเพราะดาราที่เป็นพีเซ็นเตอร์เขาเคร่งเรื่องเวลามาก"

"เดี๋ยวพี่จัดการเอง"

"แต่พี่ยังไม่ได้พักเลย ข้าวก็ยังไม่ได้กินเลยตั้งแต่เช้า"

"ก็คนอื่นมันไม่มีใครว่างนี่ ติดงานเหมือนกันหมดแถมออกไปถ่ายนอกสถานที่ด้วย เหลือแค่พี่ที่ยังอยู่ที่สตูดิโอคนเดียว ไม่ใช่พี่แล้วจะเป็นใคร"

"ยังเหลือพี่ก้องไงพี่ ถึงวันนี้จะเป็นวันหยุดแต่ก็ลองโทรตามก่อนก็ได้" หมูตุ๋นเอ่ยแย้ง แต่คะน้ากลับส่ายหน้าก่อนจะเอ่ย

"ไม่ได้ …พี่ก้องแกเพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดที่ไปถ่ายงานแทนเกรซมานะ จะให้มาถ่ายงานแทนอีกรอบก็คงไม่ไหวมั้ง เกรงใจพี่แก เห็นว่าที่ไปแทนครั้งนั้นก็โดนวีนไปเยอะอยู่ ให้พี่แกพักเถอะ เดี๋ยวงานนี้พี่ทำแทนเอง"

คะน้าลุกขึ้นแล้วตบไปที่บ่าของหมูตุ๋นเป็นเชิงว่าไม่ต้องห่วงเธอจัดการได้ ก่อนจะหยิบขนมปังมากินรองท้องแล้วเดินออกไปเพื่อไปดูการจัดเตรียมงานถ่ายแบบที่ใกล้จะถึงนี้

เห็นทีว่าพอถึงวันหยุดของเธอครั้งนี้จะต้องไปหาเพื่อนรักที่บ้านซะหน่อยแล้ว ปล่อยให้อู้งานแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว ชื่อเสียงและความเป็นมืออาชีพหายไปหมดไม่เหลือชิ้นดีแล้ว กว่าจะสะสมผลงานมาได้ก็ตั้งนาน