ร่างสูงใหญ่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเดินมือล้วงกระเป๋ากางเกงสแลกสีดำไร้เข็มขัดออกจากคฤหาสน์ด้วยสภาพง่วงนอนขอบตาโรยล้าแม้จะอัดกาแฟไปสองแก้วก็ไม่ได้ช่วยให้กระชุ่มกระชวยได้สักเท่าไหร่ เป็นเพราะเมื่อคืนมัวแต่นั่งครุ่นคิดอยู่กับสิ่งที่ดารัณบอกจนนอนไม่หลับ
‘น้องชายคุณจะข่มขืนฉัน’ เธอยังยืนยันคำนั้นด้วยสีหน้าที่มั่นใจ
“ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว”
เขาพึมพำขณะเดินนำเฮนรี ไซมอนและลูกน้องอีกสามคนเดินผ่าสนามหญ้าโล่งเตียงเป็นลานกว้างขวางตรงไปที่ลานจอดเครื่องบินส่วนตัว
“นายครับ” เฮนรีเดินเร็วเคียงไหล่เจ้านายหนุ่มเพื่อยื่นเสื้อโค้ทตัวหนาให้
“ขอบใจ”
“เอ่อ นายครับ” ไซมอนเดินเร็วตีคู่ขึ้นมายื่นสมาร์ทโฟนตนเองให้เจ้านาย
“ใคร?”
“คุณมาร์ตินครับ”
เขาขมวดคิ้วขณะรับสาย
“ไง”
‘ไหนว่าเมื่อคืนจะมาหาผมไงครับเฮีย แถมยังปิดเครื่องอีก มีอะไรติดขัดหรือเปล่าเฮีย?’ น้องชายคนเล็กเอ่ยถามเสียงงัวเงีย
“เปล่านี่ ฉันแค่ง่วงแล้
