โลอาห์นควักปืนที่ซุกซ่อนในรถออกมาเล็งกลางหน้าผากมนชื้นเหงื่อ แม้หัวใจจะเต้นระรัวสั่นแต่เธอเลือกปิดเปลือกตาลงแทนคำร้องขอชีวิตดังเช่นที่เคยทำทุกครั้ง
มือใหญ่เกร็งแน่นดวงตาสีอำพันเข้มจ้องเขม็งไปที่ดวงหน้าเรียวซีดเผือดราวกับปิศาจร้าย เธอยังนิ่ง ดูสิ้นหวังและอยากจะลาโลกไปจริงๆ ..แล้วคนที่ลำบากใจกลับกลายเป็นเขา
ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ว่าการที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างโดยปราศจากความรักนั้นมันทรมานแค่ไหน และเขารู้ ว่าระหว่างที่ประชุมอยู่นั้นหล่อนกำลังคุยกับไอ้นั่น รู้กระทั่งว่ามันอยู่ที่ไหน
“อยากตายงั้นเหรอ?”
น้ำเสียงเยาะเย้ยนั้นยิ่งทำให้ดารัณเจ็บปวดกับชีวิตที่เป็นอยู่ มันคงไม่มีทางทำให้เธอสมดังใจหรอก
“ฉันเป็นเจ้าของชีวิตเธอ จะฆ่าจะแกงตอนไหนก็ต้องตามแต่ใจฉันสิ เธอไม่มีสิทธิ์สั่ง”เขาเก็บปืนเปลี่ยนมาผลักร่างบางนอนราบลงโดยมีร่างใหญ่ตามลงไปทาบทับ ปลายจมูกคมสันลากไล้ตั้งแต่ต้นแขนไปจนถึงใบหู
“ถ้าตายแล้วร่าง
