ล่า.. Chapter 11 (เซ็กส์ แลก ชีวิต)

1654 Words

ดารัณอ้าปากค้างเมื่อชายคนรักกำลังสติหลุดเกิดอาการตื่นกลัวบางอย่างจนร้องไห้ ใช่ นี่คือครั้งแรกที่เธอเห็นธีร์เทพร้องไห้ เขาพูดร่ำลากับเธอ และตรงใบหูมีแผลเลือดสีแดงฉานไหลลงมาถึงคอ “ธีร์ .. ธีร์เป็นอะไร!” “รัณ เราไม่ไหวแล้วว่ะ ฮึก พวกมันตามมา..” เมื่อบอดี้การ์ดโดนยิงตายเขาจึงวิ่งหนีเอาตัวรอดแบบไม่รู้ทิศเข้ามาในซอยลึกแคบกระทั่งถึงทางตันจึงนั่งตัวสั่นหลบอยู่ข้างถังขยะ “พวกมันไล่ยิงเราในห้าง .ฮึก เหลือแค่เราแล้วรัณ ฮือๆ ถ้าย้อนไปแก้ไขได้เราจะตั้งใจเรียนไม่ทำให้พ่อแม่และรัณต้องมาเหนื่อยด้วย ฮึก รัณ เรากลัว” ธีร์เทพลูบศีรษะโล้นตนเองหนักๆพลางร่ำร้องออกมาด้วยสติที่หลุดล่อง “โอไม่ๆๆธีร์ต้องไม่เป็นอะไรนะ” เมื่อนึกถึงคำขู่จากชายที่ชื่อมาร์ตินคนนั้น เธอเข่าอ่อนจนนั่งทรุดกับพื้น ........................... ไซมอนและเฮนรี่เกี่ยงกันทางสายตาเมื่อพวกเขารับแจ้งจากบอดี้การ์ดคุมหน้าห้องดารัณผ่านเครื่องมือสื่อสาร ทั้งสองยืนนิ่งสายตาชำเลืองมองเจ้านายที่กำลังนั่งทำงานอย่างชั่งใจเพราะไม่กล้ากวนในเวลานี้ “มีอะไร?” มาเฟียหนุ่มเงยขึ้นถาม “เอ่อ / เรื่องไม่สำคัญเท่าไหร่หรอกครับนาย” “ก็พูดมาสิวะ” ถึงมือและสายตาจะจดจ้องอยู่กับเอกสารทว่าหูยังแอบฟังจนพอได้ยินคร่าวๆว่าเกี่ยวกับดารัณ “เมียไอ้เด็กเกรียนมันทุบประตูแหกปากร้องโวยวายอยากขอพบเจ้านายครับ” “หืม?” ร่างใหญ่ลุกพรวดไปในทันที ลูกน้องคนสนิททั้งสองยืนงงเริ่มได้กลิ่นทะแม่งเกี่ยวกับเจ้านายและนังเด็กนั่นเข้าให้แล้ว “โอ๊ะโอ มึงคิดเหมือนกูมั้ยเฮนรี” “ใช่ สงสัยแม่นี่ได้อยู่อีกหลายวันว่ะ” ปึงๆๆๆ “ได้โปรด พาฉันไปหาเจ้านายพวกคุณที!” ดารัณทุบประตูระรัวพร้อมคำร้องขออย่างไม่ย่อท้อ ไม่นานประตูถูกเปิดจากด้านนอก ร่างใหญ่กำยำเดินทำหน้าตึงคิ้วขมวดมองเธออย่างฉงน “เป็นบ้าอะไร” ดารัณทรุดนั่งลงพร้อมโผเข้าเกาะขาเขาแน่น ฟุ่บ “ได้โปรดช่วยฉันอีกสักเรื่องนะคะ ฮึก ฉันขอร้องจะให้ทำยังไงก็ได้” “....?” .............. ธีร์เทพนั่งกอดเข่าเนื้อตัวสั่นกลัวจนลืมความเจ็บปวดที่ถูกกระสุนปืนเฉี่ยวใบหู เขารวบรวมความกล้าใช้กระจกใบเล็กยื่นออกนอกถังขยะเพื่อมองดูพวกมันที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เขาเข้าไปทุกที อีกมือพยายามกดโทรออกหาพ่อแม่ ที่สุด วันนี้ก็มาถึงจนได้ วันที่เขากำลังจะตายตามสายชล ศิณะ วรุธ โตมร และรสา “ฮึก..” ดวงตาเรียวรียิบหยีสีหน้าเครียดจัดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆเหมือนว่าพวกมันเจอเขาแล้ว แกร๊ก เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นเต็มใบหน้า ดวงตาหลับปี๋เมื่อพวกมันกำลังขึ้นลำและยืนอยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าว แต่แล้วพวกนั้นก็ถอยร่นกลับไปหลังได้รับคำสั่งผ่านมือถือ “ฟู่วว รอดไปอีกวันแล้วกู” ธีร์เทพถอนหายใจอย่างโล่งอก -รัณ เรารอดแล้วนะ- ดารัณอ่านข้อความจากธีร์เทพก่อนทิ้งมันไว้ตามเดิม “เห้อ” หญิงสาวนั่งกอดเข่าคางเกยท่อนแขนดวงตาเหม่อลอย ตอนนี้กลายเป็นเธอที่กำลังคิดหนักกับการตัดสินใจเอาตัวเข้าแลกเพื่อช่วยชีวิตแฟนหนุ่ม มันคุ้มกันไหมนะ? เธอไม่น่าเผลอหลุดปากออกไปเลยว่าจะยอมทำทุกอย่างให้เขา และมันก็เข้าทางไอ้โหดที่หวังจะเคลมเธอจนได้ นับถอยหลังไปอีกสามวันสำหรับความบริสุทธิ์ที่เธอสงวนไว้กับชายที่รัก ย้อนเหตุการณ์ “เธอบอกว่าจะยอมทุกอย่าง ทั้งๆที่รู้ว่าฉันต้องการอะไร อย่างนั้นเหรอ?” โลอาห์นก้มลงมองร่างบางที่นั่งกอดขาเขาไว้ “...” เธอใบ้กิน ดวงตากรอไปมานึกถึงใบหน้าซีดเซียวของธีร์เทพกับเลือดแดงฉานนั้นช่างเร่งให้เธอรีบตอบออกไป เธอไม่มีเวลาคิดนานแล้ว! “ฉันยอมทุกอย่าง ขอแค่ไม่รุมโทรม” มาเฟียหนุ่มแสยะรอยยิ้มร้ายกาจออกมา เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความรักมันจะทำให้คนโง่ถึงขั้นนี้ ดวงตาคมเข้มมองเธออย่างเวทนา มืออีกข้างกำลังยกมือถือขึ้นแนบใบหู “หยุดภารกิจทุกอย่างไว้ตรงนั้นก่อน” มือเล็กยอมปล่อยออกจากขา เปลี่ยนมาทึ้งผมตนเองแทน ‘นี่แกกำลังทำอะไรลงไปนะดารัณ?’ ร่างสูงใหญ่ทรุดนั่งยองๆข้างกายหล่อน ขณะสูบบุหรี่ควันคลุ้ง “การนอนกับฉันมันน่าเศร้าขนาดนั้นเลยหรือ?” เธอปรายหางตามองเขาด้วยความเกลียดชัง “เฮอะ ถามฉันก่อนสิว่าจะพอใจกับลีลาของเธอหรือเปล่า ถ้าไม่ได้เรื่องก็เตรียมโดนฝังทั้งเป็นพร้อมผัวเธอเลย” ฟู่ววว เขาพ่นควันบุหรี่อัดหน้าเธอก่อนเดินจากไป “แค่กๆ ไอ้คนเถื่อน” ใบหน้าเล็กส่ายหวือสะบัดข้อมือปัดควันออกระรัวโดยไม่ทันสังเกตว่าเขากลับมาเอาเรื่องเธอต่อ ควั่บ “อื้อ” คางเรียวเล็กถูกบีบแน่นจนริมฝีปากบางห่อ “เถื่อนเหรอ แบบนี้เรียกใจดีสุดแล้ว” เสียงแหบต่ำกระซิบข้างหู “อีกสามวัน เธอจะรู้จักรสชาติเถื่อนที่แท้จริง” พลั่ก “โอ๊ยย” ร่างเล็กโดนผลักจนนอนราบกับพื้น แต่ไม่กล้าจะก่นด่าเขาให้ตนเองเจ็บตัวอีกซ้ำสองจึงทำได้เพียงกำหมัดแน่น สาปแช่งพวกมันในใจ สามวันต่อมา ร่างบางในเดรสสั้นสีแดงแบบเกาะอกความยาวเลยเข่า เท้าเรียวสวยสวมถุงน่องตาข่ายสีดำเข้ากับรองเท้าส้นเข็มสูงเกือบห้านิ้ว เธอเดินตามบอดี้การ์ดทั้งสองไปที่ห้องชั้นบนสุดของเขา ใบหน้าเรียวสวยวันนี้แต่งแต้มเครื่องสำอางหนาเตอะตามคำสั่งของมาเฟียหนุ่มผู้กำลังจะพรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอในค่ำคืนนี้ และจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาชื่ออะไร? หัวใจดวงน้อยสั่นระทึกอยู่ในอก เธอกลัวแสนกลัว แต่คงไม่กล้าวิ่งเตลิดหนีไปเหมือนทุกครั้ง เมื่อตัดสินใจแล้วก็คงต้องยอมจำนน แค่รู้ว่าตอนนี้ธีร์เทพหนีไปอยู่ที่อื่นได้สำเร็จเธอก็ดีใจ จะให้ทนมองดูเขาตายไปต่อหน้าต่อตาทั้งที่มีโอกาสช่วย เธอทำใจไม่ได้หรอก แม้ต้องพลีกายให้กับชายอีกคน เธอยอม ‘จะมีใครมามอบโล่คนรักดีเด่นแห่งปีให้เธอมั้ยนะ หึ..’ ริมฝีปากแดงสดเหยียดรอยยิ้มหยันให้กับตนเอง มาเฟียหนุ่มในเสื้อคลุมสีขาวสภาพหมิ่นเหม่หลังจากอาบน้ำหมาหมาดๆ เท้าแกร่งยกพาดขอบโต๊ะดินเนอร์ที่เตรียมเอาไว้รอหล่อน หากแต่ตอนนี้เขากำลังทำหูทวนลมขณะฟังเสียงพล่ามของน้องชายผ่านสมาร์ทโฟนที่วางบนตัก ‘เฮียเอาไอ้นั่นไปซ่อนไว้ไหน?’ ‘เฮียไว้ชีวิตมันทำไม ผมแม่งไม่เข้าใจเฮียเลยว่ะ!’ ‘แล้วถ้าพ่อรู้ล่ะจะทำยังไง? เป็นเรื่องใหญ่แน่เฮีย!’ “ก็คงไม่ใหญ่เท่าเรื่องที่แกฆ่าเพื่อนพ่อแบบฝังดินทั้งเป็นเพียงแค่ถูกหัวเราะเยาะเรื่องที่แกเรียนไม่จบหรอกว่ะ” เขาตอบปลายสายด้วยน้ำเสียงเรียบสบาย “โธ่เว้ย เฮีย เฮียอย่าบอก.. ตึ๊ดๆๆ ‘เขาตัดสายทิ้ง ดวงตาสีอำพันกรอไปมาด้วยความคุกรุ่น “มาแล้วครับนาย” ใบหน้าคมเข้มหันไปมองร่างบางยืนขาสั่นในชุดที่เขาเตรียมไว้ให้เธอใส่ ใบหน้าเรียวสวยเย้ายวนกว่าทุกวัน ..เขารู้ว่าตนเองทำอะไรอยู่ และรู้ด้วยว่ากำลังใจดีผิดวิสัยของตนเองอย่างไม่น่าเชื่อ..เพียงเพราะผู้หญิงคนนี้ “มานี่สิ” เขากระดิกนิ้วเรียก พลางหันไปสั่งการกับไซมอน “เตรียมขุดหลุมไว้” ดารัณปิดเปลือกตาขับไล่หยดน้ำตาเม็ดเป้งไหลพรากลงมาถึงคาง ประโยคที่ได้ฟังเมื่อครู่มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนขาข้างหนึ่งกำลังยืนอยู่กลางเปลวเพลิง ไม่มีทางรู้เลยว่าชีวิตเธอจะรอด หรือ ร่วงดับลง หากโชคดีทำให้เขาประทับใจเธอจะรอด แต่ผู้หญิงไร้ประสบการณ์บนเตียงอย่างเธอน่ะหรือจะสร้างความพอพึงใจให้แก่ชายเถื่อนบ้ากามคนนี้ “ทานอะไรหน่อยไหม?” เขาหันมาจ้องเธอด้วยสีหน้าบ่งบอกความต้องการอย่างเปิดเผย ดารัณมองอาหารบนโต๊ะหรูประดับเชิงเทียนและดอกกุหลาบแล้วส่ายศีรษะช้าๆ สถานการณ์เช่นนี้ เธอกินอะไรไม่ลงหรอก “ดี งั้นเราเริ่มกันเลย” ทันทีที่บอดี้การ์ดออกไปจนหมด หลงเหลือแค่เขาและเธออยู่กันสองต่อสอง มือใหญ่ดึงเชือกเสื้อคลุมออกเผยให้เห็นลำแกร่งแข็งใหญ่ได้ที่ เขากำลังนั่งขาถ่างแผ่นหลังกว้างเอนพิงพนักมือรูดสาวองคชาตขนาดใหญ่ของตนเองช้าๆ ดารัณตกใจจนทำอะไรไม่ถูก มันใหญ่เกินที่สาวบริสุทธิ์อย่างเธอจะรับไหว เธอกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่เบนสายตามองผนังห้องที่เป็นกระจกรอบด้าน ไม่มีเตียง มีแค่โซฟากำมะหยี่สีแดง เชือก แส้ กุญแจมือวางอยู่บนนั้น “นั่น ของที่เธอต้องการ” เขาอธิบายขณะที่เธอมองขวดเจลและเบียร์ยี่ห้อโปรดที่เธอเคยดื่ม มันอาจจะไม่ช่วยได้ทั้งหมด แต่คิดว่าน่าจะพอทุเลาความเจ็บปวดลงได้บ้าง “มาดูดให้ฉันสิ” “...!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more