ล่า.. Chapter 10 (จูบ)

1722 Words

โลอาห์นขับรถออกตามหาเธอด้วยความเร็วสูง นัยน์ตาสีอำพันเข้มเพ่งมองทางข้างหน้าอย่างหนักเมื่อเส้นทางที่ขับนั้นหาได้เป็นถนนสายตรงและทอดยาวหากแต่มันลาดชันลงเขาสลับทางโค้งคดเคี้ยวอันน่าหวาดเสียว หากพลาดแม้เพียงสักเสี้ยวเดียวเขาและรถสปอร์ตคันโปรดอาจตกลงไปในหุบเหวเอาได้ง่ายๆ ที่ต้องร้อนรุ่มอย่างนี้เพราะเขารู้จักนิสัยของมาร์ตินดี หากช้าเธอจะต้องโดนมาร์ตินและพวกรุมทึ้งฉีกเธอเป็นชิ้นๆแน่ เขาจะต้องไปให้ทัน อาจจะเพราะถ้อยคำตัดพ้อที่ดูสิ้นหวังในชีวิตเหมือนคนจะฆ่าตัวตายของเธอที่ระบายผ่านตัวหนังสือส่งไปหาคนรักกระมัง จึงทำให้เขาไม่ยอมเพิกเฉยและจะพาเธอกลับมาโดยปลอดภัย “เธอต้องรอดนะดารัณ” มาเฟียหนุ่มเป็นห่วงเธอจนเผลอพึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัว “กลัวเหรอ เฮอะ ดูสิตัวสั่นอย่างกับโดนไฟดูดแน่ะ ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวเอาเสร็จฉันจะรีบโยนเธอลงเหวไม่ให้ทรมานนานหรอก แค่คนละยก สองสามยก” ลิ้นสากเจาะจิวเล็กสีเงินทรงกลมลากเลียบริเวณใบหูขาวสะอาดจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย เธอแขยงหนักแต่ไม่กล้าด่าทอหรือขัดขืน คำพูดของรสาผุดขึ้นมาในหัวทันที ‘มาเฟียกลุ่มนี้น่ากลัวมาก พอได้รวมตัวกันแล้วเหมือนฝูงไฮยีน่าที่รุมทึ้งเหยื่อ เลือดเย็น ไร้ความปราณี’ จากที่วันก่อนยังเป็นแค่คนที่สืบค้นความเป็นมา แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นเหยื่อของพวกมัน รสา เธอโชคดีแล้วที่ตายก่อน.. “อาห์ แค่เลียหูยังอร่อยขนาดนี้...” ดารัณนั่งหลับตาปี๋พยายามไม่สนถ้อยคำแทะโลมของพวกมันทั้งสอง มือถือในกระเป๋ากางเกงยังสั่นครืดอยู่แต่เธอไม่กล้าแม้จะหยิบมัน หารู้ไม่ว่าสายที่โทรเข้ามานั้นคือโลอาห์น “เฮ้ยนั่นรถใครวะ?” “รถเฮียนี่นา” มาร์ตินตอบเพื่อนหลังจากเอียงมองผ่านกระจกพบลัมโบกินีสีไทเทเนียมขับแซงกลุ่มเพื่อนของเขาขึ้นมาจี้หลังและอาศัยความชำนาญขับแซงบนทางโค้งขึ้นมาได้สำเร็จ เธอไม่ได้รู้สึกดีใจหรอกคนที่ตามมาเป็นโลอาห์น เลวพอๆกันทั้งพี่ทั้งน้อง เหนื่อยจะคาดหวังแล้ว เอี๊ยดดดดด โลอาห์นจอดขวางทางจนรถที่เธอนั่งเบรกกะทันหัน ร่างบางที่เกือบกระเด็นกระดอนแต่ถูกมาร์ตินรวบกอดไว้แน่นจึงไม่เป็นอะไรมาก สักพักร่างสูงใหญ่เดินลงจากรถ “ว่าไงครับเฮีย” มาร์ตินเดินไปหาพี่ชายด้วยท่าทีทะเล้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่พี่ชายขับตามมาเพราะอะไร “ไม่ต้องห่วงหรอกน่าวันนี้พวกผมไม่ล่าสัตว์แน่นอน เพราะวันนี้มีของดี” โลอาห์นหันไปมองของดีที่น้องชายว่า เธอกำลังนั่งก้มหน้าอันเศร้าสร้อยอยู่ในรถ เขารีบบึ่งเข้าไปดึงแขนเธอลงมาทันที “มานี่” “เฮ้ยพี่ นั่นจะทำอะไร?” “ฉันจะพาแม่นี่กลับ” “มันบังอาจหาทางหนีออกมานะ” มาร์ตินยืนขวางพร้อมยื่นข้อเสนอกับพี่ชาย “เดี๋ยวผมจะช่วยจัดการให้ งานเฮียเยอะจนล้นเดี๋ยวน้องจะช่วยแบ่งเบาภาระไง” “ไม่เป็นไรกูจัดการเอง” “เดี๋ยวนะ นี่เฮียกำลังช่วยมัน? พระเจ้า ไม่อยากจะเชื่อเลยพี่ขับไล่ตามมาเพื่อชิงตัวนังนี่? ทำไม ผมไม่เข้าใจ” เขาเริ่มตะเบงเสียงดังพลางกางแขนยักไหล่ขึ้น ฟึ่บ โลอาห์นปล่อยมือเล็กและเอื้อมไปผลักอกน้องชายออก “ให้ฉันเอามันก่อน หลังจากนั้นจะทำยังไงต่อก็เรื่องของแกเลย” ดารัณไม่รู้ว่าทั้งสองกำลังคุยอะไรกัน เธอรู้แค่ว่าตอนนี้เธอรอดพ้นจากฝูงไฮยีน่าแล้ว มาร์ตินโค้งศีรษะลงต่ำเพื่อจ้องเธอเชิงขู่กลายๆว่าเขาไม่มีทางรามือแน่ ดวงตากลมโตก้มลงต่ำไม่กล้าสู้หน้า มือเล็กจับชายเสื้อยืดคนตัวใหญ่พร้อมเดินตามเขาต้อยๆ “ถ้าไอ้หัวเกรียนแฟนมึงไม่ตายภายในวันนี้ อย่าเรียกกูมาร์ตินเลย!” เขาตะโกนขู่เธอไล่หลัง ดารัณก้มงุดลงต่ำขณะก้าวเท้าเร็วมือขยุ้มชายเสื้อเขาแน่นขึ้น ...................................... -รัณ รัณโอเคมั้ย? เราขอโทษที่เพิ่งได้อ่าน- - ตอนนี้รัณทำอะไร ตอบหน่อย โทรหาก็ไม่รับ โอย..อย่าได้คิดสั้นนะคนดี- -ว่างแล้วรีบติดต่อมาเลยนะ ธีร์เป็นห่วงรัณมากเลยนะรัณ- -รัณอย่าเงียบแบบนี้สิ เราใจคอไม่ดีแล้วนะ อดทน สู้ๆนะรัณ อย่าเพิ่งถอดใจเด็ดขาดรัณยังมีเรานะ เราจะผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้- -ห้ามท้อ ห้ามถอดใจเด็ดขาดนะ ธีร์รักรัณมากนะครับ – ดารัณเปิดอ่านข้อความจากแฟนหนุ่มด้วยรอยยิ้มแสนหม่น เธอเช็ดผมไปพลางพิมพ์ข้อความตอบกลับเพื่อให้คนทางนั้นรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ทว่ายังไม่พร้อมคุยในตอนนี้ กลัวเผลอร้องไห้จนทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ ตอนนี้เธอถูกขังในห้องนอนโอ่อ่าบนชั้นสาม หลังจากอาบน้ำผัดเสื้อผ้าเสร็จก็กลับมานั่งจมอยู่กับความคิดในชีวิตที่ผกผันเกินคาด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองนั่งเหม่อลอยไปนานแค่ไหน จนกระทั่ง ตุ่บ! เสียงถุงขนาดใหญ่ถูกโยนมาตกข้างกายส่งผลให้ดารัณหลุดจากภวังค์เหม่อจนสะดุ้ง เธอเงยหน้าขึ้นมองร่างกำยำสลับกับถุงดำใบใหญ่นี้ด้วยท่าทีตื่นกลัว ไม่นะ! ‘ถ้าไอ้หัวเกรียนแฟนมึงไม่ตายภายในวันนี้ อย่าเรียกกูมาร์ตินเลย!’ ภาวนาว่านี่ไม่ใช่ถุงบรรจุชิ้นส่วนอวัยวะของชายคนรัก! อย่าเลยได้โปรด “นะ..นี่อะไรคะ?” “ผ้าอนามัย” โลอาห์นเปล่งเสียงเบาขณะเสหน้าออกทางอื่น เหมือนกำลังกลืนน้ำลายตัวเองที่เคยพ่นออกไปว่าไม่มีทางที่เขาจะเป็นเบ้หาผ้าอนามัยมาให้หล่อน “ฉันให้คนไปซื้อมาให้” เขาอธิบายแก้อาการเสียหน้า “ขอบคุณค่ะ” เรื่องนั้นเธอไม่ได้ยี่หระอะไรหรอก ที่แปลกใจคงเป็นขนาดของถุงนั่นแหละ มันใหญ่จนแทบจะยัดคนเข้าไปได้ สงสัยว่าคงไปเหมามาจนหมดร้านกระมัง “โห ทำไมถึงได้เยอะขนาดนี้ล่ะค่ะ” เธอตาโตขณะแกะมันออก “ปกติฉันเป็นสองสามวันก็หายแล้วใช้ไม่เปลืองหรอกค่ะ” “ฉันไม่ได้ไปซื้อ!” เขาตะคอกกลับทันควัน “เรื่องจะเป็นกี่วันฉันไม่สนหรอกนะ ฉันสนแค่ว่าถ้าเธอยังคิดวิ่งแจ้นออกไปจากที่นี่อีกฉันจะลั่นไกใส่หัวเธอทันที” “ฉัน ฮึก...เข็ด ฉันเข็ดแล้วจริงๆ สารภาพตามตรงเลยว่าฉันอยากหนีไปจากที่นี่เพราะคิดว่าน้องชายคุณอาจจะใจดีกว่า” เธอพร่างพรูออกมาเสียงสั่น โลอาห์นนึกประหลาดที่ตัวเองยังยืนทื่ออยู่ไม่ยอมไปไหน ดวงตาคมเข้มจ้องดวงหน้าเรียวรูปไข่ เสื้อเชิ้ตของเขาในร่างผอมบางทว่าเขาล่วงรู้ถึงความจริงในสรีระซ่อนรูปนั้นแล้ว ว่ามันช่างวิเศษจนเขาไม่อยากปล่อยผ่านจนกว่าจะได้ลิ้มรสสวาทจากเรือนกายเธอสักครั้ง ดารัณลงจากเตียงพร้อมผ้าอนามัยหนึ่งห่อเหน็บไว้ใต้วงแขน เธอเดินเข้ามาใกล้เขา สองมือประกบกันแนบหว่างอกในท่าพนมมือ “ขอโทษค่ะ ต่อไปฉันจะไม่ทำอะไรนอกเหนือคำสั่งคุณอีกแล้ว” เสียงเธอสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า ดวงตาหวานเงยขึ้นมองร่างใหญ่ แต่ไม่กล้ามองไปถึงใบหน้าคมคายที่จ้องหน้าเธออยู่ เท้าเล็กหมุนตัวกลับไป ควั่บบ ทันใดนั้นมือใหญ่คว้าแขนดึงเธอกลับเข้าหา โน้มใบหน้าก้มลงจูบ “อื้อ” ดารัณตื่นตระหนก ตาเบิกโพลง ริมฝีปากอ้าหวอเมื่อถูกริมฝีปากร้อนดูดดึงพร้อมฉกลิ้นเข้ามา เธอมองคิ้วเข้มที่กำลังขมวดยุ่งและเปลือกตาปิดสนิทในระดับที่ชัดเจน จากนั้นดวงตาหวานจึงปิดลงตาม “ซี้ดดด” กำปั้นเล็กที่ดันอกแกร่งคลายออกตกลงข้างลำตัว ลมหายใจกระเส่า กับรสจูบที่เร่าร้อนทำเธออ่อนยวบ หมั่บ วงแขนเผลอโอบกอดลำตัวเขาไว้แน่น ลิ้นเล็กออกลายฉกจูบและขบเม้มริมฝีปากบนของเขาอ้อยอิ่ง จุ๊บ ทั้งสองแลกลิ้นกันพัลวัน เขาดูด เธอดูดตอบ ฝ่ามือเล็กลูบไล้แผ่นหลังกว้าง เผลอครางแผ่วในลำคอ ทุกอย่างกำลังจะดำเนินไปด้วยดี แต่แล้วเมื่อภาพใบหน้าของคูซมารส์ที่บวมช้ำจากการโดนทำร้ายแทรกผ่านเข้ามาในหัว ประจวบเหมาะกับดารัณที่กำลังรู้สึกผิดกับธีร์เทพเช่นกัน ‘อย่านะยัยรัณ ชายคนนี้ฆ่าเพื่อนเธอ!’ ทั้งสองต่างผลักกันออก พลั่ก! ดารัณยืนหันหลัง ยกมือขึ้นทาบอก เธอยืนแข็งทื่อไม่กล้าเอ่ยคำใดและยังรอฟังเขาอยู่ “ฟู่ว” แต่ไม่มีวาจาใดเอื้อยเอ่ยจากเขานอกจากเสียงพ่นลมหายใจหนักๆอย่างหงุดหงิดและฝีเท้าที่ก้าวฉับออกไปจากห้อง ตุ๊บ! กำปั้นใหญ่ทุบลงกลางโต๊ะทำงาน “กูทำอะไรลงไปวะ” มาเฟียหนุ่มไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานได้จึงเดินออกไปสูบบุหรี่ด้านนอกผื่อมันจะช่วยได้บ้าง เขาไม่เคยรู้สึกอึดอัดและสับสนแบบนี้มาก่อน .................... “แกทำอะไรลงไปยัยรัณ” ดารัณพึมพำพลางเขกหัวตนเอง ไม่น่าเชื่อว่าเธอเคลิ้มไปกับรสจูบของไอ้เถื่อนนั่น?! นอกจากไม่ขัดขืนแล้วยังแลกลิ้นกับชายที่พร้อมจะฆ่าเธอได้ทุกขณะอีก! ปลายนิ้วลูบไล้ริมฝีปากบางพลางนึกไปถึงสัมผัสที่เร่าร้อนและหนวดเคราที่ครูดถูผิวเนื้อบริเวณริมฝีปากและคางเธอ ครืดดด “อุ๊ย!” มือถือสั่นขึ้นบนโต๊ะจนเกือบจะหล่นพื้น ดารัณรีบเอื้อมไปหยิบไว้ได้ทัน “ธีร์” ธีร์เทพวีดีโอคอลมาหาเธอ ‘รัณ ฮึก..ธีร์จะมาลารัณแล้วนะ’ “...!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more