ล่า.. Chapter 4

1288 Words

มือใหญ่รวบผมสั้นดกดำของเธอไว้และออกแรงกระชากจนเธอเจ็บร้าวไปทั่วหนังศีรษะ “โอ๊ยยย” “ผัวมึงอยู่ไหน!” นอกจากความเจ็บปวดแล้ว ร่างกายอ่อนแรงของเธอยังรู้สึกว่ากำลังนั่งอยู่บนพื้นโคลงเคลง ดารัณมองไปยังชายฉกรรจ์สองคนที่ยืนตรงหน้าและบรรยากาศด้านหลังพวกมันเป็นราวเหล็กถัดออกไปเป็นผืนน้ำสีฟ้าคราม เธออยู่บนเรือ?! “ฉะ ฉันไม่รู้ว่าพวกแกกำลังพูดอะไรอยู่” เธอฝืนความเจ็บพยายามหันไปมองหน้าไอ้คนที่กำลังขยุ้มผมเธออยู่ “โอ๊ย แค่กๆ” แต่ยิ่งเจ็บตัวเพิ่ม เมื่อมันใช้มืออีกข้างรวบลำคอเธอเอาไว้ “จะตายแล้วยังปากแข็งอีกเหรอ เหอะ !” “ก็พวกแกจับตัวเค้าไปยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ ฉันไม่รู้” “หืม” หยดเลือดจากปลายศอกหยดแหมะลงบนแขนล่ำ ฝ่ามือใหญ่คลายออกช้าๆ “แสดงว่ากำลังถูกผู้ชายทิ้งให้เผชิญกับความตายเพียงลำพังสินะ น่าสมเพชสิ้นดี” โลอาห์นมองใบหน้าเรียวเล็กสลับกับมือถือของหล่อนเพื่อรอให้เป้าหมายติดต่อกลับมา แต่คงจะเป็นไปได้ยาก ป่านนี้ไอ้นั่นคงเผ่นหนีไปไกลแล้ว แต่เชื่อเถอะ มันไม่มีทางจะหนีพ้นหรอก ให้เวลาไม่เกินหนึ่งอาทิตย์เขามั่นใจว่าเครือข่ายสมาชิกที่มีเป็นหมื่นๆคนทั่วโลกมีศักยภาพพอที่จะให้ข้อมูลแก่เขาได้ ร่างเล็กสั่นเทาเสียดสีอกแกร่งสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจสั่นระรัว เขายกมุมปากขึ้นขณะใช้วงแขนล่ำช่วยแก้มัดออกให้เธอคล้ายกำลังสวมกอดไว้หลวมๆ สองมือกังถูกปลดจากพันธนาการความดีใจผุดขึ้นมาในทันที ภาวนาให้เขารีบๆปล่อยเธอไป ต้นแขนเรียวเสียดสีกับหน้าท้องแข็งแบบที่เธอไม่จงใจทำมัน แต่เขากลับรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นในบัดดล โลอาห์นผลักหลังเธอออกแล้วลุกพรวดขึ้นเต็มความสูง “โยนแม่นี่ลงทะเลซะ!” “ว้ายย อย่า ฮึก ได้โปรด” ดวงตาพร่ามัวม่านน้ำตาปราดมองชายผู้เหี้ยมโหดคนนั้น ตัวเขาสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ใบหน้าคมเข้มมีหนวดเคราแววตาแสนเลือดเย็นไร้ซึ่งความปราณีต่อมนุษย์ผู้ใดหนำซ้ำยังใช้กระดาษชำระเช็ดหยดเลือดที่ติดแขนเขาออกด้วยท่าทีสะอิดสะเอียน เขาอยู่เบื้องหลังการตายของทุกคน รวมไปถึงเธอที่กำลังจะตายในอีกไม่ช้า จังหวะที่นัยน์ตาสีอำพันเข้มดุดันคู่นั้นปราดมามอง ดารัณรู้สึกกลัวใจนรีบเสหน้าออกไปทางอื่น “หึ” เขาแสยะยิ้มร้ายอย่างไม่ยี่หระต่อเสียงร้องขอชีวิตจากหญิงสาวคนนั้น มันหาได้กระทบความรู้สึกที่แข็งกระด้างของมาเฟียหนุ่ม เฮนรี่และไซม่อนช่วยกันลากแขนหล่อนคนละข้าง ร่างเล็กดีดดิ้นอย่างน่าสงสาร ใครที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของคูซมารส์ พวกมันจะต้องตายให้หมด ครืดดดด แต่แล้วสมาร์ทโฟนสีหวานของหล่อนสั่นครืดขึ้น โลอาห์นส่งสัญลักษณ์ให้เฮนรี่และไซมอนหยุดชนิดฉิวเฉียด “ฟู่วว” ดารัณเอนกายนอนราบอย่างอ่อนแรงในทันทีที่พวกมันปล่อยมือเธอเป็นอิสระ เมื่อได้ยินเสียงของธีร์เทพดังแว่วเข้ามา เธอรีบดันกายลุกขึ้นนั่งพอดีกับที่ไอ้โหดนั่นเดินมาหาเธอพร้อมยื่นหน้าจอมือถืออวดสภาพของเธอให้ธีร์เทพเห็น “ไอ้เด็กน้อย ดูซิว่านี่ใคร แล้วก็ตอนนี้พวกกูอยู่ไหน มึงคุ้นมั้ย?” “ธีร์ช่วยเราด้วย!” เธอรีบแทรก ความหวังผุดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้เจอหน้าเขา “รัณ โอไม่ๆๆ” ธีร์เทพทำหน้าสลดระคนตื่นกลัว “ธีร์ รัณอยู่บางแสน ธีร์อยู่ไหนมาช่วยเราด้วย” เธอชะงักเมื่อสังเกตดูเสื้อโค้ทตัวหนากับสภาพโดยรอบของธีร์เทพดูเหมือนว่ากำลังอยู่ที่สนามบินที่ไหนสักแห่ง แสดงว่าพ่อของเขากำลังจะพาลูกชายหนีไป แล้วเธอล่ะ?! “รัณ เป็นยังไงบ้าง ไอ้บ้าเอ๊ยพวกมึงทำอะไรเธอ” เขาตกใจเมื่อเห็นเลือดบนแขนดารัณ ‘รีบไปได้แล้ว เราไม่มีเวลาแล้ว’ ‘ไม่พ่อ ผมจะพารัณไปด้วยกัน พ่อช่วยพาผมไปช่วยรัณที’ เปรี๊ยะ! ‘ไอ้ลูกบ้า แกไม่เห็นรึไงว่าตอนนี้นังเด็กนั่นอยู่กับใคร’ ‘ไม่พ่อ ฮึก ผมจะทิ้งเธอไว้ไม่ได้’ ดารัณร้องไห้โฮออกมาขณะที่ฟากฝั่งธีร์เทพกำลังดื้อแพ่งไม่ยอมไปไหนและกำลังทะเลาะกันหนักถึงขั้นโดนพ่อตบตี คนเป็นพ่อเป็นห่วงและจะพาหนีออกนอกประเทศไม่อยากให้ลูกต้องอยู่ในอันตราย ส่วนคนลูกนั้นยังสองจิตสองใจไม่กล้าทิ้งผู้หญิงที่รักเอาไว้ ดารัณแทบหยุดหายใจเมื่อหน้าจอสัญญาณถูกตัดไป หวังสุดท้ายของเธอได้หมดลง มือถือเขาอาจจะถูกพ่อทำลายแล้ว ดวงหน้าเรียวซีดค้างนิ่ง รู้สึกหมดอาลัยตายอยากในชีวิต “ถึงฟังไม่รู้เรื่องแต่ก็พอเข้าใจนะว่าคงกำลังเถียงกันเรื่องเธออยู่” “หึ พ่อธีร์เทพเป็นคนใหญ่คนโตรับรองคนป่าเถื่อนอย่างแกโดนดีแน่ โอ๊ย” เขาบีบคางเธอไว้แน่น “ขู่กูเหรอ? ..เฮอะ” เขาหัวเราะเยาะเด็กสาวใจแตกตรงหน้า คงจะเที่ยวกร่างกับคนอื่นไปทั่วจนติดเป็นนิสัย “แต่เสียใจ คราวนี้มึงเจอตอแล้ว ตอใหญ่ซะด้วย” “อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ฉันขอร้องฉันรู้สึกผิดจริงๆ” เธอพนมมือแนบอกวอนขอกันอย่างซื่อๆ ..แกจะตายไม่ได้นะดารัณ แม่และพ่อยังรอแกเรียนจบและเห็นวันที่แกประสบความสำเร็จอยู่ แกจะมาตายแบบนี้ไม่ได้! หมั่บ ดารัณตัดสินใจโผเข้าเกาะขาชายโหดเหี้ยมคนนั้นไว้แน่น “ไว้ชีวิตฉันเถอะนะคะ” โลอาห์นยืนเท้าสะเอวพ่นลมหายใจออกอย่างหงุดหงิด เท้าใหญ่พยายามสลัดร่างเสนียดที่เกาะแน่นราวกับเห็บหมัดพร้อมออกคำสั่งให้ลูกสมุนรีบมาแงะออก ขณะกำลังยื้อยุดกันใหญ่และร่างเล็กพยายามดีดดิ้นทุรนทุรายอย่างไม่คิดชีวิต แต่เธอลืมสังเกตความผิดปกติบางอย่างบนตัว ตะขอบราสีดำหลุดออกและมันกำลังรั้งขึ้นมาถึงคอ “หืม” ดวงตาดุวาวโรจน์เพ่งมองหน้าอกหน้าใจเธออย่างเปิดเผย “หา!” ดารัณพยายามยกมือปกปิดพัลวัน “จับมันไว้” “ครับนาย” ลูกสมุนผู้รู้ใจทั้งสองช่วยกันจับมือทั้งสองของเธอพับไว้ด้านหลัง “ยะ อย่านะ ฮึก อย่า” ฝ่ามือใหญ่ทาบลงบนเนินอกสั่นเทิ้ม ดวงตาเจ้าของความนุ่มหยุ่นถลึงใส่เขาพร้อมกรีดร้องเสียงแหลมจนแสบแก้วหู “อื้อ อย่า” โลอาห์นยกมือปิดปากเธอไว้ เขายังคงสนุกกับความนุ่มละมุนอยู่ ขนาดมันพอดีมือจนหยุดไม่ได้ เมื่อยังไม่สาแก่ใจมาเฟียหนุ่มถกชายเสื้อยืดเธอขึ้นพร้อมสอดมือขวาเข้าสัมผัสของจริง “อื้อ ฮึก” ดารัณร้องเสียงอู้อี้น้ำตาร่วงพราวอาบสองแก้มด้วยความตื่นกลัวสุดขีด เธอไม่เคยถูกจู่โจมแบบนี้มาก่อน แม้แต่มือชายใดก็ไม่เคยถูกกล้ำกลายตรงส่วนนี้ได้ “ซี้ดดด หัวนมเล็กเสียด้วย” เขาส่งแววตาหื่นกระหายขณะจ้องมองดวงหน้าซีดเผือด “อื้อ อย่า” ดารัณดิ้นพล่านเมื่อใบหน้าคมเข้มโน้มลงกลางหว่างอก เสียงหัวเราะชอบใจของไอ้ลูกน้องทั้งสองยิ่งทำให้สติเธอแตกกระเจิง ..ไอ้พวกป่าเถื่อน สารเลวสิ้นดี!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more