ล่า.. Chapter 3

1232 Words

“หา? ดะ.. โดนรีไทร์!!” เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขากำลังยืนยิ้มและพยักหน้ารับโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้แต่น้อย เขายิ้มได้ทั้งที่ถูกพ้นสภาพการเป็นนักศึกษาขณะที่เรียนอยู่ปีสาม สาเหตุเพราะไม่เข้าเรียน เกรดเฉลี่ยต่ำ ซ้ำยังมีเรื่องทะเลาะวิวาทบ่อย โชคดีหน่อยก็ตรงที่เธอพยายามช่วยทำรายงานให้แทบทุกชิ้น แต่แค่นั้นมันยังไม่พอช่วยเขาได้หรอก หากเจ้าตัวไม่พยายามเพื่อตัวเองเลย “ธีร์ นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะ” เวลาสามปีที่เขาเรียนมากลายเป็นสูญเปล่า และงานทั้งหลายที่เธอทำให้ตลอดหนึ่งปีเพราะอยากพยุงเขาไปให้ถึงฝั่งด้วยกัน ฝันที่อยากสวมชุดครุยยืนถ่ายรูปเคียงคู่มันพังสลายลงภายในพริบตา “แล้วพ่อแม่ธีร์ล่ะถ้าท่านทราบ.. “ไม่เป็นไร พ่อเราเตรียมที่เรียนใหม่ให้แล้ว ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า” เขาชิงตอบ “หา?” เธอรีบแหงนหน้ากลั้นน้ำตาเอาไว้ “แล้วจะไปเรียนที่ไหน” “โรงเรียนนายร้อย เราหัวไวอยู่แล้ว แค่เรียนตำรวจสบายมาก สัญญาว่ารอบนี้จะขยันและตั้งใจเรียนให้จบไวๆ รัณของธีร์จะได้เป็นเจ้าสาวควงแขนเค้าลอดซุ้มกระบี่ไง ชอบมั้ย” “อื้ม” เธอตอบรับพลางปาดน้ำตาลวกๆ เด็กสาวบ้านนอกเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองกรุงและทำงานพาร์ทไทม์ช่วยแบ่งเบาค่าเทอมพ่อแม่แบบเธอก็ยังแอบเสียดายเวลาและค่าใช้จ่ายอยู่ดี แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ ฐานะทางครอบครัวเขาไม่ได้ลำบากหาเช้ากินค่ำเหมือนเธอขนหน้าแข้งคงไม่ร่วงหรอกกระมัง ขนาดมอเตอร์ไซค์ยังใช้คันราคาแพงเสียจนเธอต้องอ้าปากค้างเมื่อทราบราคาค่างวดของเจ้าลู่ลมคันนี้ เสียงเรียกเข้ามือถือเขาดังขึ้น ธีร์เทพออกอาการหงุดหงิดจนดารัณสังเกตเห็นได้ชัด เขาลืมตั้งสั่นไว้ แต่เลือกที่จะตัดสายทิ้งและรีบสตาร์ทรถเตรียมไปต่อ “ใครโทรมา” เธอตะเบงเสียงแข่งกับลมที่ปะทะหน้าขณะที่เขาจงใจเร่งความเร็ว “หา อะไรนะ? ไม่ได้ยิน” เขาโกหก และไม่มีทางบอกความจริงหรอกว่าผู้หญิงอีกคนกำลังโทรมาตื๊อ เพราะเขาไม่ชอบหล่อนคนนั้นเท่าดารัณเลย และไม่เคยมีใครสำคัญเท่า “พูดใหม่ซิ” “เปล่าไม่มีอะไร” เธอไม่อยากเซ้าซี้เป็นตัวน่ารำคาญ “แล้วธีร์จะพาเราไปไหน” “ไปบางแสน” “หา ไม่ไป พรุ่งนี้รัณมีเรียนสองโมงเช้านะ ไปที่ใกล้ๆกว่านี้ได้มั้ยธีร์” ระยะทางประมาณแปดสิบกิโลเมตรประเมินกับเวลาที่พวกเขานั่งดื่มไหนจะขากลับอีก เธอกลัวจะเพลียจนลุกไม่ไหว งานที่ยังค้างเติ่งอีก เพราะตั้งใจจะทำวันนี้ตอนกลางคืนดดยเลือกทำรายงานให้เขาก่อน สุดท้ายคงคว้าน้ำเหลวทุกอย่าง ที่ร้ายไปกว่านั้นเธอรู้ทันว่าเขาจงใจจะค้างคืน เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีเต็มที่คบกัน “ไม่ทันแล้ว พวกนั้นนำหน้าเราไปตั้งหลายกิโลจวนจะถึงแล้วด้วย” “ยังไงก็ตามรัณจะต้องกลับไปเรียนให้ทันนะ” เธอเน้นย้ำ “คร้าบผม ธีร์สัญญา” “เห้อ” เธอพ่นลมหายใจออกยาวเหยียด เพราะรักสินะ เธอถึงได้เป็นฝ่ายยอมเขามาตลอดอย่างนี้ ดวงตากลมแป๋วมองหมวกกันน็อคสีดำที่แปะตัวอักษรสีเทาT&Rซึ่งเป็นตัวย่อชื่อเล่นของเธอกับเขา ริมฝีปากชมพูระเรื่อยิ้มพรายออกมาอย่างน่ารักขณะยกมือถือขึ้นถ่ายเก็บไว้ ศีรษะเล็กซบแผ่นหลังกว้างแล้วรู้สึกหัวใจพองโต เธอมีความสุขเหลือเกิน “กอดแน่นๆสิ”ธีร์เทพใช้มือซ้ายรวบแขนเธอเข้าโอบเอวเขาไว้แน่น “คืนนี้ยอมเป็นของธีร์นะ” “อื้ม” เธอพยักหน้าหงึกหงักถูไถแผ่นหลังแฟนหนุ่ม เมื่อรถของธีร์เทพไปถึงจุดนัดหมายที่เพื่อนๆนั่งรอกันริมฟุตบาท ทุกคนจึงขับเคลื่อนตัวมุ่งหน้าไปยังบ้านพักริมทะเลที่โทรจองเอาไว้เรียบร้อย ธีร์เทพและก๊วนเพื่อนนั่งตั้งวงดื่มเบียร์กันอย่างครื้นเครง ไม่นับโตมรที่แยกออกจากกลุ่มออกไปนั่งสวีทกับรสากันกระหนุงกระหนิงกันจนทุกคนอิจฉา ส่วนดารัณนั้นปลีกตัวออกไปเดินเท้าเปล่าเตะทรายเล่นน้ำตื้นๆพลางชื่นชมความงามของพระอาทิตย์ตกดิน “หือ?” เธอหยุดยืน สายตาจับจ้องมองชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ไกลๆ สังเกตได้จากรูปร่างที่สูงใหญ่คาดว่าเป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติจากโซนยุโรป เขานั่งนิ่งเกินไป? ชายคนนั้นนั่งนิ่งกอดเข่าเป็นหินไม่สนว่าคลื่นจะเริ่มซัดสูงถึงตัวแล้ว ร่างบางก้าวเท้าเข้ามองใกล้ๆเห็นขวดเหล้าดีกรีแรงวางข้างๆกาย เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยแววตาว่างเปล่าเหมือนกำลังทุกข์ระทมใจอย่างหนัก “รัณ รัณอยู่ไหน!” ธีร์เทพเดินตามหาพลางตะโกนเรียกแฟนสาวด้วยความเป็นห่วง เมื่อห้านาทีก่อนเธอยังอยู่ในสายตาเขาอยู่เลย แต่พอผ่านไปสักพักกลับไม่เห็น ชายหาดแถบนี้ค่อนข้างเปลี่ยวเขาจึงรีบลุกจากวงออกตามหาหล่อน “กรี๊ด” เสียงร้องของเธอ “รัณ!!” ร่างสูงรีบสับเท้าวิ่งไปยังต้นเสียง พบชายต่างชาติร่างใหญ่กำลังคร่อมตัวดารัณอยู่ กระดุมเสื้อเธอหลุดออกสองเม็ดเห็นเนินอกล้นออกมา ร่างเล็กพยายามตะเกียกตะกายหนี เมื่อเห็นดังนั้นเขารีบกระโจนเข้าไปเตะเข้าที่ชายโครงให้เลวนั่น พลั๊วะ! “โอ๊ย” “มึงบังอาจทำแฟนกูเหรอ” พลั๊ก! เขาต่อยซ้ำอีกหลายหมัด ในขณะเดียวกัน สายชลวิ่งตามมาเตะเข้าที่กลางลำตัว ศิณะและวรุธวิ่งตามมาติดๆ ทั้งสองถือขวดเบียร์เข้ามาฟาดที่แขนและหลังมือของไอ้หื่นนั่น จงใจให้โดนหัวแต่มันนอนขดตัวใช้ฝ่ามือกันไว้ กลุ่มวัยรุ่นเลือดร้อนช่วยกันตะลุมบอนกันอย่างรวดเร็ว ส่วนดารัณกำลังนั่งตัวสั่นมีธีร์เทพคอยโอบกอดไว้ “มึงเอาปืนมั้ย” โตมรวิ่งมาเสริมพร้อมปืนในมือ “หยุดนะโต” รสารีบวิ่งตามมาแย่งปืนในมือคนรัก ขณะที่ดารัณกำลังตกใจกับเรื่องที่ชักจะไปกันใหญ่นั้น ธีร์เทพดันวิ่งไปรับปืนจากโตมร “ธีร์ ..ยะ อย่า!” เธอร้องห้ามไม่ทันไร ปัง!! ธีร์เทพยิงไปที่ท้องของชายคนนั้น .............. ตุ่บ!!! ร่างเล็กที่โดนยัดในถุงขยะสีดำถูกทุ่มลงกับพื้นแข็งๆจนเธอรู้สึกตัว เธอพยายามเพ่งมองความมืดและอึดอัดนี้จนกระจ่างชัดในใจแล้วว่ากำลังถูกมัดมือมัดเท้าอยู่ในกระสอบ “ช่วยด้วย ฮึก ช่วยด้วยค่ะ” ดารัณดีดดิ้นขลุกขลักในถุงสุดแรงเกิดขณะที่คนด้านนอกกำลังใช้มีดกรีดและมันโดนแขนเธอเข้า “โอ๊ย” เธอก้มมองแผลที่แขนโดนกรีดเป็นทางยาวเลือดไหลย้อยลงศอก แคว่ก โลอาห์น ฉีกถุงออกกว้าง มือใหญ่รวบผมสั้นดกดำของเธอไว้และออกแรงกระชากจนเธอเจ็บร้าวไปทั่วหนังศีรษะ “โอ๊ยยย” “ผัวมึงอยู่ไหน!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more